Nostalgie ten voeten uit

Doordat we met een hele berg VISvolk volop bezig zijn met de Europese aanbesteding voor Gemeente Eindhoven, raak ik ook wel eens in een nostalgische bui. En dit is er zo één. Ik ben namelijk een geboren en getogen Eindhovense. Geboren in Woensel-Zuid, Oude Gracht om specifiek te zijn. In mijn geboortehuis heb ik gewoond tot mijn 23^ste. Daarna verhuisd naar een ienie-mienie-appartementje aan de Jeroen Boschlaan. Mijn vaders geboortegrond was stadsdeel Tongelre. Dus ik was redelijk bekend met de buurt. Nu is geboortegrond en stadsdeel-prikken niet het onderwerp van deze post, maar ik vond de achtergrond wel zinvol.

Anyway... waar ik het wel over wil hebben is één van de meest markante horecagelegenheden die, onder het mom van vooruitgang en vernieuwing, in de afgelopen 10 jaar is verdwenen. En wel Café Palermo... Palermo zat op de Vrijstraat tussen de bioscopen Rembrandt en Parisien. Ik heb me ooit door mijn tante laten vertellen dat Palermo vroeger een nachtclub was, waar zij in haar jonge jaren ook wel eens op stap ging. Het Palermo dat ik ken, heeft niet veel met ‘nachtclub’ te maken. Het was de tent waar ik naartoe ging vlak voordat ik een bioscoopje pikte om nog even een kopje koffie te drinken. Zo op een zaterdag- of zondagmiddag. Als je naar binnen wilde moest je, enkele meters na de deur, een zwaar pluche rood gordijn opzij schuiven. Je kwam dan in een grote zaal met meerdere fauteuils (eveneens rood pluche) rondom een open haard en voorin de zaak een bar in de vorm van een grote ovaal. Achter (in) de bar stonden enkele ouderen, het personeel. Mede-Eindhovenaren van minimaal 65 jaar oud. Ik bestelde dan een kopje koffie. Maar dan kreeg je geen kopje koffie. Nee, je kreeg een plateau met daarop een kopje koffie, een roomkannetje, een schaaltje kandij, een suikerpotje èn meerdere koekjes. Dàt was koffie op z’n Palermo’s. Ik bleef met mijn plateautje aan de bar zitten en mengde me vooral niet in het gesprek van de oudjes. Het enige wat ik daar zat te doen was me verwonderen over dit juweeltje in het Eindhovense. Oudjes achter de bar, bakken historie en spannende verhalen die hier plaats hebben gevonden, en haast niemand (zo leek het, er waren hooguit 1 tot 2 bezoekers) die van dit geheim wist. Ik vrees dat te weinig mensen bij diverse instellingen dit juweeltje kenden. Of deze kunstvorm wisten te waarderen. Café Palermo is niet meer. En het is een gemis... Vernieuwing en vooruitgang, pffff.