vrijdag 31 december 2010

De beste wensen

Twee operaties, opkrabbelen, neerstorten en terug vechten. Zomaar een greep uit het jaar 2010. Liefde en sex in overvloed, gebroken hart, verloren oude contacten en nieuwe bloeiende vriendschappen. Nog een greep uit het jaar. Ik sluit het jaar af en laat de dieptepunten achter me. De wijze lessen, waardevolle herinneringen en dierbare naasten neem ik mee.
Voor 2011 wens ik jullie allemaal het allerbeste. Hoe jullie dat ook graag ingevuld zien. Maar ik wens het ook voor mezelf. Ik wens dat het nieuwe jaar me energie, balans en gezondheid brengt. Liefde, inzicht en de kans om mijn dromen waar te maken.
Voor nu zeg ik: tot aan de andere kant van 0 uur, lieve volgers, laten we er een mooi jaar van maken.

woensdag 29 december 2010

Survivalmaand

Afgelopen week zag ik iemand tweeten “I survived Christmas” en zo is het maar net. De een kijkt uit naar december, de ander ziet er tegenop. Je hoort mensen klagen over de verplichte nummers van (schoon)ouders of juist jubelen over de aanstaande gezelligheid. Ook al gaf ik uiting aan mijn tegendraadsheid door op 2 december de kerstboom op te tuigen, van mij mochten de feestdagen in sneltreinvaart voorbij flitsen. Gedurende het najaar maakte ik me vreselijk druk over dat ik single de feestdagen-periode in moest. Ik zag er tegenop om die zogenaamde knusse dagen door te brengen zonder een special someone. Maar nu die dagen achter de rug zijn moet ik constateren dat ik het eigenlijk wel best vind. En dat dat eigenlijk al een paar weken zo is. Heel gek. Ongemerkt is er een soort van berusting opgetreden. En nu snap ik ook dat het beter is zo, voor dit moment. Ik zit in een ingewikkeld proces van reïntegreren en nadenken over de toekomst voor daarna. Ik moet mijn balans bewaken, energie opbouwen en keuzes maken, veel keuzes. Dat gaat alleen als ik alleen ben. Daarom kijk ik ook niet met vrees naar de naderende oudjaarsavond. Sowieso is het niet mijn feestje, ik ben die dag niet op mijn best. Nee, die avond breng ik door met mijn furry friend, Sambal. Samen op de bank tot het vuurwerk losbarst en als de herrie en lichtflitsen voorbij zijn lekker naar bed. En het is goed zo.

maandag 13 december 2010

Erpel, maar dan anders

Lekker bij van alles en nog wat, waarvan je vindt dat het doet denken aan diner aan de Middellandse Zee.
- vastkokende aardappels
- olijfolie
- peper
- zeezout

Voorverwarm de heteluchtoven op 200 graden. Boen de aardappels schoon en halveer ze in de lengte. Schenk een flinke laag olijfolie, ruim een halve centimeter, in een ovenschaal. Strooi flink wat zeezout en peper in de olijfolie en meng een beetje. Leg de halve aardappels met het snijvlak naar beneden in de ovenschaal en laat dit handeltje een half uur bakken in de oven. Heerlijk!

zondag 12 december 2010

To kerstkaart or not to kerstkaart

M: Oh god, je bent toch niet iemand die aan kerstkaarten doet hè?
L: Jawel, hoezo?
M: Ik ben daar helemaal niet goed in.
L: Dat hoeft toch ook niet.
M: Maar verwacht je dan van iedereen aan wie je een kaart hebt gestuurd, een kerstkaart terug?
L: Nee, maar ik vind het wel leuk.

Even een fragmentje uit een telefoongesprek met dinnetje M. Veel mensen in mijn omgeving ‘doen niet meer aan kerstkaarten’. Dat vind ik prima. Ik heb ook wel eens een jaartje overgeslagen. Maar dit jaar stuur ik er weer een paar de wereld in. Ja ik kan mensen ook tweeten of mailen met een kerstwens, maar ik vind het leuker om een kaartje te sturen. Dat geldt voor wel meer dingen, echte post van een vriend of vriendin vind ik het leukst. Dat mensen geen kaartje terug sturen, uit principe, uit geen zin in, uit whatever maakt me niet uit. Ik huppel vanmiddag met mijn stapeltje vrolijk naar de brievenbus.

woensdag 8 december 2010

Lekkage

Heel bijzonder vind ik het. Het beperkte aantal tweets en blogs die ik tegenkom over Wikileaks. Misschien zoek ik wel op de verkeerde plaatsen of misschien volg ik daarvoor niet de juiste mensen. Maar toch...
Het feit dat een organisatie informatie publiceert, die menig overheidsorgaan liever in de welbekende doofpot laat zitten, is in mijn ogen niet verkeerd. Integendeel. Hoe meer openheid hoe beter. Laat al die shit die het daglicht niet kan verdragen maar lekker openbaar worden. Zien we eindelijk eens wat er werkelijk gebeurt.
Voor de campagne die de VS op dit moment voeren tegen dit fenomeen heb ik geen woorden. Ronduit schandalig is het. Maar tegelijk ook uiterst boeiend, vanuit een communicatieperspectief. Ik zag gisteren een kleine greep uit verschillende nieuwsuitzendingen. Bewoordingen als ‘terrorist’ en ‘crimineel’ vlogen in ’t rond als ze het hadden over de oprichter van Wikileaks. Ook zag ik dat een of andere talkshow het gezicht van Assange vergeleek met het gezicht van de bad guy uit Die Hard. In communicatieland noemen we dit soort campagnes propaganda. Niks meer niks minder. En de omvang van deze campagne is huge. Zo obvious en groots hebben we het lang niet gezien.
Begrijp me niet verkeerd, ik keur het niet goed. Ik vind het juist walgelijk. Dat maakt het ook zo’n bijzondere case. De vakvrouw in mij bekijkt het gebeuren met grote interesse. En tegelijk draait bij de idealist in mij de maag om.

dinsdag 7 december 2010

Long time no hear

Inmiddels is het 8 maanden na mijn tweede ooroperatie en mocht ik weer eens terug op controle. Afgelopen voorjaar en zomer heb ik de deur plat gelopen bij JP, maar omdat er steeds geen vooruitgang in zat, zei hij dat ik beter in december terug kon komen. Of mijn KNO-Mc-Dreamy vond het niet leuk om me steeds te zien, dat kan ook. Mijn gehoor rechts is nog steeds hetzelfde als afgelopen zomer, dus misschien heelt tijd niet alle wonden. Ik ben nog steeds aardig doof.
Gisterenavond was ik niet echt nerveus (dat is voor mij een hele overwinning, geloof me), ik dacht ‘wat is, dat is’. Maar onderweg naar het ziekenhuis kneep ik ‘m toch wel. Wat als de cholesteatoom niet helemaal weg is en ik weer onder het mes moet. Weer een volle dag in het ziekenhuis, weer narcose en na een uur of 4 beroerd wakker worden, weer helemaal open, weer herstellen. Bah. Gelukkig was dat niet het geval. Maar het vocht achter mijn trommelvlies was er wel nog steeds. Dat wist ik ook wel, dat voel je. JP vroeg “Heb ik al eens een buisje bij je gezet?”. Ik veerde op en zei enthousiast “nee”, omdat het niet klinkt als een heftige ingreep. Dus zo gaat het gebeuren. Liane krijgt een buisje. En wel volgende week donderdag.

maandag 29 november 2010

Ik kende haar niet

Ik kende haar niet. Ik volgde haar niet. En ik schrijf dit stuk ook niet om mee te doen aan een misplaatste emo-tournee, waar gisteren al wat negatieve en vooral onbeschofte opmerkingen over werden gemaakt op twitter. Afgelopen zaterdag hoorde ik voor het eerst van haar bestaan. Er verschenen wat “sterkte” en “kom op” tweets in mijn timeline, maar het ging verder een beetje langs me heen, ik kende haar niet. En het gebeurt wel vaker dat mensen dit soort dingen tweeten.
Op zaterdagavond checkte ik om wie het ging. Een dame die slechts 4 dagen ouder is dan ik. Oeff, da’s heftig. Om met 35 lentes te moeten vechten voor je leven. Op zondag verschenen de nodige updates van haar status en de twittergemeenschap ontstak massaal een kaarsje in de hoop dat het zou bijdragen aan haar herstel. De tweets werden ook steeds heftiger. Uitroepen als “Vecht! Alsjeblieft vecht!” kwamen voorbij en het leek wel of iedereen zich vastklampte aan hun timeline. Ik kende haar niet, maar ondertussen raakte ik de controle over mijn emoties kwijt. Aan het einde van de middag liepen er tranen over mijn wangen en vroeg ik voorzichtig of dat wel normaal was. Gelukkig was ik niet de enige met een waterige blik op het iFöhn-scherm. Maar het voelde nog steeds raar, ik kende haar niet. Ik zocht mijn afleiding bij SYTYCD en na de aftiteling van het programma was ik weer terug bij af. De emoties kwamen terug en brachten oude bekenden mee, oude emoties die zich bemoeiden met mijn watervoorraad.
Na een beroerde nacht checkte ik voorzichtig mijn timeline. De eerste tweet die ik zag was “geen nieuws is goed nieuws”, gelukkig maar. Ik begon me voor te stellen hoe een maffe situatie het zou zijn als die dame weer voor het eerst haar ogen zou openen en mensen aantrof die huilden van blijdschap. Hoe verbijsterend het voor haar moest zijn als ze al die tweets en kaarsjes terug zou zien. Ze was immers de nacht doorgekomen en de chirurg had gezegd dat er nog hoop was. Ze zal een lange weg te gaan hebben, dacht ik, maar uiteindelijk komt alles goed. Best gek om zo over iemand te denken, ik kende haar niet.
Enkele uren later opende ik nietsvermoedend mijn timeline en trof daar de eerste condoleances aan. Kut. Ze heeft het niet gered. Ineens is het buiten nog net iets donkerder dan dat het al was. Ik denk aan alle mensen die haar wel kenden en nu met dit verlies moeten dealen. De leegte die ze moeten voelen. Het gemis dat ze zullen ervaren. Het ongeloof en het gevoel van onrecht. Ook al kende ik haar niet; ik wens iedereen om haar heen verschrikkelijk veel sterkte toe.

zondag 28 november 2010

WTF040

Gisteren was het lang verwachte #WTF040. De organisatie had er veel tijd ingestoken. Verbeterd concept van de vorige keer. Een kleine link naar Serious Request. En 300 aanmeldingen. Moest wel een leuk feestje worden.
Alleen waar waren die 300 mensen? Okee, van een aantal wist ik dat ze ziekjes waren. En ongetwijfeld was aantal mensen rondom een hele zieke tweep niet in de feeststemming. Maar dat kunnen er toch niet zoveel zijn geweest? Ik snap dat niet. Dat ongeveer 80% van de aanmelders uiteindelijk niet komt opdagen. Waarom meld je je dan aan?
Ik vind het sneu voor de organisatie. Ik weet dat ze er bakken met tijd in hebben gestoken. Avonden bezig zijn geweest met techniek, logistiek, line-up, noem het maar op te regelen. En dan komt slechts een handjevol mensen. Hoe dan ook een dikke veer voor JW, Danny, Renske en Marc.

woensdag 24 november 2010

Seats2Meet

Seats2Meet, oftewel #S2M. Ik had al van het concept gehoord voordat het naar Eindhoven kwam. Ik las erover in het boek ‘Marijn in klaar met werken’. Het klonk als een leuk concept, maar nu ik het op Strijp-S heb gezien, vind ik het nog leuker. Een werkplek voor iedereen die geen zin heeft om alleen thuis of in een saai kantoor te werken. Iedereen kiest gewoon een plekje ergens in de grote loft. En als je juist een afgesloten ruimte nodig hebt voor een vergadering of concentratie, huur je een aparte unit. Die units zijn ingericht in allerlei stijlen. Net wat jou inspiratie of in de juiste mood brengt. Tussendoor maak je een praatje met de andere aanwezigen, tank je een kopje cappuccino of wandel je wat rond. Reuze gezellig dus. Maar het wordt nog mooier. Als je rond lunchtijd aanwezig bent, mag je ook een hapje mee-eten. Niet zomaar een flauwe, verpakte fabrieksboterham, maar heerlijk brood, tapenades, beleg, soep en salades, verzorgd door Harten Dames. Ik ben benieuwd hoeveel 040’ers nog meer enthousiast worden van dit nieuwe werken-concept, ik vind het super!

zondag 21 november 2010

Grave yard hoppin' 3x

Op deze zondagmiddag, terwijl het weer begon op te klaren bezocht ik weer eens wat grave yards voor mooie plaatjes. Dit lieve beeldje zag ik op begraafplaats de Smetsakker. De rest van het album vind je hier.

Aftellen naar SR10

Nog 27 dagen te gaan tot dat de 3FM DJ’s hun intrek nemen in het glazen huis in my home town. Ik ben zo benieuwd, ik kan haast niet wachten. Aan welke kant van de markt het huis komt te staan. Wat eromheen georganiseerd gaat worden. Hoe de sfeer is. Wat het SR-anthem gaat worden na Galvanize, Multiply, Chelsea dagger, Let’s dance to joy division, Verliefdheid en It gets better. Of het opbrengst-record gebroken gaat worden. Ik vond het altijd al een schitterende actie, maar dit jaar kijk ik er echt naar uit. Het wordt in ieder geval anders dan andere jaren. Voorheen zat ik voor de buis of aan de radio en als ik de deur uit moest voor werk of iets anders dan baalde ik omdat ik dan wat zou missen. Dit jaar zal ik regelmatig op de markt rondhangen om de sfeer op te snuiven, alleen of in het gezelschap van een tweetup die er ongetwijfeld veel zullen zijn. Nog 27 dagen... aftellen maar!

donderdag 18 november 2010

Tassenparade, het vervolg

Ik beken schuld... Ondanks mijn shopstop kon ik deze tas niet weerstaan. Have mercy on me ;)

zaterdag 13 november 2010

Bieb Nuenen

Bestelling plaatsen. Afrekenen. Afsluiten. De bevestiging van de order bij één van mijn dealers is rond. Zo kun je het rustig noemen, dealer. Met deze laatste druk op de knop zit ik al op 36 boeken die ik in een jaar tijd heb gekocht. 36 keer een nieuwe hit. Elke keer die gladde kaft, dat gewicht, die geur van papier die ik uit de verpakking of uit de tas haal. Elke keer een nieuw verhaal en elke keer een gevoel van voldoening en een beetje sweet sorrow als ik de laatste bladzijde omsla.
Mijn dealernetwerk bestaat uit verschillende boekenwinkels, de aanbiedingenbak van de supermarkt, bol.com, de Slegte, maar vooral de boekenkraam. Daar koop je boeken met fikse korting. En ook al staat er bij de beschrijving ‘beschadigd’, daar heb ik nooit iets van gemerkt of gezien.
Inmiddels begint mijn study wat trekjes van een bieb te vertonen. Je zult er geen hoogdravende werken in aantreffen, vooral feel good chicklit. Maar dat is nu net wat ik zo lekker vind. Opgaan in een zoetsappig verhaal (ook al weet je ongeveer wel hoe het afloopt) en die eigen film in je hoofd laten lopen. Ultieme ontspanning, probeer het maar eens. En als je zo geen materiaal voor handen hebt, mag je best iets komen lenen uit mijn bieb.

woensdag 10 november 2010

Glow 2010

En ik deed dus ook een rondje Glow. Zoals de meeste 040’ers. Erg mooi. Al snel kwam ik erachter dat plaatjes maken vanuit de losse hand met een sluitertijd van 2 seconden niet werkt. Muts. Afgelopen weekend dacht ik er nog aan om mijn statief weer eens op te snorren. Toen wel. Dus.
Anyway, ik heb een klein rondje gemaakt, niet alles gezien, maar dat gaf niet. De sfeer is minstens zo mooi. Op de markt speelt naast de lichtshow een deuntje, of eigenlijk zijn het meer klanken en het lijkt wel of iedereen met een gelukzalige glimlach rondloopt. Op het stadhuisplein staan gezinnen met kleine kinderen, filmploegen en bejaarde echtparen. Bij de Paterskerk staan mensen op vlucht
heuvels. Er hangt een soort van vredige jubelstemming in de stad en dat is mooi. Van mij mag het zo altijd zijn.
Mijn favoriete plek uit mijn route is misschien een beetje apart. Het was niet buiten. En het was ook niet als de lichtshow ‘aan’ was. Het was in de Catharinakerk. Precies als de lichtshow tussen twee patronen in zat. Het werd dan zo donker dat je geen hand voor ogen kon zien. In combinatie met de geluiden van het koor is het dan even heel eng. Ik genoot van dat griezelige gevoel. Net alsof je in een spookhuis bent. Ik ben dan ook weer niet zo’n held dat er op dat moment iemand BOE in mijn oor had moeten zeggen want was ik zeker een meter los gekomen van de grond. Als de lichtstilte werd opgeheven verschenen eerst deze blauwe schijnsels in de koepels. Erg cool.





vrijdag 5 november 2010

Nerdy me

Yep, ik heb een supercoole nerd-bril. Een zwarte. En ik ben er kei blij mee.

donderdag 4 november 2010

Simon

Dat zelfs blondjes woest aantrekkelijk kunnen zijn, bewijst deze hunk. Wie had gedacht dat ik dàt nog eens zou zeggen. Eén zo’n lach en je knietjes begeven het. Toch?

woensdag 3 november 2010

Kinderspeelpaleis

Het kinderspeelpaleis. Vanavond aan de telefoon vertelde dinnetje M dat ze daar als kind regelmatig was geweest. Het verbaasde me omdat zij haar kinderjaren in Vught heeft doorgebracht. En ik dacht dat het kinderspeelpaleis een puur Eindhovense aangelegenheidwas. Niet dus.
Het kinderspeelpaleis was gevestigd in de Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand kerk en je kon er voor 3 gulden de hele dag terecht. Het was geen religieuze venue, het was nu eenmaal gevestigd in een kerk, that’s all. En in 1995 is het pand afgebroken.
Als kind heb ik heel wat uurtjes daar doorgebracht. Mijn moeder ging dan aan de koffie en ik ging naar de bovenverdieping. Daar mocht je knutselen. Mijn favoriete bezigheid was gipsen beeldjes schilderen. Dus dat deed ik. Schilderen en schilderen en schilderen. Als ze me compleet los hadden laten gaan in die tijd had ik er de complete voorraad beeldjes doorheen gedraaid. Mijn ouders moeten een paar dozijn beschilderde sneeuwwitjes en allerlei andere poppetjes hebben gehad. Je kon er ook timmeren en zo, maar dat was voor jongens.
Op de begane grond stond aan weerszijden van het middenpad van de kerk een hele speeltuin uitgestald. En op de grond lag zand. Maar daar was ik niet vaak te vinden. Zoals het een watje betaamd, vond ik dat allemaal een beetje te wild en druk. In mijn herinnering was het redelijk donker binnen. En kreeg je er van die fluoriserende ranja. Voor de rest weet ik het niet meer zo precies wat er allemaal te doen was. Wie nog wel?

dinsdag 2 november 2010

Picture perfect

A picture is worth a thousand words. Oftewel een plaatje zegt meer. Eigenlijk ben ik het er niet mee eens. Niet als het op mensen aankomt. Okee, een foto is verhelderend wanneer je iemand bijvoorbeeld alleen via de telefoon kent. Maar alleen een foto doet niet zoveel vind ik. Je kunt nauwelijks inschatten of iemand aantrekkelijk is. Dat besprak ik gisteren met my girl F. Iemand met een leuk koppie, kan irl heel erg saai zijn. Expressie zie je toch pas in het echt. Als iemand spreekt en de ogen meedoen in het verhaal. En dan is er nog zoiets als stem. Stel je het verschil maar eens voor tussen een man met een hoge stem en een met een diepe, warme, licht hese stem (jummie). Het vocabulaire. De vlotheid van spreken. Of body language. Ook rete-interessant. In hoeverre is iemand zich bewust van zijn lichaam, hoe beweegt hij, hoe is zijn houding, hoe loopt hij. En tot slot hoe ruikt hij. Al die dingen maken het plaatje compleet. Of vinden jullie dat ik uit mijn nek klets en is een plaatje voldoende?

woensdag 27 oktober 2010

Ode aan mijn plek

Mijn reintegratietraject is gestart en ik zal echt nog wel eens een update schrijven over de vorderingen, maar vandaag heb ik het slechts over mijn kantoor. De plek waar ik zes jaar lang mijn ding deed.
Op de heetste dag in de zomer van 2004 vestigden we ons in dit pand. In de korte en chaotische periode voorafgaand aan de verhuizing had ik me al gebogen over de indeling van het pand. Wie waar kwam te zitten, welke meubels en spullen naar welk kantoor moesten, hoe de indeling van die kantoren eruit kwam te zien. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat ik in die tijd een interieurontwerper was, of zoiets. Zelfs de planten waren voorzien van een sticker A, B of een andere letter. De verhuizing zelf was een slooppartij. Het was de heetste dag van het jaar en onze ruimtes lagen op de eerste verdieping waar slechts een onhandig draaiende trap naartoe ging. De professionele verhuizers monteerden een gigantische verhuizerslift in de entree en zo ging het hele spul naar boven. Overal lijstjes die correspondeerden met dozen, kasten, bureaus, kluizen, stoelen en nog meer spul. Aan het einde van de dag was ieder kantoor gevuld met de juiste dingen en ik voelde me meteen thuis op mijn plekkie. Uitzicht op de straat, waardoor ik lekker de ruimte in kon kijken (en precies kon zien wie op bezoek kwam, tsja nieuwsgierig van aard hè) en op dagen dat mijn lenzen het goed deden zag ik zelfs de ballen door de lucht vliegen op de tennisbanen. In de winter vervloekte ik mijn kantoor, aangezien het de koudste ruimte van het pand was, in de zomer was het af en toe puffen zonder airco bij 30+ graden, maar al met al was ik er blij.
Vandaag ben ik een paar uur op mijn kamer geweest. Dat klinkt misschien logisch, maar dat is niet meer vanzelfsprekend, vandaar ook deze blog. Het is namelijk niet meer mijn kantoor. Mijn kantoor heeft een nieuwe bewoner gekregen. Dus het zal nooit meer ‘mijn kantoor’ zijn. Niet dat het me nu vreselijk veel verdriet doet, maar ik realiseerde me dat ‘mijn kantoor’ een fase was, een afgesloten hoofdstuk. En er schoten talloze herinneringen door mijn hoofd.
Aangezien op mijn kantoor gerookt mocht worden, kwam de rokende medemens regelmatig bij me binnenvallen voor een cigaret-break. Of het nu om klanten, leveranciers of collega’s ging. Freelancers die voor een dag of voor een aantal weken geboekt stonden kwamen met een bakkie koffie bij me kletsen op de vensterbank. Vrienden en kennissen die in de buurt waren of gewoon zin hadden in een babbel kwamen op bezoek in mijn kantoor. Zo was daar ook de zomer van 2005, waarin ik wekenlang late avonden en nachten maakte om te overleggen, calculeren en projecten te draaien met D. Mijn kantoor was ook de plek waar de bliksem insloeg met een bijzonder persoon. Mijn kantoor fungeerde regelmatig als uitraasplek als er eens wat verkeerd ging of frustraties eruit moesten. En vanwege de logistieke routing van de projecten en de administratie die daarmee samen ging moest elke collega meerdere keren per dag op mijn kantoor zijn. En nu dus niet meer. Beetje raar gevoel is dat wel.

dinsdag 26 oktober 2010

Appelig

Dat is het woord wat ik gebruik om de staat te beschrijven waarin je verkeert na een goede massage. Je spieren gloeien, je lijf zoemt en hoofd voelt alsof het is gevuld met katoenen watjes.
Ik kreeg voorheen een tweewekelijkse massage van een gepensioneerde sportmasseur op het werk. Hij zorgde ervoor dat mijn rug niet permanent vast kwam te zitten of dat mijn kuit het weer deed na een opsodemieter in de sportschool. Na een hele tijd thuis te zijn geweest ging ik op zoek naar een nieuwe leverancier van soepelheid. Ik probeerde eerst een masseur die ontspanningsmassages deed. Maar dat was het niet kwam ik tijdens de eerste sessie achter. Ik zweer bij een sportmasseur. Daarvoor hoef je geen atleet te zijn. Sportmassage gaat om de techniek en het harde werk wat hij of zij levert met je spieren. En ik zweer erbij; er is niets zo ontspannend als wanneer je spieren stuk voor stuk worden los gemaakt.
Inmiddels heb ik mijn preferred supplier gevonden en vanavond heeft ie me van niet-kunnen-zitten-liggen-of-bewegen-pijn in mijn schouders afgeholpen. Ik appel dus nog even door ;).

vrijdag 22 oktober 2010

Buur-j/m

Sinds een dag heeft M een nieuwe buurjongen of -meisje. Het geslacht is nog niet bepaald, vandaar. Na een korte zoekronde bleek hij/zij om de hoek te koop te staan. Boven de advertentie stond ‘bazinnetje gezocht’. De gele rakker heeft nog een korte strijd moeten leveren met een bijna net zo gele Alto. Maar na een rondje proef-knuffelen was de keuze gemaakt. M vindt hem/haar wel een grappig fel wezentje. Ze verstaat er geen hout van, er komt een hoop Italiaans opgewonden gebrabbel uit, maar met handen en voeten komen ze er wel uit. Het is in ieder geval beter te volgen dan Japans.

woensdag 20 oktober 2010

Testosteron met een vleugje conditioner

Ik las afgelopen week dat de mannelijke man weer helemaal terug is. Geen getut meer in de badkamer en geen gedraai voor de spiegel. Mannen maken zich weer druk over werk in plaats van huidverzorging. Het zou iets met de crisis te maken hebben. Maar is dit een goed of een slecht ding? Ook al heb ik liever niet dat een man een grotere collectie schoenen of verzorgingsproducten heeft dan ik, enige aandacht voor verzorging vind ik een must. Een leuke kop met haar, in touch met zijn emoties, lekker geurtje en scheren en trimmen op de juiste plaats is toch niet teveel gevraagd? We verwachten heus niet dat een man een soort van vrouw wordt. Alsjeblieft niet, zou ik zeggen. Uit een tete-a-tete die ik afgelopen week had, maak ik op dat meer vrouwen (ook sterke vrouwen) graag een sterke man met mannelijke kenmerken aan hun zijde hebben. Een kerel die je beschermt of wanneer je je even niet zo sterk voelt, ongeacht de gevolgschade, vierkant door alles en iedereen heen dendert. Dus beste mannen, zullen we gewoon afspreken dat jullie echte mannen blijven? En dat wij vrouwen jullie mannelijke eigenschappen zullen koesteren? En dat jullie, los van welk lifestyle-rapport dan ook, bepaalde metroman-trekjes in stand houden? Fijn, dat is dan ook weer geregeld.

dinsdag 19 oktober 2010

Here. We. Go.

Here we go. Donderdag gaat het dan beginnen. Het reïntegratietraject. De eerste middag en dan vanaf volgende week woensdag- en vrijdagochtend. En man-o-man wat zal ik kapot zijn. Ik weet het, het start met slechts 2 x 4 uur. Maar voor mij is dat veel. En ik zie er best tegenop. Niet dat ik niet wil, dat is het zeker niet. Ik heb dit nodig om helemaal te herstellen. Maar ik ben gespannen. Onzeker wat het met me doet en in welke mate het me sloopt. Ik hou mezelf voor ‘ik moet door die eerste weken heen, daarna zal het wel beter gaan’. Laten we hopen dat dat ook zo is en dat ik een mooie stijgende lijn mag noteren.

maandag 18 oktober 2010

Spaanse ballen

Een recept om de zon te laten schijnen, of het nu zomer of winter is.
- 500 gr half-om-half gehakt
- 2 eieren
- paneermeel
- peper en zout
- bakboter, niet te zuinig
- 2 mediumsized uien, grof gesnipperd
- 1 rode paprika, in blokjes
- blik tomatenpuree, 140 gr
- 1 flinke theelepel sambal
- 1 klein blikje doperwtjes
- stokbrood

Meng het gehakt met de eieren en een flinke dosis zout en peper. Draai balletjes iets kleiner dan het formaat ping pongbal en rol ze door het paneermeel. In een ruime pan de boter laten smelten en de balletjes aanbraden. Tijdens het aanbraden niet omscheppen, want dan gaan ze stuk, je moet de pan gewoon schudden. Als de balletjes lichtbruin zijn, doe je de ui erbij. Als de uien glazig zijn, doe je de paprika erbij. Na een minuut of twee doe je de tomatenpuree erbij en een kopje water. Laat dit potje een minuut of 10 sudderen op matig vuur. Brokkel daarna de bouillonblokjes in de saus en de sambal. Als de saus te dik wordt, kun je gerust nog een beetje water toevoegen. Naar smaak extra zout of peper toevoegen. Op het laatst erwtjes afgieten en toevoegen en even laten meewarmen. En smikkelen maar, lekker met vers stokbrood.

vrijdag 15 oktober 2010

Hey kittekat

Na een gesprek van drie kwartier, wat makkelijk in 20 minuten had kunnen plaatsvinden stond ik weer buiten. Op weg naar mijn auto. Aan de andere kant van het parkeerterrein, zeker 50 meter verderop, zie ik een kat tussen twee auto’s op het lege parkeervak zitten. Half in mezelf zeg ik “Hey kittekat” en het beestje komt naar me toe gelopen. Niet zomaar gelopen, maar op een drafje. Alsof ze me kent. Verbaasd kijk ik hoe de mooie zwarte poes met een glanzende vacht, witte voetjes en een toefje wit op haar bekkie dichterbij komt. Ze gaat recht voor me zitten en kijkt me met grote gele ogen in haar bolle zwarte gezichtje aan. Ik zeg “wat is er pop?”. En mijn vraag wordt beantwoord met een aantal duidelijk gearticuleerde en ladylike gesproken Mauw’s. Ik steek mijn hand uit, ze komt een stap dichterbij en laat zich aaien. Ze draait wat rondjes en nadat ik heb gezegd “wat een mooie poes ben jij, maar ik kan je niet mee naar huis nemen hoor”, laat ze zich voor mijn voeten vallen, draait ze zich op haar rug, toont haar fluffy witte buikje en geeft een showtje weg hoe schattig ze is. Ik kijk om me heen en weet even niet wat ik met haar aanmoet. Ik zeg haar uiteindelijk dat ze naar haar eigen huis moet gaan en loop om het bolletje wol aan mijn voeten heen. Ze staat op en begeleidt me naar mijn auto. Met uitparkeren let ik extra goed op dat ze niet gevaarlijk dichtbij is en terwijl ik weg rijd, springt ze op de motorkap van een bestelauto. Onder de indruk van deze spontane ontmoeting rij ik naar huis. Wat was dit? Of wie was dit? Iemand die ik heb gekend, teruggekeerd en verpakt in een poezenlijfje? Of ben ik gewoon een gek mens geworden die gesprekken met vreemde katten voert?

donderdag 14 oktober 2010

Waarom ik een hekel heb aan Coldplay

We spreken 14 oktober 2000. De telefoon ging al vroeg. Het was zaterdagochtend, ik geloof rond 7 uur. Raar tijdstip voor telefoon, dus ik kroop uit bed om op te nemen. Mijn vader belde om te zeggen dat mijn moeder in het ziekenhuis lag. Er was iets gebeurd. Iets met haar hart. De ambulance had haar meegenomen naar het Catharina. Verward trok ik wat kleren aan en mijn vriend probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat het allemaal wel mee zou vallen. Even later zat ik in de auto, verdoofd, onderweg naar het ziekenhuis. Ik meldde me aan de balie en ze brachten me naar de zevende etage, de oostvleugel. Ik vond dat, en vind het nog steeds, een beetje creepy. Zeven als in het geluksgetal. Oost als in waar de zon opkomt. En dat op een afdeling waar zoveel mensen dood gaan. Ik trof mijn moeder ijlend aan op een ziekenhuisbed. Ze kermde af en toe wat uit waaruit bleek hoe zwaar ze het had. Dat en een blik op de monitor met daarop hartslag en bloeddruk vertelden me dat het foute boel was. Mijn moeder had nooit pijn, ook al had ze pijn. Ik trok een arts aan zijn jas, voor zover ik me herinner letterlijk, om me te vertellen wat er aan de hand was. Ze moesten even wachten op de chirurg die was opgeroepen en vlak daarna werd ze afgevoerd. Door een vorige baan was ik ooit aanwezig geweest bij een dotterbehandeling en ik wist hoe snel dat ging. Het lange wachten voorspelde nog meer slecht nieuws, maar ik zei het niet tegen mijn vader. Na een hele tijd werden we in een kantoortje geroepen en daar vertelden artsen ons dat mijn moeder was overleden. Mijn analytische knop sloeg om en ik ondervroeg de boodschapper alsof hij een politieverhoor onderging. Na een verklaring van wat er gebeurd was, wat ze geprobeerd hadden en waarom het niet lukte, mochten we afscheid nemen. Terwijl mijn vader bij mijn moeder was, belde ik of smste (ik weet het niet meer) mijn vriend dat het helemaal niet was meegevallen. Diezelfde middag nog begon de uitvaart-geregel-hel. Een aantal details van de dag ben ik vergeten. Een heel aantal anderen staan geëtst in mijn geheugen. Wat mijn moeder kermde, wat ik die middag nog heb gedaan, wat ik zei toen ik uiteindelijk in huilen uitbarstte, welke visioenen ik die avond had toen ik in bed lag en de rit naar het ziekenhuis. Ik reed over de Kennedylaan. Uitgestorven op een zaterdagochtend zo vroeg. Het was een beetje raar weer, grijs en heiig. En op de radio speelde dit nummer.

dinsdag 12 oktober 2010

Special delivery voor mij

Ja ja ja, ik heb een shop-stop. Maar nadat ik vorige week een bruin lederen rokje had gekocht, móest ik wel. Nieuwe laarzen that is. Ik heb al laarzen, maar doordat ik ‘gezegend’ ben met forse kuiten, ben ik aangewezen op laarzen zonder hakken. Of in ieder geval zonder hakken van een beetje formaat. Tot ik een heel mooi exemplaar tegen kwam. Nu bleken die laarzen alleen nog in maat 41 verkrijgbaar te zijn en waren onmogelijk bij te bestellen in maat 39. Ook een belletje naar de brandstore mocht niet baten. Dinnetje M wees me vervolgens op een online schoenenwinkel waar zij goede ervaringen mee had. Duoboots. Ff rondneuzen leverde uiteindelijk een match op met mijn wensen. Juiste maat, juiste kuitmaat en 8 cm hak. En vandaag mocht ik ze in ontvangst nemen. Jihaaa, Liane blij.

donderdag 7 oktober 2010

Eat Pray Love

Enkele maanden geleden las ik Eten Bidden Beminnen. Op aanraden van M (u weet wel, logee M). Hij vond dat het moment goed was. Ik stond op een punt in mijn leven wat ideaal was om het boek tot me te nemen. Dus, so I did. Het boek vond ik prachtig, het raakte de juiste snaar en hij had gelijk wat het momentum betreft. Ik raadde ook iedereen aan om het boek te lezen. De meningen zijn verdeeld. De één is net zo lovend als ik, de ander komt er niet in of er niet doorheen. Ik was erg benieuwd wat ze van de film gebakken hadden. Dus vandaag zag ik Eat Pray Love. Meestal is het zo dat als ik het boek ken, ik de film niet goed vind. En deze keer was dat net zo. Misschien geldt dat anders voor mensen die niet door het boek heen kwamen. Maar voor mijn gevoel sprong het verfilmde verhaal van de hak op de tak en miste het teveel achtergrond om te begrijpen wat er zich in het verhaal afspeelde.

Het bios-bezoek was echter geen waste of time. Gedurende de India-akte kwam er het een en ander los. Een paar tranen die nog niet waren gehuild. Nou ja een paar. Het waren er best veel, dat deel van de film zat ik eigenlijk continu te janken. Ergens werd een knop ingedrukt die ik al even niet had aangeraakt. Of het nu herinneringen waren of iets anders kan ik niet echt zeggen. Gelukkig had ik zakdoekjes in mijn tas om de zooi naderhand mee op te dweilen. Maar het was best lekker om ze daar in het donker te laten stromen. En in de auto terug naar huis nam ik me voor om het India-deel van het boek nog eens te lezen zo gauw het boek terug is van zijn logeerpartijtje.

woensdag 6 oktober 2010

Hello & goodbye

Vandaag is een vreemde dag. Niet dat ik erbij stil wil staan. Maar onverhoopt doe ik het toch. Ik ben nu eenmaal zo’n muts die dit soort data en allerhande details opslaat op de harde schijf. Drie jaar geleden kwam er op deze dag een einde aan mijn samenwoonrelatie. We waren gewoon klaar met elkaar. Ook al was ik te laf, zwak of onzeker om het toe te geven, het was wel zo. Misschien is dat ene feit op deze dag een beetje overdreven om er een hele blogpost aan te weiden. Maar precies twee jaar later maakte ik bewust de keuze om voor een nieuwe relatie te gaan. Zonder dat ik op dat moment wist welke dag het was. Bijzonder toch? Ondanks de waardevolle lessen die deze man me bijbracht, is ook deze relatie passé. Vandaag, 6 oktober 2010, houd ik het rustig. Neem ik geen afscheid of verwelkom ik geen nieuwe mensen. Gewoon alleen met mezelf.

maandag 4 oktober 2010

Knapste kater aller tijden

Waarom Sambal de knapste kater aller tijden is:
Sambal vindt het fijn om gewiegd en toegezongen te worden.
Sambal heeft witte voetjes en rose neus en teentjes.
Sambal kan voetballen (met tennisbal).
Sambal komt als je hem roept.
Sambal houdt van knuffelen.
Sambal is dol op mensen.
Sambal kijkt samen met me tv, dan liggen we lepeltje-lepeltje op de bank.
Sambal heeft prachtige groene ogen.
Sambal heeft een expressieve kop.
Sambal is met zijn wollige lijfje een prima kruikje in de winter.
Sambal luistert graag mee met een telefoongesprek.
Sambal kopt met overgave (zijn hele lijf dus).
Sambal mist me als ik weg ben.
Sambal houdt me gezelschap als ik douche.

zaterdag 2 oktober 2010

No more Harrie van Geffen

Harrie stopt ermee. Is gestopt eigenlijk. Na 3,5 jaar hangt hij zijn blogpersoonlijkheid terug in de kast. Hij blogde over uiteenlopende onderwerpen maar vindt nu dat het tijd is om zijn energie aan andere dingen te besteden. Wel jammer eigenlijk. Harrie was een aparte vogel. Niet al zijn blogs vond ik interessant. Maar zijn complete alter-ego-familie en verslagen van service- en verkooptelefoontjes vond ik erg komisch. Sinds kort maakte hij ook videoverslagen waarin zijn bijzondere kijk op de wereld perfect combineerde met zijn stemgeluid. Hoe dan ook, blogland moet het zonder Harrie stellen vanaf nu. Daarom vond ik het wel zo aardig om hem hier uit te zwaaien. *Zwaai zwaai Harrie*, tot op de oprit.

woensdag 29 september 2010

#Fillingthegap

Morgen staat er een heerlijke lunch op het programma. Tot stand gekomen onder een avondje dollen met de hashtag #fillingthegap. Natuurlijk weet ik niet of de lunch, het eten zelf, lekker zal zijn. Over de bediening heb ik genoeg slechte verhalen gehoord, dus ook daarvan is de heerlijkheid twijfelachtig. Maar het gezelschap is heerlijk en dat is de reden dat ik de get-together alvast als heerlijk betitel. De twee mensen die ik tref, heb ik via Twitter leren kennen. Beide heb ik in 2009 voor het eerst ontmoet. En van beide kan ik zeggen dat ze meer voor me betekenen dan Twitter-friends. In het afgelopen jaar heb ik meerdere hobbels moeten nemen (to put it mildly) en van hen ontving ik oprecht medeleven. Soms live, soms via twitter of via de goede oude telefoon. En dat vind ik mooi. Dat sommige 2.0 contacten kunnen uitgroeien tot waardevolle 1.0 contacten. Want dat is lang niet altijd het geval. Het is nu eenmaal heel erg gemakkelijk om via twitter je steun te betuigen. Het is zo gebeurd. In 140 tekens heb je zo een lieve of aardige tweet gestuurd. Maar echt meeleven en echt een relatie opbouwen, daar moet je meer energie, moeite en tijd in steken. En dat doen deze real people. Ik heb er zin in. CU tomorrow lui.

dinsdag 28 september 2010

Dan

Klein van stuk, dat is ie. Maar een geweldige glimlach en een typische stoute-jongens-twinkel in zijn ogen heeft hij ook. Elke zondagavond siert hij mijn tv-beeldscherm. Ja ik kijk ook voor het programma SYTYCD zelf, maar ook een beetje voor Dan. En hij mag ook best een 90 minuten bandje voor me vol lullen. Maakt niet uit met wat. Ik luister gewoon graag naar zijn stem.

maandag 27 september 2010

Ploesiepoesie haz arrived

Vlak na de middag hoorde ik geritsel en gefrommel bij de brievenbus. Zou ie dat zijn? Ploesiepoesie himself? De gang in spieken, dikke bruine envelop op de mat. Jaaaa, dat was ‘m. En in de envelop zaten nog meer goodies. Een week geleden deed ik mee aan #meowmonday. Door iets met MEOW erin terug te sturen naar Electric Luna, maak je kans op iets leuks van Ploesiepoesie. En deze keer was het een retroploesie. De halve dag liep ik achter Sambal aan met de iDictafoon zodat hij de meow zou leveren, maar het was hopeloos. Sambal is nu eenmaal niet zo spraakzaam. Hij is de kattenkoning of all time alshet gaat om nieuwsgierig zijn naar mensen, knuffelen, koppen, spinnen, bureaustoel bezet houden en mooi zijn. Maar praten doet ie niet veel. Behalve rond etenstijd. Ook niet eens ontbijt, dan is ie zelf nog te duf, maar avondeten is de uitgelezen kans om hem een meow te ontlokken. Dus daar stond ik weer met mijn iFöhn. Laatste kans. Het wachten werd beloond met een mooie afgemeten beschaafde meow. Sambal werd beloond met een lekker bakje brokjes. En wij werden beloond met de retroploesie zo bleek de volgende ochtend. Hiephoi. Vanavond heb ik beide heren aan elkaar voorgesteld en wat kiekjes gemaakt. Het is nog even onwennig tussen die twee, maar dat gaat vast goed komen. Sambal is dol op knuffels, dus zo’n stoere is helemaal da bomb.



zondag 26 september 2010

Eind-van-de-maand-spaghetti

Ik ben niet gezegend met het keukenprinsessen-gen. Echt koken (met veel verschillende deelgerechten die allemaal tegelijk klaar moeten zijn) kan ik niet. Maar dat betekent niet dat ik geen smakelijke, voedzame hap aan iemand kan voorschotelen. Er zijn zelfs mensen die mijn maaltjes echt lekker vinden. Of zij zijn niks gewend of gewoon beleefd, dat kan natuurlijk ook. Hoe dan ook start ik maar ‘ns een nieuwe rubriek. Misschien handig voor mede keukenhelden-op-sokken. Aangezien het einde van de maand is en de fondsen (in ieder geval bij mij) redelijk op zijn, moet ik er ook in de keuken het beste van zien te maken. Misschien geldt dat ook voor een aantal van jullie, daarom vandaag in de kitchenbitch-rubriek: Eind-van-de-maand-spaghetti.

Kook spaghetti en zet ’t klaar voor verdere verwerking. Snijd knoflook (1 à 2 tenen), gedroogde chilipepers (1 à 2), ansjovis op olie (3 à 4 reepjes) fijn en bak ze kort in veel hete olijfolie. Gooi er daarna een hele zak rucola bij. Minuutje bakken, het spul slinkt als een gek. Daarna spaghetti erdoor, peper en zout toevoegen en mengen maar. Vlak voor serveren vers geraspte (liefst goede, pecorino vind ik lekker) kaas erover en eten maar.

donderdag 23 september 2010

Liane’s nagelsalon

Voor de mannelijke lezers: Stop nu met lezen, sla deze blogpost gewoon lekker over. Dit is een typisch wijvenonderwerp waar je toch niks mee kan.
Zo die waarschuwing is eruit. Waar gaan we het over hebben? Welnu, over nagels lakken. Mij tref je niet aan zonder keurig gelakte zwarte nagels. Heb ik al jaren zo en zonder voel ik me zo kaal. Nu hoor ik vaker dat het zo’n kutkarwei is. Dat klopt, dat is het ook. Zeker in combinatie met inkorten, in model vijlen etc. Ik besteed er dus ook zo min mogelijk tijd aan. De truc zit ‘m in het juiste materiaal en een foefje. Allereerst het foefje. Als je nagels klaar zijn om te lakken, loop je eerst naar de kraan. Onder stromend warm water druk je voorzichtig je nagelriemen naar achteren. Neem hier gerust een paar minuutjes de tijd voor. Nu is het nageloppervlak maximaal en heb je dus niet zo snel last van ‘uitgroei’. Daarnaast zijn je handen lekker warm waardoor de eerste laag lak snel droogt. Wat die lak betreft, het materiaal dus, ik gebruik Maybelline Express Finish. Het borsteltje functioneert en de lak droogt echt heel snel. Ook al belooft een nagellak te dekken in één laag. Niet doen. De tweede laag maakt de kleur pas vol en zorgt voor een glanzend oppervlak. Naast de korte droogtijd zit in deze nagellak een of ander spullie waardoor ie niet zo snel ‘chipt’ (je weet wel, dat er stukjes vanaf vliegen als je ergens tegenaan tikt). Om ervoor te zorgen dat je niet na een paar dagen weer aan het lakken bent, zet je er een toplaag overheen. Kan gewoon de blanke lak zijn van hetzelfde merk. Zo heb je (met een beetje geluk) twee weken lang keurig gelakte nagels. Simpel toch?

woensdag 22 september 2010

Boswandeling Lieshoutse bos

De rest van het album vind je hier. Er zitten ook een paar kerstkaart-material plaatjes bij. Dus als je over een maand of twee zelf aan het knutselen gaat, vraag gerust de HR file bij me op ;).

Music makin' me happy part 1 - Kane | So glad you made it

zondag 19 september 2010

Honkvast

In mijn 35-jarige bestaan heb ik slechts op drie adressen gewoond. Je zou kunnen zeggen dat ik behoorlijk honkvast ben. Gedurende mijn studententijd woonde ik thuis. In het huis waar ik geboren en opgegroeid ben. Praktisch gezien was er geen enkele reden om te verhuizen. Ik studeerde in Eindhoven en mijn ouderlijk huis stond op 10 minuten fietsen van de hogeschool. Daarnaast zag ik de studentenhuizen van mijn studiegenootjes, die vaak geen hogere waardering dan ‘krot’ verdienden. Na 1,5 jaar te hebben gewerkt betrok ik mijn eerste solo-onderkomen. Een miniscuul klein appartementje in Tongelre. Het was echt mini, want het totale woonoppervlak bedroeg zo’n 40 m2. Ook al was Tongelre geen beste buurt (binnen een week was mijn fiets gejat), stond het gebouw aan de rondweg (raam open betekent takkeherrie) en had ik geen balkon of tuin (beetje heet in de zomer), ik kon me er prima redden. Het kostte geen drol en ik woonde lekker centraal. Als ik niet was gaan samenwonen met mijn vriend (wiens zoon ook regelmatig bij ons verbleef), had ik er denk ik nog wel langer gewoond. Inmiddels is Nuenen-Zuid al zo’n 9,5 jaar mijn thuis. Groene rustige wijk, woonkamer van 60 m2, ongeveer 10 minuten rijden van het centrum van Eindhoven, totaal 500 m3 aan ruimte, mij krijgen ze hier voorlopig niet weg. Ik heb het hier zo naar mijn zin, dat ik me niet eens kan voorstellen dat ik ooit groter of meer zou willen. Zelfs niet als er ooit in de toekomst sprake zou zijn van een mannelijke huisgenoot. Ruimte zat hier. De zolder is niet eens in gebruik als woonvertrek. Die doet nu dienst als pre-weggooi-opslag. Wat ik wil zeggen is dat ik gelukkig ben met de plek en het huis waar ik woon en dat het echt mijn thuis is. En ik realiseer me dat het een voorrecht is om dat te kunnen zeggen. Hier vind ik rust, veiligheid en hangt een fijne atmosfeer. Mijn huis is mijn sanctuary.

zaterdag 18 september 2010

Eric

Als je het negen maanden zonder True Blood moet stellen, ga je dus op zoek naar andere series. Zo ben ik aanbeland bij de serie Haven. Leuk. Beetje X-files-achtige Stephen King serie. Met een extra treat. Deze prettige verschijning.

dinsdag 14 september 2010

De kunst van het beminnen

Het is weer tijd voor een kleine survey. Deze keer over hoe we minnaars ervaren. Geen zorgen, we gaan hier geen namen of handelingen noemen hoor. Waar ik benieuwd naar ben is of het universeel is wat we als goede of minder goede minaar bestempelen. Natuurlijk heeft iedereen zo zijn of haar eigen voorkeuren. Maar ik vraag me af of jullie lezers tot dezelfde conclusie komen als ik wat betreft de typen minnaars die er zijn.

Van slecht naar geweldig zijn er wat mij betreft drie categorieën. Allereerst is er het type minnaar waarbij je gedachten afdwalen naar de boodschappen, de klusjes in huis, de gebeurtenissen van de dag. Zo’n minnaar is veelal gefocussed op zijn eigen genot of het ontbreekt hem aan interesse en inlevingsvermogen in jouw fantasieën. In feite ben je beter af met jezelf en wat artificial gereedschap.

Vervolgens is er de minnaar met wie het in begin allemaal gezellig, leuk en lekker is. Maar als de eerste roes van verliefdheid wegvloeit, neemt ook het enthousiasme voor sexuele intimiteit af. Vrijen is nog steeds een onderdeel van de relatie en het is nog steeds fijn, maar als het een keer of een periode niet gebeurt, is het ook prima.

Tot slot is er het type minnaar waarmee alles mogelijk en overweldigend is, zelfs de dingen waar je nog niet eerder bij stil had gestaan. Deze minnaar overtreft je stoutste dromen en kruipt met het grootste gemak onder je huid waardoor je met liefde en plezier je ziel zou verkopen.

Alle drie de categorieën heb ik mogen ervaren. En ik moet erbij zeggen dat de classificering (voor mij) niets te maken had met fysieke aantrekkelijkheid. Dus beste lezers hoe zit het met jullie? Wat vinden jullie van mijn indeling? Zijn er aanvullingen? Natuurlijk kan de vraag ook van toepassing zijn op minnaressen, dus ook die reacties kun je hier achterlaten.

zaterdag 11 september 2010

9/11

Ik werkte ruim 8 maanden bij mijn nieuwe werkgever. Wederom een marketingcommunicatiebureau. Wat er die dag allemaal was voorgevallen weet ik niet meer. Ik was account manager en dat betekent dat ik inhoudelijk en financieel eindverantwoordelijk was voor zo’n 20 tot 30 klanten. Er was geen sprake van crisis, het ging eigenlijk best wel leuk met de economie, dus ik denk dat ik een redelijk drukke dag had. Ik woonde ruim een jaar samen met mijn vriend en we waren een paar maanden daarvoor naar Nuenen verhuisd. Ik had mijn vriend op mijn vorige werk leren kennen, waar we allebei zijn vertrokken. Nu werkte hij sinds ruim een half jaar in Den Bosch. Mijn kantoor (welke ik op dat moment nog deelde met een andere collega) was huge en lekker licht, daar hou ik van. Sterker nog, ik had mijn bureau recht onder de lichtkoepel van het platte dak geplaatst. Daar zat ik dan ook toen ik het nieuws hoorde. Ik weet niet meer hoe ik het vernam of wie het me verteld heeft. Ik weet wel dat kort daarna de kerels van de multimedia-afdeling als een dolle aan het googelen was. Ze voorspelden een derde wereldoorlog en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik belde mijn vriend om te vragen wat we moesten doen. Of we naar huis moesten gaan. Ik wist het even allemaal niet meer. Dat is wat ik me nog herinner van 9/11. Hoe de avond is verlopen, wie ik heb gesproken, of we tv hebben gekeken op zoek naar meer nieuws, of ik heb geslapen die nacht, ik weet het allemaal niet meer. Weet jij het nog?

vrijdag 10 september 2010

Weinig

Mijn bloginspiratie zit weer eens in een laagconjunctuur. Weinig verrassende gebeurtenissen. Weinig nieuwe ideeën. Gewoon weinig dus. Weinig levert ook een verdomd weinig interessante blogpost op. Maar ja als weinig nu even centraal staat, dan draait het maar even om weinig. Het is niet zo dat er op dit moment niks aan de hand is in mijn leventje. Maar ja, als ik niet kan bloggen over dat wat er wel gebeurt, dan blijft er zo weinig over. Ik heb ook al een oproepje gedaan op Twitter ‘ideeën voor blogonderwerpen gezocht’, verzoeknummertjes zeg maar. Maar ook daarop kwamen verdacht weinig reacties, geen eigenlijk. Dus wat verwacht ik van deze blogpost? Bar weinig. Aan de andere kant, misschien verrassen jullie me.

maandag 6 september 2010

Onderuit

Voor mij een van de mooiste Nederlandstalige liedjes evah. Dit nummer raakt me iedere keer weer diep.

zondag 5 september 2010

Wardrobe-stress

Na een paar dagen van goede voornemens en het eerste nieuwe wintercollectiejurkje te hebben opgehangen was vandaag de grote-kledingkast-opruim-opschoon-weggooi-dag. De zomeritems werden uitgezocht en de te bewaren stukken belandden op een hoger plankje. Bij de winteritems ging ik na welke ik afgelopen winter niet gedragen had. En de plank met moet-ik-nog-eens-naar-kijken-items werd rigoreus leeg gemaakt. Dit resulteerde in een berg afgedankte kleding van zeker drie vuilniszakken groot. Lekker opgeruimd Liaan, kun je zeggen. Het herwonnen overzicht is fijn, dat is zeker. Maar tegelijk wordt duidelijk dat ik nodig moet shoppen. Mijn garderobe heeft een chronisch gebrek aan langmouwachtigen. Zowel de geklede als de casual variant. Er is zelfs zoveel ruimte ontstaan in mijn kasten dat er plaats is voor de garderobe van een niet al te fashionverslaafde man. Sterker nog, met een beetje creatief vouwwerk zou er zelfs een man in passen. Dàt is wat je noemt garderobe-stress.

maandag 30 augustus 2010

Vrijongezellig

Vrijgezel zijn is niet leuk. There you have it. Een jaar geleden had ik die stelling fel tegen gesproken. Dan had ik gezegd dat het heerlijk is om al die vrijheid te hebben. Alle tijd van de wereld om te gaan en staan waar ik op dat moment zin in heb. Niemand met wie ik moet strijden voor een daginvulling. Geen compromissen. Geen verplichte bezoekjes. Ruimte. Geen kleine irritaties rondom tandpastadopjes en wc-brillen. Geen agenda’s of ritmes op elkaar afstemmen. Niemand die je claimt of jaloers is op de hoeveelheid tijd en aandacht die je aan een ander besteedt.

En nu een jaar later kan ik zeggen: het is allemaal waar. Al die voordelen van vrijgezel zijn, zijn waar. Dat vind ik nog steeds. En toch zeg ik ‘vrijgezel zijn is niet leuk’. Omdat dat voor mij net zo waar is. Ik mis een man in mijn leven. Niet zomaar een man, want zomaar een man is niet het antwoord. Ik mis een partner. Iemand met wie ik lief en leed kan delen. Iemand met wie ik de tijd kan vergeten. Iemand met wie ik kan fantaseren over later. Iemand naar wie je kijkt midden in de nacht waardoor die gelukzalige glimlach niet meer van je bek te timmeren is. Iemand die er altijd voor je wil zijn en onvoorwaardelijk van je houdt. Iemand die ik mijn warmte en bescherming kan geven. Iemand die je hart sneller laat kloppen en je lijf in vuur en vlam zet. Iemand met wie dit allemaal kan, niet voor even, maar voor een leven lang.

zaterdag 28 augustus 2010

You can leave your hat on

Afgelopen week wàs ik van plan een beetje op te ruimen in en rondom mijn boekenkast. Ik had net een paar plankjes leeg gemaakt toen ik op twee dozen stuitte. Die staan al heel lang bovenop de kast en ik was vergeten wat erin zat. Ff checken. Foto’s dus. Stapels foto’s. Van verschillende periodes. Ik als baby. Als kind. Als tiener. Als begin-twintiger. Veel vakantiefoto’s van my girl J en ik. We hebben zo’n 4 zomervakanties met elkaar ondernomen (en ik hoop stiekem dat het er nog eens van komt). Je kunt je voorstellen dat met twee dozen foto’s en twintig jaar aan herinneringen van dat opruimen niet zoveel terecht kwam. Leuk om te zien wat je toen droeg aan kleding. Hoe je je haar droeg. Minder leuk om te zien hoeveel beter je er toen uitzag, dat wel. Maar wat me opviel tussen die foto’s was dat ik in mijn tienertijd al een geheel eigen stijl had. Ik trok me wel wàt aan van het modebeeld, maar ik vertaalde het naar mijn eigen ding. En ik droeg regelmatig hoofddeksels. Geen caps, maar hoeden en petten. Vind ik gaaf. Ik krijg ook meteen zin om een of meerdere exemplaren te zoeken voor deze winter. Als mijn salaris gestort is dat wel...

vrijdag 27 augustus 2010

Candy Candy

Mierzoet was deze serie. Soap eigenlijk. Ik keek ‘m. Als kind moest ik dit zien. Een verhaal van een weesmeisje dat wanhopig wachtte op haar prins op het witte paard en ondertussen van alles meemaakte. Als ukje zat ik ook regelmatig te grienen bij deze serie. Dat verzin je toch niet. Zelfs toen al was ik een hopeloos romantisch geval. Zou het zo vroeg al mis zijn gegaan met me?

zaterdag 21 augustus 2010

Mijn trending topic

Ik heb een burn-out. Dat is inmiddels bij de nodige mensen bekend. Toch, hier op mijn blog ben ik er altijd een beetje schimmig over geweest. Waarom? Eigenlijk zijn daar verschillende redenen voor. Omdat ik me afvroeg of het carrièrewise wel zo handig was om het te vermelden. Omdat ik te maken heb gehad met de nodige vooroordelen. Omdat er mensen zijn die de ziekte niet begrijpen. En vast nog meer redenen. Maar ik realiseer me nu dat mijn medische toestand net zo goed een onderdeel is van mijn leven als alle andere dingen waarover ik schrijf. En ik ben niet de enige. Van alle mensen die heb ontmoet in het afgelopen jaar, heeft minimaal 30% hetzelfde meegemaakt. Gek hoor. Niet dat ik die mensen bewust opzoek, maar het komt dus erg vaak voor.

In december 2009 was daar de constatering van burn-out, en dat het niet zo’n kleintje was ook. Zoiets overkomt je niet ineens. Nee voor zoiets is jaren van training en opbouw nodig. Verkeerde gewoontes, destructieve methodes, waarvan je zelf denkt dat het ‘normaal’ is. Gedrevenheid, ambities voor jezelf en voor anderen, je verantwoordelijk voelen voor alles, hoort er toch gewoon bij? Niet dus. En sinds december worstel ik met mijn herstel. Helaas nog meer dan ik zelf dacht. Dat bleek wel toen die major terugval van 2,5 week geleden zich aandiende. En ook na een bezoekje aan de 040BYOpicknick. Ik ben mijn eigen valkuil. Ik leg mezelf bewust en onbewust targets op. Ik creëer een druk die niet gezond is voor mij. Dat zit ‘m in kleine en grote dingen. Ik wil graag meedoen aan leuke gezellige events, terwijl het me uitput. Ik wil dingen ervaren, zoals een concert waar ik al een tijd naar uitkeek, terwijl ik niet nadenk over de gevolgen. Ik wil bezig zijn met mijn toekomst, terwijl ik vergeet dat het heden de meeste aandacht nodig heeft.

Begin deze week zei iemand me “hoeveel levens heb jij eigenlijk?” en dat zette me aan het denken. De volgende dag clearde ik mijn agenda. Ik zei mijn afspraken af en ik verkocht mijn concertkaartje. Ik moet helemaal terug naar 0. En het vanaf daar met hele kleine stapjes opbouwen. En continu kritisch blijven op wensen of grillen die vanuit mijzelf komen. Hoe enthousiast ik ook ben. Activiteiten van meerdere uren zijn te hoog gegrepen voor nu. Alles wat vandaag belangrijk lijkt, wandelt niet weg als het morgen wordt. Dat weet ik nu. En daarom schrijf ik het ook nu op. Maar ik ben als de dood dat ik het weer vergeten ben als ik het nodig heb.

donderdag 19 augustus 2010

Grave yard hoppin' St. Joris




De rest van het album vind je hier.

dinsdag 17 augustus 2010

Sportcultuur

Nederland is een beetje een gek land als het op sport aankomt. Bij ieder groot evenement wordt er veel airtime besteed aan de voorbereidingen, de achtergrond van de sporters en meningen van analysten. Misschien is dat in landen als Spanje nog veel extremer, maar laten we de Nederlandse aandacht ‘gewoon veel’ noemen ten opzichte van de nog grotere sportlanden. Ondanks al die airtime blijven we als toeschouwer sceptisch. We verwachten niet ècht dat de Nederlandse sporters ver komen, we hopen het wel, maar we blijven zogezegd ‘realistisch’. Als de sporters in kwestie dan een beetje teveel zelfvertrouwen uitstralen en hun eigen hoge verwachtingen zelfs publiek verkondigen, dan slaat onze scepcis om in afkeer. Ze (niet ‘we’) blazen weer te hoog van de toren, wordt dan gezegd. En na iedere sportprestatie (verbluffend goed of niet) hebben we altijd wel commentaar. Ik zeg niet dat er geen kritiek mag zijn, maar het lijkt wel of we altijd wel wat te zeiken hebben. Zo viel ik afgelopen weekend binnen bij het laatste stukje Studio Voetbal. Er werd gesproken over het WK en de toon van het gesprek was alles behalve positief. De stijl van het voetbal was niet mooi genoeg, de Nederlandse overtredingen in de finale waren veel te hard en op de keuzes van de trainer viel ook het een en ander aan te merken. Nee het voetbal verdiende niet de schoonheidsprijs en ja de finale was hard, van beide kanten en nee ik begreep er ook niets van dat Van Persie steeds weer werd opgesteld... Maar, we stonden in de finale. In de finale van het WK! Het hele land stond op z’n kop. Decennialang hadden we dit niet gepresteerd. Super toch? Maar nee, de sfeer achteraf is toch weer negatief. Kenmerkt dat nu de Nederlandse sportcultuur? Of is het het kop-boven-maaiveld-principe? Ik begrijp het in ieder geval niet. Of moet ik daar een betere sportkenner voor zijn? Kan iemand het me uitleggen?

zaterdag 14 augustus 2010

Extreem rechts gelul

Vanmiddag werd ik getrakteerd op een hele ‘bijzondere’ politieke discussie. Laat ik eerst even de setting schetsen, zodat jullie niet het verkeerde beeld krijgen. Ik was dus niet in gesprek met legerkistjes dragende mensen met kaalgeschoren hoofden. Nee, ik was in de winkel van de plaatselijke traiteur om wat hapjes uit te zoeken voor morgen. De eigenaar bood me een glaasje rosé aan en ik raakte in gesprek met de eigenaar en twee andere gasten. Een man van in de 60, gekleed in golfbroek, vest en petje en een vrouw van in de 40 met haar, make-up en kleding tot in de puntjes verzorgd. Het gesprek ging over het fenomeen Wilders. De drie aan de toog vonden dat hij veel goede punten had, alleen hij formuleerde ze af en toe een beetje onhandig. Ik merkte op dat ik zijn manier van debatteren eigenlijk niet eens zo slecht vond, maar dat zijn standpunten me niet aanstonden en dat ik de aanstaande rechtse coalitie een eng idee vond.

Vanaf dat moment was het hek van de dam. Ik had ook eigenlijk beter moeten weten. Ik heb geen zin in discussies over politieke voorkeuren. Niet omdat ik niet achter mijn mening sta, maar omdat ik het zinloos vind om daarover te redetwisten. Vaak lopen dat soort gesprekken uit op de een die de ander probeert te overtuigen en voor zijn of haar politieke kleur probeert te winnen. En dat vind ik onzin. Ieder heeft zo zijn eigen standpunten en dat moet iedereen zelf weten. Dat gezegd hebbende, ben ik hevig geshockeerd over het gesprek van vanmiddag.

De man met pet haalde het ene na het andere becijferde feitje boven tafel. Hoeveel Marokkanen er wel niet achter tralies zaten, hoeveel dat kostte per dag en ga zo maar door. Over een kennisje van hem dat werkte op het Nederlandse consulaat in Marrakech en had bevestigd dat Nederland het enige land was dat kansloze immigranten verwelkomde. En dat het land naar de kloten ging. De vrouw in kwestie gooide er zo nu en dan nog een leukje bij als “in Nederland zijn meer moskeeën dan kerken” en “je moet eens proberen om een kerk in Turkije te bouwen”. Ik bleef erbij dat iedere persoon of groepering die een andere groep buiten sluit, bij mij aan het verkeerde adres is. Vanaf dat punt intensiveerden de drie hun aanval. Allereerst werd mij duidelijk gemaakt dat Wilders niet discrimineert, hij heeft immers een vrouw van buitenlandse afkomst... Ndus. Daarna kreeg ik ‘what ifs’ naar mijn hoofd die als volgt klonken: “Wat als je op de wachtlijst staat voor een huurwoning en hoort dat het ene na het andere hoofddoekje voor gaat ten nadele van jou?”. “Als je op bezoek gaat bij een Turks gezin en je wordt gevraagd om je schoenen uit te doen, dan doe je dat toch ook, nou dan kunnen zij die theedoek toch ook af doen?” Ik maakte een opmerking dat als er met zo weinig respect gesproken werd door de drie ik geen zin had om het gesprek voort te zetten, maar ik bleef rustig. Vervolgens maakte ik weer een fout door te zeggen dat ik niet hoopte dat het land deze kant, met deze denkbeelden, op ging. Want hoppakee, daar kwam de volgende lading vuurwerk. De vrouw in kwestie tetterde in mijn rechteroor wat ik dan van plan was. Weg te gaan uit Nederland? Ha, dat moest ik maar eens proberen? Waar wilde ik naartoe? Ik kon nergens terecht want alleen wij waren zo dat we zomaar iedereen binnen lieten. Vervolgens kreeg het gesprek nog wat bijzondere wendingen. Zo leek het hoge echtscheidingspercentage, gebrek aan opvoeding van de huidige jeugd en geestesziekten ook ineens onderdeel van het probleem dat Wilders wel eens zou oplossen (ja de man en vrouw in kwestie hoorden bij elkaar, ze hadden zelfs een gezamenlijke psychologiepraktijk)...

Ik sloot af met dat ik me op de rest van mijn boodschappen ging concentreren. Maar toen ik uiteindelijk door de Jumbo rondliep, het stel even later ook in de super zag rondlopen, bleek dat toch een stuk moeilijker dan ik dacht. Ik bleef maar mompelen in mezelf “on-voor-stel-baar” en vergat wat ik nodig had...