donderdag 29 juli 2010

Modereren

Sinds de start van mijn blog, ruim anderhalf jaar geleden, heb ik nog nooit één reactie gemodereerd. Waarom niet? Als je blogt, verkondig je je mening of je ervaring over iets. Als mensen zich geroepen voelen om daarop te reageren is dat alleen maar bijzonder. De statistieken zijn duidelijk, 90% van de bloglezers zijn zogenaamde lurkers. Oftewel: Ze lezen, soms trouw ieder bericht dat je post, maar ze reageren niet. En dat is prima, ik ben blij met mijn lezersgroep die elke dag groter wordt. Reacties vind ik nog fijner. Soms zijn de reacties op mijn blogs kritisch geweest, soms hartverwarmend, soms in-je-broek-zeiken-van-het-lachen-komisch. Dus iedereen is welkom om te reageren. Mits het geen trash- of beledigingsreacties zijn! Ik blog omdat ik het leuk vind om mijn visie te verkondigen of om mijn ervaringen te delen. Niet om een platform in het leven te roepen voor onderlinge ruzies of boze reacties aan andere reageerders of mijzelf. Daarvoor zoekt iedereen die unfinished business heeft met een ander maar een ander kanaal. Daarom voel ik me nu, voor het eerst in anderhalf jaar tijd, genoodzaakt om een aantal reacties te deleten. Dat stemt mij droevig. Maar het is niet anders. Ik wens niet een verzamelplaats voor negativiteit van deze orde te verzorgen.

woensdag 28 juli 2010

Het mysterie rondom mannen en hun knop

Elke vrouw die ooit een gebroken hart heeft gehad heeft zich wel eens afgevraagd: “Hoe doen die kerels dat?”. Mannen zitten geen uren te huilen. Mannen denken niet 24/7 aan hun exvriendin. Mannen gaan gewoon door. Mannen hebben een knop en kunnen iedere vorm van verdriet of pijn daarmee uit zetten wanneer ze dat willen. Zo lijkt het tenminste. Maar dames, hier komt een geheimpje, dat is helemaal niet zo. En nee, dat heb ik niet zelf verzonnen, ik heb het gehoord van iemand die ervoor gestudeerd heeft zullen we maar zeggen. Mannen hebben geen ‘delete’-knop, maar een ‘hide’-knop. Ze zijn meesters in het verbergen van alle gevoelens (voor hunzelf en voor hun omgeving), die er echt nog steeds zitten. Daarvoor hanteren ze twee verschillende methodes. Òf ze zoeken veelvuldig contact en gezelligheid met hun bestaande of nieuw aangelegde vrienden- en kennissenkring. Òf ze zoeken hun heil in de armen van een vrouw. Soms passen ze zelfs een combinatie toe. Dus dames, bij deze is er weer een geheim onthuld over het ongrijpbare schepsel ‘man’. Doe er je voordeel mee.

zaterdag 24 juli 2010

Het mag dan zo zijn... maar toch

Het mag dan zo zijn dat je niet meer bij elkaar bent. Dat je het bed niet meer deelt. Dat je elkaar niet meer ziet. Dat je zelfs geen contact meer met elkaar hebt. Ook al doe je je best om het verleden ‘een plekje’ te geven. Ook al ben je daarmee een flink eind op de juiste weg. Ook al bereid je je voor op de toekomst die 180 graden anders is dan het verleden van vele jaren. Men mag zeggen “je bent geen onderdeel meer van elkaars leven”, “je hebt er niets mee te maken” of “concentreer je op je eigen ding”. Maar toch... Toch... als je verneemt dat de man waarvan je hebt gehouden met hart en ziel, waarmee je samen oud hoopte te worden, plotseling wordt afgevoerd naar het ziekenhuis, schrik je je wezenloos. Ongerustheid, angst en machteloosheid maken zich meester. Je hebt geen contact meer, dus je weet niet wat er aan de hand is. Je hoopt (en bidt) alleen maar dat het niets levensbedreigends is. Als dan blijkt dat het niet die hele enge ziekte is slaak je een zucht van verlichting. Maar wat de aandoening werkelijk voor impact en gevolgen heeft blijft een raadsel. En het oergevoel van willen bijstaan, willen steunen, willen zorgen tiert welig. Het mag dan zo zijn dat je niet meer bij elkaar bent. Maar toch... zet de knop maar eens om. Ik kan het niet, zo zit ik niet in elkaar...

Observatie kinderfeest

De feiten...
Event: Kinderfeestje
Tijd: Zaterdagmiddag, 14.00 uur
Weer: 23 graden en zonnig
Locatie: Nuenen-Zuid
Aanleiding: Jarige job wordt 4

Nadat tussen 14.00 en 15.30 alle genodigden zijn toegestroomd, de kaarsjes zijn uitgeblazen, de taart is aangesneden, cadeautjes zijn uitgepakt en alle ‘hoe is het nu met jou’-gesprekjes hebben plaatsgevonden ontstond een bijzonder fenomeen, waar ik heden middag getuige van was. Ondanks het mooie weer leken de kinderen zich beter binnen dan buiten te vermaken. Na verloop van tijd trokken ook de dames zich terug in de huiskamer. Het ene moment de baby sussend omdat ie niet wil slapen. Het andere moment de peuter of kleuter, vaak jengelend, om de nek of op de arm. Het geluidsniveau kun je je wel voorstellen denk ik zo. De heren verzamelden zich buiten. Met een flesje Bavaria in de hand bewonderden ze gezamenlijk de eigenhanding aangelegde airco of voerden ze een gezellig gesprek. Op dat moment een harde scheiding van vrouwen + kinderen binnen en mannen buiten. Na een aantal uren, biertjes en glazen wijn vindt er een verschuiving plaats. De heren verplaatsen zich naar binnen en voegen zich bij hun gezin. Wat op één moment resulteerde in een opeenpakking van acht volwassenen en minstens zoveel kinderen op maarliefst 2 banken. Buiten, waar het nog steeds boven de 20 graden was met een heerlijk zomers briesje, bevonden zich enkel nog één opa, één oma, twee kinderloze heren, één kinderloze dame en één moeder die niet deelnam aan het experiment.

Gefascineerd heb ik de beweging van deze mensen geobserveerd en ik begrijp er werkelijk niks van. Ik veroordeel het niet, begrijp me niet verkeerd. Maar ik snap het gewoon niet. Het afzonderlijk samenklonteren van vrouwen en mannen, het opeengepakt zitten met teveel mensen en kinderen op te weinig ruimte. Misschien is het wel heel normaal hoor. Verlopen get togethers met kinderen altijd zo. Ook bij jou, beste lezer. Maar voor mij blijft zo’n happening één groot raadsel...

woensdag 21 juli 2010

Love and marriage

Ik zit weer eens midden in een boek; Toewijding deze keer. Het verhaal is van de hand van Elizabeth Gilbert, dezelfde schrijfster als Eten, Bidden, Beminnen. Het is het vervolg en het fenomeen huwelijk staat erin centraal. Waar het vandaan komt en waar het voor dient. Hoe verschillende culturen ermee omgaan. Hoe groot die verschillen ook zijn. Waaraan huwelijken kapot gaan. Hoe ‘de ander’ in een huwelijk kan binnendringen (heel treffend dat psychologisch onderzoek dat zij aanhaalt, zal het misschien hier eens vertellen). Noem het maar op. Als je een boek leest waarin een thema wordt behandeld, ga je er ook zelf over nadenken. En om je heen kijken. Ik tenminste wel...
Het huwelijk van mijn ouders was een geval apart. Voor mij zijn er in de geschiedenis geen twee andere mensen geweest die zulke dikke maatjes waren. Ze trouwden, voor die generatie, op redelijk late leeftijd. Zij 25 en hij 30. Voor mijn moeder was het de tweede keer. Mijn vader is gewoon een laatbloeier. Na twee jaar kwam ik, terwijl dat eigenlijk voor onmogelijk werd gehouden. Ze werkten allebei hard en de tijd dat ze niet hoefden te werken, besteedden ze voor 99,9% samen. Onafscheidelijk. Mijn ouders hadden ook geen noemenswaardige vrienden. Ja, twee stellen, waarvan de mannen tot mijn vaders vrienden behoorden in zijn vrijgezellentijd. Maar die stellen stonden bij ons thuis te boek als ‘kennissen’. Pa en ma hadden eigenlijk alleen elkaar nodig. Dat bleek ook als mijn vader een keer een weekendje in het buitenland vertoefde. Binnen een dag had hij heimwee en hing hij huilend aan de telefoon met mijn moeder. Je zult begrijpen dat die weekendjes ook niet heel vaak voorkwamen. Maar na 27 jaar werd er aan die innige verbintenis op grimmige wijze een einde gemaakt. Mijn moeder overleed door een plotselinge hartaanval. Mijn vader is sindsdien nooit meer de oude geworden en zal het ook nooit meer worden ook.
Als ik om me heen kijk zie ik weer een andere werkelijkheid. Het huwelijk is daar niet zo populair. Vriendinnen wonen samen met vriend en kid(s). Trouwen is niet iets dat ‘on hun mind’ is. Nooit geweest ook. Ze zien er de meerwaarde niet van in. Anderen have been there, done that en zijn sindsdien genezen van het huwelijksvirus. Dat grapje trappen ze niet meer in. Weer anderen zijn getrouwd maar niet bijster happy. Hier en daar zwerft nog een enkeling die wel de stap heeft gewaagd en er ook blij mee is, maar dat is de minderheid.
Hoe kijk ik er zelf tegenaan is dan de logische vervolgvraag. Ik weet één ding zeker; trouwen is geen garantie voor ‘tot de dood ons scheidt’ of ‘happily ever after’. Te vaak heb ik huwelijken op de klippen zien lopen. De statistieken zijn daar ook heel helder in. Bijna de helft van alle huwelijken sneuvelt. En te vaak heb ik mensen gezien die ongelukkig getrouwd blijven. Maar toch... toch geloof ik wel in het instituut. Niet vanuit een religieuze overtuiging. Niet vanuit een zogenaamde geveinsde garantie. Niet per se vanuit een meisjesdroom over mooie jurken en geweldige feesten, ook al is dat wel leuk natuurlijk. Nee daar is het me niet om te doen. Waarom ik positief sta tegenover het huwelijk heeft alles te maken met de intentie. De intentie die je samen, officieel, uitspreekt om aan elkaars zijde te leven en te gaan, zelfs tot in het bejaardentehuis, met behulp van rollator of niet. De intentie die je samen, officieel, uitspreekt om er altijd voor elkaar te zijn, voor elkaar te zorgen en van elkaar te houden. Die intentie is wat mij betreft waar het allemaal om draait. Garanties heb je niet in het leven. Maar die wil, of beter nog, die vurige wens is iets prachtigs. En voor een romanticus als ik, oogverblindend mooi.

dinsdag 20 juli 2010

Check, check 15-dubbelcheck

Vandaag was weer een JP-dag en wel de 15e meet & greet. Vooraf eerst een audiotest, dat liedje kennen we nu wel. Knopje indrukken - rechts - overal - bus - meeuw, god wat een leuk testje. Als ik dat nog een paar keer vaker moet doen, kan ik 'm zelfs zonder de audioloog afdraaien.
Enniewees, daarna wachten tot ik JP's hok in mocht. Inmiddels spreken we over meer dan mijn oren alleen (hoe gaat het verder, weet je al wat je gaat doen dit najaar, dat soort dingen), je moet wat te lullen hebben. Want dat rechteroor blijft voor mijn gevoel hetzelfde. Nog steeds vocht achter het trommelvlies. Nog steeds dof geluid. Nog steeds vaak "hè?", "sorry, wat zeg je" en "pardon" zeggen. Nog steeds tv hard aan.
Volgens de test echter is mijn gehoor links en rechts identiek. Maar ja, in de praktijk komt het toch heel anders op me over. Het golfslagbad in mijn rechteroor wordt volgens JP heeeeeeel erg langzaam een beetje minder, maar dat gaat tergend traag. Tot op heden zit ik gemiddeld (qua verschillende frequenties) op een verlies van 30 dB, terwijl 10 dB normaal is onder leeftijdgenoten. Ik zal me er maar bij neer moeten leggen dat het hierbij blijft. In december meeten we weer, in de hoop dat my own private internal Tongelreep dan weg is.

donderdag 15 juli 2010

Om je vingers bij af te likken

Nadat vanochtend m'n koffiedate me voor niks had laten wachten, vervolgde ik mijn dag met de inkopen die sowieso voor de middag op het programma stonden. Must buys waren een cadeautje voor een aanstaande 4-jarige en een cadeautje voor een baby die nog geboren moet worden. Na een rondje over de kinderafdeling van de Bijenkorf, besloot ik naar verdieping 1 te gaan. Kan nooit kwaad. Ff kijken wat er zoal in de opruiming is. Niet dat ik iets specifieks nodig had. Niet dat ik ergens naar zocht. Gewoon ff kijken. Je kent het wel...
Binnen een half uur sjouwde ik met veel teveel hangers de kleedkamer binnen. Het resultaat was twee jurkjes en twee t-shirts. En wat zou het leuk zijn weer eens nieuwe schoenen te kopen. Gewoon een paar dat de kast uit knalt. Een paar dat je altijd al had willen hebben. Een paar dat korte metten maakt met het laatste beetje onschuld. Maar ja, opruiming hè. Dan is er niet zoveel meer. Zeker niet als je de meest voorkomende schoenmaat hebt.
Moe, met een trosje tassen aan de ene hand en een yoghurt-aardbeien-smoothie in de andere hand liep ik terug naar de parkeergarage. Ik keek naar links en op het uitverkoopschap viel mijn oog op iets wat erg rood was. Erg rood. En shiny. Heel erg shiny. Zouden ze er nog in mijn maat zijn? Kan ik hier wel binnen met mijn smoothie? Hoe hoog is die hak, kan ik daar wel op lopen? De antwoorden waren 'ja', 'ja', 'niet zo heel hoog, dus ja'. En daar zijn ze dan, mijn nieuwste aanwinst. Lakleer brandweer-rode pumps met een zwart hakje. Om je vingers bij af te likken.

Robert

Sinds een week of twee draait Eclipse in de bioscoop, deel 3 van The Twilight Saga. Als je nu eens een echt goede film wilt zien, met een mooi verhaal en topacteerprestaties, dan kun je deze film overslaan. Daar gaat het in deze film niet om. Het is gewoon een romantisch high school filmpje en niet meer dan dat. Maar DAMN wat heeft die knul een aantrekkingskracht. Je krijgt bijna de neiging om de film stil te zetten als hij in beeld komt. Zodat je op 20 cm. van het scherm kan gaan staren tot het kwijl uit je mond loopt. Hij heeft close-to-perfect haar. Die gele contactlenzen doen het ook leuk. En of ie nu grijnst of glimlacht, het maakt niet uit, all good.

woensdag 14 juli 2010

Stormpje

De rest van het stormalbum vind je hier

Beestachtig

Zomer. Open dak. Luchtige kleding. Veel bloot. Zon op je huid. Warmte. Geur van onweer in de lucht. Hoosbui. Hitte. Drukkende broeierige hitte. Dagdromen. Nachtdromen. Onrustig lijf. Tintelingen. Zin. Vrouw zijn. Mens zijn. Dier zijn. Dit nummer says it all.

maandag 12 juli 2010

11 juli in beeld

Op de dag dat Nederland in de finale staat van het WK besloot ik een nieuw beelddagboek aan te maken. Omdat iedereen over 10 jaar nog precies weet waar ie op dat moment was. Dat is een mooi gegeven. Zo'n herinnering aan een finaledag.
Het was buiten ruim over de 30 graden en in de kroeg was het veel en veel warmer. De wedstrijd was spannend en de uren er naartoe waren zenuwslopend. Helaas heeft Nederland de finale niet gewonnen. In de verlenging legden we het af tegen Spanje. De stad was afgeladen vol en aan het begin van de avond tweette de Eindhovense politie dat mensen gezien de drukte beter niet konden komen. De sfeer was het best te omschrijven als een hele warme Koninginnedag. En de parkeergarage in de Heuvelgalerie stond muur en muur vast, waardoor M een nachtje uit moest logeren.

zaterdag 10 juli 2010

Volgend leven

Ik kan niet dichten. Heb het ook nooit gedaan. Ben ook niet van plan om er een gewoonte van te maken. Maar dit moest er even uit. Dus ben een beetje gentle met het commentaar...


Gesprekken over alles die nachten duren

Telefoons continu aan de lader door de vele overuren

Permanent een kamertje in elkaars hart huren


Terugblikken en wegzweven over hoe het allemaal begon

Midden op de markt, zoenen in de lentezon

Na waanzinnige sex, gelukzalig grijnzen naar het plafond


Jouw gezicht op mijn buik, beschermend en geborgen

Voorzichtige handen die mijn wond verzorgen

Zachte zoenen en meer in de veel-te-vroege morgen


De mooiste glimlach ter wereld die me elke keer groet

Als lepels naar dromenland afreizen, veilig en zoet

Gemis en verlangen, zo erg dat mijn hele lijf pijn doet


Onrust in jou die mijn perfecte wereld deed beven

Je vrijheid is het grootste geschenk dat ik ooit moest geven

Misschien treffen we elkaar weer, ooit, in een volgend leven

vrijdag 9 juli 2010

Fiesta del reconocimiento

We kenden elkaar al wel. Via een gezamenlijke studievriend. Af en toe een ontmoeting in het partyhuis in Valkenburg. Toen de studievriend ging trouwen een dag met elkaar opgetrokken. Gezellige meid, veel goeie klets, maar elkaar daarna uit het oog verloren.
We draaien de tijd een jaar of 11 vooruit en via Twitter komen we opnieuw met elkaar in contact. Wat tweets over en weer. Mailtje hier en daar. Telefoontjes. Een feest van herkenning. Allebei zelfverzekerd over wat we kunnen op professioneel vlak. Allebei onzeker over de ‘verpakking’. Allebei ambitieus. Allebei goedgebekt. Allebei een klein hartje, een gebroken hart en een groot hart. Allebei een onzekere toekomst. Allebei een ‘sterke vrouw’.
En morgen treffen we elkaar weer. Ze komt naar het zuiden. Op het programma staat terrassen, hapje eten en nog meer terrassen in een 040 dat wordt opgeleukt door Fiesta del Sol. Twee sterke vrouwen op stap. Twee sterke vrouwen bereiden zich voor op nog meer herkenning. Twee sterke vrouwen hebben er zin in.

woensdag 7 juli 2010

I [hartje] bloggen

Na bijna 400 blogverhalen in 1,5 jaar kun je wel stellen dat bloggen voor mij best belangrijk is. I loooove bloggen. Maar ook blogs volgen. Sinds kort zijn bloggers die ik al volgde weer wat actiever en heb ik ook wat nieuwe blogs ontdekt. Happy!! Check mijn profielpagina maar eens voor de blogs die ik volg, misschien vind je het ook leuk om hun verhalen te lezen.

dinsdag 6 juli 2010

Une belle histoire

Gisterenavond bevond ik me in het tweede pand van Stichting One (hoe doen die jongens dat toch) voor een workshop schrijven. Geschiedenis schrijven eigenlijk. Een divers gezelschap aan organisaties wil een koffietafelboek uitbrengen, genaamd Florarium Temporum Modernum. Een venster op het leven van nu door Eindhovenaren. Het wordt een boek met verhalen, gedichten, columns en meer over allerlei onderwerpen, met één verbindende factor: Eindhoven. En de groep van gisteren leverde ook haar bijdrage.
Terwijl anderen direct wisten welke insteek ze wilden kiezen, broedde ik eerst nog op een idee. Een beetje staren uit het raam. Naar buiten voor een cigaret. Cola halen. Beetje dromen en toen wist ik het. Mijn verhaal ging over het contrast tussen de zomer van vroeger en de zomer van nu. Hoe slaperig en langzaam de dagen toen waren, toen iedere dag nog 48 uur duurde. En hoe normaal en natuurlijk het voelt om nu via drie kanalen tegelijk berichten te checken. Die herinnering aan vroeger lijkt wel iets uit een zwartwitfilm. Op en top romantiek. Maar ik zou er niet naar terug willen. Daarover ging mijn verhaal. En tegen de klok van half 10 leverde ik, met pijnlijke vingers van het schrijven met pen, tevreden de twee A4tjes in.
We sloten de avond af met het voorlezen van ieders verhaal. Grappig om te horen welke insteken en aanleidingen gebruikt waren voor hun verhaal. Ontroerend ook. Hele persoonlijke verhalen met hier en daar een hartverscheurende ondertoon. Mooi. Mooie ervaring. En een mooi initiatief. Nu maar hopen dat onze verhalen door de ballotage zijn gekomen als het boek in november verschijnt.

maandag 5 juli 2010

Connectie

Dat er meer is tussen hemel en aarde, daar ben ik allang van overtuigd. Wat het precies is, dat moet je me niet vragen, daar heb ik geen flauw idee van. Maar het heeft iets met energie te maken. Met plussen en minnen en de stroming daartussen. Dat denk ik tenminste. Zoals in ieder mens zowel positieve als negatieve krachten zitten, zijn alle mensen bij elkaar opgeteld ook weer een geheel van plussen en minnen. En dat is altijd in balans. We zijn ook allemaal uitgerust met onze eigen force field. Dat is ongeveer een meter om ons heen voelbaar. Als het je tenminste lukt om je daarop te concentreren. In een lezing ervaarde ik dat vorig jaar aan den lijve (haha, leuke woordspeling).
Waar gaat dit verhaal naartoe Liaan? Welnu, er bestaat volgens mij ook zoiets als een energetische band tussen mensen. Als jij je in de directe omgeving van een ander bevindt is dat natuurlijk logisch. Maar dat het over vele kilometers draagt, dat is wat moeilijker voor te stellen. Met één persoon had (of heb) ik dat heel sterk. En vandaag (eigenlijk gisteren gezien het tijdstip) kreeg ik daar weer eens luid en duidelijk bewijs van gepresenteerd. Ik zat rustig een beetje te tutten en ineens bekroop me een vreemd gevoel. Ik snapte niet waar het vandaan kwam. Maar het voelde aan als nervositeit. Niet in een soort van opwelling, maar meer een continu-gevoel. Ik liet het maar gebeuren, aangezien ik niet wist wat het veroorzaakt had. En enkele minuten later kwam het antwoord. Plinggg. Mail. Ik hoefde niet eens te gaan kijken van wie ik mail had. Dat wist ik allang...

EDIT; realiseerde me naderhand pas dat het 'energetische band'-gebeuren veel verder gaat, inclusief aanraking...

zondag 4 juli 2010

Robbie


Ongetwijfeld zetten jullie, m’n lezers, nu vraagtekens bij mijn smaak. Maar so be it. Ik ben nu eenmaal snel onder de indruk een expressieve kop met zwart haar en fonkelende ogen, preferably in groen. So Robbie it is. Maar dat is niet de enige reden. Zijn nummer ‘No Regrets’ hoorde ik in mijn Calpe-week vaak voorbij komen en ik doe mijn uiterste best om dat credo na te leven. Dus ja, ik vind Robbie een knappe verschijning, maar deze posting is ook een soort van ‘note to self’.

I chose love

Er zijn mensen die teren op negatieve energie. Ze genieten van het leed van anderen. Verlekkeren zich aan zwartmakerij en gaan helemaal op in de laatste roddels. Dit soort mensen vindt het ook maar wat leuk om anderen mee te trekken in de vortex naar beneden. Heel begrijpelijk, het is ook erg verleidelijk die negativiteit. Het geeft een soort van high. Even ben je samen met gelijkgestemden met een gedeeld slachtoffer. En dat is best leuk. Ook ik heb er ooit aan meegedaan. Dus ik kan het weten. But no more. Not for me. Ik weiger eraan mee te doen. Het levert namelijk helemaal niets op. En het is eigenlijk best triest. Je hebt er volgens mij veel meer aan om je te concentreren op liefde. Op wat je voor anderen kunt betekenen. Op wat je kan geven. En wat je mag ervaren. Nee, het is niet de makkelijkste weg. Zeker niet als je wordt getrakteerd op een uitdaging hier of daar. Maar ik doe mijn best. I chose love. En ook al sta ik achter die keuze, ik raak hevig ontdaan van mensen die de voorkeur geven aan dat andere pad. Ook daar hoop ik nog een remedie voor te vinden. Maar misschien wen ik er wel nooit aan omdat je daar nu eenmaal een olifantenhuid voor nodig hebt.

vrijdag 2 juli 2010

Achteraf gelul

Achteraf gelul is makkelijk praten. Dat geldt voor zoveel dingen. En je hebt er ook zo weinig aan. Maar als je had geweten hoe dingen zouden aflopen, was je er dan alsnog aan begonnen? Dat is een goede vraag.
Voor de meeste van mijn keuzes zeg ik ronduit ‘Ja!’. Dat is eigenlijk wel altijd zo geweest. Voor elke keuze. Maar nu vraag ik me toch af of bepaalde dingen beter niet hadden kunnen gebeuren. Dan hadden de afgelopen maanden er heel anders uitgezien. Misschien hadden bijvoorbeeld die ‘bijzondere’ telefoongesprekken beter nooit kunnen plaatsvinden in de zomer van ‘09. Misschien had die zoenscene er in augustus beter niet van kunnen komen. Misschien was het beter geweest om niet enkele weken daarna het bed te delen. Misschien misschien misschien. Een hele hoop op een rij. Maar ze zijn er wel die misschiens. En ze zijn er voor het eerst. Een nieuw fenomeen voor me dit.

donderdag 1 juli 2010

Een onsje licht

Sinds kort heb ik een nieuw ritueel voor het slapen gaan. Nadat ik nog een paar pagina’s heb gelezen, mijn kussen heb opgeklopt en lekker ontspannen lig, spendeer ik mijn laatste bewuste gedachtes aan andere mensen. Dat kunnen mensen zijn die ik die dag heb gesproken of waaraan ik heb gedacht. Ik stuur kleine wensen en geschenkjes de ruimte in voor hun. Voor de volgende dag of de komende periode. Een onsje van dit. Een pond van dat. Een snufje sus. Eigenlijk als een soort van kruising tussen de kerstman en een postbode. Wat ik voor hen hoop of verzend kan van alles zijn. Licht, vertrouwen, wijsheid, moed, vruchtbaarheid, liefde, kracht, etc. Net wat ik denk dat ze nodig hebben. Waarom ik het doe weet ik eigenlijk niet, vind ik ook niet zo belangrijk. Het heeft vast iets te maken met geven en liefhebben. Ik vind het gewoon fijn om te doen.