Eerste stappen in onderwijsland

Inmiddels ben ik 4 weken aan de slag en heb ik 2 lesweken achter de rug. Ik was zo blij toen het eindelijk startte. En erg nieuwsgierig. Wat voor een soort studenten ga ik aantreffen. Op FHC had ik verschillende tweedejaars klassen gedraaid en die waren stuk voor stuk anders. In de ene klas kreeg ik bergen feedback en was er veel interactie. In de andere klas was de sfeer wat tammer. 

Natuurlijk komen er heel andere studenten op de studierichting SPECO af. Allereerst heel sportief en ten tweede voornamelijk mannelijk. Inmiddels geef ik het vak communicatie aan 3 eerstejaars klassen en 1 tweedejaars klas. Ik heb 5 stagiaires onder mijn hoede en ik coach 1 eerstejaars klas. Mijn collega-docenten zijn ontzettend tof. Veel gezelligheid, iedereen is bereid elkaar te helpen en ook de mindere ervaringen delen we met elkaar. 

Maar hoe vind ik het nu om echt full time les te geven? Geweldig! Echt ronduit geweldig! Okee, ik heb af en toe wel eens een les die niet zo lekker loopt en dan baal ik wel. Ik wil iedere keer weer een combinatie bereiken van kennis en entertainment. Het gaat er in mijn beleving toch om dat je studenten inspireert en niet alleen maar informatie erin pompt. Maar het overgrote deel van de lessen gaan als een zonnetje. Veel discussie, veel gebruik maken van 16 jaar aan parate kennis en ook veel lachen. Heerlijk. 

Ook mijn coachklas vind ik helemaal het einde. Er zijn nog wel wat studenten die ik uit hun schulp moet trekken, maar dat komt vanzelf met de tijd. De streber in mij hoopt ook ver boven de statistieken uit te komen. Gemiddeld overleeft 50% het eerste jaar. Ik wil natuurlijk minimaal 60% scoren met mijn jongens en meiden.  

Bijgeloof

Als je een regelmatige bezoeker van mijn blog bent, weet je dat ik geregeld een bezoekje breng aan mijn overleden oma. Zeker als het even niet zo lekker gaat. Dan vraag ik haar om het te ‘fixen’, wat er dan ook aan de hand is. Zo ook op 23 mei. Met plantje en schepje ging ik naar haar graf en vroeg haar me te helpen. Ik werd schijtchagrijnig van dat hele solliciteren-WW-UWV-vacatures-zoeken-in-crisistijd-gebeuren. Ik had wel wat lopen, maar ja, dat ging niet erg snel. Daarnaast was ik al vaker ergens op gesprek geweest en een eerste gesprek wil nog niets zeggen. Ik vroeg mijn oma om ervoor te zorgen dat ik een baan zou krijgen binnen 1 maand. Ik was nogal desperate... Ik vertelde over het bezoek en het verzoek aan een vriendin en zij snapte me wel. Maar of ze erin geloofde, ik denk het niet. “Een maand is ook wel heel erg snel hè Liaan” waarschuwde ze. Ik zei dat ik na al die sollicitaties en al die maanden er gewoon helemaal klaar mee was. Ondertussen ging ik verder met de gesprekken die ik had gepland en plande ik nieuwe gesprekken. Eerste gesprekken, tweede gesprekken, derde gesprekken, bij verschillende organisaties, dichtbij, ver weg en heel verschillende posities. Op 26 juni kreeg ik een mailtje dat Fontys met mij een arbeidsvoorwaardelijk gesprek wilde plannen. Arbeidsvoorwaardelijk, dat betekent baan! Ha, dat had die oma van mij toch maar mooi gefixt. Nee niet binnen een maand. Eén maand en drie dagen om precies te zijn. Maar ja, die mooie wolk waarop ze zit is ook een paar lichtjaren verderop.

Het JA-woord

Twee weken geleden zei ik JA tegen mijn nieuwe werkgever. Op 28 juni kreeg ik een baan aangeboden en ik vroeg om een kleine week bedenktijd. Zij wilden mijn beslissing het liefst binnen 2 dagen weten i.v.m. diverse organisatorische zaken. Zodra ik de deur uitliep begon het denkproces. Ging ik wachten op de andere partijen waarmee ik nog in gesprek was? Want ik verwachtte toch zeker nog minimaal één aanbieding. Of zou ik alle knopen doorhakken en er gewoon voor gaan. Ik belde met een vriendin en vertelde wat er allemaal door me heen ging. Ik was heel enthousiast maar besloot er nog een nachtje over te slapen. Later die avond keek ik naar de wedstrijd Duitsland-Italië en werd nog blijer over de aanbieding, maar ik weerhield mezelf van een overhaaste beslissing. Zodra het eindsignaal werd gefloten liep ik alsnog naar mijn computer en schreef de mail dat ik JA zei tegen de job. Het was even wachten op het contract, maar vandaag viel het in de brievenbus. Zojuist heb ik er met een fraaie krul mijn handtekening onder gezet. Vanaf 1 augustus aanstaande ben ik dienst bij Fontys Economische Hogeschool Tilburg en mag ik als docent de sportieve studenten van SPECO de kneepjes van het communicatievak leren. Proost!

Operatie geslaagd

Vorige week donderdag rond 12.45 meldde ik me in het Sint Annaziekenhuis te Geldrop. Tegen half 3 arriveerde ik op de OK. Een beetje te vroeg want de ruimte moest nog gereed worden gemaakt. Gelukkig was daar de anesthesie-assistente, een klein Turks meisje waarvan ik de naam vergeten ben, die geen moment van mijn zijde week. Ze verwelkomde me met de woorden ‘ik ga heel goed voor jou zorgen’ en meteen stal ze mijn hart. Een gezellige kletskous die het voor elkaar kreeg om de gigantische infuusnaald zonder pijn in te brengen in mijn hand (ik heb ook geen blauwe plekken, heel bijzonder). JP, mijn vaste chirurg, was natuurlijk mister cool van de OK en droeg de anesthesist op om geen spierverslappers te gebruiken, gezien ik elektrodes in mijn gezicht kreeg om de aangezichtszenuw te bewaken. De anesthesist wenste me mooie dromen en daar begon de trip. Eerst tot 3 tellen. Dan mompelen dat ik de vieze chemische smaak in mijn mond proefde en dat mijn arm brandde. Vervolgens begon het Turkse meisje mijn voorhoofd te masseren terwijl ze in mijn oor fluisterde dat ik moest ontspannen. Net toen ik dacht ‘oh ja ga door, dit is zoooo fijn’, ging het licht uit. Drie uur later werd ik wakker. Of nou ja wakker, bij kennis zullen we het noemen. Geen misselijkheid, geen pijn, wel koud. Maar na eventjes het warmtekanon onder mijn deken te hebben gehad was het goed. Terug naar mijn kamer waar deel 2 van mijn logeerpartijtje begon. 


Ik deelde de kamer met twee dames van begin 60. Dame L was opnieuw geholpen aan haar borstprotheses (na amputatie en verwijdering van eierstokken + baarmoeder eerder dit jaar). En bij dame W was de galblaas verwijderd. Al vrij snel kwam L zich voorstellen met de fles van haar drain achter zich aan stuiterend. L hielp W in haar pyjama en vroeg of ze mij ook moest helpen. Ik was nog erg dromerig dus ik bleef wel ff liggen in mijn operatieschortje (wat een ondingen zonder pasvorm zijn dat trouwens). Nadat ik echt wakker was begon het partijtje. Gelukkig was ik ook echt wakker-wakker. Geen in-slaap-sukkel-sessies, maar gewoon rechtop zitten in bed en wel in voor wat gezelligheid. Eerst even de medische aanleiding van ons bezoek uitwisselen. Daarna kwamen de gesprekken in een stroomversnelling. Wat we allemaal met elkaar hebben gedeeld die avond is eigenlijk onvoorstelbaar. Gesprekken over familie, partners, kinderen, kleinkinderen, trauma’s, verlies, het leven, geloof, actualiteiten, mannen, mannelijke lichaamsdelen (nee niet door mij geïnitieerd, maar door L), werk, verdriet, herkomst, you name it. Heel up close and personal. We hebben ontzettend veel gelachen en er waren ook momenten dat we huilden en elkaar troostten. De verpleegsters kwamen regelmatig kijken waar toch al dat geluid vandaan kwam en of ze nog iets voor ons konden betekenen. Zo werd het zoveelste kannetje koffie voor L bezorgd, een rondje peperkoek omdat W lekkere trek had en bestelde ik regelmatig een refill van mijn appelsap. Om half 1 hielden we het voor gezien. W ging slapen maar was erg onrustig waardoor L en ik het grootste deel van de nacht wakker lagen. 


Tegen de ochtend heb ik nog een uurtje geslapen en toen ik even na 7 opstond zat L al tevreden aan haar kannetje koffie. Na de controles van de verschillende artsen, een relaxed ontbijtje en een bijzonder hartelijk afscheid met zoenen en knuffels mochten we allemaal naar huis. De eerste dagen heb ik veel geslapen en een beetje bezopen rond geschuifeld. Vanaf zondagavond kwam een hele nare pijn opzetten. Hevige steken die mijn kaken en oogkas in trokken. Op maandag heb ik het ziekenhuis gebeld of ik me zorgen moest maken, ik had namelijk niet eerder zo’n pijn gehad. Maar het kwam erop neer dat ik bij voorgaande operaties geluk heb gehad. Maximale hoeveelheden pijnstillers werkte ik naar binnen, maar de pijn kwam er keihard doorheen. Vandaag is de eerste dag dat ik geen pijnstillers heb genomen. Het neemt dus eindelijk af. 

Afgelopen woensdag was het controlemoment en JP was tevreden over de ingreep. Of dit de laatste operatie was zal blijken na de mri die ik over een jaar krijg. Ook al zal ik altijd onder controle moeten blijven. Om een indruk te krijgen van hoe bionisch ik nu ben, hieronder twee plaatjes. Op afbeelding 1 zie je de originele constructie van het middenoor waarbij 1 de hamer is, 2 het aambeeld en 3 de stijgbeugel. Op afbeelding 2 zie je mijn constructie. 1 is de stijgbeugel die nog origineel van mezelf is. 2 is een titanium standaard met onderaan 4 grijpers die vast zitten in mijn stijgbeugel en boven op een soort schotel, eveneens van titanium. 3 is een laagje kraakbeen dat uit mijn oorschelp is gejat. En 4 is het trommelvlies waar de constructie tegenaan zit.

3x is scheepsrecht

Volgende week donderdag, 19 april, is het zover. Dan ga ik weer onder het mes. Tijdens de MRI-controle van afgelopen najaar werd er toch weer nieuwe ellende waargenomen in mijn rechter middenoor. Opnieuw open luidde het oordeel. Dit keer niet in het MMC in Eindhoven maar in het Sint Anna in Geldrop. JP is inmiddels van werkgever gewisseld. De hoortest die als 0-meting geldt heb ik achter de rug, evenals de gesprekken met de POS-afdeling. Of ik in de ochtend of middag wordt geopereerd hoor ik pas de dag ervoor. Ook al duurt het nog ruim een week, de zenuwen beginnen wel een beetje. Vooral omdat ik de laatste keer niet zo'n 'leuke ervaring' had met het fenomeen narcose. Ondertussen begin ik vast aan enkele checklists. Wat mee te nemen. Wat aan boodschappen in te kopen. Wat te regelen. Ik hoop echt dat 3x is scheepsrecht deze keer opgaat. Dat de operatie slaagt, ik goed en snel wakker wordt uit de narcose, dat er geen complicaties zijn, dat ik snel herstel en zeker ook dat bij de grote controle over waarschijnlijk een jaar of wat zal blijken dat het probleem nu eindelijk is opgelost...

Overpowered

36 + 364/365

De laatste dag 36. Dus eigenlijk 36 jaar en 364 dagen. Of 365, omdat het nu een schrikkeljaar is. Morgen jarig dus. Maar geen verjaardagsfeestje. Dat doe ik wel zodra ik die superleuke baan in the pocket heb. Dan is het dubbel feest. Ik doe het morgen gewoon lekker rustig aan. Voetjes omhoog. Finale van Wie is de Mol. ‘Mooie’ lang-zal-ze-levens aanhoren. Een cake bakken voor de dag erna voor mijn studenten. Met een vriendin die over komt take-out voedsel halen. Dat soort dingen.

Spaghetti aglio e olio met gamba’s en rucola

Nieuwe verslaving voor als je niet het budget hebt om regelmatig bij Mangiare te eten.

Nodig:

- spaghetti

- peper

- zout

- knoflook

- gedroogde chilipeper (in zo’n molen)

- zak rucola

- uit vriesvak: zak rauwe grote garnalen in knoflook, 500 gr

- olijfolie, veel

Kook de spaghetti in ruim water met een flinke snuf zout. Neem tegelijk een grote koekenpan of hapjespan en schenk olijfolie in de pan totdat je een klein laagje over de hele bodem hebt. Knijp 4 grote tenen knoflook uit in de olie en draai flink aan die chilipepermolen (ik draai gemiddeld zo’n 50 keer) boven de olie. Verwarm de olie (op middelhoog vuur) totdat de knoflook lekker ligt te pruttelen. Gooi ongeveer een derde van de zak garnalen in de pan. Als je garnalen ontdooid zijn en flink wat kleur hebben, strooi je er peper en zout over. De spaghetti is ongeveer tegelijk klaar als de garnalen. Giet de spaghetti af, spoel het af en gooi het erbij in de pan met garnalen en pittige knoflookolie. Paar minuutjes omscheppen en dan mag het op het bord. Tot slot strooi je nog een derde van de zak rucola over je pasta en schep je het hele heerlijke zaakje om. Happy nomnomnom.

Rancune

Rancune; is het je ooit opgevallen hoeveel mensen dit in zich dragen? Die blijvende woede, haat zelfs, ten opzichte van iemand. Het kleinste vonkje is maar nodig om de intensiteit op te laden. Een voorval of zelfs het uitspreken van een naam is voldoende. De lichaamshouding verstart, de spieren trekken aan, de mond verandert in een dunne streep, de blik in de ogen slaat om naar standje vrieskist en de energie in de omgeving wordt uiterst onaangenaam. Maar waarom? Ja, iemand heeft hen iets aangedaan, dat is wel duidelijk. Waarom blijven sommige mensen hangen in dat gevoel van haat? Het heeft geen enkele nut. Wat schiet jij ermee op? En wat de ander? Helemaal niets toch?

Mag je dan niet boos zijn? Natuurlijk wel. Als iemand jou kwetst in wat voor vorm dan ook, dan mag je kwaad worden. Maar jaren of zelfs een leven lang kan nooit gezond zijn. Mag je iemand geen enorme eikel vinden? Natuurlijk ook dat mag, er zijn nu eenmaal eikels. Of eikelinnen. Maar moet je iemand daarom haten? Je kun er ook gewoon voor kiezen om niet met die persoon om te gaan.

Als je denkt dat dit verhaal voortkomt uit een gebrek aan kwetsende ervaringen, dan heb je het mis. Ook ik heb mensen in mijn omgeving gehad die mij besodemieterden of naasten die me hebben laten vallen op het moment dat ik hun steun zo ontzettend hard nodig had. Maar draag ik een blijvende haat voor hen in me? Nee. Ik ben heel boos geweest of heel verdrietig. Maar op een vroeg of laat moment is het klaar. Je kijkt terug naar wat er gebeurd is en je sluit het af. Dat wil niet zeggen dat je weer dikke vrienden met die persoon wordt. Maar het zou zomaar zo kunnen zijn dat je alsnog een ander soort relatie met die persoon opbouwt. Met anderen wissel je misschien nooit meer een woord. Omdat je er geen behoefte aan hebt, het een gesloten boek is, maar zeker niet uit rancune.

Daaaaag tabelletje

We zijn weer onderweg. Het nieuwe seizoen van #widm. Hoe een leuke knul die Art ook is, helaas geen Pieter Jan deze keer. De reacties op het nieuwe seizoen zijn niet zo enthousiast. Er zitten weinig mind tricks in en de opdrachten zijn een beetje laf. Maar hoe dan ook zit ik elke donderdagavond klaar met mijn boekje en pen.

Een doorgewinterde widm-fan vertelde me dat ik al die verdachte streken van kandidaten gewoon door de vingers moest zien en me moest concentreren op het geld. Dus mijn gestructureerde/analytische ik ging direct aan de slag met een tabel waarin ik kan bijhouden welke kandidaat bij welke opdracht geld heeft verspeeld. Daarnaast houd ik natuurlijk de verschillende bevindingen van mede-tweeps bij en lees ik de moldagboeken aandachtig. Tot gisteravond zat ik op 2 hoofdverdachten. Maar toen kwam de eindopdracht...

De groep moest beslissen over of de executie wel of niet doorging. Als er unaniem werd besloten voor niet doorgaan, was er niets aan de hand. Maar ja, met een mol in de groep kun je dat unaniem wel vergeten. Als een meerderheid zou gaan voor ‘niet doorgaan’, dan zou de pot terug gaan naar 0 Euro. Oeps, dat moest worden voorkomen. Dus probeerde de groep om voor ‘wel doorgaan’ te gaan, met een meerderheid, dat leverde de minste schade op voor de pot.

Aan het einde van het liedje kwam de uitslag er natuurlijk op uit dat al het geld weg was. 0,0 Euro in de pot. Hilarisch. Maar wat nu het vervelende is, is dat de mol natuurlijk al lang wist dat deze opdracht eraan zat te komen. Hoeveel geld er ook werd verdiend, het zou toch allemaal in rook opgaan. Dus misschien heeft de mol tot op heden wel heel goed zijn/haar best gedaan. Heel veel geld verdiend en super fanatiek geweest. En zo is die tabel van mij misschien helemaal geen klap meer waard. Het is één grote mindtrick. Mijn hoofd kraakt nog steeds een beetje na van gisteren. Ik zal er wel weer naast zitten. We weten het over een paar weken.

Instant happiness-tip

Heb je een half uurtje over, loop dan eens binnen bij de schoenenafdeling van de Bijenkorf. Dat deed ik gisteren. Beetje frustrerend misschien met een gigantisch hangslot op mijn portemonnee, zul je denken. Maar niets is minder waar. Pumps met onmogelijk hoge gouden naaldhakken van een centimeter of 15. Een college-style pump, maar dan sexy en supercool. Prachtige nude lakleren peeptoe’s. Sandaaltjes met wederom een no-go-hak en strassteentjes. Ik heb een half uurtje rondgelopen over de afdeling en van al dat moois staan genieten. Je zou het zelfs kunst kunnen noemen. Een cultureel-verantwoorde ervaring zelfs. Een studiereis...

Stay - Erykah Badu, pure overgave, zo mooi

Reflectie

Mijn studenten hebben afgelopen week hun stukken ingeleverd. Zestien groepen dus om te beoordelen en in een groot aantal gevallen ook nog specifieke beoordelingen van studenten. Vandaag heb ik alles verwerkt in het systeem. Het resultaat is dat 5 studenten een 9 hebben gekregen; 10 studenten een 8; 38 studenten een 7; 15 studenten een 6 en 2 studenten een 5. Best mild van me, toch ;).

Bij hun rapportages hoorde ook een zelfreflectie en een groepsevaluatie. En dat is wel een erg grappige samenloop. Ik reflecteer er namelijk ook lustig op los. Over de afgelopen periode. Over de toekomst. Of het doel wel de middelen heiligt. Over wensen en behoeftes. Wat niet eigenlijk. Een 24/7 mindfuck die sterk begint te lijken op rouwverwerking. Alle stadia heb ik al minstens één keer doorlopen. Ik heb het proces nog niet afgesloten, ook al verschijnt er langzaam een beeld. Maar de volgende dag verzet ik me daar dan weer tegen. Als ik eruit ben, dan zal ik het wel weten. En erover schrijven.