Summertime

Dju, wat is dit heerlijk. Probeer nu maar eens geen zin te hebben in een warme, zwoele, drukkende, zinderende zomeravond.

Laat mij maar even

Afgelopen week heb ik weer eens ingeslagen bij De Slegte. Drie boeken, waarvan twee van Joanne Harris. Aangezien ik net drie Harris’sen achter de rug had, nam ik ook een ander romannetje mee. “Laat mij maar even” van Jennifer Crusie. Die ging er als eerste aan geloven. Een verhaal over een dame van middelbare leeftijd die haar leven weer probeert op te pikken, nadat haar man haar heeft verlaten. Ze krijgt een baantje bij een detectivebureau en bemoeit zich overal tegenaan. Zij zal het kantoor wel even opfrissen. Tot irritatie van de baas. Maar gaandeweg wordt dankzij haar koppigheid stukje voor stukje een geheim blootgelegd en opgelost. Uiteraard valt de baas ook als een blok voor haar en ontstaat er een heerlijk liefdesverhaal. Haar schoonzussen hebben allebei een tik van de molen en raken steeds meer betrokken bij de activiteiten van het bureau. En dan is daar nog die tekkel die de hoofdpersoon heeft gestolen, ook een karaktertje met een steekje los. Het was een heerlijk boek, ja het blijft chicklit, maar het is typisch zo’n boek dat je bij je moet hebben als je op vakantie gaat.

Een eigen huis

Een plek onder de zon. Ja zingt u maar mee. Wie is er nu niet blij met z’n eigen stekkie? Tenminste dat denk ik dan. Heerlijk je eigen ding onder je eigen dak. In dat verlengde las ik een nieuwbouwhuis-verhaal op een van de blogs die ik volg. Over het alledaagse fenomeen douchen. En het ventilatiesysteem in dat huis. Dat douchen een kettingreactie aan events in werking zet. Zo blijkt het ventilatiesysteem niet bij machten om de stoom van het douchen af te zuigen. Waardoor de badkamerdeur open moet blijven. Waardoor de rookmelder afgaat. Waardoor manlief de ramen wagenwijd open zet. Waardoor de vrouw des huizes in haar naakte niksie in de kou moet douchen, terwijl de straat kan meegenieten. Best vervelend, maar ik moest er erg om lachen.

Nu heb ik een typisch jaren ’70 rijtjeshuis. En ik heb geen ventilatiesysteem. Maar ik heb wel alle privacy van de wereld. Het huis lijkt van de buitenkant niet zoveel soeps. Maar als je eenmaal binnen staat blijkt er een woonkamer van 60 m2 in te zitten. De grote slaapkamer is ook een balzaal. Het is er heerlijk rustig. De wijk is groen groener groenst. Maar goed, ik had het over de privacy. Er is nauwelijks inkijk op de benedenverdieping. Ik heb geen achterburen. Door het verspringen van de huizen in mijn straatje zouden alleen de buurtjes Harrie en Dinie inkijk hebben in de achterste helft van mijn tuin. En aan de voorkant heeft de toevallige voorbijganger ongeveer een meter lang de kans om naar binnen te spieken. Wat niet al te makkelijk is door de optrekgordijntjes en de 13 meter diepe kamer. Ik kan dus met een gerust hart in mijn blote kont door huis huppelen, en niemand die het opvalt. Het enige zwakke punt is de study aan de voorkant. Sinds enige tijd heeft een buurtbewoner een gigantische bouwlamp in zijn achtertuin hangen, die precies op mijn study is gericht. Als dat gevaarte aan staat, is ook mijn studeerkamer verlicht alsof je midden in een ondervraging zit. Misschien toch binnenkort eens aanbellen om te vragen of dat ding ergens anders mag hangen. Dan is de study ook weer veilig huppelterrein.

Tijdmachine

Ben jij zo iemand die mailtjes na lezen direct weggooit? Nooit langer dan een week gelezen mailtjes in de inbox laat staan. Verzonden items regelmatig cleant? Nou ik niet. Tenminste, niet in mijn privémail. Nou ja, mailtjes die niet meer beslaan dan “kzie je om half 8”, die laat ik niet staan. Maar mails die onderdeel zijn van een gesprek, hebben in mijn mailbox een behoorlijk lange levensduur. Along the way gooi ik er zo nu en dan wel een stuk of 50 weg, maar ècht opruimen, dat komt er meestal niet van.

Vandaag ben ik er dan toch echt eens voor gaan zitten. Ik denk dat ik inmiddels al zo’n 200 mailtjes heb gedelete (en ik ben nog lang niet klaar...). En ik delete ze niet voordat ik ze heb gelezen. Een aantal is verplaatst naar een apart mapje. Die kan ik echt niet weggooien. Ze roepen teveel herinneringen op of zijn me te dierbaar.

Het mooie van het teruglezen van die conversaties is dat je terecht komt in een tijdmachine. Voor je het weet ben je 4, 5, 6 maanden terug in de tijd. Je weet wat je toen droeg, wat je toen dacht. Je zit weer helemaal in die gesprekken, in de dingen die je toen bezig hielden, in de emoties die toen aan de orde van de dag waren. Fantastisch gewoon. Kan het iedereen aanraden. Willie Wortel is out of business. All you need is een onopgeschoonde mailbox hahaha.

Crisis

In mijn carrière heb ik een jaartje bij een PR-bureau gewerkt. Ik hield het maar een jaar vol omdat PR niet echt mijn wereld was. Ik voelde me er niet thuis. Het was mij allemaal een tikkie te soft. In het jaar dat ik er werkte begon het PR-bureau zich meer en meer te specialiseren in crisiscommunicatie. Op een gegeven moment was er zelfs een gespecialiseerd team, met mensen die 24 uur per dag oproepbaar waren voor klanten in nood. Ik weet nog goed dat later dat jaar het pand bevolkt werd door een fiks aantal heren van de Heinz-directie, voor een of andere case. Dat een collega optrad als woordvoerster voor de onderneming in het tv-programma Radar. Dat het team rond de klok werkte. Een heel bijzondere gewaarwording. Nu is het specialisme crisis-pr niet aan mij besteed, vanwege de inbreuk die het doet op je persoonlijke leven. Maar voor het strategisch plannen en hypersnelle schakelen heb ik wel gevoel. En ik vind het een spannend niche binnen mijn vak.

Zo is er vandaag een crisis-case aan de gang, waar menig vakbroeder en -zuster de vingers bij af likt. De case die de boeken in zal gaan onder de naam Bos-Cohen. Om 11 uur vanochtend gaf Bos een persconferentie die, ik denk, nog geen twee uur daarvoor was aangekondigd. In die persconferentie werd de volgende ook al aangekondigd. Die van Cohen om 15.00 uur. Twee events op het kalenderblaadje van 12 maart, wat in eerste instantie niet zoveel om het lijf lijkt te hebben. Maar ik verzeker u dat deze twee events een hele bak organisatie en strategie met zich meebrengen.

Allereerst, nadat de beslissing is genomen die ten grondslag ligt aan de verklaringen, moeten de geschikte data en tijdstippen worden gekozen. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Je wil wel ruimte creëren voor reacties en logistieke zaken, maar ook weer niet teveel. De locaties, ook een belangrijk punt. De locatiekeuze alleen is vaak al een statement. Het moment van aankondiging van de eerste persconferentie. Dat doe je niet dagen van tevoren, maar slechts uren, maar hoeveel? De kleding van personen. De speeches. De Q&A’s. En al die betrokken personen en de geheimhouding. Noem het maar op. Het is een ware precisie-operatie. En dan, vanaf het moment dat Bos zijn eerste woorden uitspreekt, dan begint het feest opnieuw. Ieder woord, iedere reactie die hij geeft aan journalisten, iedere reactie van politici, iedere reactie van tweeps, iedere uitslag van enquetes, allemaal is het voer voor een verdere tweaking en tuning van de opvolgende events op die dag. Schitterend toch? Ik smul ervan.

Engel gespot

Zoekplaatje 20

Zwijmel

Als romantische ziel huil ik bij films, krijg ik een warm gevoel bij mooie gebaren die ik zie, en kan ik wegdromen bij tot de verbeelding sprekende verhalen. Zo hoorde ik jaren geleden een schitterend verhaal van een jong stel dat ging trouwen en hoe ze dat aanpakten. Wil ik ff met jullie delen.

Het stel vertrok met een handjevol beste vrienden en familie naar Toscane. Daar hadden ze een groot landhuis met buitenkeuken en zwembad afgehuurd. Het landhuis lag bovenop een heuveltop. Gedurende enkele dagen relaxte de groep wat, dronken ze wijn, BBQ-den ze en genoten ze van het uitzicht. Vanaf het landhuis hadden ze uitzicht op een dorpje verderop dat op de volgende heuvel lag. En in dat dorpje voltrok enkele dagen later de huwelijksplechtigheid. Na de ceremonie keerde de hele ploeg weer terug naar het huis alwaar een groot feest los barstte. Na het feest en een dagje of wat bijkomen, vertrokken de gasten en bleef het nieuwbakken echtpaar achter. Ook zij verlieten uiteindelijk het landhuis om verder te reizen. In de twee weken die daarop volgden, deden ze drie pittoreske locaties aan. Al met al een heel bijzondere huwelijkshappening en -reis van 3 weken.

Ik heb de foto’s gezien en van de plaatjes ga je zo mogelijk nog meer zwijmelen dan van het verhaal alleen. Schitterend gewoon. Of ik zelf ooit huwelijksbootje-material zal zijn. Don’t know. Ik hou graag de mogelijkheid open. En of ik het op die manier zou doen, weet ik ook niet. Maar ik zou er wel wat bijzonders van maken. Hoe dan ook blijf ik dit soort verhalen schitterend vinden en zwijmel ik nog ff verder.

Verscheurd

Minder dan twee weken nog. Dan begint het feest weer. F1. De eerste race is helaas niet in Australië. Helaas, omdat het toch wel een mooie traditie is om voor dag en dauw op de bank te zitten in je badjas bij de eerste happening. Eerst een mokje yoghurt om wakker te worden. En een peuk in de aanslag bij de start. Maar hoe dan ook, het gaat weer beginnen. En zo ook het dilemma.

Het mag duidelijk zijn dat ik een groot Ferrari-fan ben. De emotie van het merk. De beleving van de monteurs. De tifosi. Noem het maar op. Maar dit jaar is die keuze wat minder voor de hand liggend. Waarom? Mijn über-held Schumacher komt terug. En die rijdt voor Mercedes GP (voorheen Brawn GP, heb ik in 2009 ook voor op de bank gestaan). Ik kijk uit naar de Schumacher-stijl, inclusief al zijn ‘slimmigheidjes’. Nu het al-oude duo Brawn en Schumacher is herenigd, mogen we toch aardig wat leuks verwachten, lijkt me. Maar ja, Ferrari is er ook nog... Ik ben verscheurd en ik ga er ook niet uit komen voordat de lichten de eerste keer uit gaan. Ik laat het op zijn beloop. Komt tijd komt raad...