woensdag 29 september 2010

#Fillingthegap

Morgen staat er een heerlijke lunch op het programma. Tot stand gekomen onder een avondje dollen met de hashtag #fillingthegap. Natuurlijk weet ik niet of de lunch, het eten zelf, lekker zal zijn. Over de bediening heb ik genoeg slechte verhalen gehoord, dus ook daarvan is de heerlijkheid twijfelachtig. Maar het gezelschap is heerlijk en dat is de reden dat ik de get-together alvast als heerlijk betitel. De twee mensen die ik tref, heb ik via Twitter leren kennen. Beide heb ik in 2009 voor het eerst ontmoet. En van beide kan ik zeggen dat ze meer voor me betekenen dan Twitter-friends. In het afgelopen jaar heb ik meerdere hobbels moeten nemen (to put it mildly) en van hen ontving ik oprecht medeleven. Soms live, soms via twitter of via de goede oude telefoon. En dat vind ik mooi. Dat sommige 2.0 contacten kunnen uitgroeien tot waardevolle 1.0 contacten. Want dat is lang niet altijd het geval. Het is nu eenmaal heel erg gemakkelijk om via twitter je steun te betuigen. Het is zo gebeurd. In 140 tekens heb je zo een lieve of aardige tweet gestuurd. Maar echt meeleven en echt een relatie opbouwen, daar moet je meer energie, moeite en tijd in steken. En dat doen deze real people. Ik heb er zin in. CU tomorrow lui.

dinsdag 28 september 2010

Dan

Klein van stuk, dat is ie. Maar een geweldige glimlach en een typische stoute-jongens-twinkel in zijn ogen heeft hij ook. Elke zondagavond siert hij mijn tv-beeldscherm. Ja ik kijk ook voor het programma SYTYCD zelf, maar ook een beetje voor Dan. En hij mag ook best een 90 minuten bandje voor me vol lullen. Maakt niet uit met wat. Ik luister gewoon graag naar zijn stem.

maandag 27 september 2010

Ploesiepoesie haz arrived

Vlak na de middag hoorde ik geritsel en gefrommel bij de brievenbus. Zou ie dat zijn? Ploesiepoesie himself? De gang in spieken, dikke bruine envelop op de mat. Jaaaa, dat was ‘m. En in de envelop zaten nog meer goodies. Een week geleden deed ik mee aan #meowmonday. Door iets met MEOW erin terug te sturen naar Electric Luna, maak je kans op iets leuks van Ploesiepoesie. En deze keer was het een retroploesie. De halve dag liep ik achter Sambal aan met de iDictafoon zodat hij de meow zou leveren, maar het was hopeloos. Sambal is nu eenmaal niet zo spraakzaam. Hij is de kattenkoning of all time alshet gaat om nieuwsgierig zijn naar mensen, knuffelen, koppen, spinnen, bureaustoel bezet houden en mooi zijn. Maar praten doet ie niet veel. Behalve rond etenstijd. Ook niet eens ontbijt, dan is ie zelf nog te duf, maar avondeten is de uitgelezen kans om hem een meow te ontlokken. Dus daar stond ik weer met mijn iFöhn. Laatste kans. Het wachten werd beloond met een mooie afgemeten beschaafde meow. Sambal werd beloond met een lekker bakje brokjes. En wij werden beloond met de retroploesie zo bleek de volgende ochtend. Hiephoi. Vanavond heb ik beide heren aan elkaar voorgesteld en wat kiekjes gemaakt. Het is nog even onwennig tussen die twee, maar dat gaat vast goed komen. Sambal is dol op knuffels, dus zo’n stoere is helemaal da bomb.



zondag 26 september 2010

Eind-van-de-maand-spaghetti

Ik ben niet gezegend met het keukenprinsessen-gen. Echt koken (met veel verschillende deelgerechten die allemaal tegelijk klaar moeten zijn) kan ik niet. Maar dat betekent niet dat ik geen smakelijke, voedzame hap aan iemand kan voorschotelen. Er zijn zelfs mensen die mijn maaltjes echt lekker vinden. Of zij zijn niks gewend of gewoon beleefd, dat kan natuurlijk ook. Hoe dan ook start ik maar ‘ns een nieuwe rubriek. Misschien handig voor mede keukenhelden-op-sokken. Aangezien het einde van de maand is en de fondsen (in ieder geval bij mij) redelijk op zijn, moet ik er ook in de keuken het beste van zien te maken. Misschien geldt dat ook voor een aantal van jullie, daarom vandaag in de kitchenbitch-rubriek: Eind-van-de-maand-spaghetti.

Kook spaghetti en zet ’t klaar voor verdere verwerking. Snijd knoflook (1 à 2 tenen), gedroogde chilipepers (1 à 2), ansjovis op olie (3 à 4 reepjes) fijn en bak ze kort in veel hete olijfolie. Gooi er daarna een hele zak rucola bij. Minuutje bakken, het spul slinkt als een gek. Daarna spaghetti erdoor, peper en zout toevoegen en mengen maar. Vlak voor serveren vers geraspte (liefst goede, pecorino vind ik lekker) kaas erover en eten maar.

donderdag 23 september 2010

Liane’s nagelsalon

Voor de mannelijke lezers: Stop nu met lezen, sla deze blogpost gewoon lekker over. Dit is een typisch wijvenonderwerp waar je toch niks mee kan.
Zo die waarschuwing is eruit. Waar gaan we het over hebben? Welnu, over nagels lakken. Mij tref je niet aan zonder keurig gelakte zwarte nagels. Heb ik al jaren zo en zonder voel ik me zo kaal. Nu hoor ik vaker dat het zo’n kutkarwei is. Dat klopt, dat is het ook. Zeker in combinatie met inkorten, in model vijlen etc. Ik besteed er dus ook zo min mogelijk tijd aan. De truc zit ‘m in het juiste materiaal en een foefje. Allereerst het foefje. Als je nagels klaar zijn om te lakken, loop je eerst naar de kraan. Onder stromend warm water druk je voorzichtig je nagelriemen naar achteren. Neem hier gerust een paar minuutjes de tijd voor. Nu is het nageloppervlak maximaal en heb je dus niet zo snel last van ‘uitgroei’. Daarnaast zijn je handen lekker warm waardoor de eerste laag lak snel droogt. Wat die lak betreft, het materiaal dus, ik gebruik Maybelline Express Finish. Het borsteltje functioneert en de lak droogt echt heel snel. Ook al belooft een nagellak te dekken in één laag. Niet doen. De tweede laag maakt de kleur pas vol en zorgt voor een glanzend oppervlak. Naast de korte droogtijd zit in deze nagellak een of ander spullie waardoor ie niet zo snel ‘chipt’ (je weet wel, dat er stukjes vanaf vliegen als je ergens tegenaan tikt). Om ervoor te zorgen dat je niet na een paar dagen weer aan het lakken bent, zet je er een toplaag overheen. Kan gewoon de blanke lak zijn van hetzelfde merk. Zo heb je (met een beetje geluk) twee weken lang keurig gelakte nagels. Simpel toch?

woensdag 22 september 2010

Boswandeling Lieshoutse bos

De rest van het album vind je hier. Er zitten ook een paar kerstkaart-material plaatjes bij. Dus als je over een maand of twee zelf aan het knutselen gaat, vraag gerust de HR file bij me op ;).

Music makin' me happy part 1 - Kane | So glad you made it

zondag 19 september 2010

Honkvast

In mijn 35-jarige bestaan heb ik slechts op drie adressen gewoond. Je zou kunnen zeggen dat ik behoorlijk honkvast ben. Gedurende mijn studententijd woonde ik thuis. In het huis waar ik geboren en opgegroeid ben. Praktisch gezien was er geen enkele reden om te verhuizen. Ik studeerde in Eindhoven en mijn ouderlijk huis stond op 10 minuten fietsen van de hogeschool. Daarnaast zag ik de studentenhuizen van mijn studiegenootjes, die vaak geen hogere waardering dan ‘krot’ verdienden. Na 1,5 jaar te hebben gewerkt betrok ik mijn eerste solo-onderkomen. Een miniscuul klein appartementje in Tongelre. Het was echt mini, want het totale woonoppervlak bedroeg zo’n 40 m2. Ook al was Tongelre geen beste buurt (binnen een week was mijn fiets gejat), stond het gebouw aan de rondweg (raam open betekent takkeherrie) en had ik geen balkon of tuin (beetje heet in de zomer), ik kon me er prima redden. Het kostte geen drol en ik woonde lekker centraal. Als ik niet was gaan samenwonen met mijn vriend (wiens zoon ook regelmatig bij ons verbleef), had ik er denk ik nog wel langer gewoond. Inmiddels is Nuenen-Zuid al zo’n 9,5 jaar mijn thuis. Groene rustige wijk, woonkamer van 60 m2, ongeveer 10 minuten rijden van het centrum van Eindhoven, totaal 500 m3 aan ruimte, mij krijgen ze hier voorlopig niet weg. Ik heb het hier zo naar mijn zin, dat ik me niet eens kan voorstellen dat ik ooit groter of meer zou willen. Zelfs niet als er ooit in de toekomst sprake zou zijn van een mannelijke huisgenoot. Ruimte zat hier. De zolder is niet eens in gebruik als woonvertrek. Die doet nu dienst als pre-weggooi-opslag. Wat ik wil zeggen is dat ik gelukkig ben met de plek en het huis waar ik woon en dat het echt mijn thuis is. En ik realiseer me dat het een voorrecht is om dat te kunnen zeggen. Hier vind ik rust, veiligheid en hangt een fijne atmosfeer. Mijn huis is mijn sanctuary.

zaterdag 18 september 2010

Eric

Als je het negen maanden zonder True Blood moet stellen, ga je dus op zoek naar andere series. Zo ben ik aanbeland bij de serie Haven. Leuk. Beetje X-files-achtige Stephen King serie. Met een extra treat. Deze prettige verschijning.

dinsdag 14 september 2010

De kunst van het beminnen

Het is weer tijd voor een kleine survey. Deze keer over hoe we minnaars ervaren. Geen zorgen, we gaan hier geen namen of handelingen noemen hoor. Waar ik benieuwd naar ben is of het universeel is wat we als goede of minder goede minaar bestempelen. Natuurlijk heeft iedereen zo zijn of haar eigen voorkeuren. Maar ik vraag me af of jullie lezers tot dezelfde conclusie komen als ik wat betreft de typen minnaars die er zijn.

Van slecht naar geweldig zijn er wat mij betreft drie categorieën. Allereerst is er het type minnaar waarbij je gedachten afdwalen naar de boodschappen, de klusjes in huis, de gebeurtenissen van de dag. Zo’n minnaar is veelal gefocussed op zijn eigen genot of het ontbreekt hem aan interesse en inlevingsvermogen in jouw fantasieën. In feite ben je beter af met jezelf en wat artificial gereedschap.

Vervolgens is er de minnaar met wie het in begin allemaal gezellig, leuk en lekker is. Maar als de eerste roes van verliefdheid wegvloeit, neemt ook het enthousiasme voor sexuele intimiteit af. Vrijen is nog steeds een onderdeel van de relatie en het is nog steeds fijn, maar als het een keer of een periode niet gebeurt, is het ook prima.

Tot slot is er het type minnaar waarmee alles mogelijk en overweldigend is, zelfs de dingen waar je nog niet eerder bij stil had gestaan. Deze minnaar overtreft je stoutste dromen en kruipt met het grootste gemak onder je huid waardoor je met liefde en plezier je ziel zou verkopen.

Alle drie de categorieën heb ik mogen ervaren. En ik moet erbij zeggen dat de classificering (voor mij) niets te maken had met fysieke aantrekkelijkheid. Dus beste lezers hoe zit het met jullie? Wat vinden jullie van mijn indeling? Zijn er aanvullingen? Natuurlijk kan de vraag ook van toepassing zijn op minnaressen, dus ook die reacties kun je hier achterlaten.

zaterdag 11 september 2010

9/11

Ik werkte ruim 8 maanden bij mijn nieuwe werkgever. Wederom een marketingcommunicatiebureau. Wat er die dag allemaal was voorgevallen weet ik niet meer. Ik was account manager en dat betekent dat ik inhoudelijk en financieel eindverantwoordelijk was voor zo’n 20 tot 30 klanten. Er was geen sprake van crisis, het ging eigenlijk best wel leuk met de economie, dus ik denk dat ik een redelijk drukke dag had. Ik woonde ruim een jaar samen met mijn vriend en we waren een paar maanden daarvoor naar Nuenen verhuisd. Ik had mijn vriend op mijn vorige werk leren kennen, waar we allebei zijn vertrokken. Nu werkte hij sinds ruim een half jaar in Den Bosch. Mijn kantoor (welke ik op dat moment nog deelde met een andere collega) was huge en lekker licht, daar hou ik van. Sterker nog, ik had mijn bureau recht onder de lichtkoepel van het platte dak geplaatst. Daar zat ik dan ook toen ik het nieuws hoorde. Ik weet niet meer hoe ik het vernam of wie het me verteld heeft. Ik weet wel dat kort daarna de kerels van de multimedia-afdeling als een dolle aan het googelen was. Ze voorspelden een derde wereldoorlog en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik belde mijn vriend om te vragen wat we moesten doen. Of we naar huis moesten gaan. Ik wist het even allemaal niet meer. Dat is wat ik me nog herinner van 9/11. Hoe de avond is verlopen, wie ik heb gesproken, of we tv hebben gekeken op zoek naar meer nieuws, of ik heb geslapen die nacht, ik weet het allemaal niet meer. Weet jij het nog?

vrijdag 10 september 2010

Weinig

Mijn bloginspiratie zit weer eens in een laagconjunctuur. Weinig verrassende gebeurtenissen. Weinig nieuwe ideeën. Gewoon weinig dus. Weinig levert ook een verdomd weinig interessante blogpost op. Maar ja als weinig nu even centraal staat, dan draait het maar even om weinig. Het is niet zo dat er op dit moment niks aan de hand is in mijn leventje. Maar ja, als ik niet kan bloggen over dat wat er wel gebeurt, dan blijft er zo weinig over. Ik heb ook al een oproepje gedaan op Twitter ‘ideeën voor blogonderwerpen gezocht’, verzoeknummertjes zeg maar. Maar ook daarop kwamen verdacht weinig reacties, geen eigenlijk. Dus wat verwacht ik van deze blogpost? Bar weinig. Aan de andere kant, misschien verrassen jullie me.

maandag 6 september 2010

Onderuit

Voor mij een van de mooiste Nederlandstalige liedjes evah. Dit nummer raakt me iedere keer weer diep.

zondag 5 september 2010

Wardrobe-stress

Na een paar dagen van goede voornemens en het eerste nieuwe wintercollectiejurkje te hebben opgehangen was vandaag de grote-kledingkast-opruim-opschoon-weggooi-dag. De zomeritems werden uitgezocht en de te bewaren stukken belandden op een hoger plankje. Bij de winteritems ging ik na welke ik afgelopen winter niet gedragen had. En de plank met moet-ik-nog-eens-naar-kijken-items werd rigoreus leeg gemaakt. Dit resulteerde in een berg afgedankte kleding van zeker drie vuilniszakken groot. Lekker opgeruimd Liaan, kun je zeggen. Het herwonnen overzicht is fijn, dat is zeker. Maar tegelijk wordt duidelijk dat ik nodig moet shoppen. Mijn garderobe heeft een chronisch gebrek aan langmouwachtigen. Zowel de geklede als de casual variant. Er is zelfs zoveel ruimte ontstaan in mijn kasten dat er plaats is voor de garderobe van een niet al te fashionverslaafde man. Sterker nog, met een beetje creatief vouwwerk zou er zelfs een man in passen. Dàt is wat je noemt garderobe-stress.