zaterdag 29 mei 2010

Alles is mogelijk

Prachtige titel, toch? En het is nog waar ook. Het klinkt ook zo mooi... alles is mogelijk. Nee, er volgt nu geen prachtig Tjakka-motivatie-verhaal over uitdagingen en ongekende mogelijkheden. “Alles is mogelijk” is een potentieel antwoord op de volgende vraag: Wat zou je doen als je je leven helemaal opnieuw kon inrichten?
Ondanks dat er, volgens mij, heel veel mensen zijn die de vrijheid om opnieuw te starten met beide handen zouden aangrijpen, het is een verschrikkelijk moeilijke vraag. Alles is namelijk heel erg veel. Is alles niet een beetje teveel vrijheid? Zelfs voor de vrijheid-aanbidders onder ons? Alles laat je hoofd duizelen, geeft je de slappe lach, kost bergen energie en veroorzaakt meer vragen dan antwoorden. Waar begin je in hemelsnaam?

vrijdag 7 mei 2010

Express myself

Mijn hele leven heb ik al te kampen met een bepaalde mate van onzekerheid over mijn lichaam. Dat heeft er deels mee te maken dat ik al op heel erg jonge leeftijd alle uiterlijke kenmerken van vrouw-zijn had ontwikkeld en deels omdat ik nu eenmaal redelijk rond ben. Er zijn wel periodes dat ik behoorlijk tevreden ben, maar helaas ook ‘mindere’ tijden.
Hoe tegenstrijdig het ook mag lijken, ik ben behoorlijk fysiek en expressief ingesteld. De delen van mijn lichaam waar ik wel happy mee ben, show ik graag. Verhuld in kleding, that is. Maar misschien ook zonder...
Al een tijdje loop ik rond met de wens om mezelf vast te leggen. Gewoon voor mezelf. Voor de heb. Ter opleuking van mijn slaapkamer. In eerste instantie dacht ik dat op te lossen met mijn eigen apparatuur. Gewoon een opstellinkje maken dacht ik en uitproberen. Maar eigenlijk weet ik ook wel dat dat niet gaat werken. Alleen een fatsoenlijke camera gaat het niet doen. Zonder het juiste licht kom je nergens. Misschien dan toch maar naar een professional stappen? Best eng. Maar ja, als ik het resultaat wil bereiken wat ik in mijn hoofd heb, dan zit er niets anders op. De afgelopen week heb ik wat rondgeneusd en zowaar tegen een fotostudio aan gelopen die dat klusje volgens mij prima kan klaren. Ik denk dat ik het gewoon ga doen. Uit de kleren. Bare naked. Express myself.

donderdag 6 mei 2010

Baby Mika

Afgelopen maandag is Mika geboren, de tweede zoon van my girl J. Dinsdagmiddag ben ik een kijkje gaan nemen in het ziekenhuis en vanaf vanochtend zijn moeder en zoon weer thuis. Het jungske doet het goed. Hij drinkt wat hij drinken moet en zijn temperatuur is goed. Hij heeft een lekker kleurtje en wekt een hele tevreden indruk. Het schijnt zo te zijn dat baby’s die in stuit hebben gelegen nog lang die lichaamshouding blijven aanhouden. Maar daar is baby Mika al helemaal vanaf. Hij gaat als een speer.
Nu heb ik zelf geen kinderwens, nooit gehad ook. Maar ik kan me wel verbazen over hoe zoiets mogelijk is. Hoe 2 cellen uitgroeien tot dat. Gewoon een kant en klaar mini-mensje dat leeft, werkt, ademt, slaapt, eet, geluid maakt, alles erop en eraan. Ik zal niet spreken van een wonder, dat gaat mij als niet-religieus persoontje te ver. Maar ik verwonder me er wel over. En kan er gebiologeerd naar kijken. Naar die wipneus met ieniemienie neusgaatjes, naar die gekke bekken die hij trekt in zijn slaap, naar de instant reflex om te drinken zo gauw dat flesje erin gaat. Heel heel heel erg bijzonder.

dinsdag 4 mei 2010

Ezel

Ken je dat verhaal, van die ezel en die steen? De ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde. Klinkt verstandig. Ook al staat in sommige culturen de ezel symbool voor domheid, in mijn beleving is het dier een heel stuk intelligenter dan menig mens. Ik zal mijn uitspraak nuanceren... intelligenter dan ik.
Waar het hier om draait is; hoe vaak laat jij je kwetsen? Door dezelfde steen. Door dezelfde persoon. Ik zeg bewust laten kwetsen. Omdat het volgens mij toch zo is dat als het keer op keer gebeurt, je je dat aan laat doen. Je kiest ervoor om die persoon toe te laten in je leven. Maar waarom doe je dat? Misschien omdat er zoveel plussen zijn die opwegen tegen de minnen? Dat moeten dan wel verdomd dikke plussen zijn. En is dat wel zo? Is het dat wel waard? Rechtvaardigen plussen, groot of klein, wel dat iemand je keer op keer mag kwetsen? Volgens mij niet. Als je er goed over nadenkt is het eigenlijk van de zotte dat je je vrijwillig pijn laat doen. En toch, waarom deed ik het dan? Ik ben geen SM’er. Ik geniet niet van pijn. Ik heb een lage pijngrens. Of het nu gaat om die van het fysieke soort of om pijn in je ziel. Hoe dan ook; ik heb besloten dat ik het niet meer wil. Geen herhaalde klappen op diezelfde wond. Het is klaar.