donderdag 27 januari 2011

M blikt terug op de sneeuw

Pff blij dat dat erop zit. Die ellendige sneeuwperiode. En ik ben ook weer eens van kop tot teen gewassen. Heerlijk is dat. Al die oude vieze zoutresten weggespoeld. Niets dan mijn eigen glimmende zwarte huidje. Al die witte gladde prut is gewoon niet aan mij besteed. Ik kom nauwelijks vooruit. In glad weer ben ik nu eenmaal slecht ter been. Gelukkig stuurt mijn baasje intuïtief tegen als ik begin te glijen, en dat zonder cursus, best knap van haar. Maar als er zoveel troep valt als op 23 en 24 december, dan heb ik daar ook niets meer aan. Dan sta ik gewoon vast. En dat gebeurde dus ook op 24 december. Muurvast stond ik halverwege de oprit. En zo heb ik zowat de hele Kerst gestaan. Geen beschermend afdakje, koud, nog meer viezigheid op mijn dak. Pas halverwege de tweede Kerstdag werd ik verplaatst met behulp van de hele familie. Opgelucht was ik. Maar wel balen dat ik de Kerstdagen grotendeels buiten moest doorbrengen. Laten we hopen dat dat de komende jaren anders is. Nu kijken wij, mijn baasje en ik, in ieder geval uit naar de lente. Dakje open, warm zonlicht op onze snoet, wij zijn er helemaal klaar voor.

JP's verdict

Controle nummer weet ik veel. Al zo vaak bij JP ‘op de koffie’ geweest dat ik de tel ben kwijt geraakt. In december heeft ie een buisje gezet. Bijzonder fenomeen is dat trouwens als je hele hoofd is verdoofd behalve dat stukje waar hij een gaatje in je oor aan het zagen is, maar dat terzijde. In begin was het een drama met dat buisje. Vrachtladingen rotzooi kwamen uit mijn oor, alsof je oor verkouden is zeg maar. Nu na 6 weken is het heel redelijk. JP was ook tevreden met het resultaat. This is as good as it gets. Ik heb een gehoor dat eerder hoort bij een eind-vijftiger dan bij een midden-dertiger, maar ach, het is beter dan het was en het medische probleem is voorlopig verholpen. Als alles goed blijft gaan, ook nadat het buisje er vanzelf uit is gevallen na een maand of 9, hoef ik pas over een jaar terug te komen. Dus even geen JP-updates meer voorlopig. Wel nog een leuk weetje voor de nieuwsgierige mensch: wist je dat als je een stip zou tatoeëren op het midden van je trommelvlies, je na verloop van tijd die stip aan de buitenkant van je oor zal zien?

woensdag 26 januari 2011

Johann

Dat is nog eens een blast from the past. Koss, de schrik van het Nederlandse schaatsteam. Onverslaanbaar was hij begin jaren 90, deze beer van een kerel. Die gigantische dijen gehuld in een strak brandweerrood pak gaven onze Hollandse jongens de bibbers. In die tijd behoorde je voor Zandstra of Ritsma te zijn, maar ik niet. Ik cheerde voor de imposante Noor; J.O. Koss.

zondag 23 januari 2011

Valentine

Over een paar weken is het weer zover. Die verschrikkelijk gehypete, overcommerciële, misselmakendzoete nepfeestdag; Valentijnsdag. Bah! Dat vindt het gros van de mensen, als je ze mag geloven. Ik niet. Tenminste, ik weet dat het overhyped, overcommercieel en erg zoet is, maar ik ben ook een doorgewinterde romanticus.
Op mijn middelbare school werd het ook een jaar gevierd. Het was geloof ik 4 of 5 havo. Je kon toen door speciale postbodes kleine berichtjes laten bezorgen in de klas. Reuze spannend. Midden in de les kwam er dan iemand binnenvallen met enkele briefjes. Ik geloof dat je er een paar cent voor moest betalen en als je echt wilde uitpakken met een roos erbij, een gulden. Natuurlijk waren er echte lovebirds. Maar ik stuurde berichtjes naar mijn maatjes in andere klassen. Een paar naar bevriende belhamels uit mijn oude vwo-klas die ik achter had gelaten. Een paar naar vrienden uit hogere klassen. En ik ontving ook een mooi stapeltje terug. Zelfs van één persoon een bosje rozen. Misschien waren die berichtjes of bloemen echte liefdesbetuigingen, maar dat denk ik niet. Of ik had het niet door, dat kan ook. Wat ik in ieder geval wil zeggen, ik doe graag mee aan die gekte. En als ik een speciaal iemand in mijn leven heb, probeer ik ook wat te organiseren. Een etentje, zelfs ooit een vakantie, een leuk presentje of gewoon een heel erg welgemeend, uit de grond van mijn hart geschreven boodschap.
Afgelopen week kreeg ik een mailtje van Hallmark dat ik ‘nu alvast mijn Valentijnskaarten kon klaar zetten’. Hm welke kaarten, dacht ik. En stiekem baal ik daar wel een beetje van. Bij het single zijn heb ik me dan welliswaar voorlopig neergelegd. Maar de gedachte dat niemand mij als zijn special someone beschouwt en mijn brievenbus leeg zal zijn, vind ik een heel stuk minder.

vrijdag 21 januari 2011

De Haarkwestie

Vanmiddag in een telefoongesprek had ik het met een van mijn matties over lichaamshaar. En dan wel hoe het zo gekomen is dat we trimmen, scheren, waxen, laseren en noem het maar op. Goh Liaan, hoe kom je nu op zo’n gespreksonderwerp? Nou, het had iets van doen met een bepaald ‘genre’ films zullen we maar zeggen en daar laat ik het graag bij. Ik vroeg me uiteindelijk af vanaf welk moment het de norm was geworden dat vrouwen oksels, benen en schaamhaar schoren. Of wat daaraan vooraf was gegaan. Hij dacht dat het iets te maken had met de opkomst van de string of met steeds kleiner wordende badkleding. Op een of andere manier associeerde ik de kaal-norm eerder met de opkomst van Madonna, die toch heel wat meer bloot liet zien dan tot dan toe de regel was. Maar echt een punt prikken op een tijdslijn lukte niet. Een andere haarkwestie is die van de mannen. Wanneer zijn zij eigenlijk begonnen met scheren? En waarom? Ik gaf als mogelijke reden dat vrouwen dat graag willen, maar verder dan dat kwam ik ook niet. En voor mijn gevoel is die trend pas vijf tot tien jaar geleden ingezet. Maar ik kan er ook naast zitten. Hebben jullie een idee hoe dat zit met de haarkwestie? Hoe en wanneer dat tot stand is gekomen? Voor zowel mannen als vrouwen?

donderdag 20 januari 2011

Op zoek naar de mol - deel 1

Ik ben weer eens begonnen met kijken naar ‘Wie is de Mol’. Andere jaren kreeg ik er flarden van mee maar nooit eerder heb ik een heel seizoen gekeken of echt meegedaan met het raadsel. Waarom zou ik echt niet weten want het is rete-spannend. Mooie beelden van ver weg. De spanning om de opdrachten die de deelnemers doen en of het gaat lukken. En continu proberen op te letten wat er werkelijk gaande is. Vanavond keek ik aflevering 3 en besloot 5 minuten daarna dat ik wekelijks ga bijhouden wie ik verdenk. Eens zien of ik in de wieg ben gelegd voor het echte speurwerk.
Na de eerste aflevering verdacht ik Hanna. Wat bleek, vorige week vloog zij er juist als eerste uit. So far voor mijn spionage-ambities. Sinds vorige week verdenk ik Jan. Mijn theorie daarachter: Jan zei vorige week zeker te weten wie de mol is en dat hij vol ging inzetten op die persoon tijdens de test. Dat kan twee dingen betekenen: óf hij gokt goed met een 10% kans óf hij is het zelf. Ik gok op het laatste. Voor mij is Jan de mol. Op naar volgende week en kijken of mijn theorie stand houdt.

zaterdag 15 januari 2011

De Mandarijnenman

We hebben er weer één en het is een real live one. Eentje die eigenlijk wel kwalificeert voor de Uomo-lijst alhier. De mandarijnenman, oftewel Danny de fruitmeneer van de markt.
Vandaag was de dag van het mandarijnenman-checken-over-de-markt-heen-slenteren-en-daarna-lunchen-uitje met my girl J. Terwijl de mandarijnenman mijn mandarijnen stond in te laden, figures, siste ik tegen J “En? Punten?”. J gaf hem een mooie 9. Toen mijn bestelling klaar was, besloot zij toch ook maar haar fruitinkopen bij hem te doen. Komt goed uit, konden wij nog wat langer in die hele blauwe ogen staren. Helemaal niet vervelend ;) hihi. En beste lezers, aangezien het deze keer niet gaat om een uomo uit de categorie acteur of rockster, jullie kunnen hem ook live keuren. Op de markten van Winkelcentrum Woensel, Gerardusplein en de Woenselse Markt is ie wekelijks te bezichtigen.

vrijdag 14 januari 2011

Telefoonapparaatdingetje


Ik ben er zo een. Een niet-hands-free-beller. Nog steeds. Nee het mag niet en ik hoop ook niet dat oom agent me ooit betrapt, want die boete past ff niet in mijn budget. Technisch gezien is het zelfs niet eens noodzakelijk dat ik regulier bel met mijn iFöhn. In mijn auto zitten knopjes, waardoor ik vanaf het stuur zo hop hop in mijn telefoon een nummer moet kunnen opzoeken en bellen. Het enige wat ik nodig heb is een of ander apparaat, dingetje, wat ik in mijn console plaats en dat dingetje zoekt dan via Bluetooth contact met mijn telefoon. Heel handig, toch? En vooral veilig. Maar ja, ik heb zo’n apparaatdingetje niet...
Mijn ex had op een gegeven moment een ware jacht geopend om zo’n dingetje voor me te vinden via ebay, dat zou goedkoper zijn. Maar ik vond het toen niet zo nodig, dus heb ik hem gezegd dat hij, de gadgetfreak, zijn zoektocht kon staken. Maar ja, nu kan ik me niet meer herinneren hoe zo’n apparaatdingetje heet. Typical. Ik ben nu eenmaal niet zo thuis in dat soort spul. Niet dat ik er nu wel het budget voor heb, maar hopelijk over een paar maanden wel. Alleen hoe heet het? Dat is de vraag. Weet iemand van jullie het? Voor de volledigheid, ik rijd een Mercedes SLK uit 2004 en in de console zit een tray waar je zo’n bejaarde Nokia in moet doen. Weet iemand het dan?

Edit zaterdag 15 januari.
Gisteravond werd me dankzij @jlrens duidelijk dat ik dus een Viseeo moest hebben. En niet dankzij @R3d8uII met zijn 'Zoek je dan een telefoon?' 'Zoek je dan een parrot?' 'Heb je een foto?'. Aaaargh. Een Viseeo dus. Maar daar zijn weer meerdere types in. En dat zal ongetwijfeld nauw komen. Dus
heb ik maar een kiekje gemaakt van de tray in mijn auto. Misschien dat iemand het weet om welk type Viseeo het gaat.

Flits uit de spits

Dinnetje M en ik hebben een soort van ritueel. Eigenlijk best wel grappig. We bellen elkaar voornamelijk als zij ’s avonds in de auto zit op weg naar huis. Dan heeft ze lekker de tijd, ze moet toch een dikke 100 kilometer. Wat er op het werk is gebeurd, met wie er wat aan de hand is, welke leuke en niet leuke dingen er zijn gebeurd, noem het maar op. Een soort van flits vanuit de spits. En dat doen we meestal meerdere keren per week. Mooi ritueeltje vind ik dat, ik hoop dat we dat nog lang zo blijven doen.

donderdag 13 januari 2011

Blogminderen

U heeft het misschien gemerkt, ik publiceer niet meer zoveel. Dat wil niet zeggen dat ik stop met mijn blog. Don’t worry. Ik ga alleen wat spaarzamer om met mijn tijd. En ik probeer wat minder impulsief om te gaan met alles wat in me opkomt. Ik laat het een dagje doorpruttelen en als ik dan nog steeds vind dat ik het moet melden, dan doe ik het ook. Heeft alles te maken met mijn wens/goedevoornemen/groei/whatever om meer balans te vinden. Hoe leuk ik die 30 dagen 30 blogs initiatieven ook vind, ik doe het rustig aan. Ik kreeg laatst het advies om te proberen te leven met de handrem erop. Klinkt niet spannend, leuk of uitdagend. Maar het is broodnodig. Ik heb nogal de neiging om op iedere gril of emotie mee te surfen, zonder mijn algehele gesteldheid te bewaken. Dus blijf vooral regelmatig terug komen, er blijft voldoende lees- en reageervoer over.