dinsdag 1 november 2016

Verschil puberbrein en volwassen brein?

Zoals zo vaak in een tentamenperiode was er vanochtend een studieochtend. Praatje door de directeur, externe spreker 1, koffie met taartje, externe spreker 2, lunch. Lang niet iedereen was er door geplande afstudeerzittingen, maar zo'n 60 collega's waren er wel. Na de koffie kreeg ik pijn in mijn rug van de ongemakkelijke stoelen dus draaide ik een kwartslag op mijn stoel. Daardoor had ik ineens zicht op het publiek (ik zat vooraan) en wat ik zag, verbaasde me. 

Een groot deel van die 60 collega's zat iets anders te doen op hun telefoon. Waarschijnlijk te appen met iemand. Waarom denk ik dat? Nou, als iemand intensief typt, dan even wacht, dan glimlacht naar zijn scherm, dan weer typt en zo verder, dan denk ik dat het een redelijke conclusie is. Enkele collega's luisterden naar het verhaal van de spreker. Ook zag ik aardig wat mensen stand-by staan (langdurig zo'n dromerige blik, zonder te knipperen met je ogen). Weer wat andere mensen waren bezig met hun taken in plaats van het verhaal van de spreker. Ik zag zelfs 2 mensen indutten (ogen dicht, hoofd langzaam wegzakkend naar de zijkant). En tot slot waren er steeds wat mensen aan het smoezen. Was het dan zo'n slechte spreker? Goed vond ik het niet, maar we hebben wel eens erger gezien. Heb je zelf wel geluisterd naar de spreker? Jazeker, maar als ik eerlijk ben, vond ik mijn uitzicht boeiender. Ik was echt gefascineerd. Ik vroeg me af hoe de spreker zich voelde bij het uitzicht dat zij had. En hoe ik me zou voelen als ik voor deze groep had gestaan. 

Het grappige van dit alles was dat de eerste spreker een verhaal vertelde over motivatie bij jong volwassenen, ons gebruikelijke publiek. En dat motivatie best een moeilijk iets is bij een puberbrein dat nog niet uitontwikkeld is. Ik concludeerde uiteindelijk dat dit ook het geval is bij een publiek dat 10 tot 50 jaar ouder is dan het eerder besproken puberbrein.