zondag 31 mei 2009

Just a friendly reminder

Controle is nogal een dingetje voor mij. Da’s handig in zakelijk verband. Als er iemand is die projecten in de hand kan houden, ben ik het. Vinden collega’s ook heel prettig. Wordt het ingewikkeld, dan komen ze naar mij. Een vervelende bijwerking van die controle is dat je (lees ik) verwachtingspatronen kunt hebben van mensen en situaties. En dat is vooral vervelend omdat die verwachtingen niet altijd uitkomen. Dat veroorzaakt dan weer stress en ga zo maar verder.

Een paar jaar geleden, vlak voor mijn verjaardag, liepen Danny en ik in een winkel. Daar verkochten ze naast kleding en schoenen ook allerlei hebbedingetjes. Ik liet mijn oog vallen op rare wezentjes in allerlei kleuren. Omdat Danny nog geen idee had qua cadeau, werd het zo’n gezellig pupke. We lieten ons door de winkelmeneer vertellen dat het Osito’s waren, gemaakt door Poptasi. Osito is Spaans voor beertje. De serie bestaat uit unieke, genummerde, handgemaakte teddy beertjes uit Argentinië. Iedere Osito draagt ook een spreuk bij zich, een soort van fortune cookie-wijsheid. Ik koos Osito 44 op zijn looks. De doos werd ingepakt en ging mee naar huis. Toen ik ‘m uitpakte op mijn verjaardag volgde er een gigantische lachsalvo van Danny. De Osito die ik had gekozen droeg een spreuk bij zich die niet MINDER op mij had kunnen slaan. Wat een mis-match! Hoe kreeg ik het voor elkaar??!

Sindsdien staat Osito op mijn studeerkamer, in mijn boekenkast. Ik vind ‘m nog steeds leuk. Maar veel belangrijker, die spreuk had wel degelijk iets met mij te maken. Zonder het onderwerp ‘bestaat toeval?’ te willen aanroeren, moet ik toegeven dat hij me er af en toe aan herinnert dat ik moet leren om dingen los te laten. Ik zeg bewust ‘leren’, omdat ik me die kunst nog lang niet eigen heb gemaakt. Na enkele niet-ingeloste verwachtingen en teleurstellingen deze week, viel mijn oog gisteren op die blije hein in de boekenkast. Oh ja….

Osito 44: “Don’t waste your time on things you can’t change, but enjoy the things you can.”

Goei volk

Vanmiddag verruilde ik Nuenen voor Helmond, Artimond in het specifiek. M pikte me om een uur of 12 op en off we were. Gewoon een heerlijk relaxte middag. Beetje slenteren door de kasteeltuin, drankje met Roel, cappu op het terras. Manlief kwam ook nog langs. Omdat ik vind dat ik wat meer met mijn camera moet doen, ging ook die mee. Kwam ook goed uit, kon Roel’s oude toko nog even worden vastgelegd. Dit plaatje is geschoten voor die oude toko. Wat is het toch een schattig stel, M en heure mens. Thankx voor de gezellige middag! 

zaterdag 30 mei 2009

Hup mannen!

Ik heb me er al vaker over uitgelaten. Maar het kan maar niet genoeg worden gezegd lijkt wel. Hou toch eens op met dat feministische gewauwel! Ja ik weet het, wij vrouwen verwachten erg veel van een man. Misschien wel meer dan dat ze aankunnen. Ook ik maak me daar schuldig aan. Een man moet èn hersens hebben, èn open zijn met zijn gevoelens, èn een goede gesprekspartner, èn attent zijn, èn er goed uitzien, èn èn èn... Maar wat ie vooral niet moet doen is transformeren in een sexsloos wezen. Mannen zijn leuk en lekker.

 

Alle tere zieltjes mogen nu overschakelen op een ander net. Explicit stuff ahead.

 

De vrouwen van tegenwoordig zijn een stuk agressiever dan, pak ‘m beet, een jaar of 10 terug. We flirten en verleiden er lustig op los. En ik snap best dat dat verwarrend is. Maar alsjeblieft lieve mannen, laat je niet kennen en ga in de tegenaanval. Laat zien uit welk hout je gesneden bent! Je bent toch een kerel! Ik ben de kwaaiste niet, laat ik jullie een handje helpen. Vrouwen houden van de directe aanpak. Geen flauwekul met playing hard to get. Dat is niet des mannens. En dat snappen wij vrouwen ook weer niet (hé, we hebben ook onze tekortkomingen). Directe aanpak dus. Als je een vrouw aantrekkelijk vindt, zeg dat dan! Hoe duidelijker hoe beter. En met duidelijk bedoel ik ‘maak het expliciet’. Heb je haar mobiele nummer, stuur eens een sms-je. En maak het spicy! Je kunt nog een beetje variëren aan de hand van je eigen stijl. “Wat zag je er vandaag lekker uit” is een goeie voor de beginnende man. “Wat zag je er vandaag geil uit. In gedachten neem ik je tegen de muur omhoog” is misschien wat meer voor de echte lefgozers. Maar wedden dat de vrouw in kwestie het hier bloedjeheet van krijgt (mits ze jou een charmant manspersoon vindt)? Heb je haar mobiele nummer niet? Alle andere media behoren ook tot de mogelijkheden, don’t worry. Zo lang de boodschap maar aankomt. Waar het om gaat is dat ik ergens wel geloof dat de man-van-nu zijn holbewonerverleden niet is vergeten. Het is alleen een beetje ondergesneeuwd door alle andere eisen die wij vrouwen stellen. Maar als je je best doet, moet het vast en zeker lukken. Go back to your roots. Hup mannen!

vrijdag 29 mei 2009

Nieuw huisdier Creature a.k.a. Wolfje

Kijk ‘m daar nu eens staan, wat is ie mooi. Aaibaarheid een 10. Het lieve witte spookje stond heel ongelukkig te worden op Danny’s zolder en Danny zocht dus een nieuw baasje voor ‘m. Vandaag sprong ie zo van de kofferbak van de WRX over in die van mij. Louche hut, dat VIS hebben de tegenoverburen vast gedacht.
Na wat gerommel met stekkers, is ie sinds 5 minuten aangesloten op mijn systeempje. En dat vindt ie fijn!!! Hij mag er dan lief en aaibaar uitzien, maar godnondeju wat is dit blazen barend! Het is een echte wolf in schaapskleren, wolfje dus. Mijn buren zijn niet blij ;). Ikke wel ;))))))) 

donderdag 28 mei 2009

Vragen vragen vragen en geen antwoorden

Zoals aardig wat mensen weten kan ik wel eens impulsief zijn. Ik vind dat wel positief. Voor mij in ieder geval. Het brengt dynamiek in mijn leventje en dat heb ik zo nodig. Ook prijs ik mezelf regelmatig om mijn fantasie. Neem nou lantaarnpalen. Ik zou me best kunnen voorstellen dat die kunnen praten. Sterker nog, als dat zo was, zou ik er een gesprek mee voeren. Wat gaat dit heen Liane? Nergens, dat is het ‘m nu juist. Ik vraag me dingen af en ik heb geen antwoorden. En als ik ergens een hekel aan heb dan is het onduidelijkheid.

Ik vraag me af: wat gebeurt er als je ouder wordt. Wordt je wijzer? Wordt je gekker? What doesn’t kill you makes you stranger? Krijg je meer of juist minder lef naarmate de teller oploopt? Kids in pubertijd schijnen juist geen rem te hebben. Alle gekke en stomme dingen die ze doen, doen ze omdat ze niet anders kunnen. Je kunt het ze niet kwalijk nemen, zit zo in het fysieke programma van de hersenen. Maar hoe komt die rem er later weer op? En wat als dat niet zo zou zijn? Is dat per se negatief? Als iedereen lekker op gut feeling zou acteren? Of ontstaat daar dan weer die bekende anarchie?

De afgelopen één tot twee jaren heb ik geleerd om expressiever te zijn. Dat wat er leeft, wat broeit, waarover ik pieker er gewoon uit te gooien. En dat werkt voor mij. Okee, misschien niet altijd even goed voor de mensen om mij heen. Maar IK ben een gelukkiger mens. Express yourself, don’t repress yourself is het credo. Maar is mijn dosis lef nog wel hetzelfde of word ik stiekem toch ouder en voorzichtiger? En werkt dat nu eenmaal zo? Een experiment voor de lezers...

Stel je voor: je kent iemand die je waanzinnig aantrekkelijk vindt. Hoe de ander over jou denkt weet je niet. Je kent de persoon nog niet zo heel lang, maar jullie treffen regelmatig. Toevallig of niet dat doet er niet toe. Die aantrekkingskracht houd je zo bezig dat een beetje scriptschrijver van het B-film-circuit een aardig bedrag over zou hebben voor jouw (dag)dromen, ter inspiratie. Op een dag sta je samen in een lift en je kunt de spanning niet langer verdragen. Zonder erbij na te denken zet je de aanval in. Je doet een stap naar voren en je zoent de persoon in kwestie vol op de mond. Of die persoon de kus beantwoordt, of je een klap voor je kop verkoopt, of diep gekwetst is, weet je niet. De vraag in dit experiment is dus: zou je die aanval wagen? Durf je dat? Of laat je je weerhouden door 100.000 what ifs?

Deel 2 van het experiment: stel je dit scenario nog eens voor, maar dan toen je 10 jaar jonger was. Wat dan? Durfde je het dan wel of juist niet of maakt dat leeftijdsverschil geen verschil? En wat als je 10 jaar ouder zou zijn?

Ik vraag me af of er een houdbaarheidsdatum zit op de dosis lef die je in je donder hebt. Of dit zich ontwikkelt of juist slijt. Ik vraag me dingen af.

dinsdag 26 mei 2009

Het sprookjesboek

Sneeuwwitje werd tot leven gewekt door een prins. Ook Doornroosje werd gewekt door een prins. Misschien door een andere, maar misschien ook wel door dezelfde (de Wek-prins). Wie zal het zeggen. De prins in kwestie heeft volgens mij nooit een naam gekregen. Dus echt zeker weten zullen we het wel nooit. Assepoester... hetzelfde plot. Die prinsen hadden het maar druk vroeger. En de vrouwen waren hulpeloze wezens wiens enige kans op overleven afhing van de goedheid en gunst van de prinspersoon. Zo ging dat, echt waar.

Wat ik me afvraag is hoe die sprookjes zouden verlopen als er niets te redden valt. Wat als het was gegaan om een economisch onafhankelijke dame? Je kent ze wel; leuke baan, goed stel hersens, eigen mening, you get the picture. Wat moet zo’n prins beginnen? Rijdt hij een beetje doelloos rond? “Halloooooo (echo echo), is er ergens nog niemand die gered wil worden?” Of komt het er dan op neer dat de prins diegene is die gered moet worden? Gered van zijn reddingsqueeste (huh?).

Zo’n prins verplaatst zich in veel gevallen te paard. Ik vraag me dan weer af: Heb je daar ook verschillende merken in? En waren er toen sprookjesmeisjes met een autotik? Dat zo’n dame direct na de kus vraagt: Zeg, wat rij jij eigenlijk? Als de prins dan ‘Nissan’ antwoordt, zou het kunnen dat de vrouwpersoon zijn mannelijkheid ernstig in twijfel trekt. Lijkt me ook niet bevorderlijk voor de goede afloop van het verhaaltje.

Misschien dat het hoog tijd wordt voor een update van het sprookjesprogramma waar we uit putten. Sprookjes over zelfstandige, onafhankelijke, intelligente, sexueel agressieve en lieve vrouwen. En over prinsen die dat allemaal aan kunnen, sterker nog, een blijvende uitdaging vormen voor dit type vrouwen. Of geloof ik dan weer teveel in sprookjes?

maandag 25 mei 2009

13.30

Een kleine delegatie van VIS reist morgen af naar gemeente Eindhoven. De afgelopen 2 maanden hebben we gewerkt aan de Europese aanbesteding en morgen om half twee presenteren we onze voorstellen aan de commissie. We hebben een uur de tijd en binnen dit uur zullen ook alle vragen moeten worden beantwoord. Over een week of twee verwachten we dat ze een keuze maken voor de vier bureaus die de komende jaren voor de gemeente aan de slag mogen. Daar willen wij natuurlijk bij horen. En niet te zuinig ook. Dus iedereen die ons een warm hart toedraagt, denk ff aan ons om half 2...

zondag 24 mei 2009

Me to the max

Het is bij jou altijd alles of niets. Jij kunt ook niets normaal doen. Dit hoor ik vaker. En ja het klopt nog ook. Maar hee, ik kan ook niet anders. Als ik enthousiast ben over iets, is de champagne in mijn hoofd niet meer te houden. De bubbels lopen over en ik moet die energie kwijt. S heeft me wel eens gezegd dat je het niet alleen aan me kunt zien, maar dat alles om me heen vibreert op dat moment. Hetzelfde is waar als ik kwaad ben, dan stormt het in mijn hoofd en iedere gelegenheid die ik krijg (of neem), pak ik aan om hier en daar de bliksem te laten inslaan. Ik ben nu eenmaal een persoon met extremen. Er gaan heus wel wat dagen voorbij dat alles lekker voort kabbelt, maar dat wordt regelmatig afgewisseld met ‘Liane’-dagen.

Toen ik laatst bij J was hadden we het over die extremen en dat die ook plaatsvinden in ons gevoelsleven. Iedere positieve of negatieve emotie heeft grote impact. Ik kan al dagen van de kook zijn van één rake blik of enkele woorden. Mijn hoogtepunten zijn dan ook sky-high en mijn dipjes intens zwart. Mensen die dit niet hebben lijkt het maar vermoeiend, zo’n gevoelsleven. Maar als ik eerlijk ben lijkt mij dat gevoelsleven van hun dodelijk saai. Altijd maar schommelen tussen een 5-je en een 7-tje. Zonder die intense 2 kun je die glorieuze 10 niet waarderen denk ik dan maar. Ik neem in ieder geval de dark days voor lief en geniet van de euforie.

Noot van de redactie: deze bijdrage is tot stand gekomen tijdens een keurige 7.

zaterdag 23 mei 2009

Wie is het?

Wie is het? Of wie was het? Nee, geen spelletje met plaatjes van mensen met hoeden, snorren, groene of blauwe ogen. Nee, de vraag die hier centraal staat is ‘wie was de grootste liefde’. Menigeen zal niet durven toegeven dat het niet de persoon is die nu aan je zijde staat. Als man- of vrouwlief dat hoort is het huis te klein. Of je echt van een grootste liefde kan spreken in absolute zin is maar de vraag. De omstandigheden of de periode in je leven hebben ongetwijfeld een grote invloed op hoe je die herinneringen achteraf beleeft. Het heeft ook niets te maken met hoe je in je huidige relatie staat. Het gaat erom wie de grootste impact heeft gehad.

Let me come clean. Mijn grootste heb ik ontmoet in mijn studententijd. Ik was uitgenodigd op een feestje van mijn beste buddy at that time. Dat feesten bestond uit lol trappen, meezingen met de muziek en zuipen tot een uur of 6 in de ochtend. Moet er nu niet meer aan denken, ben immers geen 18 meer. Maar goed, toen zijn we aan elkaar voorgesteld. Op dat moment was ik nog niet zo onder de indruk. Dat duurt altijd ff bij mij. Maar we hadden afgesproken een keer wat te gaan doen. Tussendoor nog wat gebeld via zo’n ding met een snoer die de hoorn verbindt aan het toestel, u weet wel een telefoon. En toen ging het goed mis met mij. Die stem... zucht. Het maakte eigenlijk niet uit wat hij zei, ik vond het allemaal best, als ik maar naar dat hese sexy geluid mocht luisteren. Vanaf dat moment was het ‘aan’ en dat heeft een jaar of twee/drie geduurd (ben de tel kwijt). Die jaren, kan ik wel met zekerheid zeggen, hebben een permanente stempel achter gelaten op mij. Ieder weekend logeren in dat ranzige studentenhuis, stappen met de medebewoners, mindblowing sex, discussies tot diep in de nacht...

Vanochtend stond ik op de cross trainer in de plaatselijke sportschool. Muziek debielhard op mijn hoofd, ogen dicht en stampen met dat ding. Om een slokje te drinken deed ik mijn ogen open en mijn blik viel op een van de tv-schermen die er hangen. Een spotje van Interpolis met daarin fragmenten van het programma Succes verzekerd. En... WHAT THE FUCK, dat is ‘m. Of toch niet. Ff blijven kijken en weer, ja ik weet het zeker, dat is ‘m. Ik herkende die lach uit duizenden. Zou zweren dat ik ergens in mijn hoofd zijn stem ook hoorde. Op weg naar huis vroeg ik me af wat er van hem geworden is na al die jaren, wat hij tegenwoordig doet of waar hij uithangt. Ik heb hem maar eens opgezocht via LinkedIn en een uitnodiging gestuurd.

The dark

Dat deze Haagse nog geen Nederlands exportproduct is begrijp ik echt niet. Check this video.

http://www.youtube.com/watch?v=483d50h5HH0

donderdag 21 mei 2009

Why so serious?

We kunnen ons de gekte rondom Blair Witch Project nog wel herinneren. Superslim gemarket, zeker voor die tijd. Vorig jaar hebben we nog zo’n gevalletje gehad; The Dark Knight. Iedereen die de film heeft gezien (of meerdere malen, zoals ik) weet dat er maar één hoofdrol in deze film was. Oké Christian Bale is een prima Batman, misschien wel de beste tot nu toe. Maar The Joker, die bracht vuurwerk. En hoe! Maar daar wil het niet over hebben nu. De campagne rondom deze film, dat is minstens zo interessant.

De campagne startte 1,5 jaar voordat de film uitkwam. Ergens in een comic store in LA heeft iemand uit het campagneteam een jokerkaart achtergelaten, op de grond. Op die jokerkaart (gewoon een normale kaart uit een kaartspel) stonden coördinaten, een datum en een tijd. De eigenaar van de comic store vond dit apart en plaatste een bericht op een of ander comic-forum. En de campagne was los. Here – we – go zullen we maar zeggen. Die coördinaten en datum bleken een comic-fair/congres te zijn. En op precies de tijd die op de kaart stond, kwam een klein sportvliegtuigje overvliegen met een banner eraan vast. Op die banner stond een telefoonnummer. Iedereen die op dat moment het telefoonnummer belde kwam in een real-life-game terecht. Een beetje zoals in de film The Game. Gedurende de periode voorafgaand aan de film kregen de deelnemers diverse opdrachten, werden er puntensystemen toegekend, werden Gotham city politieberichten verspreid, etc. En ondertussen groeide de rumour-around-the-brand als onkruid. De film was al een hit voordat ie uitkwam. Bril-fucking-jant staaltje marketing alles bij elkaar. Er zijn nog verschillende leukjes uit de campagne overgebleven. Je kunt bijvoorbeeld nog steeds een testje doen om te zien of je geschikt bent om voor The Joker te werken. Doe maar eens. Hylarious! Why so serious... 

http://www.whysoserious.com/personalityprofile/default.htm

woensdag 20 mei 2009

Summer of '05

Danny is afgelopen weken een paar keer op de koffie geweest bij het oudste oliemerk ter wereld. Er leek weer wat te gaan spelen. Na veel lol trappen met de Boyz from Barendrecht kwamen er wat briefingen en aanvragen binnen druppelen. Vandaag, rond de middag, werd duidelijk dat de debriefings en offertes eigenlijk deze week in hun mailbox moesten liggen... Ai! Aangezien het morgen Hemelvaart is en ik vrijdag vrij ben, betekende dat dus vandaag. Dus... agenda leeg maken, Danny aan de ketting leggen, fles cola mee naar kantoor, muziek aan en vlammen maar. Ander mensen zouden gaan zuchten en steunen. Maar ik niet. Ik heb genoooooten vanmiddag. Mijn herinneringen gingen terug naar de zomer van 2005...

Het was de eerste volle zomer voor VIS en we hadden lekker te werken. Toen brak de V-bom los. Pan-Europese promo’s voor zowel trade als consumer, complete re-design van de documentatielijn en uitvoeren in 11 talen en een productintroductie, ook Europees. Of we dat konden handlen. Mwa, denk het wel. Hahahaha. Na een maandje calculeren hadden we alles in kannen en kruiken. Het calculeren was eigenlijk al een project op zich. Danny en ik sloten onszelf tot ‘s-avonds op in mijn kantoor, Italiaans of Chinees eten erbij, droge calculatiehumor, de computer ‘aanmoedigen’ dat dat echt wel sneller kan, etc. De uitvoering van de projecten was nog maffer en vooral leuker. Je zou zeggen dat daar het hele bureau mee bezig was, maar nee hoor. Danny was het creatief geweten, contactpersoon voor de klant en nam een stukje van de lay-out voor zijn rekening. Esther was ons productiebeest, die met behulp van een continue espresso-aanvoer Mach 5 bereikte. Ikzelf was de puppet-master, die 200+ projecten aanstuurde, controleerde en in de klauwen hield. Af en toe sprong een andere VIS bij. Maar grotendeels redden we het wel met z’n drieën. Esther en ik speelden een spelletje wie de snelste en meest foutloze was. Zo gebeurde het geregeld dat we om 1 uur ’s-nachts nog bezig waren, terwijl het beveiligingsbedrijf al drie keer was langs gereden om te zien of alles wel goed ging op Den Dries. Mooie tijd.

Vandaag voelde het weer een beetje zoals die zomer. En we waren het nog niet verleerd dat turbo-calculeren. Iets voor zessen vanmiddag lagen er 28 offertes, verdeeld over de 4 promo’s, keurig netjes ondertekend op stapeltjes klaar om verzonden te worden.

maandag 18 mei 2009

8%

U weet wel vakantiegeld. Dat jaarlijkse extraatje op het moment dat we in dit land eindelijk een beetje een behoorlijke bedrijfstemperatuur bereiken. Ik wist natuurlijk nog niet OF en zo ja WAARHEEN ik op vakantie zou gaan. De laatste keer op vakantie was zomer 2007 en dat was een niet al te beste ervaring zullen we maar zeggen. Ik roep al langer dat ik naar Rome ga. Sterker nog, had me voorgenomen om daar een paar weken geleden te zitten. Maar dat is nog niet gelukt. Moet nog iemand zien te vinden die daar net zo van kan genieten als ik. En, best belangrijk, die persoon moet me niet op de zenuwen werken. Een week of 1,5 luiwammesen in de zon, getooid met koptelefoon, sangria, boekje, visje ’s avonds, water in de buurt en ‘fijn uitzicht’ lijkt me ook wel lekker. Maar ja....

Nee niets van dat alles. Deze dame heeft vandaag gevochten... en verloren. Ik kreeg namelijk zo’n mooie jaarafrekening van mijn energieleverancier in de bus. En daarin werd mij verteld dat ik ten opzichte van vorig jaar het drievoudige had verbruikt. Of ik even wil bij-dokken. En oh ja, het wordt volgende week van mijn rekening afgeschreven. HELP!! Bellen dus. Meisje aan de telefoon had net als ik geen leuke dag. Nee M, ik heb me niet ingehouden. Werkt niet zo bij mij. Anyway, thuisgekomen, moest ik constateren dat de ingeschatte meterstand aardig klopte. Maar ik had niet 3x meer verbruikt. Nee, die eikels bij E hadden gewoon een klein foutje (1/3 dus) gemaakt in wat mijn historische verbruik is geweest, toen ik nog bij die andere E zat. F*ck! Die 8% gaat dus naar de Dr. Holtroplaan… spannend.

Till we meet again

Vanavond was de laatste aflevering van dit seizoen Grey’s Anatomy. Afgezien van een haperende video hier en daar mis ik geen enkele aflevering. Grey’s is eigenlijk het enige programma dat ik echt volg. Vroeger zag ik wel vaker een aflevering van een of andere serie, zoals House. Maar dat was anders dan dit. Onze Jo kijkt ook altijd en die snapt denk ik wel wat ik bedoel. Grey’s is bijzonder. De typetjes zijn keurig netjes afgemeten en uitgedokterd. De situaties zijn, enigszins gedramatiseerd, herkenbaar. De vragen, relaties en persoonlijke blokkades die worden behandeld, komen bij eenieder van ons wel een keer voor. Ja heb je haar weer met haar soap zul je denken. Geeft niets. Laat mij maar, ik kan er mijn ei in kwijt. En ik ga het missen. Tot ziens, tot in het najaar.

zondag 17 mei 2009

Rocket launcher

Ik hoorde dit nummer voor het eerst in mijn studententijd, toen was het al zo'n 10 jaar oud. Lang vergeten, tot vandaag. Op een of andere manier kwam ik het tegen via blip.fm. Luister en geniet van dit uitzonderlijk goede nummer.

http://www.youtube.com/watch?v=z02J_kPincA

The simple life

Na insane weken @ VIS had ik nog wat extra Liane-tijd nodig. Dus op de terugweg van Rotterdam afgelopen vrijdag besloot ik mijn afspraak voor zondag af te zeggen en alleen maar te luilakken. Luilakken bestond uit spelen op blip.fm en uitslapen. Na vanochtend een rondje sportschool te hebben afgerond, ging ik vanmiddag naar centro urbano Nuenen. De buitenschilderdag was aan de gang. Het plan was daar even te gaan kijken, ijsje te halen en ff bij M binnen te vallen als ze het niet te druk had. Het programma liep ietsje anders...

Ik liep eerst maar even naar de galerie. Daar zat M met een vriendin aan tafel. M was klittebandrondjes aan het plakken op modellen van lijsten (!). Ik ging erbij zitten en zei: “ach doe mij er ook maar een paar”. Maar ik had het nog niet gezegd of er verschenen 2 dozen met lijsten, 2 rekenmachines, 2 prijslijsten en 2 zwarte stiften. Of wij (die vriendin en ik) een paar lijsten wilden prijzen... Nou goed dan, die vriendin haalde koffie voor ons en zo geschiedde het dat een podotherapeut en een communicatieadviseur prijzen aan het berekenen waren en die vervolgens op de achterkant van lijsten aan het kladden waren (of het allemaal klopt, geen idee). Veel lijsten vielen in de categorie ‘lelijk’ volgens ons en sommige schopten het tot ‘heel lelijk’. Best een melige bezigheid. Zo raakten we aan de klets en wat bleek, we hadden op dezelfde basisschool èn dezelfde middelbare school gezeten. Ervaringen met leraren, irritaties over klasgenoten, herinneringen aan de muffe gymzaal, bijgebouw Son en bijgebouw Nuenen, kleuterjuf Ellie, meneer Renders, etc. M was inmiddels verdwenen (waarheen? beats me) en wij werkten vrolijk die twee dozen weg. Ik denk dat we ruim een uur, misschien wel langer bezig zijn geweest, maar het was gezellig en heel erg ontspannend. Nadat M terug op het nest was gekomen, hebben we nog wat gekletst, cigaretje gerookt in de achterdeur en toen was het kwart voor vijf. Ik had eigenlijk geen zin meer om naar de ijsjeswinkel te lopen. Ben ook niet in het park geweest. Het was mooi zo. Ik was heerlijk relaxed. The simple life doet een mens goed. Ik ben uitgerust en klaar voor de nieuwe week. Bijna therapeutisch zo’n middagje. Kan het iedereen aanraden. Dus moet je hoofd ff leeg? Ga langs bij M in de galerie, ze heeft vast nog wel ergens een paar dozen staan.

vrijdag 15 mei 2009

Neuro punt nu

Een experiment. Verschillende mensen nemen plaats in een MRI-scanner. Ze krijgen 1 simpele opdracht mee. Hun wijsvinger is gestrekt, maar ze mogen ‘m krom trekken op elk moment dat ze dat wensen. Vlak voordat ze dat doen, dus hebben besloten dat nu het moment is, moeten ze dat aangeven door te zeggen dat ze ‘m nu krom trekken. Wat laat de MRI zien? Niet dat er hersenactiviteit is een split-second voordat ze iets zeggen. Nee, om precies te zijn 7 hele seconden daarvoor. De hersenen zijn in het onderbewuste en ongecontroleerde die taak al aan het voorbereiden, nog voordat de mensen hebben besloten dat nu het moment is.

Nog een: Bij een vijver waarin veel eenden ‘wonen’ gaan 2 mensen staan, ieder aan een kant van die vijver. De ene persoon heeft de opdracht om 2x per 10 seconden een stukje brood in de vijver te gooien. De andere persoon mag dat maar 1x per 10 seconden doen. Binnen een minuut verdeelt de groep eenden zich in 1/3 en 2/3 over de vijver...

Tsja, waar blijf je dan met je menselijke leervermogen, ‘vrije wil’ of het belang van de frontale kwabben onder onze skull. Wat blijkt; ons onderbewustzijn maakt keuzes voor ons op basis van behoeften, waarvan we ons niet eens bewust zijn. De naam zegt het al natuurlijk... Diverse onderzoeken op het vlak van neuro-economie zijn aanleiding voor de vraag of iets al in ons zit door evolutie, of genetisch bepaald is door pa of ma, of aangeleerd. En als je zover gaat moet je je misschien zelfs gaan afvragen of zoiets als vorige levens en parallelle universums ook iets met dit plaatje te maken hebben. Mind blowing dus.

Goh Liaan, heeft dit iets te maken met je bezoek aan Eurib vandaag? Jazekers! Spreker Tjaco Walvis heeft 2 jaar lang alles wat los en vast zit gelezen op het gebied van hersenonderzoek en hij komt tot de volgende conclusie: Nog vóórdat je je bewust bent van een behoefte of een doel, hebben je hersenen die behoefte al lang getackeld. Sterker nog de behoefte is ontstaan en daar zijn allerhande andere behoeftes aan gekoppeld, ook door je hersenen. Er ontstaat een soort van behoeftesysteem. Op basis van dat systeem maken je hersenen een keuze voor een merk. Dit gaat geheel automatisch en ‘buiten je om’. Pas als die keuze is gemaakt, wordt je je uberhaupt bewust van een behoefte.... (!) Holy smoke. Tjaco heeft er een boek over geschreven en die komt later dit jaar uit, zowel in Engels als Nederlands. Een must-read lijkt me.

donderdag 14 mei 2009

Am I inter?

Morgenochtend reis ik af naar Motel Vught voor een meet & greet met de directeur van een energiemaatschappij. Er bestaat namelijk interesse om mijn persoontje op zeer korte termijn (vanaf volgende week al) op interimbasis in te schakelen voor het coachen van deze persoon en met hem samen het marketingbeleid te ontwikkelen. Vandaar de vraag Am I inter – Inter I am – InterIm. Spannende ochtend dus.

Daarna voor de laatste keer dit voorjaar naar mijn geliefde Erasmus Universiteit. Laatste Eurib-masterclass waarvoor ik me heb ingeschreven: Branding with brains. Ik weet al hoe het gaat morgen. Zo gauw ik de A16 opdraai verschijnt er een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. De Drechttunnel kondigt aan dat ik er bijna ben. Havens 100 (jippie), afslag centrum op de brug (kom eraan), rotonde 3/4, viaduct en P4. Naar gebouw H, verdieping 17. Weer een middag bakken met inhoud opslurpen, samen met nog zo’n 25 vakidioten. Heerlijk is dat. Jullie lezen mijn ervaringen van deze spannende maar enerverende dag snel!

woensdag 13 mei 2009

First timers, beware!

Eerst naar het toilet, stevige stoel en tissues erbij, dan pas klikken.

http://www.youtube.com/watch?v=wnX7V8eG8is

The alien has landed


Ik ben gek op Pixar. Als bedrijf, als creatief instituut, als de ultieme fantasie-filosofie. Iedere film die ze uitbrengen kan mij ontvoeren naar een plek waar alles mogelijk is. Ik zit te snikken bij de afscheids-scene van Sully en Boe. Bij het zien van ‘For the birds’ moet ik aan de beademing. En de love story van Wall.E en Eve doet mijn hart smeten. Nu is er nog een typetje uit Pixar-land waar ik wild van ben. Hij (ze) had (hadden) slechts een bijrol. Hij heeft niet eens een naam gekregen. Danny en ik hebben hem toen maar Oooooh gedoopt. Dat woord kwam er het vaakst uit, vandaar. 
Een tijdje terug viel de sleutelhanger van mijn autosleutel uit elkaar en toen dacht ik; zou er niet een Oooooh-sleutelhanger zijn. En die was er! Danny is zo aardig geweest deze voor me te bestellen. Met die bestelling ging vervolgens weer van alles mis. Maar vanavond was het dan zover. Danny sms-te ‘Oooooh’ en ik wist; the alien has landed. Vanavond logeert Oooooh een nachtje bij Danny om bij te komen van de lange reis. Maar morgenochtend, als ik op de zaak kom na mijn afspraak bij Marc en Hanneke, kan ik Oooooh’s destiny in vervulling laten gaan. Slaap lekker Oooooh en tot morgen.

maandag 11 mei 2009

Free your mind

Okee okee okee. “Nee jij bent altijd even ruimdenkend en verdraagzaam!” Die reactie komt vast aan het begin, of in het midden of aan het einde van dit stuk. Geeft niet, kom maar door. Ik ben dat ook niet altijd. Maar deze ergernis, 2 eigenlijk, moet ik even kwijt.

Net thuis van afspraak, felicitatiestop bij vriend Marcel en boodschappen zit ik op de bank met mijn bordje naar DWDD te kijken. De volgende gast schuift aan, Anousha Nzume. Zij is boos, heel boos. Op het boek “Alleen maar nette mensen” en vooral op Matthijs. Matthijs zou dingen hebben gezegd die de stereotypering van de zwarte vrouw alleen maar kracht heeft bijgezet. Stoute Matthijs, volgens Anousha. Nou Anousha, ik vind persoonlijk dat je de grootst denkbare onzin uitkraamt. Ik kan Matthijs ook niet altijd even goed hebben. Hij hoort zichzelf nu eenmaal graag praten. Maar jouw reactie? Alsjeblieft zeg. Als iemand zich persoonlijk (of haar ‘zusters’) aangevallen voelt, door wat een ander in een boek schrijft, dan is er toch echt iets mis. Je hoeft het niet met elke schrijver eens te zijn. Sterker nog, verwerp het beeld dat een schrijver schetst, ik vind het prima. Maar dat heet expressie. Laat iedereen lekker z’n gang gaan en maak je niet zo druk. En kom helemaal niet aanzetten met dat feministische toontje. Dat Kalimero-gedoe, daar kan ik zooo slecht tegen...

Ander gevalletje: Arie Boomsma. Zijn schorsing is vervroegd opgeheven. Thank god (!). Over die schorsing heb ik me al eerder verbaasd. Arie is een jongen met een goed stel hersens, positieve instelling, heldere manier van communiceren en oh ja, hij mag er best wezen (ook al niet mijn kop thee). Arie zegt zelf: God houdt van alle mensen. Nu hang ik zelf geen enkele godsdienst aan, maar ik kan me heel goed voorstellen dat dàt nu juist de essentie is. Waarom Arie’s werkgever er dan niet net zo over denkt, begrijp ik niet. Nee hij moest een tijdje zijn mond houden na zijn fotoshoot voor L’Homo. En nu toch weer niet. Loopt het ledental van EO soms terug? Is dat het? Of heeft het hoofd communicatie het juiste media-window afgewacht? Zodat ze hem weer in de armen konden sluiten nàdat hij Trendwatcher of the Year had gewonnen?

zondag 10 mei 2009

Blondes have more fun


Een stereotype waarvan vaak gebruik wordt gemaakt. Volgens mij waren de meeste vrouwelijke filmsterren op het klassieke witte doek blond, Smurfin is blond, de meeste vrouwelijke sprookjesfigures zijn blond. Maar of het waar is, ik zou het niet weten. Ik ben zelf ook blond (met een beetje hulp). Waarom? Ik vind het me goed staan en het past op een of andere manier bij me. Nu las ik dat blond weer helemaal terug is. Het overgrote deel van de nieuwe advertentiecampagnes maakt gebruik van blondines. Catwalks featuren voornamelijk blonde modellen. Bruin, zwart en rood is uit. De reden hiervoor (volgens vakliteratuur) is de crisis. Tijdens economisch moeilijke tijden zijn mensen op zoek naar een veilige keuze. Blond wordt geassocieerd met jeugdig, eerlijk en vertrouwen.

Toch grappig hoe haarkleur iedere keer weer een andere betekenis krijgt. Waren de blonde filmsterren van vroeger echte vamps. Enkele jaren geleden waren blondjes vooral dom. Nu zijn ze weer betrouwbaar. Ze associëren er maar op los. Welke betekenis er ook aan wordt gegeven, ik blijf blond ga voor a bit more fun ;)!

vrijdag 8 mei 2009

Opklaringen

We zijn weer een paar uur verder en het weer klaart op. Zowel buiten als in mijn hoofd. Het is niet voor het eerst dat muziek me daarbij een handje helpt. Daarom nog maar een bericht, for the needy...

Welkom thuis schat


Verhaaltjes, muziek, van alles te vinden op Liane’s log. Maar nog geen plaatjes. Dat is vanaf nu anders... Afgelopen Pasen besloot ik op wacht te gaan staan voor het stel dat een tijdje bij mij blijft logeren. Ik wilde ze betrappen. En zie hier. Fiet 1 zegt tegen Fiet 2 “Welkom thuis schat”... Inmiddels zijn ze hun liefdesnestje aan het inrichten en de mini-Fietjes zullen niet lang op zich laten wachten. Ze maken er werk van.

Baaldag

Be good and tell it. Da’s één regel, een bekende. Feel bad and express yourself, da’s een hele andere. Geen officiële regel. Maar wel één van mij, want het lucht op.

Gisteren hebben Susan en ik dus gepresenteerd voor een pitch. Vandaag te horen gekregen dat we het niet zijn geworden. Dat kan natuurlijk altijd met een pitch. Maar we hadden de overtuiging dat onze kans groter was dan de standaard statistische berekening. Nu was dat ook zo, bleek uit het telefoongesprek. De communicatiemanager was fan. Contact fijn, werkwijze helemaal in haar straatje, gaaf werk, wakker volk, goeie aanpak, etc etc. Alleen haar directeur vond ons te kritisch. Het hele verhaal was natuurlijk iets uitgebreider, maar ik vat het maar even samen. Zelfs de andere bureaus waren onder de indruk. Bij de telefonische afwijzing die zij kregen was de reactie: “...jullie hebben zeker voor VIS gekozen”. Ja, ook mijn ego houdt ervan om geaaid te worden. Maar ja, wat koop ik ervoor? Helemaal niets. Olav en ik zeiden al tegen elkaar: “Nu ff uithuilen, maandag in de aanval”. En zo is het maar net. Hoe pak je dat uithuilen aan? Ik ben nog bezig met het afwegen van mijn opties. Schandalig veel geld aan sushi uitgeven is een mogelijkheid. 9 mei uitroepen tot Nationale Pyjama-dag ook. Als het nu mooi weer was geweest dit weekend, misschien wel genieten van de zon in een park. In een vliegtuig stappen en een cappucino-marathon houden, I should be so lucky. Ik weet het nog niet. Susan zal wel weer schoenen gaan kopen. Ik voel me vooral even heel erg leeg.

donderdag 7 mei 2009

What's next?

Rond een uur of negen vertrok Olav vanochtend van kantoor om het zorgvuldig ingepakte pakket weg te brengen. Danny gaf de in bruin kraftpapier verpakte mappen nog een afscheidskusje en daar ging het. Op weg naar het gemeentehuis van mijn geboortestad. Na weken van vloeken, tieren, lachen, panieken, denken, creëren, overleggen en keihard werken verlieten de antwoorden op pitchvragen dan eindelijk ons vertrouwde kantoor.

Even na half 10 (natuurlijk veel te vroeg) vertrokken Susan en ik naar Den Bosch voor de presentatie van die andere pitch. Ook daarvoor geldt dat rijtje aan werkwoorden van hierboven, maar dan samengeperst in amper twee weken. De nodige discussies waren gevoerd, ook hevig verhit, maar uiteindelijk waren we erg blij met het resultaat. Na een goed gesprek met de prospect verlieten we het pand en we waren content. Het afwachten was begonnen. De uitslag van de gemeentepitch laat nog even op zich wachten, die andere horen we morgen al.

Terug op kantoor hing een heerlijk relaxte sfeer. Geen stress. Alleen berusting. We hebben alles gegeven en we kunnen er nu alleen nog maar op vertrouwen dat dat wordt beloond. Danny en Govert waren lekker bezig met onze offshore-klant en Susan ging weer aan de slag met een jaarverslag. Ik heb wat projecten opgestart, offerte uitgebracht en planningen recht getrokken, waar nodig. Lekker kalmpjes aan. Muziekje erbij. Tussendoor beetje slap zeveren over de mail. Praktisch en vooral niet te moeilijk bezig zijn. Ik genoot van de rust.

Maar voor hoe lang? Dat vroeg ik me zojuist alweer af. Morgen hoop ik toch nog zo’n relaxte dag eraan vast te mogen plakken. Maar ik weet het zeker, maandag is die rust voorbij. Dan gaat het weer kriebelen. Ik heb veel afwisseling nodig en vooral veel uitdaging. Is er dat niet? Dan ga ik me vervelen en word ik intens lui. Mijn humeur-temperatuur daalt dan ook in razend tempo. En daar wordt niemand beter van.

Dus stiekem hoop ik op een telefoontje van Ernst die zegt: zet die machine maar weer in gang, het brand research-project is back with a vengeance. Of Marc die me laat weten dat de interim-kogel door de kerk is en ik me wekelijks mag vastbijten in spannende marcom-kwesties. Of Marike die me vertelt dat we samen hele leuke ideeën gaan bedenken en ontwikkelen. Of allemaal tegelijk. Na een weekend met voornamelijk slaap kan ik het weer allemaal aan.

woensdag 6 mei 2009

Verkiezingen!

Na lange weken met lange dagen is het tijd voor ontspanning. Gewoon lekker ongecompliceerd. Fijn uitzicht helpt daarbij. Dus ik dacht: laten we mannen eens als lustobject beschouwen (doe ik anders nooit). En stel je daarbij eens voor dat je de meest lekkere man op aarde zelf mag samenstellen? Zie ik daar een glimlach? Ja ja ja. Nou, ik ben je voor geweest. Hieronder the results. Laat jouw criteria hier achter. Wie weet inspireer je me wel ;)!

Lengte: minimaal 1,85 m.

Lichaamsbouw: slank/sportief (Brad Pitt-body uit Fight Club = bonuspunten)

Haarkleur: donker

Kaalheid: onacceptabel

Hairdo: maakt niet uit, zo lang het maar geen krullen zijn

Kleur ogen: alles behalve donkerbruin, graag beetje bijzonder (lichte voorkeur voor groen)

Blik: een mix van Jake Gyllenhaal, Patrick Dempsey en Jude Law

Smile: Tom Cruise, George Clooney, just one of them will do

Neus: maakt niet uit, geen problemen met groot of krom

Oren: who cares

Lippen: vol (smalle lippen die kunnen zoenen, moet ik nog tegen komen)

Brain capacity: hoe meer hoe liever

Borsthaar: ja

Facial hair: geen snor!

Overig haar: met mate

Waar is die ‘bestel’-button????

maandag 4 mei 2009

Stilte

Hoe het er iedere keer zo van komt weet ik niet. Maar op de avond van 4 mei krijg ik altijd weer mijn agenda leeg. Ik houd er van tevoren geen rekening mee. Maar toch, of het lot ermee speelt is het jaar op jaar hetzelfde. Rust, geen afspraken, of een afspraak die juist uitvalt. Ik heb die avond gewoon even niks. Ik kijk rustig TV, luister naar de verhalen van mensen en zeg niets. Ik kijk een film, en als ik erdoor geraakt wordt lopen er tranen, maar zonder geluid.

Wat is dat toch? Mijn ouders hebben de oorlog niet bewust meegemaakt. Mijn moeder is vlak na de oorlog geboren. Mijn vader er middenin. Zij waren beide nakomelingetjes in hun gezin. Mijn vader weet er nog wel wat van, maar dat is van verhalen. Hij had een oudere broer, die in Indië heeft gevochten. En daarvan gaat het verhaal dat hij altijd in Tongelre, op het traagste punt, op de kolentreinen klom. Mijn opa stond dan een eind verderop en op de afgesproken plaats gooide mijn oom die kolen van de trein. Zo konden zij zich warm houden, door het jatten van kolen van de Duitsers. Maar veel meer weet ik ook niet uit die tijd.

Wie ooit in het museum ‘Bevrijdende Vleugels’ is geweest, weet dat er een foto-expositie hangt, gekoppeld aan een tijdlijn. Halverwege die tijdlijn is een aparte ruimte gemaakt. Bij de ingang hangt een waarschuwing ‘niet geschikt voor kinderen’. Wie daar eens naar binnen is geweest heeft vast, net als ik, alle foto’s minitieus bekeken en elk artikel gelezen wat er hangt. Het enige woord dat ik kan vinden dat beschrijft wat er dan met je gebeurt is ‘stilte’. Het wordt stil in je hoofd. Je kijkt wel, maar je denkt niets. Of tenminste, niet op een bewuste manier. Wat je daar ziet maakt zoveel indruk dat je helemaal niets meer kunt zeggen.

Vanavond waren er verschillende oude kerels aan het woord die in Buchenwald hebben gezeten. Uiteraard waren de meeste verhalen die zij vertelden onvoorstelbaar wreed. Maar sommige verhalen waren doorregen met warmte, verbroedering, liefde en ja zelfs geluk. Op een of andere manier kan ik niet ophouden met luisteren.

Zo heb ik één of twee jaar geleden een verhaal op TV gezien bij het programma Memories. Je weet wel dat Anita Witzier programma. Die mensen die dat ook hebben gezien, zullen het met mij waarschijnlijk nooit vergeten. Een vrouw ging terug naar Auschwitz om daar herinneringen op te halen over haar eerste grote liefde, die ze in dat kamp had ontmoet. Als je de verhalen van zowel die vrouw als ook die man mag geloven, bestond er voor hun geen oorlog, geen onderdrukking, geen verdriet. Ze steunden elkaar door dik en dun. En dat alles in het geheim. Ze beloofden elkaar dat ze na de oorlog elkaar zouden vinden en zouden trouwen. Alleen dat mocht niet zo zijn. Ze vonden elkaar niet, ondanks alle verwoede zoektochten. Na 60 jaar treffen ze elkaar weer, in Auschwitz. En opeens ontstaat er een twilight zone achtige scene. Zo’n overdadige hoeveelheid liefde, tegen die achtergrond. Even gruwelijk als wonderschoon.

Vanavond ben ik in ieder geval stil. Tenminste, stiller dan anders. Niet alleen zodadelijk om 8 uur. Ik ben stil terwijl mijn hoofd leeg voelt en leeg klinkt. Vanavond ben ik stil.

zondag 3 mei 2009

Music

Sinds kort plaats ik muzikale intermezzo’s op deze plek. Maar waarom? Wat maakt het uit naar welke muziek ik op dat moment luister? Nou, voor mij maakt dat heel erg veel uit. Er zijn zoveel nummers waar voor mij een hele duidelijke herinnering of emotie aan vast hangt. Liedjes die me doen denken aan dat ene feest een jaar of 15 terug. Liedjes die me troosten als ik een dark day heb. Liedjes waar ik alle energie op kwijt kan, die eruit wil of moet. Misschien is dat het wel. Met muziek kan ik me beter uitdrukken. Verwoorden van mijn gevoel gaat me niet altijd even goed af. Met muziek heb ik geen woorden nodig. De energie die in muziek ligt, zegt eigenlijk alles. Ja iemand kan een melodie of tekst heel anders interpreteren, maar datzelfde geldt voor woorden. Muziek is dus een communicatiemiddel voor mij, iets waarmee ik me kan uitdrukken en iets waar ik energie uit haal of op los kan laten.

Om met het liedje te spreken wat nu op staat: Music is emotion, music is memory, music brings us together, it’s music what we need!

zaterdag 2 mei 2009

LL

Ik baal inmiddels harder en harder! Ik was er wel afgelopen donderdag op het stadhuisplein. Precies op tijd voor Laidback Luke. Maar damn wat was het druk. Ik heb geprobeerd me door het publiek heen te wurmen, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Ik wil dan natuurlijk ook wel met m’n neus voorop staan en een beetje plek hebben om te bewegen. Nadat ik in 15 minuten 3 meter had afgelegd, gaf ik het op. Ben dus op het Catharinaplein gaan kijken. Was ook leuk. Ook mooie deuntjes. Ook lekker gedanst. Maar om dan achteraf van Danny te horen dat het echt gaaf was... grrrrrrrrrrr. Voorlopig moet ik het met dit doen...

http://www.youtube.com/watch?v=iFuWom0EyBM

http://www.youtube.com/watch?v=f0LwW3y9M9c

vrijdag 1 mei 2009

Annie

Gewoon mooi. Om mee te blèren in de auto, of tijdens het werk, maakt niet uit. 

http://www.youtube.com/watch?v=tbC3PNH7xY4

http://www.youtube.com/watch?v=2CjBgIe9WkE

Ouwbollig of trendy?

Nu ben ik niet zo’n trendgevoelig type. Ik ben ook redelijk consistent. Eeuwig trouw aan mijn bosvruchten ranja van Karvan Cevitam, koop maar 1 merk ondergoed (MD) en heb een telefoon waarmee ik kan bellen en sms’en. Wanneer mijn collega’s het weer over A&A’s (apparaten en applicaties) hebben, stekkerdrift noem ik dat, dan trek ik een keer mijn wenkbrouwen op en denk ik ‘als het interessant wordt, hoor ik het wel’.

Vanmiddag heb ik onder het genot van de oude knarren van Buena Vista, ranja (daar is ie weer) en een cigaretje in de zon gezeten in mijn geheel overwoekerde achtertuin. De C had ik nog niet gelezen, dus die ging mee de tuin in. C is het magazine van Logeion. En Logeion is de vereniging voor communicatie die is voortgekomen uit een fusie tussen Beroepsvereniging voor Communicatie en de Vereniging voor Overheidscommunicatie. Blader - blader - blader - halt. Heading: “Wat is een blog?”. Heading “Wat is een sociale netwerksite?”. Is dit een grap? We hebben het hier over het blad van de beroepsvereniging! Is het inmiddels echt zo ernstig gesteld met ons vakgebied en vooral de zogenaamde professionals? Wij, communicantjes, hebben nu eenmaal het imago van ‘dat hippe volk’. Maar als je dit blad leest moet je je toch eens ernstig achter de oren krabben. Niet dat het erom gaat of we trendy of ouwbollig zijn. Maar dat er blijkbaar nog een heel vat aan vakbroeders en -zusters is, die zit te wachten op dit soort vakliteratuur...

Sensationeel

Rond een uur of half 12 gisterochtend besloot ik maar eens definitief mijn bed uit te komen. Naar beneden, TV aan en even kijken wat er te doen was. Enkele minuten later suisde er een donkere Suzuki door het beeld. Ik dacht nog: “Da’s een vage demonstratie”. Maar het bleek geen demonstratie. Iedereen heeft de berichtgevingen inmiddels wel meegekregen. Laat ik dit voorop stellen: Ja, het is een verschrikkelijk voorval. Een drama voor slachtoffers en nabestaanden. Een trauma voor aanwezigen in Apeldoorn. En een flinke schrik voor de Koninklijke familie.

Maar kort na het voorval, voordat iemand ook maar wist of er sprake was van opzet, voordat er ook maar één sterfgeval bekend was gemaakt, kwam het molentje alweer op gang. Dit was de eerste aan terroristische vergeldingsacties tegen Nederland. En horeca-ondernemers die hun tent open hielden waren vuile geldwolven. En met die mensen die een dansje gingen wagen tijdens een festival, daar was serieus iets mis mee. Iedere keer dat dit soort geluiden de kop opsteken, krijg ik spontaan last van de meest heftige allergie die je je maar kan indenken. Sterker nog, ik ben nog steeds boos. Weet je met wie er serieus iets mis is? Met een of andere onverlaat die kortsluiting krijgt en vervolgens in z’n Suzuki (!) stapt om een bus omver te rammen (yeah right). Nu hoor ik zelfs een minister zich afvragen hoe het met de toekomst van Koninginnedag moet. Kan de royal family nog wel over straat? Luister, dat hebben ze altijd gedaan en ook toen had ieder gezond denkend mens kunnen verzinnen dat er altijd wel mafketels rondlopen. Ndus...

Het lijkt wel of het Nederlandse volk aan een nieuwe griepvorm lijdt. Er hoeft maar iets te gebeuren en men lult zichzelf en elkaar bakken met angst aan. Het lijkt de VS wel. Moet je dan je kop in het zand steken? Nee dat zeg ik niet, maar wel dat iedereen lekker zelf moet blijven denken en zich niet moet laten meeslepen in hysterie en opjutterij. Was er een kleine 2 maanden geleden geen sprake van terreurdreiging? Ook zo’n geval. Is men dan werkelijk collectief zo verveeld, dat iedere vorm van sensatie wordt aangegrepen om zichzelf weer een beetje alive te voelen? Is dat ervoor nodig? Ik pas er in ieder geval voor.