donderdag 30 juni 2011

De laatste dag

Droog bleef het dus niet... Het begon al ’s-ochtends in de keuken. Maar die tranen waren met veel gewapper van de handjes nog te stoppen. Toen een paar uur later bloemen werden afgeleverd en FC me aankeek, kreeg ik het weer te kwaad. Tijdens de lunch volgde een speech van O en daarbij hield ik het gelukkig droog. In de loop van de middag werd ik compleet verrast door gigantische mutant-like beren op de weg naar mijn toekomst, waardoor ik het gevoel had dat de grond onder mijn voeten weg zakte. En ik had al zo’n topdag...

Iets na 3-en vroeg ik mijn collega’s of ik nog wat voor ze kon betekenen. Maar mijn werk zat erop. Alles was af en ik was eigenlijk wel klaar met deze dag. Spullen verzamelen en gedag zeggen dan maar. FC trof ik het eerste in de gang. En daar kwamen de tranen die ik al de hele dag tegen liep te houden. Met een stevige knuffel, dikke zoenen en bemoedigende woorden namen we afscheid. Brullend naar het einde van de gang naar O. Ook daar knuffels en kussen. Hij hielp me mee om mijn tassen, gebak en bloemen in de auto te krijgen. Op weg naar buiten nog luid snotterend de andere collega’s gedag gekust. En zo reed ik om half 4 van de parkeerplaats terwijl de tranen over mijn wang stroomden. Het weer deed ook lekker mee, want de regen veranderde in een fikse stortbui.

Je zou zeggen dat ik inmiddels wel klaar moet zijn met mijn gejank. Maar niets is minder waar. Want as we speak, loopt de mascara langs mijn hals. Het voelt gewoon zo verdomde raar, onwerkelijk en kut om de mensen met wie ik meer dan 10 jaar lief en leed heb gedeeld, gedag te zeggen.

zondag 26 juni 2011

Laatste week

This is it. De laatste week van het avontuur dat ruim 7 jaar geleden startte. Ik, toen net 29, had een visie die afweek van de normale structuren in een communicatiebureau. Dus trok ik de stoute schoenen aan en schreef ik een paper. Een beetje à la Jerry Maguire. Ik liet het stuk lezen aan een collega en hij werd er erg enthousiast van. Een paar weken later overhandigde ik met zweethandjes het stuk aan één van mijn bazen. Er bestond natuurlijk het risico dat hij het weg zou lachen, of erger nog, zou zeggen dat ik beter kon gaan. Maar dat gebeurde niet. Hij keek een moment ernstig en zei toen dat het een hele interessante visie was die zeker het onderzoeken waard was.

Op 1 september zag VIS het levenslicht en mijn stuk was het vertrekpunt voor de nieuwe organisatie. We waren een compact en ijzersterk team en werkten ons uit de naad. Lange dagen, lange weken en lange jaren waarin veel mooie dingen ontstonden en helaas ook dingen sneuvelden. Veel geleerd over hoe dingen wel moeten en hoe dingen niet moeten. Over mezelf, over wie ik ben, wie ik wil zijn, wat mij gelukkig maakt en wat ik wil doen. En morgen gaat mijn laatste week in. Ik moet mijn kindje verlaten om na een vakantie een nieuw kindje op de wereld te zetten.

Vier dagen nog die bestaan uit een dag bij VIS, een dag thuis werken, een dag met de accountant om tafel en een laatste dag bij VIS. Ik weet nu al dat het me zwaar gaat vallen. Ook al ‘vieren’ we mijn afscheid na de zomer, donderdag voelt toch als de dag van het grote afscheid. De dag dat ik gedag zeg tegen collega’s die ik erg lang ken. D sinds 2000, O, R, G en J sinds 2001 en S sinds 2005. De band die bestaat tussen mij en de collega’s verschilt van persoon tot persoon. Maar er is er één die ik meer ga missen dan anderen, heel erg veel meer. Mijn Favoriete Collega. Aangezien ik dit weekend al meerdere keren mijn tranen heb laten lopen, denk ik niet dat ik het donderdag droog houd...

zaterdag 25 juni 2011

Rose bubbels

Die waren lekker. En nog goed spul ook, geen kater. Daar had ik eigenlijk wel rekening mee gehouden na die zwalkende terugtocht op de fiets. J en ik waren redelijk in de olie. Maar we hebben niet alleen gedronken hoor. Ook heerlijk gegeten. Eerste hapje bij Olijf, altijd goed. Daarna bij De Koffer, dat was een drama. Uiteindelijk hebben we drie kwartier moeten wachten op onze coquilles. En de rest van de avond bij de Collse Hoeve. Heerlijke runderhaas en gamba’s op. En veel rose bubbels dus. Het publiek bij Nuenen Culinair is wat minder extravagant dan bij de Eindhovense variant. Maar het overzicht over de vijver in het park is wel knusser. Er was ook nog iets met een flirt met een TDH, het vermaak van de avond zeg maar. Alles bij elkaar een topavond, volgend jaar weer!

maandag 20 juni 2011

Donder en bliksem

Je hebt van die dagen. Zeg maar rustig week. Je doet je stinkende best om iets voor elkaar te krijgen. Hoe zeer je ook alles op alles zet, de ene beer na de andere wordt voor je op de weg geworpen. Je ademt diep in, pakt een schop en ruimt de harige wezens op. Maar sneller dan jij kunt ruimen, vallen de beesten voor je neus neer. Zo snel en zo veel dat er geen schop, kruiwagen of groot materieel tegen opgewassen is. Je wordt met de minuut bozer. Je flexibiliteit bevriest. Je begint de vloeken en tieren in de auto. Je snauwt tegen je huisdier. En je voelt je ronduit klote. De eerste die nu iets verkeerd zegt, is het bokkie. De weergoden doen ook nog een duit in het zakje. Ze sturen wat storm, donder, bliksem en vooral veel regen op je af. En dan maak je de keuze. Je stopt met het najagen van dat doel, die datum. En je legt je neer bij het alternatief. Het alternatief dat heet ‘1 maand later’. Ook al voelt die ene maand als een jaar. Dat gaat dus niet van harte. Nee, je voelt je nog steeds klote. En het dondert nog steeds. Maar ja, tegen zoveel wildlife ben je niet opgewassen.

maandag 13 juni 2011

15 down, zillions to go

Het is druk, heel druk. De afronding van het ene en de opstart van het andere. Waar gaat dit over? Over mijn werk. Of carrière, loopbaan, roeping, toekomst. Noem het maar zoals je het wilt noemen. Ik vertel later nog wel eens hoe het zo is gekomen, maar voorlopig is het vooral druk. Ik heb een to-do-lijst samengesteld om overzicht te houden over alles wat voor een bepaalde datum moet gebeuren om mijn werk bij VIS op de juiste manier af te ronden, mensen te informeren, instanties in te schakelen etc. En om de opstart van mijn onderneming mogelijk te maken. Inmiddels heb ik 15 to-do’s kunnen afstrepen. Maar naarmate de dagen verstrijken, lijkt de lijst alleen maar te groeien. De lijst omvat op dit moment 89 punten en het zou mij niks verbazen als het er voor volgende week 100 zijn. Daarbij moet je je beseffen dat het hier om een to-do-lijst gaat voor de komende maand. De. Komende. Maand. Niet wat ik in de afgelopen maanden al heb gedaan. Niet wat ik in oktober moet doen. Nee, medio juni t/m medio juli... Druk dus.

zondag 12 juni 2011

Topattractie: mensen-kijken-tijdens-040-culinair

Ik heb mijn ogen uitgekeken. Vandaag voor het eerst naar Eindhoven Culinair geweest. Samen met dinnetje M. We hebben ons vergaapt aan de bijzondere schepsels. Okee, ook aan de torenhoge hakken van veel dames. Maar vooral aan het volk. Een buslading aan size zero-meisjes kwamen voorbij. Wij, beide niet slank, concludeerden dat we dàt nu ook weer niet mooi vonden. Een vrouw moet wel een kont hebben. Tits & ass, zeg maar. Daarnaast heel veel dames gezien van middelbare leeftijd of ouder, die zich kleden alsof ze 18 zijn en om de leeftijd te verhullen verborgen gaan aan verschillende lagen make-up. Heel apart om die dames in zo’n grote hoeveelheid aan te treffen. Daarnaast hele mooie mensen, mooie mensen die vinden dat ze mooi zijn en mensen die denken dat ze mooi zijn, maar het niet zijn. Opgepompte heren van middelbare leeftijd. Moekes op handige stappers. En mannen die al 30 jaar of meer het label koorbal met trots dragen. Vooral veel mensen kijken dus. En tussendoor een paar hapjes doen, okee. Als je ooit overweegt om naar de dierentuin te gaan, niet doen, dit is veel leuker. Dit is een topattractie!

zondag 5 juni 2011

Gelijkheid

Groot, klein. Dik, dun. Zwart, geel, rood, bruin, wit. Slim, dom. Rijk, arm. Het ene of het andere geloof. Als je oppervlakkig rond kijkt zie je hoe enorm groot de verschillen zijn. Als je wat beter kijkt zie je de kleinere verschillen, de nuances. De één is voor voetbalclub X, de ander voor Y. De één gaat liever camperen, de ander kiest voor een all-inclusive resort. Maar als je ècht goed kijkt, dan zie je dat er helemaal geen verschillen zijn. Iedereen is namelijk op twee punten gelijk. Iedereen is op zoek naar geluk. En iedereen lijdt. Dat lijden kan bestaan uit een ziekte, onvrede over een baan, moeilijkheden in een relatie of weer wat anders. Maar feit blijft, iedereen lijdt en iedereen wil geluk. Zo simpel is dat. En als je dat wilt zien, als je je daarop wilt concentreren, dan lijken de verschillen helemaal niet zo belangrijk.

vrijdag 3 juni 2011

Jeugdsentiment

Voor een persoonlijk 'foto-project' was ik vanochtend op pad. Ik schoot wat kiekjes van plaatsen waaraan ik jeugdherinneringen heb. Dit is één daarvan. Het huisje van mijn opa en oma. Aangezien mijn opa al meer dan 20 jaar dood is en mijn oma nog veel langer, is dit huisje in handen van iemand anders. Nieuwe bewoners hebben flink wat aanpassingen gedaan. En de fruitboomgaard in de achtertuin zal er denk ik niet meer staan. Maar het was toch een emotioneel moment toen ik daar aan de overkant van de straat stond met mijn camera in de aanslag. Ik zou stiekem best graag nog eens rond willen neuzen in dat kabouterhuisje. Misschien dat ik in de toekomst een keer aanbel om te vragen of het mag. Het risico is wel dat de foto's in mijn hoofd daardoor aangetast worden. Naja, voorlopig alleen een plaatje van de gevel.

donderdag 2 juni 2011

Sprookjes bestaan wel

Er waren eens een meisje en een jongen. Ze ontmoetten elkaar op zomaar een sociale gelegenheid. Vanaf het moment dat het meisje de jongen aankeek dacht ze ‘met hem wil ik oud worden’ en er ontstond een korte romance. Een hele korte. Hij duurde slechts zes dagen. Maar de indruk die deze intense kleine week bij het meisje achterliet, kon zij maar niet vergeten. Maanden gingen voorbij waarin het meisje de jongen probeerde los te laten. Tevergeefs. Op een dag vond zij een nieuwe liefde. Een hele lieve nieuwe prins. En net wanneer ze het niet meer verwachtte kwam de jongen terug in haar leven. Hij had eindelijk ingezien dat die intensiteit die hij met het meisje had beleefd zo bijzonder en zo uniek was, dat hij haar niet mocht laten gaan. En zo vonden zij elkaar opnieuw. Nu met de bedoeling om ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ hun werkelijkheid te maken.

Nee dit is niet zomaar een zoetsappig verzinsel. Dit verhaal hoorde ik laatst. En het is een verhaal met echte mensen. Met een echt meisje en een echte jongen. En terwijl het meisje het vertelde straalde zij zonnestralen. Prachtig. Prachtig verhaal. En vooral prachtig omdat deze romantische ziel weer is bevestigd in haar overtuiging dat sprookjes wel degelijk bestaan. Ik pink nog een traantje weg en ik hoop op een dag mijn eigen sprookje te mogen vertellen.

BYO picknick

Wat een geslaagde middag. Mooi weer. Grote opkomst. Lekkere hapjes. Gezellige mensen. En dat allemaal mogelijk gemaakt door die grote kleine El. Ze zegt wel dat ze niet de organisator is, maar als zij het initiatief niet had genomen was er geen BYO picknick geweest. En zo is dah!

woensdag 1 juni 2011

Rond de wereld in 5 maanden

Naja, mijn blog dan. Als ik zo mijn statistieken bekijk van de eerste viijf maanden in het jaar, kan ik concluderen dat mijn blog een nogal internationaal publiek heeft. Laat ik het eens opsommen.
Op de eerste plaats staat natuurlijk Nederland
Op de tweede plaats België
Op de derde de UK
Onze oosterburen staat op de vierde plaats
Op de vijfde plek Brazilië (zingt u mee "Brasil lalalalalala")
Op de zesde de US of A
Zevende la France
Achtste Italië
En negende Spanje
Daarnaast heb ik nog een enkel bezoekje ontvangen uit Suriname, Turkije, Australië, Costa Rica, China, Chili, Congo, Zweden, Rusland en Cambodja. Maar ja, die zullen wel verkeerd verbonden zijn geweest.