1992

Maanden geleden vertelde een vriendin me dat ze zich verwonderde over het komen en gaan van mensen. Dat sommige mensen een leven lang bij je blijven. Anderen in slechts enkele weken een blijvende invloed hebben op je leven en daarna weer zijn verdwenen. En weer anderen gedurende meerdere jaren een belangrijke rol spelen, waarna hun rol weer afneemt. Sommige relaties beginnen met een knal en anderen komen langzaam op gang. Wat ook je voorkeur is, het gebeurt toch zoals het gebeurt. Dat wil niet zeggen dat je geen invloed hebt of geen eigen wil hebt. Die is er natuurlijk altijd. Waarom dan deze post? Puur om mezelf (en misschien ook jullie) eraan te herinneren dat je moet genieten van iedereen die op je pad komt.

Een verhaaltje uit de oude doos dan maar… Het was 1992 en Liane ging studeren. Als 17-jarig meske met een grote waffel (ja toen ook al) betrad ik de trap van het gebouw aan de Julianastraat (daar zat toen het propedeusejaar van Communicatie). Wat was dat een heerlijk gebouw. Ouderwetse toiletten met zo’n drukknop in de muur die ook erg makkelijk afbrak. Volkse kantine-juffen. Dakterras met uitzicht op de moskee. Boterhammetje opeten op de stoep van het Wilhelminaplein. Na enkele maanden diende het eerste interklassikale project zich aan en ik kwam in een groep waar ook O in zat. Dat was wat je noemt een big bang. Lang, donker, Italiaans bloed, rebels en een flink stel hersens. Ik was verkocht. Die klik was geheel wederzijds, maarrrr meneer was al bezet door een mooie donkere dame. We zochten elkaar hoe dan ook steeds op. Vooral op vrijdagen. Vanaf 11.00 uur am. waren we te vinden in de AOR, aan de wodka. Het was een mooi p-jaar. Ik haalde het met de hakken over de sloot, O bleef zitten. Ook na mijn eerste jaar bleven we contact houden en onze relatie ontwikkelde zich tot iets wat je soulmate-ship zou kunnen noemen. Samen onderuit op de bank Telekids of Formule 1 kijken, diepe gesprekken, feesten in zijn huis in Valkenburg totdat de zon opkwam, samen boven de plee hangen terwijl de wereld rond tolde, mooie tijd. 

Na een paar jaar besloot O zijn vriendin ten huwelijk te vragen. Ik nam de ceremoniemeester-taak op me. De avond voor de grote dag zal ik niet snel vergeten. O was onrustig en moest cigaretten hebben. Dus ging het van ‘Lietje, ga je mee, moet cigaretten hebben’ (was een van de weinige bijnamen die ik ooit heb geaccepteerd). Wij samen in de trouwauto, een Fiat coupé, op pad. In de schemering vlogen we door de Limburgse heuvels, ver boven de maximum snelheid. O moest helemaal geen cigaretten hebben, die had ie genoeg. We waren gewoon een ritje aan het maken. Die hele tijd hebben we geen woord tegen elkaar gesproken. Alleen maar naar de weg en het landschap gekeken. Na een hele poos kwamen we weer bij het huis aan en was O weer tot rust gekomen. Het gekke is alleen dat ons contact na die avond nooit meer hetzelfde is geweest. Sterker nog, het contact verwaterde binnen enkele jaren en inmiddels heb ik hem al een jaar of 8 niet meer gesproken.

Misschien waren O en ik zo’n geval van een periodiek contact. Niet voor het leven en niet voor een paar weken. Maar twee personen die elkaar nodig hadden, daarvan genoten en daarna elk z’n eigen pad kozen.