maandag 28 maart 2011

Leegte

Wat is leegte? Ik bedoel niet een lege koekjestrommel of een pen die leeg is. Maar leegte in jezelf. Dat wat ontstaat als je iets bent kwijtgeraakt. Ik denk daar nu al een tijdje over na, over wat het nu precies is. Het is in ieder geval geen ‘niks’, daar ben ik al achter. Leegte is wel degelijk een iets. Mijn voorlopige conclusie is dat leegte een soort van levend vancuüm is. Levend omdat het niet een leegte is die niks doet en alleen maar leeg zit te zijn. Vacuüm omdat het donker en ontastbaar is. Leegte beweegt, slinkt en weer groter wordt. Het kan je misselijk maken, het kan je laten schreeuwen of huilen, het kan je laten verlangen, zelfs kan het het missende deel projecteren. Het meest venijnige is nog wel dat het je kan overvallen. Het ene moment is er niks aan de hand en het volgende moment voel je de pijn van dat wat weg is. Een vals krengetje is het, die leegte.

vrijdag 25 maart 2011

Klaar voor down under

Van de voorbereidingen op het seizoen heb ik weinig meegekregen dit jaar. Maar ik ben er helemaal klaar voor. Overmorgen is de eerste race van het seizoen. Daar waar ie 'hoort' te zijn, in Melbourne. Om 7 uur in pyjama klaar zitten op de bank met een croissantje en mokje koffie. En dan maar hopen dat Schumi's bolide in goeie doen is. Zou geweldig zijn als ie nog een 8ste wereldtitel eraan kon plakken.

maandag 21 maart 2011

Walk on the wild side

Dat ontbrak absoluut in mijn schoenencollectie. Een vrouwelijke schoen met slangenprint. En met een hele serieuze hak, maar dan niet zo hoog dat ik er niet meer op kan lopen. Tot nu. Want nu is ie er. Mijn walk on the wild side. Een yummie yummie pump met een mooie pythontekening en 7,5 / 8,5 cm hak (afhankelijk van hoe je meet). Zijn ze niet geweldig?

vrijdag 18 maart 2011

Gourmetparty

Zo mijn werkweek zit erop. En what's next? Gourmetparty, dat is what's next. In het kader van uitgesteld verjaardagspartijtje, komen morgen 3 lieftallige dames bij mij knutselen met pannetjes. Heel fout, heel kneuterig, truttig zelfs, maar wel heel gezellig. En de perfecte oplossing voor wanneer je je verjaardag niet zo heel high-budget wilt vieren.

donderdag 17 maart 2011

Op zoek naar de mol - deel 4

Dat was het dan. Het eerste seizoen dat ik van begin tot eind heb gezien zit erop. Mijn mollen waren achtereenvolgens Hanna, Jan, Pepijn en Soundos. Vooral van Jan was ik heiliger dan heilig overtuigd. Art heb ik nooit verdacht, die was te obvious. Maar dat ik dan niet doorhad dat hij de perfecte dekmantel was voor de echte mol, tssss. Patrick heb ik ook nooit verdacht. Never nooit niet. En op welke dag wordt bekend wie de mol is? Juist. Op St Patricks day. Halloooooooooo! Muts! Volgens jaar koop ik een boekje en ga ik nog beter opletten. Of dat wat uitmaakt weet ik niet, maar ja nieuwe ronde nieuwe kansen.

maandag 14 maart 2011

No worries

Vanwege een serie brainstormsessies die ik mag voorbereiden was ik vandaag op zoek naar een filmpje voor de kick-off van zo'n bijeenkomst. Ik weet nog niet of dit filmpje 'm wordt, maar dit moet je zien. Dit is Nick Vujicic. Een jongeman van eind 20, geboren in Australië, zonder armen, zonder benen. Deze kerel had een perspectief van 0,0 volgens de geldende standaard. Wat kan zo iemand nu bereiken? Hoezo kwaliteit van leven? Succes? Welnee! Nou, daar sta je nog van te kijken. Los van het feit dat deze Australiër een motivational speaker is die al miljoenen heeft toegesproken, heeft hij ook 2 studies afgerond, heeft hij een manier gevonden om de alledaagse dingen als tanden poetsen en koken voor elkaar te krijgen, kan hij zwemmen, is hij getrouwd en verdient hij een aardige duit met zijn hobby stock broking. Just to name a few. Deze post is niet bedoeld als 'zeur niet'-verhaal, want iedereen lijdt. Klein of groot leed, dat doet er niet toe. Nee dit filmpje is bedoeld als inspiratie om te durven dromen. En die dromen ook na te jagen. Ongeacht wat de buitenwereld ervan denkt.

zondag 13 maart 2011

Mijn eerste roadtrip

Opbouwen, opkrabbelen, eerste stapjes, uitbouwen, uitrusten, elastiek op spanning zetten, ervaren, kei hard werken, dat zijn de woorden waar het bij mij al maandenlang iedere dag om draait. Gisteren stond één van de dingen op het programma die daar ook bij hoort. Mijn eerste stapjes op de snelweg sinds anderhalf jaar. Pfoeh wat heb ik daar tegenop gezien. Gelukkig was daar dinnetje M die aanbood om helemaal vanaf het midden van het land af te reizen, om met mij een klein ritje te maken. En zo geschiedde. Het werd een klein stukje op de A2, dat leek het meest praktisch. Ik had het warm, een beetje shaky en nog doodop van de week ervoor. Gezellige klets is de ultieme afleiding voor mij, dus in die mini-cabine van me leek het wel een kippenhok. De eerste kilometers zaten erop en we zaten ergens tussen Best en Boxtel toen M haar troef inzette. Ze begon over de patisserie in Vught. Het walhalla voor een choc-aholic als ik. Mijn ex had me wel eens getrakteerd op dat goddelijke snoepgoed, maar ik was er nog nooit zelf geweest. De uitdaging die me werd voorgelegd was dan ook: red jij het tot Vught? Ik wist het niet, maar ik ging het proberen. We hebben het gehaald en we zijn ook weer veilig thuis gekomen. Op de terugweg zakte ik wel weg en ik weet zeker dat ik het zonder heldin M nooit had gered. Maar bij aankomst in Nuenen vierden we mijn eerst stapjes met een heerlijk mini-taartje.

zaterdag 12 maart 2011

U2 week - All I want is you

Deze laatste U2-week bijdrage heeft een aardige strijd moeten leveren. De hele week ging het tussen meerdere kandidaten. Silver and gold, vanwege de geweldige gitaarsolo die erin zit. Lemon, vanwege het feit dat een lekker gek dance-achtig nummer is. Maar de keuze is toch gevallen op een mooi gepassioneerd liefdesliedje, met een bijzonder sfeertje. Enjoy!

vrijdag 11 maart 2011

U2 week - Unforgettable fire

Het maakt niet wat voor weer het is buiten. Of het sneeuwt, regent of er een brandende zon aan de hemel staat bij 30 graden. Als je dit nummer hoort krijg je het koud. Er zit een soort van stilte en alleen-op-de-wereld-gevoel in. Halverwege het nummer verandert de sfeer en met de opbouw van de strijkers daalt de gevoelstemperatuur met gemak nog een graad of 10. Hier is een echte componist aan het werk geweest. Een muzikaal masterpiece dat op gelijke hoogte staat met bijvoorbeeld Innuendo van Queen.

donderdag 10 maart 2011

U2 week - Where the streets have no name

Als ik me niet vergis gaat het nummer over een wijk in Belfast waar je de armoede van de bewoners kunt aflezen aan waar in de straat ze wonen. Maar dat is niet wat dit nummer bij me oproept. Ook het feit dat dit nummer een hel was om te componeren is niet wat het speciaal maakt voor mij. Het nummer vertegenwoordigt voor mij een gevoel van hoop. Vreugde en ongecontroleerde emotie om de realisatie dat iets mogelijk is. Iets wat je niet voor mogelijk had gehouden, iets waarvan je alleen maar durfde te dromen. Ineens is daar die opening. Dat gevoel. Dat doet het met me. En als het nummer aankomt bij het punt van 3.50 in het filmpje heb ik ook keer op keer een brok in mijn keel.

woensdag 9 maart 2011

Minder blauw op straat

Hij parkeerde zijn auto op het parkeerterrein. Terwijl hij uitstapte stonden twee agenten hem aan te kijken, duidelijk uit op een confrontatie. De ene agent zegt tegen de man: er valt me iets op aan uw auto. De man snapt niet waarop ze doelen en loopt een rondje om de auto. Ik snap niet wat eraan opvalt, zegt hij. Agent 1 tegen agent 2: Valt jou niks op aan de auto? Nummer 2: Ja hij staat niet netjes tussen de lijnen van het parkeervak. Maar ik sta nog niet geparkeerd, zegt de man, ik zet hem even hier neer om een parkeerkaartje te halen en daarna parkeer ik hem. De man loopt naar de parkeerautomaat, trekt een kaartje en parkeert de auto tussen de parkeervaklijnen. Als hij uitstapt vraagt hij de agenten, die nog steeds op hem staan te letten, of de auto zo goed staat. De agenten geven geen antwoord op zijn vraag maar vragen hem: heeft u gedronken, meneer. De man: pardon? Agent 1: ja, ik ruik volgens mij alcohol. De man die al jaren diabetes-patient is, schiet uit zijn slof en schreeuwt de agenten toe: ik ben niet aan de drank, ik heb niet gedronken, sterker nog, ik heb in geen jaren een glas bier of wat dan ook aangeraakt. Agent 1: en toch dacht ik het te ruiken. De man: als jij het verschil niet ruikt tussen een kauwgompje en alcohol dan is het goed mis met jou. Agent 1: rustig rustig meneer. De man: nee helemaal niet rustig rustig, hebben jullie niks beters te doen? Daarop loopt de man weg, het winkelcentrum in.
Dit overkwam mijn vader vorige week. Een weduwnaar van 68 die gewoon rustig zijn boodschapjes wilde doen. En waar die twee agenten het gore lef vandaan halen om een oude man te treiteren weet ik werkelijk niet. Als dit het resultaat is van ‘meer blauw op straat’, laten we het dan heel gauw terug draaien voordat IK die twee etterbakken een keer tref.

Edit: voor de mensen die zich storen aan het woord 'schreeuwt', dat was waarschijnlijk niet zo'n gelukkige woordkeuze. Mijn vader is geen schreeuwer. Maar dat er sprake was van een stemverheffing, dat weet ik zeker.

U2 week - Bullet the blue sky

De star spangled banner, diepe harde klappen van Larry, dat dreigende, tergende basloopje en dan zet Edge aan en vuurt gitaar-geluidrakketten af. Prachtig. Sowieso prachtig dat een band het aandurft om zo’n statement te maken. Dat heb ik altijd gewaardeerd in U2. Ze deinzen niet terug voor een scherpe kritische boodschap. En dan ook nog eens het meest megalomane land ever aanpakken. Kudo’s! Naast de boodschap is het ook nog eens een schitterend muziekstuk met hele bijzondere teksten. The god I believe in isn’t short of cash, mister! Naarmate de song verstrijkt wordt de sfeer steeds grimmiger en donkerder met hier en daar een Doors-feel. Al met al een uniek nummer.

dinsdag 8 maart 2011

Blije birthday

Helder, zonnig en lente-achtig. Dat is het niet vaak op mijn verjaardag. Maar vandaag gelukkig wel. Dat is een eerste reden om blij te zijn.
De eerste felicitatie was ook al vroeg in de ochtend binnen via een melig e-kaartje. Blij +1.
Mijn eerste stop vanochtend was bij de bakker, vlakbij VIS. Die heeft twee super yummie specialiteiten: hazelnootvlaai en appel-nougatvlaai. Maar er lag geen hazelnootvlaai in de vitrine. Bummer! Toch even gevraagd en wat bleek, ze waren er net een paar aan het maken, of ik een paar minuutjes kon wachten. Ja dat kon ik wel, voor hazelnootvlaai altijd. Weer een blij puntje.
Bij aankomst op VIS HQ bleek mijn werkplek ‘grondig versierd’, deden de collega’s auditie voor The Voice of Holland met hun uitbundige “Lang zal ze leven” en feliciteerde collega D me met mijn verjaardag van eergisteren (houdt hij al meer dan 10 jaar vol). Puntje erbij op de blij-meter.
Volgende stop was een meeting bij mijn detacheringsproject. Natuurlijk mèt taart. Goede bespreking en ook hartelijke felicitaties. Blij x 5.
Na de meeting ging ik naar huis om verder te werken aan de besproken stukken. Daar trof ik stapel facebook-felicitaties en een nog grotere berg Twelicitaties. Blij puntje 6 t/m 32.
Verspreid over de ochtend ook enkele telefoontjes en smsjes en inmiddels staat de blij-meter al op meer dan 35. En dat is op zich alweer een reden om blij te zijn. Bedankt voor alle blijtjes allemaal. Ik heb gewoon een hele blije birthday!

U2 week - Gloria

Nee deze track heb ik niet gekozen omdat het vandaag lang zal ik leven in de Gloria is, dit nummer stond al in mijn beste 7. Eveneens van het album Under a blood red sky. Wat maakt dit nummer tot een fav-je van mij. Wat niet? Het betere roswerk op de drums, die fantàstische gitaarmelodie die in je hoofd blijft plakken en de overdosis energie. Kun je je voorstellen dat je in het publiek stond bij dit concert? Dan ben je na het horen van Gloria toch zo high als maar zijn kan, niet? Ik krijg de neiging om luidkeels mee te lallen en te springen. Uitzinnige stuiterende breed grijnzende blijheid, dat is wat dit nummer voor mij betekent.

maandag 7 maart 2011

U2 week - God part II

Vandaag een eenvoudig nummer in de 7 van U2. God part II. Het nummer is een vervolg op God van Lennon. Wat dit nummer speciaal maakt voor mij is het heerlijke drumwerk en vooral de magistrale tekst. Briljante vondsten als ‘Don't believe in the Uzi, it just went off in my hand’ en ‘He says he's gonna kick the darkness 'til it bleeds daylight’ geven dit nummer een cynisch tintje. Ieder rijtje ‘don’t believes’ wordt afgesloten met ‘I believe in love’. En mensen, that’s all there is to it.

zondag 6 maart 2011

Schoonmaak-WOEDE

Zes wasjes gedaan en opgevouwen, begane grond gestoft en gestofzuigd, met plumeau door de hut heen, het grote raam gewassen (3x... het was nodig) en het grote gordijn gewassen (ophangen is nog de vraag of me dat alleen lukt). Aardige score voor iemand die schoonmaken haat. Nou nou wat een term Liaan. Aan boodschappen doen heb ik een grondige hekel. Maar schoonmaken haat ik. En dan heb ik het nog niet eens over het aller-aller-grootste-kut-klusje of them all, de badkamer. Ik heb nog liever knallende hoofdpijn dan dat ik die ruimte moet poetsen. Ik ben er gewoon niet voor in de wieg gelegd. Voor sommige mensen is schoonmaken iets therapeutisch. Voor mij is het de grootste waste of time ever. Ik kan me er niet toe zetten. Daarom heb ik vandaag besloten: zodra ik structureel iets beter in de slappe was zit, schaf ik à la minuut een schoonmaakster aan. Dat gezegd hebbende ga ik de droger weer aan zetten.

U2 week - 11 o'clock tick tock

Gisteren zond VPRO een docu uit over het legendarische album The Joshua Tree. Wat tweets heen en weer over hoe epic U2 wel niet is en altijd is geweest en zo ontstond het idee voor een U2-blog-week. Iedere dag een U2-song, mijn beste 7. Niet echt een top-7, want ik kan niet zeggen welke song ik beter vind dan een andere, maar wel de 7 die mij het meeste doen.
Ik verdiep me in deze U2-week niet in de werkelijke herkomst of betekenis van een liedje. Ik probeer te omschrijven welke emotie of welk verhaal het bij mij oproept. Want dat doen ze alle 7. En dat kon best wel eens een heel eind af liggen van de U2’s werkelijke intentie. Maar dat doet er ook niet toe volgens mij, muziek is emotie en bij mij maakt U2 heel veel los.
De eerste in deze U2-week is 11 o’clock tick tock. Volgens mij was dit een van de eerste singles. Niet dat ik in die tijd (1980) al naar U2 luisterde. Music was my first love, maar op de leeftijd van 5? Nah nee. Ik hoorde dit nummer voor het eerst toen ik het album Under a Blood Red Sky had aangeschaft en vanaf de eerste keer dat ik het hoorde zat het onder mijn huid. Als ik probeer te duiden wat voor een emotie dit nummer oproept bij me, dan ontstaat er eigenlijk een mooi en tegelijk droevig verhaal. Ik stel me er een man en een vrouw bij voor, die verwikkeld zijn in een kat en muis spel. Er hangt een zwaar geladen sfeer in de lucht. Pure rauwe sexuele spanning. Ze komen uiteindelijk samen en verliezen zichzelf in elkaar. De rest van de wereld bestaat niet meer. Maar de kijker van deze film weet ook dat het van korte duur is. Ze hebben niet het eeuwige leven samen. En als het noodlot toeslaat blijven ze beide gedesillusioneerd achter. Als Bono dan zingt ‘Call out your name’ wordt mijn keel dichtgeknepen en zijn mijn ogen waterig. Waarom dan zo verliefd zijn op dit nummer? Gewoon omdat het zo intens, rauw en bittersweet is.

vrijdag 4 maart 2011

Laat NIEMAND schoenensites ontdekken!

Het is vrijdagavond. Je hebt een ontzettend drukke week achter de rug. Je bent moe want je hebt heel hard gewerkt en, ook deze week weer, meer gewerkt dan de week ervoor. Er is geen zak op tv. Je hangt (niet lopen, lopen gaat alleen als je niet zo moe bent) je stierlijk te vervelen. Eigenlijk zou je het liefst met een boek naar bed gaan, maar daarvoor vind je het nog iets te vroeg. Wat doe je dan? Geen idee wat jij doet, maar ik ging schoenen kijken. Gewoon even rondneuzen op de verschillende daarvoor aangewezen online schoenenwinkels. En wat zul je dan nèt zien? Juist je raadt het al, je komt schoenen tegen die je eigenlijk al heel erg lang had willen hebben. Deze:
Along the way kom ik ook nog dit schatje tegen, want ja, ik wil toch eigenlijk wel nieuwe witte schoenen. Die oude zijn afgetrapt en dat andere paar zit helemaal niet lekker.
Daarna dacht ik 'zouden die schoentjes die ik een tijd terug heb gezien er ook nog zijn'. En ja, die zijn er dan gewoon nog.
Tot slot zag ik ook deze en ze zijn net zo aaibaar en lief in het echt als op de foto. Dat weet ik omdat ik ze al eens live heb gezien.
En dan loop je dus gewoon te balen dat je zo f*cking krap bij kas zit. Hierrrrrrrrr met dat boek, ik ga naar bed.

dinsdag 1 maart 2011

Party met een pint Häagen Dazs

Sinds een kleine 2 weken ben ik, als onderdeel van mijn reïntegratieplan, deels gedetacheerd bij een klant. Gedurende de uren (die in opbouw zijn) van de gereserveerde twee dagen mag deze organisatie gebruik maken van mijn diensten. Dat doe ik deels thuis, deels bij VIS en soms bij hun op locatie. Deze klant ken ik inmiddels al een jaartje of 9 en gedurende dat bijna-decennium ben ik steeds betrokken geweest bij de grote veranderingen en strategische keuzes. De reguliere on-going projecten worden door een collega begeleid. Ik ken de club dus aardig, heb kennis gemaakt en gewerkt met meerdere vennoten, weet waar de club vandaan komt en snap de dynamiek van de organisatie.
In de komende periode ga ik meerdere trajecten met ze ontwikkelen. Eén van die trajecten is een serie van interne brainstorms die zullen leiden tot allerlei vernieuwingen. In de afgelopen dagen heb ik samen met het hoofd marketing & communicatie een crash course voorbereid om 9 leidinggevenden klaar te stomen voor hun rol als moderator in die brainstorms. Een flinke klus was dat. Voorbeelden, spelregels, hulpmiddelen, presentatie, handleiding, er moest van alles uit mijn vingers komen en dat kwam er ook.
Vandaag was de dag van de spoedcursus. En die spoedcursus zelf duurde, gezien de drukke planning van de leidinggevenden, maximaal 1,5 uur. Anderhalf uur! Daarin moesten het programma, de technieken, de hulpmiddelen, alles alles alles worden uitgelegd en afgestemd. En bovenal moesten de deelnemers van de crash course worden geënthousiasmeerd en geïnspireerd.
Om 12 uur startte de spoedcursus en de adrenaline ging op maximum snelheid door mijn lijf. Uur U was aangebroken en het was erop of eronder. We moesten deze groep goed instrueren, vertrouwen geven en vooral inspireren. Na het de eerste 5 minuten tropisch warm te hebben gehad, volgde gelukkig al snel de rust, de flow en het plezier. Een vertrouwde en gezonde vibe dus. De onwennigheid schudde ik van me af en de sessie verliep als een zonnetje. Natuurlijk blijft zo'n publiek kritisch. Maar daar is niets mis mee. Om half 2, toen de bijeenkomst erop zat en alle deelnemers vol vertrouwen en inspiratie de ruimte hadden verlaten, gaven het hoofd marketing en ik elkaar een high five en ploften we op een stoel. Hè hè wat een heerlijk gevoel. Moe, heel erg moe, maar wel intens tevreden en een happy grijns op m'n bek. Deze ervaring was reden genoeg voor mij om met mezelf een feestje te vieren. Even proosten met mezelf op de geleverde prestatie en het volgende stapje omhoog. Niet met bubbels, maar mede omdat de zon scheen, met een ijsje. Dat ijsje werd uiteindelijk een pint Häagen Dazs, maar dat kan me nu even lekker niks schelen. The only way is up ;).