woensdag 30 december 2009

Nieuwe aanwinsten top-26

Geen echt lijstje met de top-zoveel-van-Liane. Maar de meest geweldige nummers die ik in het afgelopen jaar heb ontdekt, herontdekt of uberhaupt de titel van heb ontdekt. Allemaal terug te vinden op Blip.fm (staan ergens in mijn lijst: http://blip.fm/lianekusters). Bij deze in willekeurige volgorde:

David Bowie – Bring Me The Disco King (Lohner remix)

A:us – Suite Disappointment

The Ian Carey Project – Get Shaky

Nina Simone – Since I fell For You

JX – Son Of A Gun

Gregor Salto, Jeroenski & Roog – Your Mind

Deadmau5 – I Remember

Damian Rice – 9 Crimes

DNOTE – Shed My Skin

Eminem – Lose yourself

Beyond – Silver

Editors – Papillon

Dizzee Rascal – Flex (Dave Spoon remix)

Michael McDonald – Sweet Freedom

Maria Callas – La Divina

Jens – Psycho Strings

Jace Everett – Bad Things

Bruce Cockburn – If I Had A Rocket Launcher

Kid Rock – American Bad Ass

Amelie Poulain – Comptine D’Un Autre Ete – L’Après Midi

Chris Montana – Speed Of Life

Anthony Rother – Father

David Penn & Robert Gaez – What Is House?

The The – Dogs Of Lust

The Stone Roses – Fools Gold

Bob Dylan – Beyond Here Lies Nothing

maandag 28 december 2009

Insane in the b-brain

Velen zullen beamen dat ik langer een beetje insane in the brain ben. Dat ben ik wel gewend. Maar nu is het dan echt zo. En dat maakt dat mijn dagen er behoorlijk anders uitzien. Mijn ritme bestaat uit korte periodes van inspanning en lange periodes van ontspanning. Alleen het bijzondere is dat de definitie van inspanning en ontspanning een beetje zoek is.

Onder algehele ontspanning vallen slapen, lezen en luieren met Sambal. Er is ook een tussenvorm waarbij de geest ontspant, maar het lichaam wel moe wordt, oftewel buiten een frisse neus halen. Onder inspanning vallen heel veel dingen die voor jullie, en voorheen ook voor mij, niet onder die noemer vallen. Thuis koffie drinken met meer dan één persoon bijvoorbeeld. Na een uur of twee is de batterij ramleeg en moet Liane plat. Boodschappen doen, ook zoiets. Ja voorheen had ik daar ook al een bloedhekel aan. Maar nu is het erger. Het naar de super gaan is al een opgave. Zonder lijstje vertrekken is ondenkbaar. Een rij bij de kassa is een uitdaging. En als de zooi thuis is uitgepakt moet ik nodig even bijkomen. Het klinkt onvoorstelbaar en vooral erg vervelend, maar dat is deze dagen mijn ritme en ik heb er maar aan te wennen. Er zit niets anders op dan het te accepteren.

zondag 27 december 2009

Zoekplaatje 17

In verwachting

Keer op keer stoot ik mijn neus eraan. Verwachtingspatronen bedoel ik dan. Niet dat ik een verwachting heb uitgesproken of dat me iets is toegezegd. Meestal is het zelfs iets wat niet aan de oppervlakte leeft. Je voelt het pas als iemand niet reageert zoals je had verwacht. Het kan zo klein zijn als specifieke woorden of zo groot als uberhaupt een teken van leven. Misschien is het onterecht, misschien oneerlijk. Maar het teleurgestelde gevoel is er nu eenmaal. En ik kan er behoorlijk verdrietig van worden.

Zoals ik al zei, ik maak het vaker mee. Misschien leg ik onbewust de lat ook wel te hoog. Verwacht ik teveel van mensen. Het wordt eens tijd dat ik hiermee afreken. Een soort van verdedigingsmechanisme voor mijn eigen kwetsbaarheid. Maar hoe? Ik zet ‘m in ieder geval op het lijstje van to-do’s. Vooralsnog prijs ik me gelukkig met de leuke verrassingen die er ook kunnen zijn. Mensen die buitengewoon positief, lief of behulpzaam uit de hoek kunnen komen. Zomaar, out of the blue.

vrijdag 25 december 2009

Hier en daar een wolkje

Als Pixar-maniac heb ik gisteren gekeken naar Up. Superleuke, aandoenlijke en mooie film. Bij iedere nieuwe Pixar zit ook een toetje. Een Pixar short. Die variëren vaak van mooie kleine verhaaltjes tot hilarische dijenkletsers. Bij Up hoort Partly Cloudy. En dat was er weer één. Bulderen en tranen van het lachen. Sinds een aardig lange tijd. Heerlijk! Kijk maar gauw.

http://www.myvideo.de/watch/6563032/Partly_Cloudy

dinsdag 22 december 2009

Krom

Sommige zaken zijn in Nederland goed geregeld, sommige zaken een heel stuk minder. Het hele systeem rondom ons zorgstelsel is zo’n ding waar ik behoorlijk kwaad over kan worden. Afgelopen zondag mocht ik wederom ervaren hoe krom het kan gaan. En misschien beste lezer heb jij wel goede ervaringen met het systeem. Ik kan er helaas niet over meepraten. Ik zal me beperken tot de ervaringen van afgelopen zondag, maar geloof me, dat is heus geen incident.

Zondag dus... na zaterdag overvallen te zijn door een paniekaanval ergens tussen Nuenen en Scheveningen, ben ik het hele weekend beroerd en onrustig geweest. In de loop van zondag werd dat met het uur erger. Zo erg zelfs dat Die van mij voorstelde om naar een noodapotheek te gaan voor iets wat mij zou kalmeren. Nu weet Die van mij geen weg of steg hier in de buurt, dus of dat nu zo handig was geweest... ik betwijfel het. Maar zo ver kwam het niet. Ik werd steed zieker en zieker en wilde eigenlijk naar de spoedpost. Voor het geval zondag een beetje is verwaterd in het geheugen, het had die dag gesneeuwd en niet zo’n beetje ook. Er lag toch al snel zo’n 10-15 cm. sneeuw op de auto.

Toen we weer door de ramen konden kijken gingen we op weg naar het ziekenhuis. Ik steeds zieker en onrustiger. Na veel geglibber kwamen we aan bij het ziekenhuis, waar we ons een breuk moesten zoeken naar de ingang van de SEH. De auto geparkeerd waar we dachten dat de borden ons naartoe verwezen (fout dus) en op zoek naar een ingang. De SEH bleek heel ergens anders te zitten, maar we konden er wel komen, door het ziekenhuis. Op de juiste etage op zoek naar de borden. De borden hielden op. En daar stonden we dan. Na wat misverstanden met een werknemer aldaar werden we verwezen naar een nooddeur en zo kwamen we op de SEH, die eerder op een vervallen bouwkeet leek.

Melden aan de balie, opratelen wat er mis was, nog een keer omdat de dame in kwestie mijn woordenwaterval niet kon bijhouden en wachten op een stoel. Ik weet niet hoe lang ik er heb gezeten. Maar er kwam een man binnen die rook naar zware shag. Hij had slippers (!) aan en ik kon mijn ogen niet genoeg focussen om te zien wat er was. Die van mij vertelde dat zijn voeten verbrand waren. Nog een jongenman kwam binnen had een grote doorn in zijn hand, die was gaan ontsteken. Terwijl ik daar zat te wachten werd de man met de verbrande voeten naar binnen geroepen door de dienstdoende huisarts. Volgens mij was er maar één huisarts. Achter de balie echter zaten, liepen en kwekten zeker drie vrouwen, één ambulance-meneer en één beveiligings-meneer. Ze hadden het blijkbaar best gezellig want er werd wat afgekeuveld. Aangezien ik niet wist hoe lang ik mezelf nog overeind kon houden, vocht tegen flauw vallen, ergerde ik me suf aan al die gezelligheid. Prima dat ze het gezellig hebben, maar als er mensen in de wachtruimte zitten (keet waar die balie ook in stond) en die mensen in welke vorm van nood dan ook verkeren, komt het op mij behoorlijk krom over als je 5 mensen achter een balie hebt zitten die niets doen en 1 die de patiënten helpt. Tis maar een idee.

Uiteindelijk was ik aan de beurt. Ik deed mijn verhaal en de huisarts reageerde met, WTF, een lang verhaal over hoe gezond het was om angsten te hebben in het oertijdperk. Iets met wilde beesten en op tijd weg rennen en zo (aaaaargh). Uiteindelijk ging ze een pilletje uitprinten (dat zei ze letterlijk) en ik vond mezelf best grappig onder de omstandigheden om daarop te reageren.

Enniewee, met recept naar de apotheek, was precies om de hoek werd ons verteld. Maar om de hoek hield het pand (bouwval) op. Hmmm, weer vragen aan de bewaking en we moesten blijkbaar buiten om. Daar aangekomen wees de dame mij erop dat de pillen niet vergoed werden. Even later kwam ze ook nog terug om te vertellen dat, aangezien het avond/bijna nacht was, er een toeslag op de pillen kwam. We konden ook de volgende dag terugkomen, dan waren de medicijnen goedkoper... Met de grootst mogelijke kalmte en vriendelijkheid probeerde ik de dame duidelijk te maken dat ik daar niet voor niets stond op dat uur en onder die weersomstandigheden. Afrekenen, pillen in de tas en naar huis.

Thuis gekomen deed de eerste pil wonderen, ik veranderde van hyperende, paniekende, razende puinhoop in een volledig ontspannen en slappe zoutzak. Met mijn rug tegen een warme borst genesteld en met een beschermende arm om me heen zeilde ik naar dromenland. Eind goed al goed zou je zeggen. In zekere zin wel, voor die avond. Maar helaas heb ik nog een lange weg te gaan tot het herstel. Ondertussen kan ik wachten op de rekening. Die pillen heb ik betaald, inclusief de avondtoeslag (nee dat is geen gelul, het is echt). Nu is die avondtoeslag én het feit dat ze iets voorschrijven wat niet wordt vergoed, niet het enige kromme. Nee dat andere is die rekening die nog komen gaat. Het is namelijk zo in dit land dat als je ziek wordt op het moment dat je eigen huisartsenpost niet is bemand (’s-avonds, ’s-nachts en in het weekend dus), je de rekening betaalt. En die rekening van de SEH (waar je huisarts je zelf naar doorverwijst) is geen kattenpis. Teveel kromheden om nog recht te lullen dus als je het mij vraagt. Ik vraag me alleen af waar ik maandelijks die ruim 130 Euri voor betaal...

zondag 20 december 2009

Kitchy Kerst

Bij de meeste mensen staat de boom inmiddels. Bij sommige mensen hoort buitenverlichting daar ook bij. Maar bij een enkeling gaat het dak eraf. Dit gezin in Nuenen, heb ik me laten vertellen, bestaat uit om en nabij de 10 kinderen. En al die kinderen hebben iets mogen uitzoeken om in de voortuin te planten met Kerst. Wat krijg je dan? Juist een Kitchy Kerst. Maar wel heel vermakelijk.

donderdag 17 december 2009

Sneeuw, zee en strand

Ik heb een heerlijk weekend voor de boeg. Samen met die van mij ga ik een dagje naar het strand. Als ik fit genoeg ben, that is, en het weer een beetje mee zit. Wandelen en ondertussen bevriezen op het strand. Het zout op je lippen proeven. Je hoofd leeg laten waaien. Camera mee en een beeldverslag van de dag maken. Daarna bijkomen met warme chocomelk. En ’s-avonds weer terug. Samen onder een warme douche om te ontdooien en dan met extra dikke sokken aan languit op de bank. Wah wilde nog meer.

woensdag 16 december 2009

De plant

Ben je een paar dagen ziek thuis, dan kan je nog de vreemdste dingen meemaken. Door een harde en vooral snel naderende deadline ben ik genoodzaakt tijdens de wakkere én heldere uurtjes te presteren. Er moet een plan uit mijn vingers komen. Tegen de tijd dat de batterij echt op is, stort ik compleet in, strompel ik naar mijn bed, oogjes toe en slapen maar. De afgelopen dagen was er niets bijzonders aan de hand. Ik val in een diepe slaap en uuuuuuuuren later word ik wakker. Ietsje fitter, ietsje minder koorts, for the time that is. Maar vannacht gebeurde het...

Ik werd wakker door een geluid. En Sambal kan het niet zijn, die mag sinds de redecorating-klus niet meer op de slaapkamer komen. Ik hoorde dus een geluid. Een schuivend geluid. Daarna nog meer geschuifel. Een beetje onregelmatig. Een hoop ‘pffff’ en ‘shhhh’ achter en door elkaar, zeg maar. Dat werd tenslotte gevolgd door een ‘kloenk’. Toen ik het lampje aanklikte zag ik dat mijn plant, een joekel van een plant, op zijn zij lag in de kamer. Met mijn slaaphoofd zette ik ‘m overeind en liet hem tegen de muur aan leunen.

Vanochtend heb ik even bij hem geïnformeerd wat er nu aan de hand was. “Ik had zo’n dorst” zei hij. Ik: Zeg dat dan. Je kunt toch niet zelf naar de kraan lopen. Je hebt geen voetjes. Nee, zei de plant, daar kwam ik ook achter toen ik op de grond lag. Maar jij hoorde me niet... Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden, een blaadje geaaid en hem getrakteerd op 2 gieters met water. Nu staat ie weer recht overeind en is ie tevreden. Maar het geeft te denken. Als een plant zo desperate is voor een slokje drinken. Waar is ie dan nog meer toe in staat? Vind ik binnenkort mijn spullen in koffers op de stoep? Met een briefje erbij. “Oprotten! de plant”. Misschien toch eens wat vaker een goed gesprek aanknopen met die groene vrienden...

Die van mij

Een week geleden deed ik de oproep om alternatieven aan te dragen voor de term het nieuwbakken vriendje. En de keuze is gemaakt, zoals je aan de titel kunt zien. Miss F., proficiat met het extra punt in de koffie-strijd!

maandag 14 december 2009

Een beetje magie

Een week of wat geleden liep ik door de plaatselijke super en passeerde ik een rek met boeken. Aanbieding, aanbieding, aanbieding. Tijdens mijn vakantie in september heb ik een stapeltje boeken weggewerkt, wat ik heerlijk vond, en daarna eigenlijk niets meer. Het werd weer eens tijd. De keuze viel op Chocolat. Film niet gezien, wel goeie dingen van gehoord, maar geen flauw idee waar het over ging. Ik bedacht me dat een boek met zo’n titel eigenlijk nooit verkeerd kon zijn, dus hoppakee in het mandje.

Gisteren, op pyjama-dag, ben ik gestart met het boek. Nadat ik mijn werk had afgerond en de nodige blogjes had geschreven. Met invallende schemer zat ik in mijn draaikuipstoel achterin de kamer, onder een schemerlamp. Een flink eind verderop stond de kerstboom te stralen. Voor de rest geen lampen aan, geen kaarsen, geen tv, geen geluid van de radio, niets. Al snel zonk ik weg in een bijzonder verhaal, waar ik mezelf even uit moest wakker schudden om een hap te eten. Verderop de avond verplaatste ik mezelf naar de bank. En verplaatste ik het licht om bij te lezen met me mee. Toen ik enkele uren later mezelf dwong om het boek aan de kant te leggen, was daar weer dat mysterieuze magische vacuum. In de stilte, in het beperkte licht heb ik zeker een half uur voor me uit zitten staren. Denkend aan weinig tot niets. Alleen maar staren. En dat gevoel van het verhaal vasthouden. Ik kan niet uitleggen wat dat gevoel met je doet. Maar het is overweldigend, verslavend, verzachtend en reinigend. Dat moest ik even kwijt.

zondag 13 december 2009

Tweetupdate

Gisterenavond was de lang verwachte meet tussen 4 Twittermutskes: Rockcoco4, zeemeisje, Sanne1974 en lianekusters. Omstreeks half 9 arriveerde we 1 voor 1 op de uiterst geheime locatie, het kribje van Sanne1974.

Na de eerste snuffelronde over leeftijd, beroep, woonplaats, etc ging het onderwerp van gesprek al vrij snel richting onze persoonlijkheden, reizen, toekomstplannen, Twitter-ervaringen, mannen van vroeger, mannen van het heden en kansloze mannen. En dat alles onder het genot van de innerlijke-mens-voorzieningen van onze geweldige gastvrouw. De details van de gesprekken blijven natuurlijk onder ons vieren ;). Maar een eerste indruk van deze drie bijzondere vrouwen kan niet ontbreken.

Sanne1974. Pittige tante. Houdt van het goeie leven. Bourgondisch, duidelijk, gangmaker, lekker Brabants en een heerlijke flapuit. Kan de hele wereld aan en laat zich niks wijsmaken, maar is tegelijk, net als wij allemaal, uitgerust met zoooo’n klein hartje *maakt gebaar van klein met duim en wijsvinger*. Met haar aan je zijde kan je niks overkomen, behalve dan het risico dat je in je broek zeikt van het lachen.

Rockcoco4. Een dame met een verhaal. Iemand die je niet in één ontmoeting leert kennen (voor zover mogelijk dan). Iemand waarvoor je rustig de tijd moet nemen om laagje voor laagje te ontdekken. In haar tempo. Af en toe zie je door die stoere buitenkant de schittering van een emotioneel en kwetsbaar mens. Die zachtheid die je dan waarneemt wekt je nieuwsgierigheid. Intrigerend!

Zeemeisje. Een hele frisse meid, echt een natural beauty. Waar vind je die nog? Ondanks, naar eigen zeggen, ook behoorlijk verlegen te zijn, straalt ze een soort van vrijheid en openheid uit. In haar benadering naar de andere dames, in haar lichaamshouding, in hoe ze zich uit. Ze is expressief, zeer meelevend, een bruisende persoonlijkheid. Hoe kan het ook anders met zo’n naam.

Al met al een geslaagde avond. En zeer voor herhaling vatbaar. Eén-op-één of met z’n allen. Till next TweetUp!

Zoekplaatje 16

woensdag 9 december 2009

Zlatan

Terug van weg geweest. De rubriek Uomo. Oftewel de hotties parade. Vandaag een meneer die het niet moet hebben van zijn hoofd. Zeker niet zelfs. En als persoonlijkheid op het voetbalveld, kan ik hem ook meestal niet waarderen. Maar wat een bovenlijf... Eye-candy als je het mij vraagt.

Het nieuwbakken vriendje

U vraagt, ik draai. Vanavond sprak ik een van my girls (fijn te horen dat het weer wat beter gaat meis). Over hoe het ging. Over afspreken voor koffie, ook al kreeg ik sterk de indruk dat borrel de voorkeur genoot. En er moest haar iets van het hart. Die term. Het nieuwbakken vriendje. Dat kòn toch echt niet. Inmiddels was ie niet meer zo nieuwbakken. En daarnaast vond ze de term sowieso niks. Ze droeg ook meteen de oplossing aan. Of ik er niet een competitie-element aan kon verbinden. Suggesties voor een andere term dan het nieuwbakken vriendje worden dan achtergelaten als reactie op de vraag en de winnende inzending verdient een extra punt voor de don’t look too close-competitie.

Prima plan lijkt me. Bij deze de oproep: bedenk een alternatief voor het nieuwbakken vriendje. Zondagavond maak ik de balans op en kies ik een leuke nieuwe benaming (mits de inzendingen leuk genoeg zijn).

dinsdag 8 december 2009

Amputeren die hap

Er zijn mensen, die zijn uitgerust met lichaamsdelen, waarvan je je moet afvragen waarom die bijgeleverd waren. Men gebruikt ze namelijk niet. Deze mensen zouden zelfs kunnen overwegen om de delen te verhandelen en daarmee een centje bij te verdienen. Of in een genereuze bui ze te schenken aan een of ander noodlijdend land, waar schaarste is aan deze organen.

We hebben het hier over oren. Nu weet inmiddels haast iedereen in mijn omgeving dat er met die van mij iets mis is, maar daar wordt aan gewerkt (angst en beven, maar goed). Het gaat ook niet om mijn oren, maar om die van de mensen, die ze niet gebruiken.

Nou goed, dat soort mensen zijn er dus. Het niet (willen) horen gaat vaak samen met niet (willen) snappen. In een willekeurig gesprek ontstaat een situatie waarbij de niet-luisterende iets niet begrijpt. Wat doe je dan als behulpzaam mens? Juist, je legt het uit. Maar wat is het geval, de persoon begrijpt het nog niet. Dat blijkt uit de herhaling van dezelfde stompzinnige reactie (u voelt de irritatie al komen? mooi). Vervolgens schraap je elk restje geduld, beheersing of geleerde lessen uit die laatste anger management cursus bij elkaar. En leg je het zo rustig mogelijk nogmaals uit. Deze keer met meer voorbeelden, duidelijker verwoorde argumenten en een hele hele kalme stem. Maar voordat je de denkbeeldige punt achter je serie zinnen hebt uitgesproken, is daar weer exact diezelfde reactie. Die de eerste keer al niet slim was, de tweede keer stompzinnig en deze keer wordt vergezeld door de saus van een luider en licht wanhopig stemgeluid.

Of het nu vroeg op de ochtend is en ik nog niet aan mijn espresso-tax zit, midden op de dag of ruim in de avond, de (passieve) agressie komt, hoe dan ook, hoef je niets extra’s voor te doen. Ik vind het zo’n verschrikkelijke verspilling van mijn kennis, mijn stembanden, mijn lucht, mijn goede bedoelingen, om zo’n persoon iets bij te brengen. Sterker nog, nu ik dit verhaal typ, vraag ik me ineens af of het wel aan de oren van de persoon ligt. Is het niet de hersencapaciteit? Is men toevallig selectief zwak begaafd? Gehandicapt op een bepaald front, zeg maar? En moet je ze uit hun lijden verlossen? Misschien is dat wel het enige humane wat je kunt doen.

zondag 6 december 2009

Grave yard hoppin'

Wat zullen we eens gaan doen deze zondagmiddag? Hmm, iets relaxeds, tis regenachtig weer, dan maar een rondje begraafplaatsen. Eerst naar die van opa en oma. Jammer genoeg zijn daar al veel van de oude graven geruimd. Maar dat wat er staat is zeer de moeite waard. Daarna nog een poging om bij de Joodse begraafplaats te komen, maar die was gesloten. En tenslotte het kleine kerkhofje aan de Boschdijk. Ja, ik heb wat begraafplaatsen. En nee, ik ben niet insane. No, I’m not! Ben gewoon fan van de sfeer, that’s all. Het volledige beeldverslag is hier te bekijken:

http://picasaweb.google.com/lianepiczz/GraveYardHoppin#

Un mooie mens

De laatste man op aarde waarmee je moeder je thuis wil zien komen. Maar ik mag ‘m wel. Iemand die helderder en realistischer denkt dan de mensen die hem verafschuwen. En als podiumbeest is ie de anti-christ himself. Enjoy!

zaterdag 5 december 2009

Zoekplaatje 15

Voedertijd

Behalve dat ik graag lang in mijn bed lig, heb ik niet echt een ritme. Ik heb nu eenmaal vrij veel slaap nodig. Door de weeks kom ik standaard steeds verder op achterstand. Dus in het weekend doe ik het liefst zo weinig mogelijk. En aan verplichte nummers heb ik helemaal een teringhekel. Ik sta er ook helemaal niet bij stil dat mijn ritme niet die van andere mensen is. Tot vandaag.

Vanochtend werd ik wakker om naar de wc te gaan. Zo om een uur of 9. Het regende flink, het was donker, bovendien veel te vroeg, dus ik kroop lekker terug in het warme bed naast mijn stripboek. Om 11 uur schrok ik wakker omdat het nieuwbakken vriendje hondsberoerd naast bed stond. Hij was veel te laat met eten. Na een high-speed ontbijt volgde er nog een moment van trillen en daarna was ie pas weer de oude. Ik moet zeggen dat ik best wel geschrokken ben. Ik denk dat ik voortaan maar de wekker zet in het weekend om hem op tijd te voeren. Hij moet langer mee dan vandaag en mag dus niet kapot gaan.

dinsdag 1 december 2009

Kaarsje

De afgelopen 2 weken vulde mijn hoofd zich met kleine en grote geheimpjes. Allemaal in de categorie vertrouwelijk, gevoelig en lastig. Belevenissen en beslissingen van verschillende mensen vinden hun weg naar mijn oren. Vanavond kwam er weer eentje bij. Maar die was in te delen onder het kopje angstig.

Morgen volgt er uitsluitsel. En om mijn hoop en steun wat kracht bij te zetten heb ik vanavond een kaarsje in mijn tas laten vallen. Die gaat op het juiste tijdstip aan en dan zijn mijn gedachten bij die persoon. Het enige wat ik daarna nog kan doen is gespannen afwachten tot de telefoon gaat...

Op speciaal verzoek

Okee, here goes. Mannen... en wat vinden we bijzonder lekker aan ze? Op speciaal verzoek dit topic. Ook al heb ik eens een boodschappenlijstje hier gepubliceerd, deze keer gaat het over de lekkere details. Vrouwen, vul gerust aan. Ik trap alvast af met wat lekkers:

- Gespierde armen vind ik erg prettig. Rafa Nadal heeft de heerlijkste armen van deze aardkloot als je het mij vraagt. Voor de meeste mannen niet weggelegd, maar ik word bij de minder bedeelden al blij van dat deukje onder de triceps. Jammie!

- Welbespraaktheid in combi met een warme stem. Mooie combinaties van woorden zijn een feestje voor me. Het gaat nog net niet zover als bij die dame uit de film Threesome. Maar ik vind het heerlijk om ernaar te luisteren. Als de stem mooi genoeg is kan het me bijna niet eens schelen waar het over gaat, als het maar als fluweel klinkt.

- Een mooie, vol overtuiging gelachen, lach. Niks is zo ontwapenend als een stralende rij tanden van links naar rechts.

Ik zal me niet wagen aan het expliciete spul alhier. Daar is dit niet de juiste zender voor. Maar gaan jullie gerust je gang.

zondag 29 november 2009

Binnen kijken

Het is weer tijd voor de lampjes. Nou ja bijna dan, volgens de sint-politie. En in lampjestijd kun je zo lekker bij mensen binnen kijken. Nee, ik ga niet voor het raam staan, maar als je ergens voorbij rijdt, krijg je zo’n vleug van de sfeer in huis mee. Tenzij de gordijnen, jaloezieën of rolluiken dicht zijn. En daar gaat dit topic deels over. Geïnspireerd door mijn eigen nieuwsgierigheid en die van anderen...

Wat gebeurt er achter die gordijntjes? En dan bedoel ik niet koken of tv kijken. Hoe fantasierijk is men in de private department? Wordt er nog eens een leuke locatie aangedaan binnen of buitenshuis? Acrobaatje of andere leuke spelletjes gespeeld? Partnerlief met bruut geweld de kleren van het lijf rukken, gewoon omdat de ander NU zin heeft? Okee, ik heb niks te klagen op dit moment, maar ik ken verhalen genoeg waar je toch wel een beetje droevig van wordt.

Misschien is de vraag niet WAT maar OF. Hoeveel stellen hebben sex niet als een moetje genoteerd staan op de week-omleg-kalender? “Komop schatje, we gaan ff neuken, want het is de vaste dag, anders mankeert er iets aan ons...” Mankeert er iets aan ons? Mankeert er iets aan ons? Er mankeert wel degelijk wat aan je als je zo met sex omgaat. Ik zeg dan op mijn beurt “als het zo moet, hoeft het voor mij niet”.

Spontaniteit, vrijheid en blijheid is mijn devies. Niks moeten. En natuurlijk is er met jouw sexleven niks mis. Maar hoe vaak komt het voor? Ik vrees dat het zelfs in je eigen vriendenkring voor komt. Alleen zullen ze er niet zo mee te koop lopen, lijkt me. Kijk ze maar eens aan en vraag je dan af of die vriend zijn vrouw nog regelmatig een andere dimensie in beft en of die vriendin haar man berijdt als volleerd rodeo-meisje...

Mag het een armpje meer zijn

Een tijdje terug las ik op nu.nl een bericht dat dames die 40% van hun lichaamsoppervlak hebben ontbloot, worden beschouwd als het meest aantrekkelijk. Meer naakt of minder naakt had duidelijk een negatief effect. Zo stond een arm voor 10% en een been voor 15%.

Bij het lezen van dat bericht vroeg ik me af of het ook nog verschil zou maken wat de smaak van het beoordelende mannelijke publiek was. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat niet meetelt. Volgens mij zijn de hetero-mannen op te delen in drie hoofdcategorieën. Borstenmannen, billenmannen en benenmannen. Of een combinatie ervan. En binnen die hoofdcategorieën zijn er ook nog subs. De ene borstenman wordt gelukkig van een keurig handje vol, de andere doet het voor niets minder dan formaat meloen. De ene billenman is fan van een voluptueuze ronde billen, de ander wenst een strak mini-kontje. En ga zo maar verder. Wat ik me afvraag is: wat is de gemiddelde smaak van de lezers alhier?

vrijdag 27 november 2009

27 november in beeld

Vandaag was dan de eerste officiële ‘I shot the sheriff’-dag. Niet met de Nikon, dat vond ik dan toch weer niet kloppen. Het gaat me puur om de registratie van momenten en dingen op een dag, niet om de voorstelling. Ik vond het eigenlijk wel een geinige experiment. Ga ik vaker doen denk ik. Anyway, a day in the life of staat hier:

http://picasaweb.google.com/lianepiczz/InBeeldDeDagVan27November2009#

woensdag 25 november 2009

Craving for summer

Ik ben geen mens voor het donkere jaargetijde. Ja de lampjes die over een paar weken ook in mijn indoor boom zitten vind ik knus en gezellig. Maar ik verlang nu alweer naar de zomer...

I shot the sheriff

Er zijn van die dagen dat je echt helemaal geen inspiratie hebt. Je hoofd is leeg. Er zijn ook geen restjes meer van vorige dagen. Om gek van te worden. Voor mij in ieder geval wel. Nu las ik van de week de tip ‘bekijk de wereld een dag anders, door van alles en nog wat te registreren met camera’.

Dat gaat Liane maar eens doen. Lijkt me een geinige exercitie. Compleet willekeurige handelingen, momenten en voorwerpen vastleggen gedurende de dag. Niks geen styling of moeite doen. Gewoon klik. En dan de hele shit als een beeldverslag vastleggen op m’n online fotoboek. Als het me bevalt ga ik het nog vaker doen ook.

Dus kom je morgen in mijn buurt? En heb ik een camera bij de hand? Be ware, you’re gonna get shot.

dinsdag 24 november 2009

Zoekplaatje 14

#TwitterMutskesAanDeBorrel

Het kan verkeren. Je twittert wat. Doe je inmiddels een half jaar of zo (ja, ik was er laat bij). Snackt wat door mensen toe te voegen en soms ook mensen te unfollowen. En ineens heb je bijzonder gezellig contact met wat mensen die ook nog eens uit de buurt komen. Een van de dames oppert ‘zullen we een borrel irl doen’ en zo heb je een gevalletje #TwitterMutskesAanDeBorrel. Vier dames uit regio 040 die elkaar op 12 december gaan ontmoeten. Voor het eerst. Ik ben zoooooow benieuwd. Wie zijn ze, wat doen ze, hoe zien ze eruit, wat houdt ze bezig, etc etc etc. Ik wacht rustig af maar ik heb er super zin an!

Hell calling

Zit je gewapend met muziek, veel koffie en een regelmatig handje pepernoten tegen de wegtikkende tijd te strijden om die stapel werk te verteren. Mobiel gaat. Privé-nummer. “Hallo, met die-en-die van ziekenhuis zusenzo. Meneer huppeldepup wil u op 7 december opereren.” De denkbeeldige heavy weight die ineens tegenover je staat, slaat met een ferme stomp in de maag alle lucht uit je lijf, waarna hij met zijn andere vuist je kaak treft en er op klaarlichte dag een sterrenhemel verschijnt. “Ik ben er nog niet klaar voor” schiet door mijn hoofd. Wekenlang probeer ik het aanstaande onheil te blokken. En nu dit telefoontje. Doodsbenauwd ben ik.

De kenau aan de andere kant van de lijn bleek ook nog eens van het type: geen inlevingsvermogen, geen luistervermogen, nare stem en zo flexibel als een betonpaal. Ik weet nog net uit te brengen “hoe zit dat met de mexprik-cyclus, ik zou die week de tweede prik moeten hebben”. Dat kon volgens haar niet. Beleid rondom o.k. Of ik niet wat anders kon afspreken met mijn huisarts. Huisarts gebeld, maar er moest echt 3 weken tussen zitten. Weer terugbellen naar de kenau dat 7 december dus echt een no-go was. Het mens gaat geïrriteerd en zuchtend op zoek naar een volgende optie. “Dan wordt het 21 of 22 december”. Ik: “21 of 22 december? Oftewel ik lig met de feestdagen compleet in puin in bed? Wat denkt u zelf?”. Volgens haar waren er mensen die er geen enkel probleem mee hadden om met Kerst en oud en nieuw in het ziekenhuis of in puin te liggen. Ik wel, mevrouw. “Nou ja, dan wordt het januari.” Ik: “prima, zullen we dat plannen dan?” Maar dat ging niet, die agenda’s waren nog niet vrijgegeven. Ik zou wel opnieuw opgeroepen worden. Maar van januari kon ik wel uitgaan. Het ziet ernaar uit dat ik het nare mens dus nog een keer aan de lijn ga krijgen. Ondertussen zit ik te shaken en ben ik zo bang als een klein vogeltje...

vrijdag 20 november 2009

D'n Baas

Bazen zijn er in veel soorten. De baas in huis, iets de baas zijn, de baas tussen de lakens, maar vandaag heb ik het over de baas in de zin van de werkgever. En ook als je het over dat type baas hebt, zijn er nog vele verschijningsvormen. Wat me opvalt is dat er, in my humble opinion, meer slechte bazen zijn dan goede.

Wat een goede baas kenmerkt is dat hij of zij ervoor zorgt dat de juiste mensen op de juiste plek zitten. Dat de medewerkers dàt doen waar ze goed in zijn en waar ze ook plezier in hebben. Dat de samenhang tussen mensen onderling en mens + materieel een optimale combinatie is. Dat hij of zij een visie heeft over waar de tent heen moet en een verdomd scherp oog voor hoe het er op dit moment voor staat. Dat hij of zij ziet en snapt wat ervoor nodig is om die brug te slaan en capabel is om die dynamiek in gang te zetten. Ideaalplaatje toch.

Hoe komt het dan toch dat er meer bazen zijn die niet aan dat profiel voldoen dan wel. Hoe vaak hoor ik wel niet dat de baas uit eigen lijfsbehoud de ontwikkeling en kansen van medewerkers tegenhoudt. Dat de medewerkers met hun eigen specifieke kwaliteiten, competenties en taken niet serieus worden genomen in de uitvoering van hun werk. Dat er aardig wat bazen zijn die niet open staan voor het onconventionele idee en liever lekker verder gaan op de tour die ze op dit moment ook geen zak oplevert, gewoon omdat dat ‘my way’ is. Is het misschien zo dat stijfkoppigheid, gebrek aan visie en onbereidwilligheid voor verandering prima kwalificaties zijn voor de functie ‘baas’?

De king of idiots is gewoonlijk de baas van een communicatieadvies- of reclamebureau. Ik heb er heel wat gezien en ik ken heel wat mensen in mijn omgeving die er werkzaam zijn. Ik heb nogal een referentiekader zeg maar. De man die aan het roer staat van VIS is hierop een bijzonder exclusieve uitzondering. Maar de meeste bureaubazen zijn overmoedig, dol op misbruik van macht, denken dat ze van alles verstand hebben, zijn vooral bezig met zakken vullen en daarnaast met zinloos lullen. Dus denk je als ‘gewone’ baas dat dit the end of the road is, dan is er altijd nog een mogelijkheid voor een treetje hogerop. Je koopt je gewoon in bij een bureau en ontwikkelt je tot het hoogst haalbare in bazenland.

maandag 16 november 2009

Serieus goeie traditie

Over ruim een maand start de jaarlijkse vijfdaagse verslaving weer. 3FM’s Serious Request. Dit jaar vanaf de Grote Markt in Groningen (zullen we afspreken dat het volgend jaar gewoon Eindhoven de gekste wordt?). Anyway, ik ben dan niet voor tv en/of radio weg te meppen. Het sfeertje dat rond die uitzendingen hangt is magisch. Als het glazen huis op slot gaat, begint bij mij het kerstgevoel. En bij de ‘bevrijding’ zit ik niet voor de buis, maar in de buis. Te snikken als een dolle. Ik moet met het schaamrood op de kaken toegeven dat ik nog nooit een plaatje heb aangevraagd, maar dit jaar moet het er maar eens van komen. Hoe dan ook valt Serious Request wat mij betreft in het rijtje van tradities die we moeten vasthouden.

zondag 15 november 2009

Zoekplaatje 13

Ontploffingsgevaar

Bij een tankstation mag je natuurlijk niet met vuur spelen. Logisch, lijkt me niet nodig dat toe te lichten. Tegenwoordig mag je zelfs niet meer bellen. Nooit helemaal begrepen, maar laat ik dat verbod maar gewoon accepteren. Het wordt lastiger als het gevaar voor ontploffing niet zo heel duidelijk op de loer ligt. Oftewel, als het om mijn persoontje gaat.

Gisteren schoot een sms-je van het nieuwbakken vriendje bij mij in het verkeerde keelsgat. Dat was ergens aan het begin van de avond. Er kwam een klassieke ik-heb-nergens-geen-flikker-zin-in-dip opzetten. Dat ontwikkelde zich vrolijk verder in algeheel gesjaggerijn. Uiteindelijk met de bokkenpruik op naar bed. Onrustige nacht, onrustige maag, draaien en zweten. Toen de wekker me vanochtend over probeerde te halen om naar de sportschool te gaan, wist ik het. Ik was kwaad. Ik voelde me op een tweede plan gezet. Vlak voor ik mijn luie lijf in de auto wierp, heb ik mijn gal verpakt in een mailtje en dat over de lijn gestuurd. Hoppakee, kon er maar vanaf zijn.

Al die woede was totaal geen voordeel in de sportschool, dus de frustratie werd er niet minder om. En het mailtje terug liet weten dat mijn gifbeker nogal pittig aankwam aan de andere kant. Inmiddels was ik wel wat afgekoeld en moest ik bekennen dat ik misschien wel iets te hard was geweest. Ja, zelfs ik ben soms, heel soms, in staat dat toe te geven. Inmiddels heb ik hem (door omstandigheden) nog niet gesproken en zou ik niets liever willen dan dat diepe warme stemgeluid even te horen en gewoon even lief doen tegen elkaar.

Tot op heden heeft het nieuwbakken vriendje van geen enkele rariteit, twist of welke grilligheid dan ook koude voeten gekregen. Hij noemt het mijn ‘unique selling points’. Ik weet dat ik een lastig geval ben. Maar hij zal helaas nog heel wat meer vuurzeeën en explosies moeten ervaren, voordat ie weet waar het ontploffingsgevaar in schuilt. Ik ken ze namelijk zelf niet eens allemaal...

zaterdag 14 november 2009

Wereldsteden

Op een avond dat ik me verveel en eigenlijk nergens zin in heb, duik ik maar eens wat oude fotoboeken in. In welke steden ben ik geweest, wat heb ik gezien. Waar wil ik nog eens naartoe en waar hoef ik nooit meer heen. Ik dacht dat het wel aardig was om dat neer te pennen, so here goes.

Firenze – twee keer geweest. De eerste keer was aan het einde van augustus bij een temperatuur van ergens tussen de 40 en 45 graden. Mijn eerste keer in Italië maakte enorme indruk. De combinatie van gebouwen, hitte, hevig verliefd en vreemde lichtval door smok was magisch. De tweede keer was een paar jaar later ver in de herfst. En ik realiseerde me dat ik de stad wel had gezien. Het is er prachtig, maar ik zou er niet snel meer naartoe gaan voor meerdere dagen. Misschien voor een dagje, als ik toch in de buurt ben. Maar wie er nog nooit is geweest, moet het beslist eens zien.

Lissabon – een keer geweest, in februari. Op zich wel een mooie stad, maar ik mis alle emotie daar. De mensen zijn er nors, ongastvrij haast. De gebouwen ademen afstand en kilte uit. Kan er dus heel kort over zijn; been there, done that, hoef er nooit meer naartoe.

Barcelona – twee keer geweest. Een keer een dag, de andere keer een paar dagen. Natuurlijk het park gezien en alle leipieslijpe dingen van Gaudi. Maar ik mis nog de bevlieging in deze stad. Af en toe kwam het boven in wat achteraf straatjes. En fantastisch gegeten bij Qu Qu. Maar ik mis gewoon iets. Het leven ligt onvoldoende op straat. Misschien moet ik het nog eens een kans geven. Hoeft niet op de korte termijn, eerder over een paar jaar.

Londen – een keer geweest in november. Groot, indrukwekkend, werelds, maar niet mijn ding. Londen is gewoon een maatje te groot voor Liane. Het is niet warm, close en overdadig, zoals ik het graag heb. Dus daar zien ze me niet zo snel terug.

Rome – twee keer geweest, een keer oktober, andere keer december. En ik hoop er in 2010 weer te zijn. Dat geeft het denk ik wel aan. Af en toe overvalt de heimwee me. Ik heb er al vaker over geblogd, getwitterd, noem het maar op, dus ik ga het niet te lang maken. Maar die stad heeft HET. De mensen, het straatbeeld, warmte, liefde, overdadigheid, schoonheid, alles voor de zintuigjunk.

donderdag 12 november 2009

Heej, ik ben geen 18 meer!

Gister belde ik met my girl F op weg naar huis. En die gesprekken met F verlopen nogal eens onverwacht. Ik was keikapot en deze keer was ik de zwakke ziel die de sport-date ging afzeggen. Net nu F plechtig had beloofd om weer eens mee te gaan.

Mijn excuus begon met gezucht en gesteun over mijn vermoeidheid, ingegeven door het slaapgebrek van de nacht ervoor. Ik ben nu eenmaal een ontzettende slaapmuts. Als ik minder dan een uurtje of 8 in dromenland kan vertoeven, dan breekt me dat op. En als het er maar 3 zijn, dan is de ellende compleet. F maakte nog een opmerking die volgens mij leek op “maar Liane toch, daar kun je toch wel tegen”. Ik antwoordde met “Heej, ik ben geen 18 meer!”. En daar sloeg het gesprek om...

Daar moest ik maar blij mee zijn! Stel je voor dat je nog 18 bent. Bah, toen was alles een stuk minder spannend. Vooral de zogenaamde ‘spannende’ momenten. Fantasie en creativiteit waren op die leeftijd ver te zoeken. “Zou je op je 18e ook zo’n geintje als gisteravond geflikt hebben dan?” “Ehm, nou nee.” “Nou dan!” Inderdaad mensen, ze heeft wel gelijk, wijze vrouw die F. Ga jezelf maar eens na. Na de nodige ervaringsjaren en een gezonde dosis ‘schijt aan de wereld’ wordt het allemaal een stuk kleurrijker in de slaapkamer. Of welke locatie binnen- of buitenshuis dan ook. Dussuh, deze keer met een vrolijke (en ja ondeugende) ondertoon: Heej, ik ben geen 18 meer!

woensdag 11 november 2009

Pleo lievvv

Cute. Nog meer Cute. Cutest. Gister over gehoord. Vandaag wat collega’s laten zien. En ik zou zweren dat ik twee collega’s verliefd zag worden. Maar hoe kan het ook anders. See for yourself.

Paint it black

Ik ga me niet wagen aan de vraag “Sinterklaas of Kerstman”. Niet zeuren, gewoon allebei. Kan jou het schelen. En los van dat ik niet van pepernoten hou, vind ik september ook een beetje vroeg voor al dat ‘winterse’ snoepgoed. Kom op zeg, dan zit ik nog volop in standje ik-doe-net-alsof-de-zomer-nooit-ophoudt-lang-leve-de-zon.

Nee, het seizoen van het gezeik breekt weer aan. Zwarte Piet mag niet volgens sommigen. Daarom wordt er om de haverklap weer iets nieuws verzonnen. Blauwe Piet, Groene Piet, Regenboog Piet, Ik-verschiet-van-kleur-Piet aka Toverbal Piet. Bio Piet (kleur van ongebleekt katoen). Meevoelend-met-Tinky-Winky Piet (paars dus). Zucht... Piet is gewoon zwart. Niks anders.

Van hetzelfde kaliber als de negerzoen. Zo heet dat ding. Het heet geen zoen, het heet negerzoen. Ook van dàt snoep hou ik niet, het is zo’n niks, het doet ‘pfffft’ en dat was het dan. Laten we afspreken dat we het beestje gewoon bij de naam noemen en kappen met dat semi-verantwoorde gezwets. Sterker nog, je zou je moeten afvragen of de mensen die zich geroepen voelen alternatieven te creëren voor de kleur zwart, zelf andere bedoelingen hebben bij de kleur of naam zwart.

Laten we afspreken dat iedere gek die het in zijn kop haalt om WEL in dat apenpakje te kruipen, maar NIET de juiste kleur schmink op smeert, kan rekenen op een behandeling met een dikke vette laag zwarte botenlak. Zal ze leren...

Ik bied me vrijwillig aan

Een flits van een film die volgend jaar verschijnt op het witte doek schiet voorbij. Een stroompje kwijl ontsnapt aan mijn rechter mondhoek. Aaaah, een plaatselijke hittegolf raast over Nuenen-Zuid. Ja dat is het effect dat deze kerel heeft op mijn persoontje. U weet wel, die kerel met moeilijke naam: Jake Gyllenhaal.

Volgend jaar verschijnt Prince of Persia in de bios. En het kan me geen ruk schelen hoe lousy het plot of de verhaallijn is. Ik bied me vrijwillig aan om deze film in de middag-, avond- en nachtvoorstelling back-2-back te ondergaan.

Hieperdepiep hoeraaaaaaaaaaaaa!

Sambal is jarig. Hij wordt vandaag 7. Volgens mij is het zo dat katten bij 8 in de klasse ‘senior’ vallen. Maar Sambal is daar nog lang niet aan toe. Hij zit eeuwig in de pubertijd. Soms heel lief en compleet verliefd op zijn bazinnetje. En soms een vuile rat. Als hij vindt dat het etenstijd is en ik niet, kan het zo zijn dat ik binnen enkele seconden 4 sets klauwen en 2 volledige kaken in mijn kuit heb hangen. Het nieuwbakken vriendje heeft ook al mogen meegenieten van meneer’s grapjes. Beest (die mauw zegt) ligt op de open trap en beest (die op 2 benen) hangt met één arm op diezelfde trap terwijl ik mijn tanden sta te poetsen en hij vrolijk door praat. Sambal vond van niet... tsingngng, daar ging een nagel in zijn arm. Maar voor de rest is Sambal adorable. Wat ie voor zijn verjaardag heeft gehad? Nog niks. Maar ik heb een verrassing voor hem. Kattenmelk! Heeft ie al jaren niet gehad. Nu even geven en een liedje zingen voor hem. Er is er een jarig hoera hoera, dat kun je wel zien dat ben jijijijijijijij...

Tankje vol

Frustratie!!!!!! Al daaagen lang. Ergens ver achterin mijn hoofd sluimert een verhaal. Maar het komt er niet uit. En niks helpt. Actief met het verhaal bezig zijn, leverde niks op. Dagdromen terwijl ik op de plee zat, ook niet. Heel erg hard mijn best doen om er niet aan te denken was zelfs nòg vervelender. Maar afgelopen dagen waren ellendiger dan dit. Dat halve idee, waarvan het haakje ontbrak was het enige verhaal in mijn hoofd. Het ENIGE!!! Kun je je voorstellen hoe erg dat het is, als er maar één verhaal dagenlang in je hoofd rond hangt, zonder dat het volwassen wordt? Een regelrechte ramp!

Vandaag sloeg het weer om. Vanaf vanochtend plopte hier en daar een idee op. Als krokussen in februari. Halverwege de dag besloot ik mezelf maar eens een mail te sturen, zodat ik die nieuwbakken halve en hele ideeën niet zou vergeten. Op de weg naar huis belde ik met my girl F en na het gesprek kon ik weer minstens 2 ideeën aan het rijtje toevoegen. Blij als een kind met m’n volle hoofd en doodsbenauwd om ze te vergeten rende ik door de super. Onthouden, onthouden, let op, niet verslappen, hoe zat het ook alweer, oh ja zo, denk na, onthouden, oh fuck, sturen, remmen, he he thuis. Sprintje naar boven, opschrijven, meteen alle aanknopingspunten noteren.

En daar zit ik nu. Tevreden en vol goede moed. Zo lang als ik wakker blijf schrijf ik vanavond. En alles wat valt in de bandbreedte redelijk-tot-briljant flats ik erop. Niks bewaren of klaar zetten voor andere dagen. No way. Alles of niets. Produceren met die handel!

zondag 8 november 2009

Zoekplaatje 12

De tussenstand (2)

Tijd voor weer een tussenstand. Ook al werd er de laatste tijd geklaagd over de moeilijkheidsgraad… mensen het is echt mogelijk.

- M. heeft 1 punt

- DUB heeft 3 punten (en mag dus rekenen op een koffie-date)

- mol heeft 3 punten (en mag dus rekenen op een koffie-date)

- F heeft 2 punten

- Harrie heeft 0 punten

Overigens, nadat iemand de magische grens van 3 goed geraden zoekplaatjes heeft bereikt, begint die persoon weer op 0 en start de puntenopbouw opnieuw.

vrijdag 6 november 2009

Vraag en antwoord

Ongeveer een week geleden werd ie geboren. Breinbries. Het kleine online gratis broertje van Ideeënbevrijdingsfront. Ideeënbevrijdingsfront is een product van VIS, wat via bewezen methoden, de creativiteit in ieder team tot leven laat komen. Aan de hand van een centrale vraag, geïnitieerd door de opdrachtgever, stoom je in no-time naar een paar honderd oplossingen, insteken en ideeën.

Breinbries is zoals gezegd het kleine broertje en hij leeft in Twitter-land. Breinbries inspireert niet alleen. Nee, hij geeft ook antwoord. Iedere uitdaging die je hem voorlegt, kan rekenen op een reactie. Geen honderden zoals zijn grote broer. Slechts één. Zie het als een appetizer. Omdat Breinbries uit een nogal opstandig gezin komt, is zijn reactie misschien niet altijd even serieus. Maar hij zet je hopelijk wel aan het denken. En helemaal mooi; elk vraagstuk dat je aan Breinbries voorlegt, maakt kans op een gratis mini-IBF (http://lianekusters.blogspot.com/2009/10/voor-een-prikkie.html t.w.v. 999,- Euro). Dus daag hem eens uit. http://twitter.com/Breinbries

woensdag 4 november 2009

250

This is it. Blogpost nummer 250. Niet dat ik er naartoe heb gewerkt. Of dat dit een eindpunt is. Nee, we gaan gewoon verder. Maar ik vond het wel mooi om er even bij stil te staan.

Ik werd ontmaagd op woensdag 28 januari 2009. Ja je leest het goed, dit blog bestaat nog niet eens een jaar. Ik begon te bloggen met de intentie om aan mijn personal brand te werken. De eerste posts zijn dan ook erg voorzichtig. Maar al snel kreeg ik de smaak te pakken. En er kwamen steeds meer categorieën voor mijn topics. Van persoonlijke en muzikale odes tot melige foto-competities en hele persoonlijke issues.

Inmiddels is mijn blog al lang geen medium meer om ‘ik’ op de kaart te zetten. Het is een uitlaatklep voor me. Ik heb het nodig. Om vast te leggen wat ik zie, meemaak, voel en vind. Ik haal mijn inspiratie uit gesprekken, problemen, liedjes op de radio, mijn highs, mijn lows, whatever.

Een tijdje terug kreeg ik een koude douche. Ik zat in de ontvangstruimte te wachten van een potentiële nieuwe klant. Toen mijn contactpersoon me kwam ophalen zei hij wenkend naar de geluidsinstallatie “Sorry, we hebben geen David Bowie”. Aiiiiiiii. Je zou dus kunnen zeggen dat ‘Liane’s log’ zelfs risico’s bevat op het gebied van personal branding. So be it. Fuck that.

Allereerst blog ik voor mezelf. Maar ik heb de indruk dat mijn lezers (hoeveel het er zijn, geen flauw idee) mijn verhalenbundel ook wel kunnen waarderen. Dus we gaan stug door. Op naar de 500.

dinsdag 3 november 2009

Holy ostrich

Een waarschuwing vooraf: Alle fanatiek praktiserende katholieken kunnen er nu beter voor kiezen om dit stukje aan hun voorbij te laten gaan.

Here goes. Ik ben gedoopt, gevormd en tussendoor heb ik nog ergens het cadeautjesfestijn ‘communie’ meegemaakt. Maar dat ik nu iets heb met het katholieke geloof, nee. Ik hang eigenlijk geen stroming aan. Ik ben zo’n gevalletje mix ’n match, met een hoog gehalte niks. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik alles afweet van de katholieke kerk. Wel weet ik dat de kerk homoseksualiteit afkeurt. En daarmee vallen ze direct buiten de boot als je het mij vraagt. Zo zijn er nog wel meer standpunten uit het stenen tijdperk, waar ik me niet in kan vinden. Ik vind het een achterhaalde club, een kortzichtige zienswijze. Maar voor één ding moet ik ze absoluut credits geven. En dat is de mate en manier waarop ze (in ieder geval een deel van poppetjes) nieuwe media en nieuwe technologie hebben omarmd. Sinds jaar en dag kennen we de pastoor die podcasts uitbrengt. Hij woont ergens in Italië. Hij was zelfs ooit te zien in een Postbank-spotje, achterop een scooter over de Fori Imperiali. Het wordt nog veel gekker. Een pastoor die twittert (http://twitter.com/FatherRoderick)...

Op een of andere manier hebben ze bij de katholieke kerk begrepen dat de wereld verandert. Okee, de visie blijft hopeloos achter. Maar ze zien in dat het medialandschap verandert, de consumptie van prikkels door het volk meer on demand is en dat er nieuwe kanalen zijn, die voldoen in die behoefte. Nu ben ik niet de expert voor social media, daarvoor moet je bij mijn collega D zijn, maar je moet toegeven dat de ontwikkelingen supersnel gaan en rete-spannend zijn.

Als je nu weet dat zo’n conservatieve instelling als de kerk de waarde van SM inziet. Hoe komt het dan dat zoveel bedrijven en organisaties een beetje onwennig en afwachtend langs de zijlijn staan? En welk excuus gebruik jij om je er niet in te verdiepen? Of welk argument vormt in jouw organisatie die betonnen muur waar je keer op keer je kop aan stoot? Is het iets als “dat is niet serieus genoeg voor onze branche”? Of “dat is alleen weggelegd voor de snelle jongens”? Sinds wanneer is de kerk lichtvoetig of vooruitstrevend, kom op zeg. Kop uit het zand en gaan!

maandag 2 november 2009

Twitch nummer zoveel

“Jij bent zo stoer en zo hip”. Afgelopen weekend hoorde ik het weer van iemand. Ik roep het ook over mezelf af met mijn grote bek. Die iemand (en nog wel een paar iemanden meer) weten wel beter dan dat. Nog veel eenvoudiger; iedereen met enig ophang-tegeltje-benul weet beter. Blaffende honden bijten niet. Ruwe bolster, blanke pit. Dat soort onzin. Of nee, geen onzin. Waarheden als koeien. Weer zo een.

Ik ben gewoon onzeker. Ik vraag bevestiging. Ik zoek geruststelling. Niet over mijn zakelijke inzichten. Daarin trek ik mijn eigen plan en maakt niemand me wat wijs. Als iemand het woord voor de overtreffende trap van ‘eigenwijsheid + zelfverzekerdheid’ weet, dan mag ie dat label plakken op hoe ik over mijn professionele talenten denk.

Privé ligt dat dus heel anders. Onzeker over mijn uiterlijk. Of iemand me wel kan volgen. Of iemand me vergeeft voor mijn directe aanpak in dingen. Als ik dan eens een complimentje krijg, dan kan ik die maar moeilijk incasseren. Ja één, dat lukt prima. Maar als het register open gaat, weet ik me geen houding te geven.

Ik ben het gewoon niet gewend om complimenten in vrachtwagenlading te krijgen. Het is wel fijn. En als iemand zich oprecht geroepen voelt, moet ie daar ook vooral niet mee ophouden. Maar ik kan dan wel eens vreemd reageren. Ik word verlegen en maak mezelf heel erg klein. Misschien komt het doordat ik als kind al een buitenbeentje was. Ik was anders. In uiterlijk. In doen en laten. In interesses. In de omgang met anderen. Mijn ‘anders zijn’ is iets waar ik in basis erg blij mee ben. Misschien zelfs wel trots op ben. Maar helaas gaat dat gepaard met de andere kant van de medaille. Het mes snijdt aan twee kanten (om nog maar een paar tegeltjes stuk te gooien). Mijn onzekerheid is twitch nummer zoveel. En daar moet ik mee dealen, hoe zeer ik er ook van baal.

zondag 1 november 2009

Mega-meta

Mijn nieuwe bed is gearriveerd en heeft al meerdere bijnamen. Moederschip... Booreiland... Ja, hij is huge. Andere veranderingen zijn ook al doorgevoerd en ik ben een aardig eind op de rit. Maar het is nog niet af. Het schilderwerk moet er nog ooit van komen. En ik heb nog nèt niet de juiste snaar qua styling te pakken. Ik ging voor het stijltje hoerenkiet-meets-jagersblokhut. Het frivole of uitdagende van de eerste helft van de benaming mist nog een beetje. Dussuh, tips en inspiratie zijn welkom!

Zoekplaatje 11

vrijdag 30 oktober 2009

Berend Botje

Voor de Tweeps onder mijn lezers is hij inmiddels vast een bekende verschijning. Ik volg hem nu een paar weken en zijn tweets bezorgen me regelmatig een glimlach en soms een schaterlach. Hij vertelt moppen. Nou ja, één mop. Die van het konijn en de worteltjestaart. Hij maakt vreemde geluiden (ploink, pruttel, piep en zo). Roept dingen als ‘waar is hier de wc’ en ‘verdraaid, nu heb ik Sesamstraat gemist’. Het gaat om Berend Botje.

Berend Botje is een Twitter-bot. Als ik dat probeer uit te leggen aan mijn collega J, heeft ze de hoorn al in de aanslag om iemand met een dwangbuis te bestellen. Berend Botje bemoeit zich tegen alles en iedereen aan. En dat is grappig. Zoveel mensen twitteren al over semi-interessante en belangrijke dingen. Andere mensen retweeten alleen maar. Persoonlijk vind ik het dan erg verfrissend om de boodschapjes van zo’n rellerig botje tussendoor te krijgen. Probeer het maar eens:

http://twitter.com/Berend_Botje

donderdag 29 oktober 2009

Retourtje genieten

Ruim een maand geleden zat ik nog met m’n luie gat in Calpe. Ik heb mezelf echt afgevraagd waarom ik er zo lang mee heb gewacht om te gaan. Waarom ik zo bang was om alleen op vakantie te gaan. Naast alle ontwikkelingen tijdens mijn vakantie, die de nodige tranen hebben gekost, was het fantastisch. En natuurlijk ook supergezellig dat my girl M een paar dagen ‘op de koffie’ kwam.

Ik heb besloten dat de volgende keer niet meer zo lang op zich laat wachten. Stiekem flirt ik al met het idee om in het voorjaar, als het daar al vroeg-zomer is, een retourtje te doen. Een lang weekend of zo. Donderdag tot en met maandag. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik niet met het idee flirt, maar er gewoon al naar verlang. Zonnestralen, visje eten, ruisende branding, zilte lucht, o wat zalig. Als er iemand mee wil, gezellig. Zo niet, dan ga ik toch. Als het budget het toelaat dan. En ook al heeft Calpe in de verste verte geen gelijkenis met Ibiza, dit nummer brengt me weer helemaal in Spaanse sferen.

Wat nou positief

Laatst las ik weer een berichtje op nu.nl waar mijn nekharen van overeind gingen staan. In plaats van een poging te doen om te beschrijven wat er werd gemeld, een quote: “Een meerderheid van het parlement wil wettelijk vastleggen dat bedrijven met meer dan 250 werknemers ernaar moeten streven dat 30 procent van de bestuurders en commissarissen een vrouw is”.

Ik begrijp hier werkelijk geen bal van. Hoezo een kwantificering? Wat zegt dat over de kwalificatie van de dames? Ik wil niet zeggen dat heren beter zijn dan dames op topposities. Totaal niet. Maar ik geloof toch nog steeds heilig in het principe dat the best (wo)man for the job een positie behoort te bekleden. Niet omdat men een sexe-target moet halen.

Ook al schop ik hiermee de eventuele feministische lezer (volgens mij mag ik in dat geval ook geen ‘lezeres’ zeggen) alhier de schenen blauw, wil je part-time werken, dan heb je in sommige functies gewoon niks te zoeken. Dat geldt ook voor heren trouwens. Bepaalde functies kun je niet in 3,5 dag uitvoeren. Ook niet in 4. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen voorstander van de 24/7 mentaliteit. Sterker nog ik zet me er regelmatig tegen af. Managers zijn ook gewoon mensen. Maar dat collega’s hun agenda door elkaar moeten origamiën om te kunnen match-’n-meeten met hun baas, vind ik van de zotte. Dus kap nou eens met dat positieve discriminatie-geëikel en laat iedereen gewoon hun werk doen.