donderdag 30 april 2009

Solo uit je plaat

Het zag er even naar uit dat Liane niet ging feesten, maar het liep gelukkig toch allemaal anders. S vanmiddag ge-sms-t of ze toch niet ff mee ging colaatje doen in de stad. En jaaaaaa, ik had beet. Dus om half 10 was ik in de stad. Colaatje gedaan, wat rondgelopen. Maar S moest alweer vroeg naar huis. Ik daarentegen wilde nog niet naar huis, dus stond ik om 23.00 uur alleen op het Catharinaplein. Daar was Benjamin Bates bezig met zijn set. En wat voor een lekkere set. Allemaal fijne classics met een vette beat. Onder andere "Here we go" van Chemical Brothers kwam voorbij. Ben zwaar uit mijn plaat gegaan. Heerlijk. Helaas duurde het maar tot middernacht. Maar iedereen die niet is mee gegaan, gullie het wah gemist!

dinsdag 28 april 2009

Valt endorfine binnenkort ook onder de Opiumwet?

Wat doet dàt een mens goed! Heerlijk. Yihaaa!! Zo dat moest even. Heb me kostelijk vermaakt met 25 minuten intervaltraining op de fiets om op te warmen. Daarna naar de cross trainer verhuisd en 40 minuten helemaal los gegaan. Daarna wel even opletten, want dan komen de sterretjes. Maar damn, wat voel ik me lekker nu. Mijn bovenbenen gloeien als kolen en zijn zo hard als beton. Nog steeds. Ben benieuwd hoe lang het nog duurt voordat ook endorfine op een of andere lijst terecht komt. Kan me niets schelen, dan maar illegaal!

Koorts

No explanation necessary... 

http://www.youtube.com/watch?v=3RWEF_xbGfM

maandag 27 april 2009

Klein Zwitserland

En dan zeggen ze dat Zwitsers geen humor hebben. Als je het hoofd van de gemiddelde Zwitser bekijkt klopt dat ook wel. Maar als de Zwitser in kwestie een Nuenense is, dan gaat die stelling niet op. Vanavond was ik te gast bij een vriendin om te kaasfonduen. En mannnn, kan zij kaasfonduen. Na een half stokbroodje was ik voor 3 dagen tot aan de rand toe afgevuld. Zij niet. Die hele f*cking pan ging op. Kon zo terug de kast in. Nog nooit zoiets gezien! Daarna M ff wegwijs gemaakt in Twitter en nu heeft ze er nòg een schermpje bij om in de gaten te houden. Multi-tasking maximus! Hyves, LinkedIn, blog, mail, hotmail, zakelijke mail, zakelijke mail 2, mijn blog, nog meer blogs, MSN... Het staat allemaal tegelijk open. Oh ja, bellen, sms’en en ouwehoeren doet ze er ook nog bij. Tegelijk! En nu dus ook Twitter. In een moordend tempo werkt ze al die schermpjes één voor één af om te zien of er nog iets nieuws te beleven valt. Dat moet je ‘r zien doen, kom je niet meer bij!!

Reset button

Je hebt wel eens van die dagen dat je ff klem zit. Je MOET echt vooruit, maar het lukt niet. Je staart naar een leeg vel papier en je denkt ‘waar begin ik?’ en ‘hoe begin ik?’. Afgelopen weekend moest ik serieus aan de bak, maar het lukte niet en ik ben dan ook niet tevreden met het resultaat. Het mist nog body en diepgang. Om gek van te worden. Vandaag heb ik besloten maar eens anders te beginnen aan de dag. En wel met een hele serie reset buttons. Gewoon even aan wat anders denken. Alles mag, als ik maar niet denk aan wat ik MOET doen. Een van die knoppen is deze, hilarisch! 

http://www.youtube.com/watch?v=ZOKUdMr95Ig

zondag 26 april 2009

1992

Maanden geleden vertelde een vriendin me dat ze zich verwonderde over het komen en gaan van mensen. Dat sommige mensen een leven lang bij je blijven. Anderen in slechts enkele weken een blijvende invloed hebben op je leven en daarna weer zijn verdwenen. En weer anderen gedurende meerdere jaren een belangrijke rol spelen, waarna hun rol weer afneemt. Sommige relaties beginnen met een knal en anderen komen langzaam op gang. Wat ook je voorkeur is, het gebeurt toch zoals het gebeurt. Dat wil niet zeggen dat je geen invloed hebt of geen eigen wil hebt. Die is er natuurlijk altijd. Waarom dan deze post? Puur om mezelf (en misschien ook jullie) eraan te herinneren dat je moet genieten van iedereen die op je pad komt.

Een verhaaltje uit de oude doos dan maar… Het was 1992 en Liane ging studeren. Als 17-jarig meske met een grote waffel (ja toen ook al) betrad ik de trap van het gebouw aan de Julianastraat (daar zat toen het propedeusejaar van Communicatie). Wat was dat een heerlijk gebouw. Ouderwetse toiletten met zo’n drukknop in de muur die ook erg makkelijk afbrak. Volkse kantine-juffen. Dakterras met uitzicht op de moskee. Boterhammetje opeten op de stoep van het Wilhelminaplein. Na enkele maanden diende het eerste interklassikale project zich aan en ik kwam in een groep waar ook O in zat. Dat was wat je noemt een big bang. Lang, donker, Italiaans bloed, rebels en een flink stel hersens. Ik was verkocht. Die klik was geheel wederzijds, maarrrr meneer was al bezet door een mooie donkere dame. We zochten elkaar hoe dan ook steeds op. Vooral op vrijdagen. Vanaf 11.00 uur am. waren we te vinden in de AOR, aan de wodka. Het was een mooi p-jaar. Ik haalde het met de hakken over de sloot, O bleef zitten. Ook na mijn eerste jaar bleven we contact houden en onze relatie ontwikkelde zich tot iets wat je soulmate-ship zou kunnen noemen. Samen onderuit op de bank Telekids of Formule 1 kijken, diepe gesprekken, feesten in zijn huis in Valkenburg totdat de zon opkwam, samen boven de plee hangen terwijl de wereld rond tolde, mooie tijd. 

Na een paar jaar besloot O zijn vriendin ten huwelijk te vragen. Ik nam de ceremoniemeester-taak op me. De avond voor de grote dag zal ik niet snel vergeten. O was onrustig en moest cigaretten hebben. Dus ging het van ‘Lietje, ga je mee, moet cigaretten hebben’ (was een van de weinige bijnamen die ik ooit heb geaccepteerd). Wij samen in de trouwauto, een Fiat coupé, op pad. In de schemering vlogen we door de Limburgse heuvels, ver boven de maximum snelheid. O moest helemaal geen cigaretten hebben, die had ie genoeg. We waren gewoon een ritje aan het maken. Die hele tijd hebben we geen woord tegen elkaar gesproken. Alleen maar naar de weg en het landschap gekeken. Na een hele poos kwamen we weer bij het huis aan en was O weer tot rust gekomen. Het gekke is alleen dat ons contact na die avond nooit meer hetzelfde is geweest. Sterker nog, het contact verwaterde binnen enkele jaren en inmiddels heb ik hem al een jaar of 8 niet meer gesproken.

Misschien waren O en ik zo’n geval van een periodiek contact. Niet voor het leven en niet voor een paar weken. Maar twee personen die elkaar nodig hadden, daarvan genoten en daarna elk z’n eigen pad kozen.

zaterdag 25 april 2009

Oranje de gekste

Wat nou Utrecht? Met Koninginnedag moet je in Eindhoven zijn. Oranje de gekste! Vorig jaar heb ik een ijskoude maar hele gezellige versie meegemaakt. Ik was er al vroeg omdat Dan Duvall redelijk vroeg in de middag op de Kerkstraat draaide. Dit jaar kunnen mijn mede-feesters van afgelopen jaar er helaas niet bij zijn door huwelijksperikelen in Friesland (wie plant dat nou, trouwen op de dag na Koninginnedag...). Dus ik ben nog op zoek naar vers bloed. Eens kijken of ik iemand van z’n gezin weggekaapt kan krijgen...

Wat ben ik van plan? Mijn interesse gaat uit naar het Stadhuisplein, die heeft vanaf een uur of 4 in de middag een heel fijn programma. Onder andere Laidback Luke. Hij was er vorig jaar ook bij op het Catharinaplein en dankzij hem ging het zonnetje even schijnen. Dus die wil ik wel ff zien. De rest van de avond ziet er ook erg prettig uit, kijk maar eens op deze links.

http://www.oranjedegekste.nl/index1.html

http://www.royaldance.nl/royaldance/

vrijdag 24 april 2009

F

In de categorie my girl breng ik een ode aan my girls. Om hun privacy een beetje in acht te nemen noem ik hun namen niet. Waarom deze post? Omdat mijn meiden net zoveel zeggen over mij (misschien zelfs wel meer) als de belevenissen die ik hier aan digitaal papier toevertrouw.

F ken ik nu zo’n 9 jaar. Ik was account manager bij The Unit (de unti voor ingewijden) in die tijd en F kwam een paar maanden na mij binnen als nieuwe AE voor het team van Er & Al. Na krap een half jaar werd F verliefd. En wel op een blonde dtp’er van de unti. Een roerige tijd, want de unti was nog herstellende van de laatste affaire op de werkvloer. Ik was snel klaar bij de unti door voorgenoemde omstandigheid, maar F heeft het er jaren uitgehouden. In de unti-tijd hadden we nauwelijks contact. Maar F en haar lover meant business en ze gingen samenwonen in Nuenen. Vanaf dat moment startte ook onze relatie.

Ik heb het langst gewacht met F in deze my girl serie, omdat je je af moet vragen of je haar eigenlijk wel echt kent. Dit is een dame om de tijd voor te nemen. Geen gevalletje obvious. F voldoet namelijk aan het ui-model. Iedere keer kom je weer een nieuwe laag tegen en je weet nooit of je al bij de kern bent. F heeft geen last van meerdere persoonlijkheden, maar het is iemand die je moet ontdekken.

Vanaf de buitenkant maakt ze een heel nonchalante, relaxte indruk. Haar zeik maak je niet lauw. Bij de meest onredelijke eis zegt zij ‘ik zie het als een uitdaging’. Kom je een stapje verder, dan merk je dat F een buitengewoon scherp en venijnig vals gevoel voor humor heeft. En ze slaat hiermee toe op de meest onverwachte momenten. F is niet een dame die het hoogste woord voert in een groep of eigenlijk geboren is voor het podium. Nee, de F-style is verfijnder en kan het beste worden genuttigd in een 1-op-1-situatie. Weer een stapje dieper... F heeft een enorm groot hart en is enorm begaan met haar naasten. Iedere keer als er zich (helaas) iets voordoet met één van haar familieleden of vrienden, wordt ik getroffen door de warmte die zij voor deze mensen bij zich draagt en de zorg die ze om hen heeft. F is eigenlijk gewoon een intens lief mens.

Hoe lief, dat merkte ik op een zaterdagavond in oktober ‘07. Mijn wereld was die avond ingestort en F was zwanger. Ze moest nog een tijdje, maar haar zoon groeide als kool, waardoor de lichamelijke ongemakken net ff wat vroeger kwamen dan normaal. Ik belde F en probeerde met wartaal duidelijk te maken wat er was gebeurd. ‘Ik kom’ was het antwoord, 10 minuten later was ze er en ze is de hele avond bij me gebleven. Haar steun is onvoorwaardelijk op dat soort momenten en ze vervult met verve de rol van mama-leeuw. Kom niet in de buurt van haar beschermeling, want ze maakt je af! En, zo voel ik het, dat heeft ze af en toe nog steeds een beetje. Moet toegeven, het voelt best lekker als iemand de wacht houdt. Maar ze kan me ook enorm jennen. Als ik weer eens wat heb meegemaakt in de mannen-department wat zij grappig vindt (had ik al verteld over haar gevoel voor humor...?), dan hoor ik dat nog een hele tijd. En een lol dat ze dan heeft!

Mama-leeuw, plaaggeest, flegmaticus, dat is zoals ik F ken. Maar ken ik haar nu echt? Dat zal ik nooit weten. Maakt ook niet uit. Ondertussen ga ik vrolijk verder met de ontdekkingstocht.

donderdag 23 april 2009

Chemie

Okee, okee, de film was niet briljant. Maar deze scene vergeet ik nooit meer. Het gaat NIET om de twee uitzonderlijke mooie mensen en ook NIET om de vrijscene. Dit is chemistry. Een ander woord heb ik er niet voor. Kan het ook niet verder uitleggen met woorden. Je moet het voelen. Let vooral ook op de subtiele inzet van de muziek, halverwege de scene… Enjoy! 

http://www.youtube.com/watch?v=oy4N3fWBpj4

Get it?

Als iemand al in de lach kan schieten om de binnenpretjes die nog in je ogen verborgen liggen. Iemand exact aanvoelt wanneer jij klaar bent om aan te vallen of juist een grote broer nodig hebt. Iemand jou in zijn of haar armen neemt, nog voordat je een woord hebt gesproken of een traan hebt gelaten. Iemand je woede niet tempert, maar het juist aanwakkert, waardoor je alles maar dan ook alles eruit kunt gooien. Iemand snapt dat je graag in stilte naar de sterren staart. Iemand het prima vindt dat jij je eigen ding moet doen. Of dat nu een uur duurt of 4 weken. Iemand je niet veroordeelt om wat jij denkt of vindt. Iemand moet glimlachen om het euforische gevoel dat jij hebt omdat er toevallig ergens bloesem is uitgekomen. Iemand je bijna in je broek kan laten plassen van het lachen. Sterker nog, iemand de slappe lach krijgt van jou, omdat jij blauw ligt bij het zien van een tekenfilm. Iemand je recht in je ogen aan blijft kijken en elke emotie durft te ondergaan die hij of zij tegenkomt. Iemand je weg laat lopen omdat de woorden klem zitten in je keel. Kortom als iemand jou snapt. Herken je dit? En ken je zo iemand? Echt? Wauw....

Nostalgie ten voeten uit

Doordat we met een hele berg VISvolk volop bezig zijn met de Europese aanbesteding voor Gemeente Eindhoven, raak ik ook wel eens in een nostalgische bui. En dit is er zo één. Ik ben namelijk een geboren en getogen Eindhovense. Geboren in Woensel-Zuid, Oude Gracht om specifiek te zijn. In mijn geboortehuis heb ik gewoond tot mijn 23ste. Daarna verhuisd naar een ienie-mienie-appartementje aan de Jeroen Boschlaan. Mijn vaders geboortegrond was stadsdeel Tongelre. Dus ik was redelijk bekend met de buurt. Nu is geboortegrond en stadsdeel-prikken niet het onderwerp van deze post, maar ik vond de achtergrond wel zinvol.

Anyway... waar ik het wel over wil hebben is één van de meest markante horecagelegenheden die, onder het mom van vooruitgang en vernieuwing, in de afgelopen 10 jaar is verdwenen. En wel Café Palermo... Palermo zat op de Vrijstraat tussen de bioscopen Rembrandt en Parisien. Ik heb me ooit door mijn tante laten vertellen dat Palermo vroeger een nachtclub was, waar zij in haar jonge jaren ook wel eens op stap ging. Het Palermo dat ik ken, heeft niet veel met ‘nachtclub’ te maken. Het was de tent waar ik naartoe ging vlak voordat ik een bioscoopje pikte om nog even een kopje koffie te drinken. Zo op een zaterdag- of zondagmiddag. Als je naar binnen wilde moest je, enkele meters na de deur, een zwaar pluche rood gordijn opzij schuiven. Je kwam dan in een grote zaal met meerdere fauteuils (eveneens rood pluche) rondom een open haard en voorin de zaak een bar in de vorm van een grote ovaal. Achter (in) de bar stonden enkele ouderen, het personeel. Mede-Eindhovenaren van minimaal 65 jaar oud. Ik bestelde dan een kopje koffie. Maar dan kreeg je geen kopje koffie. Nee, je kreeg een plateau met daarop een kopje koffie, een roomkannetje, een schaaltje kandij, een suikerpotje èn meerdere koekjes. Dàt was koffie op z’n Palermo’s. Ik bleef met mijn plateautje aan de bar zitten en mengde me vooral niet in het gesprek van de oudjes. Het enige wat ik daar zat te doen was me verwonderen over dit juweeltje in het Eindhovense. Oudjes achter de bar, bakken historie en spannende verhalen die hier plaats hebben gevonden, en haast niemand (zo leek het, er waren hooguit 1 tot 2 bezoekers) die van dit geheim wist. Ik vrees dat te weinig mensen bij diverse instellingen dit juweeltje kenden. Of deze kunstvorm wisten te waarderen. Café Palermo is niet meer. En het is een gemis... Vernieuwing en vooruitgang, pffff.

woensdag 22 april 2009

Mijn dank grenst aan hondsdolheid

Zo de avond zit er zo goed als op. Tis half twaalf voorbij en ben bijna klaar met wat ik voor vanavond allemaal op m’n lijstje had staan. Normaal zou ik na zo’n lange avond niet meer zo’n geweldig humeur hebben, maarrrr ik heb hulp gehad. Big help. Via deze blog, twitter, sms, mail ben ik de hele avond bestookt met berichtjes die de ene keer weer een aanmoediging bevatte, de ander keer een muzikale stimulans en weer een andere keer genoeg reden waren voor de slappe lach. Special thankx to Marc en M. Het was gezellig, doen we snel weer, echt een aanrader dit, hahahaha.

dinsdag 21 april 2009

Juf Liane

Ik maak er geen geheim van dat ik veel afwisseling en prikkels nodig heb om mijn DAH inspiratie binnen te krijgen. Ik ambieer een professioneel leventje waarin ik advies, wetenschap en kennisdeling/-overdracht lekker kan mixen tot een uiterst complexe maar smakelijke cocktail. Dat is ook één van de redenen waarom ik groot fan ben van Rik Riezebos.

Afgelopen winter heb ik enkele gastlessen mogen invullen voor Communicatie-studenten van Fontys. Een lang gekoesterde wens ging in vervulling. Gisteren kreeg ik een telefoontje van Niels (van Fontys) en mijn hart maakte een sprongetje. Of ik interesse had om een aantal lessen voor mijn rekening te nemen aankomende periode. Wat denk je zelf?! Jaaaaa, tuurlijk! Ik moet nog even kijken naar wat en wanneer, maarruh dat komt wel goed. So I guess, the teacher’s back! Studenten... maak je borst maar nat.

maandag 20 april 2009

Afreageren doe je zeau

Ga naar je klerenkast en trek daar het eerste de beste sportoutfit uit dat je tegenkomt. Loop naar de keuken en vul een grote drinkfles met water, sportdrank of, in mijn geval, slappe ranja. Volgende stop: studeerkamer en ontkoppel je mp3-speler van je Mac. Terug naar de klerenkast voor een handdoek. De auto in stappen en op weg naar de sportschool. De eerste crosstrainer die je ziet is de jouwe. Staat er al iemand op? Mep die eraf. Zet de muziek aan en ga helemaal los. Hierbij wat tips voor een lekker tempo van om en nabij de 10 km/u: 

http://www.youtube.com/watch?v=gCMu1ho6dxg

http://www.youtube.com/watch?v=3OkRjE4fhfE

If all else fails, stap in diezelfde auto en misdraag je zoals je nog nooit hebt gedaan!

zondag 19 april 2009

Me, myself & I

Deze blog begint steeds meer het karakter van een dagboek te krijgen. Maar ik kan het niet helpen. Ik MOET mijn ervaringen en hersenspinsels kwijt. Dus dan maar hier.

Daarom een bekentenis; ik ben af en toe een beetje vreemd. Ja, my girls zeggen nu “Hèhè, so what else is new?”. Waarom ben ik vreemd? Nou ik ben enorm gesteld op mijn vrijheid, en dan echt enorrrm! Ik moet elk moment kunnen gaan en staan waar ik dat wil. Zo gauw ik het gevoel krijg dat iets me benauwd of iets me beperkt, word ik narrig (=understatement, maar dat weten de meeste mensen wel).

Dat is al zo vanaf mijn vroege jeugd. Ik zonder me graag af. Niet omdat ik mensenschuw ben. Ik heb gewoon veel ruimte en tijd nodig voor mezelf en alles wat zich in mijn hoofd afspeelt. Daarnaast trek ik graag mijn eigen plan. Als klein meisje was ik graag alleen met mijn radio. Lekker luisteren en me mee laten nemen door de muziek. Later waren dat mijn single-tjes. Op school trok ik me niet zo gek veel aan van klasgenootjes en later tijdens de studie was dat net zo. Ik prijs me dan ook gelukkig met mijn eigen kantoor bij VIS. Collega’s zijn welkom hoor. Maar als ze er niet zijn, heb ik heerlijk de rust om alleen te zijn met mijn eigen zooi, mijn eigen muziek, mijn eigen gevloek als de computer niet doet wat ik wil. Sterker nog, soms zet ik zelfs een headset op om echt even helemaal in mijn eigen wereld te zijn. Thuis hetzelfde liedje. Ik heb een groot huis en die 500 m3 heb ik ook echt nodig voor me myself and I. Zo, dat moest ik even kwijt...

zaterdag 18 april 2009

...

My thoughts go out to you, my Immortal Beloved. I can live only wholly with you or not at all.
Be calm my life, my all. Only by calm consideration of our excistence can we achieve our purpose to live together. Oh continue to love me, never misjudge the most faithfull heart of your beloved.


Ever thine.

Ever mine.

Ever ours.


Ludwig van Beethoven

VIS-partijtje

Morgen is het dan zover. We hebben er volgens mij 1,5 jaar over gedaan om het te plannen, maar daar zijn we dan. Alle klega’s mèt aanhang op stap. En wat gaat zo’n hippe hut als VIS dan doen? Juist! Bowlen... Onze Jo heeft bedacht dat jongens tegen de meisjes leuk zou zijn. Moeten we het morgen maar eens over hebben als we met z’n 11’en zijn gearriveerd. Niet dat de jongens in het voordeel zijn hoor. Goof maakt er een sport van om de kegels door midden te gooien. Maar door die enorme snelheid gaat het ook vaak fout. Danny heeft een intense relatie met de goot. Links of rechts, maakt hem het uit. René moet maar net z’n dag hebben. Olav is de enige die wat schade kan aanrichten. Dussuh, kom maar op, we lusten jullie rauw! Daarna nog een hapje bij Hipp. ‘Ns kijken of we daar na morgenavond nog mogen terugkomen. Ja, we hebben nu eenmaal een reputatie hoog te houden.

vrijdag 17 april 2009

Onbevredigd...

Vandaag was een feestdag. Geen Pasen of Koninginnedag, maar Eurib-dag. Ik mocht weer naar Rotterdam. Dus 160 paarden kregen de sporen en gingen in gestrekte draf naar 010. Vanaf de Drechttunnel scheen het zonnetje uitbundig. Eenmaal aangekomen, genoten van de relaxte vibe in Erasmus Univer-city en vervolgens naar H17.

De masterclass van vandaag ging over Merkdesign en werd gegeven door een dame die voorheen werkzaam was binnen SWOCC, Renée Peeters. De mannen hadden daarmee een bonus. Bloedmooi. Zo skon worden ze nog maar zelden gemaakt (in VIS-speak: hertje). Begrijp me niet verkeerd, ik val 100% op mannen en dan ook nog eens op hele specifieke mannen. Maar anyway, de masterclass...

De masterclass viel tegen. Ik had verwacht een berg data en conclusies, formules en theorieën voorgeschoteld te krijgen. Maar niets was minder waar. Het bleef een beetje hangen in de hoofdlijnen. Geen diepe links naar psychologie of semiotiek (wat ik had gehoopt). Te oppervlakkig voor mijn smaak. Het publiek bestond echter uit een mix van strategen en creatieven. Meer creatieven dan normaal (ja dat krijg je met zo’n titel). En wat me opviel was dat ik totaal niet onder de indruk was van het gemiddelde niveau van die crea’s, integendeel. Ze konden de connectie met begrippen die voor de strateegjes dagelijkse kost zijn, niet maken. Abracadabra! En toen zag ik even een lichtpuntje. De jongens en meisjes bij mijn tent kunnen dat wèl. Die snappen die twilight zone tussen formule en schetsen. Ze gaan met me mee op reis en kunnen mij volgen. Zou ik dan toch iets goeds hebben gedaan tijdens al die uren aan interne kennissessies? Laat ik die veer zelf positioneren... ja ik denk het wel.

Dat gezegd hebbende moet ik vaststellen dat ik vandaag jammer genoeg niet aan mijn trekken ben gekomen. Niet de wetenschappelijke pompen-of-verzuipen-sessie waarop ik had gehoopt. Inmiddels is ik weer in Nuenen aanbeland, onbevredigd... Ik kijk nog maar eens uit het raam van mijn study en tuur wat naar het Koolmeesjes-koppeltje, dat heeft besloten in mijn voortuin te gaan hokken. Misschien verrassen ze me met een mooie tjielp...

donderdag 16 april 2009

Even afkoelen

We hebben weer heerlijke on-Hollandse aprildagen achter de rug. De zomer stijgt mij dan altijd meteen naar het hoofd. Alert alert, oververhittinggevaar! Gisteren ben ik zelfs om 3 uur het pand uitgevlucht, dak open en rijden. Toedeloe, Liane is buiten spelen. Wat voel je je dan weer mens...

Vandaag schijnt een bleek zonnetje en is het minstens 10 graden koeler dan gisteren. Het is hak-dag. Tijd om eens wat dingen af te werken. Notitie hier, planning daar, mail bijwerken, starten aan campagneplan voor pitch, etc. Mijn bureau is één grote puinhoop op dit soort dagen en ikzelf zit verstopt onder een gigantische koptelefoon. Dan komt er ook wel eens een track voorbij die ik echt even wil delen met jullie. En wel deze: 

http://www.youtube.com/watch?v=2yiNqwEAtpk

Elke keer bezorgt dit nummer me de ijskoude rillingen. Het begin met dat ijle gitaargeluid, de bas die zoooo lekker komt binnenvallen, het gehijg van Bono, Com’on take me away, het onheilspellende middenstuk als de strijkers nog even gas bij geven, brrrr. Voor iedereen die nog wat afkoeling kan gebruiken, zet dit nummer op, succes verzekerd. De gevoelstemperatuur daalt onmiddellijk naar normale waarden, voor medio januari dan...

woensdag 15 april 2009

Panic?

Sinds kort bestaat er een panic button voor e-mails. Stel: Je hebt de verkeerde contactpersoon ingevoerd of je bent nog iets vergeten te typen in een mail naar de juiste contactpersoon. Dan annuleer je die mail toch gewoon even.

Maar stel je eens voor hoe de wereld eruit zou zien als er zo’n panic button voor life zou bestaan. Wat dan? En wanneer zet je die in? Als je iets hebt gedaan of gezegd waarvan je werkelijk, uit de grond van je hart, spijt hebt? Of wanneer de samenleving vindt dat iets not-done is? In hoeverre laat je je dan leiden door je eigen gevoel of dat van het collectief? En in hoeverre laat je je op dit moment leiden door dat collectieve geweten zo lang er geen panic button voor life is?

Zou de world as we know it veranderen in een Sodom en Gomorra? Iedereen die erop los leeft alsof er geen morgen is? Ik gok erop dat veel mensen dat denken. Of zou het ook kansen bieden als je wist dat je een free trial hebt?

Zou het denkbaar zijn dat een Palestijn en een Israeliër op een ochtend elkaar ‘môge’ zouden wensen, in gesprek zouden raken en tot de ontdekking kwamen dat ze een gezamenlijke passie hebben? Of dat een industrieel, just for the fun of it, op een dag besluit dat gekke, waarschijnlijk kansloze, idee voor alternatieve energiewinning eens uit te proberen. Ik vraag het me af...

maandag 13 april 2009

5, 4, 3, 2, 1

Een normale week heeft 5 werkdagen. Deze week start voor de verandering met 4 werkdagen. Eigenlijk zijn het er maar 3, gezien ik vrijdag in de loop van de ochtend naar R’dam koers, voor hopelijk weer een briljante Eurib masterclass (deze keer over Merkdesign). Daarnaast staan er nog 2 meidendates op het programma. Morgen met jarige job M naar de kroeg in Nuenen en donderdag koffie- en bijbepbezoek van Mo. En dan blijft er nog 1 avond over voor sporten...

In de resterende tijd gaan we ons stinkende best doen voor de Gemeente Eindhoven-pitch. We hebben hulp van een Eindhoven-fanaat, dus dat is mooi en hij gaat ons vast verder helpen. Susan start met het jaarverslag van de nieuwe klant die we afgelopen vrijdag hebben mogen bijtekenen, Woningbelang (btw: Susan, trakteren!). Govert trapt de nieuwe wintercollectie van 5&Co af. Er staan 2 new business gesprekken gepland. We krijgen uitsluitsel over de aanbieding aan Jack-up Barge en voor JB Systems werken we toe naar de volgende stap in het arbeidsmarktcommunicatie-project.

Klinkt als een volle week, but I don’t mind. Zo lang het maar bruist, inspireert en mij uitdaagt, hoor je mij niet klagen.

Recept voor gevoel van vrijheid

Men neme een vrije dag, langzaamaan opstaan met M (m’n logé), 20 graden+, zon, zonnebril, geen verplichtingen en M (m’n ride). Wat kan een ritje dan zalig zijn. Eerst ff naar het dorp om M (my girl) te feliciteren. Na koffie, wat lekkers en een gezellige babbel opnieuw de weg op. Naar Eindhoven, langs S om te zien of ze thuis is. Nope, maar weer een stukje rijden en op weg naar huis gestopt bij F. Die was ook niet thuis, haar man wel. Sapje drinken in de tuin, even bijkletsen, auto starten en naar huis. Het kan zo simpel zijn. Geen meubelboulevard, geen autoshow, geen familieverplichtingen. Ik heb niet zo gek veel nodig om dat ultieme gevoel van vrijheid te bereiken. En als je dan ook nog wordt getrakteerd op een van de lekkerste auto-nummers, ben ik een tevreden mens...

http://www.youtube.com/watch?v=styYbRWQYP8

zaterdag 11 april 2009

M

In de categorie my girl breng ik een ode aan my girls. Om hun privacy een beetje in acht te nemen noem ik hun namen niet. Waarom deze post? Omdat mijn meiden net zoveel zeggen over mij (misschien zelfs wel meer) als de belevenissen die ik hier aan digitaal papier toevertrouw.

M ken ik al vanaf mijn afstudeerjaar. Zij was een van de weinige studenten die niet meedeed aan de ‘welke smaak lipstick heb jij vandaag op’-club. Dat schept natuurlijk meteen een band. Na de studie zijn we elkaar uit het oog verloren totdat ik op een ochtend met mijn koffie en cigaret in de keuken van Korteweg zat. En wie kwam daar binnen? Juist M, zij was de nieuwe collega-accountdame. Na wat interne verhuizingen belandden we bij elkaar op de kamer (haar kant keurig netjes, mijn kant een grooote teringzooi). Ons hok was de nucleaire dumpplaats voor de nieuwste en heetste roddels. Heb dus ook heul veul lol beleefd. Met M is het ook zo dat je altijd 2 uur later thuiskomt dan dat je van tevoren dacht. Ik kan me nog een voorval herinneren in Mundial op de Dommelstraat. Danny moest draaien en M en ik waren dabei. Op een gegeven moment sloeg de bliksem in bij M en begon ze fanatiek aan een lange kabel te trekken. Je weet wel, à la André van Duin met Bimbam, de klokken van het zuiden. Wat bleek: aan de ene kant van de kabel hing M, …aan de andere kant (2 verdiepingen hoger, open verbinding door de vide) een gigantische Boels straalkanon. Het is allemaal goed gegaan, maar dat is M, en nog wel op niets anders dan cola…

Naast alle hilariteit is M ook een geweldige gesprekspartner. Met serieuze en moeilijke onderwerpen kan ik altijd bij haar terecht. Door de jaren heen hebben we veel met elkaar meegemaakt en besproken. Sores met werk en vooral werkgevers, relatieperikelen, vrouwen-dingen, onzekerheden en zorgen, noem het maar op.

Alleen along the way is onze relatie in slecht weer gekomen waardoor we zelfs twee jaar helemaal geen contact hadden. Ik hield me groot en zei tegen mensen dat het me niets deed. Maar niets was minder waar. Het bleef maar knagen en ik miste haar verschrikkelijk. Sinds 2008 hebben we weer contact. Inmiddels is het weer als vanouds, maar dan beter. We zijn allebei ouder, wijzer en gekker. En sinds ik M weer aan mijn zijde heb, voel ik me een completer en gelukkiger mens.

Abso-fucking-lutely

Sex and the city. Volgens mij is er niemand (zelf geen mannen) die nog nooit een aflevering heeft gezien. Voor vrouwen was de serie een feest van herkenning. Voor mannen shocking.

Gisteravond stond in het teken van drie 30-something dames die het er eens van gingen nemen. J, F en ik gingen op cocktailjacht in downtown Nuenen. J in een zwart omslagjurkje, zoals altijd een pittige verschijning. F, tikkie mysterieus, omgetoverd tot amazone. En ik in metallic top, ¾ jeans en pumps.

Na enkele Mojito’s (en achterover slaan van de rekening) zat de sfeer er goed in. Na een tijdje bij Zinn te hebben doorgebracht, ging de avond verder bij Café René. Het publiek veranderde van jong en gekleed in sportkleding (is blijkbaar tegenwoordig de trend) naar ouder en meelallend op Nederlandstalige skihutmuziek. Tsja ik heb niet gezegd dat Nuenen hot-n-happening is. Al met al was het wel een geslaagde avond. Moe van de week en onder invloed van diverse drankjes sprong F op haar fiets en zetten J en ik de voettocht in naar huis. Een half uur later en met knallende pijn aan mijn voeten (waren die hakken wel zo’n handige keuze) kwam ik thuis en viel ik in diepe slaap.

Voor die mensen die het bruisende Nuenen eens willen proberen, hierbij een korte review. Met de pintability zit het wel goed. Het is er gemoedelijk, gezellig en knus. Maar wild en bubbling? Nee dat niet. Geen celebrities die je kunt spotten, geen snelle auto’s om je aan te vergapen. En bovenal, geen limo met daarin één van de meest sexy mannen allertijden, Big...

donderdag 9 april 2009

Pasen, een terugblik

Op Paasmaandag 1992 was ik op een verjaardagsfeest van een van mijn vriendinnen. Ja er waren slingers, balonnen en taart, maar het was geen gewoon partijtje. Nee, we zaten met z’n allen voor de TV. Hangend in de bank, zittend op de grond. We wilden geen van allen iets missen van wat er te zien was en ik zal het ook nooit meer vergeten.

5 maanden voor deze dag zat ik ‘s-ochtends op mijn kamer in mijn ouderlijk huis. Het was een ochtend als alle anderen. Aankleden, haren kammen, make-up want Liane moest zo naar school. Ik had de TV aan staan en daar kwam het nieuws. Freddy Mercury was overleden aan de gevolgen van AIDS. Als door de bliksem getroffen plofte ik neer op mijn bureaustoel en alles om me heen werd stil. De tranen kwamen en ik heb gehuild, niet te zuinig ook. Maar waarom? Zo’n megafan van Queen was ik nu ook weer niet. Ik vond de muziek leuk, maar ik was 16 en zat toen nog metersdiep in mijn Nirvana-periode. Wat ik me vooral realiseerde was dat de wereld vanaf dat moment één kleurrijk en expressief muziekmeesterbrein armer was geworden. En dat deed pijn...

Terug naar de verjaardag. Het was de dag van de Freddy Mercury-tribute. Verschillende artiesten kwamen voorbij. Lang niet allemaal mijn smaak, maar wat was dat indrukwekkend. Vooral het duet tussen Annie Lennox en, de ever dashing, David Bowie. Ik krijg nog steeds kippenvacht als ik eraan terugdenk...

Een van mijn persoonlijke favorietjes van Queen staat op het laatste album dat is uitgebracht. De meningen zijn sterk verdeeld hierover. Sommigen vinden het verschrikkelijk, maar ik vind dit a true piece of art. Enjoy!

 

http://www.youtube.com/watch?v=cpys1c3jCNs

woensdag 8 april 2009

Say what?

Bij VIS hebben we een nogal typisch subcultuurtje. En dan heb ik het niet over hoe we zijn georganiseerd. De samenstelling van mensen en de onderlinge relaties zijn apart te noemen. Wat voor een buitenstaander nog veel lastiger te bevatten is, is onze taal. In basis is die wel gewoon Nederlands, maar daarmee is ook alles gezegd. In een verveeld moment gisteren besloot ik dat het tijd werd voor een VIS-woordenlijst, oftewel VIS-speak. Is het niet voor de fun, dan is het wel verrekte handig voor eventuele nieuwe collega’s in de toekomst, als een soort van inwerkprotocol.

Menig collega heeft één of meerdere bijnamen. Dat geldt ook voor klanten en leveranciers. Op eigen naam of naam van de organisatie. Is het niet een verbastering van de naam zelf, dan is het wel iets wat te maken heeft met de persoon. Een bloemlezing: Jack de Ripper, Bolle, Video, Darth Vader, Big fish, etc (de verklaring van de namen laat ik uiteraard achterwege).

Eten en drinken is heel belangrijk voor VIS. Dus ook daarvoor bestaat een woordenlijst. Denk aan “Can’t bami love”, dat is gewoon bami. “Griezels” zijn champignons. En “TL Italia” is het plaatselijke Siciliaanse specialiteitenrestaurant Dagli Amici.

In de categorie varia staat onder andere “Hertensprong”. Heeft iets te maken met een seksuele manoeuvre volgens “Dirty Old Bastard” (ook een collega). En ga zo maar door.

De lijst heeft er binnen één dag al voor gezorgd dat tissuedozen leeg zijn, het toilet wordt overbevolkt, mascara overal en nergens uithangt en het einde van de pret is nog lang niet in zicht. Ik zeg: goeie call voor de opwaartse dynamiek ;).

Remedie voor Eindhoven-infarct

Ik heb me al eerder uitgelaten over de verkeerschaos in Eindhoven, waar ik me minimaal twee keer per dag doorheen probeer te vechten. Maar nu is er licht aan het einde van de tunnel. Ik heb een perfecte route gevonden die me moeiteloos van Nuenen naar Valkenswaard brengt in de ochtend, binnen het half uur! Voor mensen die dit leed dagelijks met me delen, hierbij de oplossing:

...vanaf de Opwettenseweg steek je over naar de Wolvendijk; Daarna linksaf de Tongelresestraat op; 

Linksaf de Poeijersstraat in; Rechtsaf de Ruysdaelbaan op; 

Linksaf Hugo van der Goeslaan; Rechtsaf Kanaaldijk Zuid;

Linksaf Gabriel Metsulaan; Oversteken naar de Sint Jorislaan;

Linksaf Stratumsedijk; En verder over de Aalsterweg;

Verder op N69 en dan weet je het verder wel.

Marruh, niet allemaal tegelijk hè!

dinsdag 7 april 2009

Hallelujah

Het is nu zo’n 15 jaar geleden dat ik voor het eerst werd ondergedompeld in de wereld van Jeff, Jeff Buckley that is. Het was in de tijd dat ik veelal ondergedoken zat in Den Bosch bij mijn toenmalige vriendje en zijn collega-studentenhuisbewoners aan de Willemstraat.

Anyway Jeff Buckley: een veelbelovende en extreem getalenteerde singer songwriter. Helaas is hij niet meer onder ons. Als echte rock&roll-ster in de dop besloot hij een stukje te gaan zwemmen in de Mississippi en dat werd hem fataal. Maar zijn muziek leeft voort. Oké, dit nummer is door meerdere artiesten gezongen, maar deze versie van Jeff is speciaal. Zijn stem raakt echt iedere snaar in je lijf. En aan het einde van dit wonderschone liedje kun je alleen nog maar sprakeloos voor je uitstaren terwijl je een traan wegpinkt.

Ik weet het, ik ben een hopeloos romantisch geval, maar een waarschuwing is op z’n plaats. Only hit this link if you’re prepared to fall in love. 

http://www.youtube.com/watch?v=AratTMGrHaQ

maandag 6 april 2009

Lieve allemaal

Daar ging ik dan vandaag, samen met Olav naar Schiphol en terug. Tijdens zo’n lange rit kun je van alles bespreken; zakelijke inzichten, privé-nieuwtjes, etc. Maar wanneer Olav en ik in de auto zitten is het altijd de vraag of we wel op bestemming aankomen. Ik zat vandaag voor het eerst bij hem in z’n nieuwe Golf (eentje met Ferrari-koppel). En het was natuurlijk weer de vraag: hoe houdt Carin zich? Ik krijg het iedere keer weer voor elkaar de navi over de zeik te krijgen, zonder daar iets speciaals voor te doen. Zal wel aan mijn krachtveld liggen (use the force Luke). En op de terugweg… Jaaaa het was weer feest. We werden via het dorpje De Meern, over een N-weg geleid. Vervolgens de A12 op richting Den Haag, toen weer “indien mogelijk, keer om”, terug de A12 op richting Utrecht, A2 en na 2,5 uur stonden we weer in Valkenswaard.

Tijdens deze rit werd ik getriggerd deze post te schrijven, want daar was die radiocommercial weer. Nu mag iedereen zeggen wat ie wil over Fatima en de Rabobank. En ja, het werd tijd dat ze van de buis af ging. Ze is nooit een waardige opvolgster geweest van Jochem. Maar er zijn ergere dingen en wel deze: LIEVE ALLEMAAL... Natasha Froger banjert met grote onschuldige ogen door een maquette en spreekt als een ware moeder des volks tot ons. Nadat ze het goede nieuws heeft verkondigd springen spontaan lampjes aan in de maquette-huisjes. Grrrrr. Bij deze commercial (TV of radio, maakt mij het uit) krijg ik serieus behoefte aan een hele grote emmer. Mijn lunch, diner en als ik ‘ns wat vaker zou ontbijten, ook die, van maarliefst twee hele dagen wil mijn lijf uit. Via welke weg dan ook. Kan iemand daar eens wat aan doen? Ik heb er veel, heel veel voor over. Zelfs Fatima voor onbepaalde tijd op de Rabobuis.

zondag 5 april 2009

Geef!

Een paar weken geleden ben ik ervan overtuigd geraakt dat de energie die je geeft, je ook weer terug krijgt. Sindsdien sta ik daar nu iedere dag even bij stil. Ik geef meer en ontvang meer. Ik laat me, op mijn manier, dan ook graag inspireren. Enkele voorbeelden:

- De blik in de ogen van Jenson zojuist. Hij hoorde dat er geen herstart zou plaatsvinden en dat ie was uitgeroepen tot de winnaar. Dat terwijl hij een klein uurtje daarvoor nog door okseldiep water was gereden (gevaren).

- De plaatselijke keurige maar immer vriendelijke drogistmeneer die me tijdens de last  minute zaterdagboodschappen wees op de speciale aanbieding van Durex met Tingling Sensation. Say what? Tingling effect? Hahahaha. Nah nee, doe mij maar gewoon.

- De knoppen in mijn Magnolia-boom die, net als ik, niet kunnen wachten totdat ze uitkomen om mijn voortuin te verfraaien met prachtige bleekroze bloemen.

- Het dromerige liedje Evergreen (van Faithless en Zoe) dat op dit moment op mijn iTunes speelt.

Zo ook dit blog-document waar ik met de dag meer plezier aan beleef. De onbedwingbare drang om ervaringen, gedachten en gevoelens te posten is enorm. Nu weet ik dat er meerdere mensen zijn die me via dit kanaal een beetje in de gaten houden. Alleen meestal blijft het bij lezen. Laat ik daarom even duidelijk maken dat reacties very welkom zijn. Ze geven me energie. Een van mijn frequent followers laat met regelmaat een prikkelende, inspirerende of cynische opmerking voor me achter. En dat vindt deze dame meer dan leuk. Dus geef. En wie weet levert het je nog wat op. Ik kan het weten... ;)

Luilekkerland voorbij

Het heerlijk lange en intens luie weekend zit er weer bijna op. Met volle teugen heb ik genoten. Zon, rosé-tje, date tot diep in de nacht, uitslapen, luilakken, boekje lezen, verslapen, Formule 1.

Vanaf morgen staat de week in het teken van opstarten en doorstarten. Zo zal mijn maandag voor 95% opgaan aan een trip naar Schiphol om hopelijk daar een nieuwe klant binnen te slepen. Vervolgens door met het corporate concept van P.I.T. De re-designklus van Jack-up Barge kickstarten. Hopelijk een ‘gutsy’ respons krijgen op de guerilla-aanpak die we hebben voorgesteld aan JB Systems voor hun arbeidsmarktcommunicatie-vraagstuk. Dat wordt pezen dus. Maar niet getreurd, daarna staat het Paasweekend voor de deur... en ik heb alle intentie daar net zoveel plezier en energie uit te halen als uit dit weekend.

zaterdag 4 april 2009

Peace

Na een bezoekje aan de lokale schoenenzaak, een hele korte stop op het terras met M (een van my girls, zij komt nog aan de beurt) en de boodschappen, besloot ik gisteren eens wat anders te gaan doen. Ja, ik had me voorgenomen ergens een terras langdurig onveilig te gaan maken. Maar dat feest ging niet door.

Afgelopen Sint & Piet heb ik van S een boek van Herman Hesse gekregen en daar was ik nauwelijks in begonnen. Moest er maar eens van komen. Ik liet het boek in mijn tas vallen, haalde het dak van de auto en reed naar een park. Languit op een bankje, schoentjes uit (de nieuwe), heb ik ruim een uur zitten lezen. Daarna besloot ik mijn omgeving eens te observeren.

Mijn bankje stond aan de rand van een grasveld waar ook een kleine waterpartij was. Ik keek naar rechts en daar stond dat vreemde gebouw van de sterrenwacht. Achter mij waren wat kinderen aan het voetballen. Links had ik uitzicht op de Boutenslaan. En voor mij in het gras bevonden zich diverse groepjes mensen. Jongens en mannen in alleen een lange broek, meisjes en vrouwen in hemdjes. Sommige groepen hadden muziek meegenomen. Andere lagen te blowen in het gras. Hier en daar een ouder die een sprintje trok naar hun peuter die iets te enthousiast achter een eend aan liep, op weg naar de waterkant. Jongelui die met een puppie van een later hele grote hond speelden en weer anderen die aan het jongleren waren. Ondertussen slibde de rondweg steeds verder dicht. De auto’s stonden daar maar wat te staan in die lange trage optocht in de warme zon. Terwijl hun bestuurders zich druk maakten over de tijd en zich ergerden aan de verkeerslichten, die volledig de controle waren kwijt geraakt in deze chaos. Recht voor mij leek tijd stil te staan, het was totaal irrelevant geworden. Een jongen stond op, liep naar de waterkant en hengelde een plastic zak uit het water. Dat was zijn persoonlijke koelbox die middag en hij haalde er een volgende fles wijn uit. Deze club mensen was duidelijk niet van plan om mee te doen aan die gekte een paar meter verderop. Daar zat ik dan als voyeur van twee werelden. Meestal maak ik deel uit van die op de Boutenslaan. Maar vanmiddag even niet. Ik genoot van het uitzicht op de hippies van de jaren 0 en liet me overspoelen door een serene rust. Mijn telefoon ging, het was M, of ik nog even tijd en zin had om die avond samen een pizza op te peuzelen bij mij thuis voordat mijn date voor de deur zou staan. Tuurlijk, ik had alle tijd. Of eigenlijk was er geen tijd. Alleen maar zon, vrede en een gelukzalige glimlach. Wat kan een vrije zomerdag in april toch mooi zijn.

vrijdag 3 april 2009

S

In de categorie my girl breng ik een ode aan my girls. Om hun privacy een beetje in acht te nemen noem ik hun namen niet. Waarom deze post? Omdat mijn meiden net zoveel zeggen over mij (misschien zelfs wel meer) als de belevenissen die ik hier aan digitaal papier toevertrouw.

S is mijn ‘jongste’ vriendin. Ik heb haar 2 à 3 jaar geleden ontmoet. Het ontstaan van onze vriendschap en hoe deze zich heeft ontwikkeld is een bijzonder verhaal. Ze was de nieuwe vriendin van een vriend van Danny en mij. Ik kon geen hoogte krijgen van haar, vond haar misschien niet eens heel erg aardig op dat moment. Maar dat veranderde drastisch op oudjaarsavond 2006. We waren beide te gast (samen met onze partners) op een feestje in het Stroomhuisje. Een hele vreemde gelegenheid waar ik me totaal niet op mijn gemak voelde. We raakten aan de praat en raakten verzeild in een diep gesprek over het verleden, relaties, vertrouwen, etc etc. Kort daarna besloten S en haar vriend te gaan samenwonen. Ze kwam naar Eindhoven en liet alles in Friesland achter zich. Ongelooflijk, wat een moed.  Ik besloot haar te trakteren op een tournee door Eindhoven en vooral alle ‘bijzonderheden’. Zo reden we van Fruittuin de Wielewaal, door Woensel West, door de Kruidenbuurt, langs het asiel om te eindigen in een bepaald restaurant op het Stationsplein (jahaa, Yokohama, of course). Vanaf dat moment was het duidelijk. We waren aan elkaar verbonden. Of het er nu aan ligt dat we slechts 5 dagen verschil hebben in geboortedag of wat anders, dat weet ik niet, maar de connectie is intens.

S is één van de sterkste mensen die ik ken. She can move any mountain. Met ijzeren discipline en diepste toewijding slaat ze zich overal doorheen. Diep respect! En die kracht brengt ze ook over op anderen. Wat S voor me heeft betekend in een moeilijk maar o zo leerzaam jaar in mijn leven is met geen pen te beschrijven. Raad en daad, warmte, liefde, begrip, you name it.

Inmiddels heeft onze relatie zich ontwikkeld tot een hogere vorm van bewustzijn. We geven elkaar energie en genieten van de momenten dat we samen zijn. We respecteren elkaar in onze verschillen en verwonderen ons vaak over de overeenkomsten. Een kleine anekdote van vandaag zegt eigenlijk alles. Ik voelde ineens de drang om S te laten weten dat ik aan haar dacht. Ik kreeg een berichtje terug: dit was precies wat ik nodig had…  

donderdag 2 april 2009

Hierbij verklaar ik het seizoen officieel voor geopend

Vandaag was het dan zover. Lang gewacht en nu ook gekregen. Mooi weer zodat het dak weer open kon. Vanavond geen tijd voor een stukje doelloos toeren of te koffieleuten bij iemand, nope, 't was tijd voor de kapper. Dus ik weer van Nuenen naar Waalre, met-zonder-dak en spontaan begint de radio heerlijke foute zomerplaatjes te draaien. Ti Sento (of zoiets), wie kent het nog? Eighties verantwoord zullen we maar zeggen. Op de terugweg werd ik nog getrakteerd op Sinatra met I get a kick out of you. Nou het zomergevoel is compleet hoor. Heerlijk! Natuurlijk heb ik ook alweer voor het eerst voor pieieieiep gestaan. Luidkeels meezingen (en ik kan niet zingen), terwijl ik de tekst van een liedje maar half kende. O ja, dak is open, dat is waarom mensen naar me kijken... Maar niet getreurd, morgen is het nog steeds 'zomer' en morgen is deze jongedame vrij. Yihaa. Eens kijken of ik nog iemand kan strikken voor een terras...

Feel the magic

Feel the magic... laat ik beginnen met te verklaren dat ik echt wel weet dat ik nogal intens ben. Als het stormt bij me, dan bereik ik met gemak een categorietje Katrina. Als ik ergens naar verlang, dan moet alles, maar dan ook ALLES wijken voor wat ik wil. Als ik geinspireerd of enthousiast ben, dan reken er maar op dat ik het vuurtje bij jou ook wel aan krijg. En dat zonder padvinderij-skillz. Niet voor iedereen even gemakkelijk. Mijn naaste omgeving kent dit en weet ermee om te gaan. Sterker nog, plukt er ook de vruchten van. Olav werpt ’s-ochtends meestal een blik naar binnen, glimlacht een keer en weet hoe laat het is.

Maar het mooie van dit temperament is, is dat het mij zelfs nog steeds verrast. Het kan me overvallen en iedere keer weer in lichterlaaien zetten. Zo had ik deze week een presentatie voor wat mensen van een groot onderwijsinstituut om hen een beetje wegwijs te maken in de beginselen van branding. Wist op voorhand niet wat ik ervan moest verwachten. Maar gedurende de avond werd ik getroffen door de bevlogenheid en passie die deze mensen hadden voor HUN instituut. Geen achterover-in-hun-stoel-liggende onderwijsmanagers, maar mensen met hart en ziel die overliepen van verlangen om een fantastische uitdaging aan te gaan. Prachtig!! Ik hoop dat ik binnenkort voor ze aan de slag mag.

Gisteravond bevond ik me in een kroeg in Eindhoven en ging het gesprek op een gegeven moment over mijn geliefde Rome. En daar ging ik weer... Geliefd is dan nog zacht uitgedrukt. Als er zoiets bestaat als echt intens verliefd worden op een stad, dan is het mij jaren geleden overkomen. Het gemis is werkelijk bitterzoet. De aantrekkingskracht van deze stad op mij is zoveel sterker dan een blauwe lamp op een mug. Mijn zintuigen zijn weer maximaal alert en ik ruik, hoor, proef, voel bella Roma alsof ik er middenin sta. De geur van de schoongespoten stoepjes in de morgen. Het aroma van de espresso en vooral het luidruchtige publiek dat ’s-ochtends de koffiehuizen bevolkt. De zonsopkomst over het forum terwijl de dauw zich probeert vast te klauwen aan de tempel van Castor en Pollux. Het levensgevaarlijke spel dat je speelt als je de Fori Imperiali probeert over te steken. De vriendelijke, bijna gezellige ambiance van de Santa Maria Maggiore. De patserige overdadige St. Pieter. Saltimbocca.... simpel Romeins gerecht, maar het springt echt in je mond en trakteert je smaakpapillen op een feestje. De Romeinen, ach de Romeinen, wat een volk wat een volk. Kom je in deze miljoenenstad ergens voor een tweede keer op rij eten, dan ben je direct gepromoveerd tot de familia. Wauw! De afzichtelijke Trevi-fontein. De mysterieuze getto. Het machtige Colosseo. En de bijna geheime geschiedenis van Largo di Torre Argentina. Je begrijpt het, ik moet terug, ik MOET! Nu nog een reisgenoot die deze magie met me kan en wil delen.

woensdag 1 april 2009

Be afraid, be very afraid...

1 april!!!!! De grappen en grollen komen als tulpen, narcissen en krokussen (kies je eigen favoriet) uit de grond. De een wat beter dan de ander. YouTube op z’n kop was schattig. Het 1-april-verbod uiterst flauw. Ben benieuwd wie er achter de ‘Onur Air wordt hoofdsponsor van PSV’-hoax zit. Is dan wel weer humor. Zou één van mijn frequent followers kunnen zijn (?). Maar waar ik dan toch echt een spontane zenuwentik van krijg is PHD. U kent ‘m wel, Piet Hein Donner. Deze ernstig enge man haalde een grapje uit met de ministerraad. Hij deed het voorstel om werk- en rusttijden van ministers en staatssecretarissen te regelen, omdat de arbeidsinspectie bestuurlijke boetes op zou kunnen leggen voor nachtelijke werktijden... Luister, ik kan een practical joke absoluut waarderen. Sterker nog, bij VIS deinzen we er niet voor terug om mensen lichte paniek aan te praten over hun nieuwste trots op 4 wielen, door wat valse berichtgeving over verborgen gebreken en fabricagefouten. Maar als Piet Hein Donner ‘leuk’ gaat doen, dan lopen de rillingen over mijn rug. Ik zeg alleen maar: be afraid, be very afraid...