dinsdag 29 september 2009

Meten is weten

Het is tijd voor weer een onderzoekje. Deze keer geïnspireerd op een telefoongesprek dat plaatshad ergens in de middag. De meeste heren (zo niet alle) hebben wel eens vergelijkend warenonderzoek gehouden onder de douche van de sportschool of elders. Vandaag hoorde ik iemand zeggen dat ie wel happy was met zijn meer dan average omvang. Nou dat is prachtig voor ‘m, maar we weten natuurlijk allemaal dat die maat er niet echt toe doet. Ja leuk voor onder de douche tussen de andere kerels. Maar de echte waarheid komt pas boven in parate toestand (leuke woordspeling vond ik zelf). Hoeveel mannen durven toe te geven dat ze, met nauwkeurigheid, een meetinstrument hebben gehanteerd? Dan bedoelen we niet een beetje klooien met een geodriehoek en die transparante uiteinden voor het gemak maar meerekenen als een centimeter of 3 à 4 hè. En als die meting heeft plaatsgevonden, durft men dan ook de harde waarheid (weer zo’n prachtige, sorry, ze komen vanzelf) onder ogen te zien? Of jokt menig man er een centimeter of 2 bij?

maandag 28 september 2009

Schaduw

Vrijheid. Ik hou niet alleen van mijn vrijheid, ik heb het nodig. Een eerste levensbehoefte, niets meer en niets minder. Vrijheid om me te kunnen uiten op elk moment, op welke manier en via welk kanaal dan ook. Om me te kunnen bewegen in iedere richting. En met de snelheid die ik prefereer. Om niet afhankelijk te zijn en niet geclaimd te worden. Zuiver en alleen het idee dat ik die vrijheid niet zou hebben, kan me fysiek misselijk maken, naar de strot grijpen.

Kwetsbaar. Ik ben kwetsbaar. Doordat ik alles kan geven, kan ik ook mezelf verliezen. Het verleden heeft een paar fraaie littekens achter gelaten op mijn ziel. En ik ken de pijn die daarbij hoorde. Die vergeet je niet, nooit. Sterker nog, het maakt me bang. Wat als ik de weg kwijt raak en die pijn terugkomt? Wat als de littekens gaan jeuken?

Vandaag. Ik leef bij de dag en dat is nou eenmaal mijn systeem nu. Ik kan daardoor genieten van kleine dingen, wat ik vroeger niet kon. Van een liedje, van een kleur, van een grap. Ik weet niet wat de toekomst brengt en wil het misschien zelfs niet weten. Ja dagdromen over op tijd stoppen met werken. Of in mijn geval, niet meer afhankelijk willen zijn van werk voor je levensonderhoud. Maar veel verder dan dat gaat het niet.

Controle. Ik heb het vaak en ik heb het graag. Loslaten is een woord dat rood gemarkeerd staat in mijn dictionary. Ik weet dat ik ervan kan leren en dat ik erop moet vertrouwen dat voor alles een oplossing komt, maar het kost zoooooveel moeite.

De ontwikkelingen in mijn leven van ongeveer het laatste half jaar activeren alle schaduwen, zeg maar rustig angsten. Ik ben bang om mijn lot in andermans handen te leggen. Bang om verwachtingen te scheppen, die ik misschien niet kan waarmaken. Bang om pijn te ervaren of pijn aan te richten. Bang om privileges op te geven of daartoe gedwongen worden. En juist daarom gooi ik ze hier in de openbaarheid. Switching off the light and facing my demons. Bewustwording noemen ze dat, geloof ik. Hoop dat het helpt.

zondag 27 september 2009

Hear me roar!

Ziek plus vakantie is drie weken niet sporten. Vanochtend klonk er weer een here-we-go. Na een zwaar begin kwam ik over het dode punt, toen liep het weer als een zonnetje. Mede dankzij dit nummer. Wat een oerkrachten komen hierbij los. Unbelievable! Na 50 minuten heb ik mezelf afgetikt. Goed genoeg voor de eerste keer.

zaterdag 26 september 2009

Wake-up

De pluspunten: 1. Tijd voor een nieuwe garderobe. 2. Met kaarsjes aan gezellig thuis zijn. 3. Kijken naar/lopen in de sneeuw als je toch nergens naartoe moet. 4. Aan het einde van de winter ben ik jarig. Dat is wat ik zo gauw kan bedenken als je het hebt over de voordelen van herfst en winter. In die helft van het jaar ben ik niet op mijn best.

Het is algemeen bekend dat ik geen ochtendmens ben. Moeilijke vragen op de zaak mogen ze me pas stellen na 09.30. Dat weten ze en daar houden ze zich ook aan. Het is wel eens op een eerder tijdstip geprobeerd hoor. Maar dat was zo voorbij aangezien men dan OF geen antwoord kreeg OF gegrom en gemompel.

Dat ochtendprobleem in combinatie met het donkere half jaar zorgt ervoor dat ik ook met gemak door de wekker heen slaap. Dat ding (correctie 2, ik zet 2 wekkers) hoor ik dan pas als de alarmbellen al een uur afgaan. Ik heb gewoon licht nodig om een beetje mens te zijn. Ook overdag. Ik heb eens een kantoor gehad waar nauwelijks daglicht binnen kwam. Vanaf dag 1 had ik hoofdpijn.

Nu zag ik in het krantje van de Blokker dat de wake-up light in de aanbieding is. Ik heb al vaker me afgevraagd of dat niks voor mij was. Maar naast de ultieme lelijkheid van het ding vond ik ‘m vooral te duur. Dat laatste argument valt nu dus weg. Morgen is het WCW open. Ik slaap er nog maar eens een nachtje over. Maar als ik besluit ‘m morgen te kopen wil dat nog niet zeggen dat moeilijke vragen voor 09.30 worden beantwoord!

vrijdag 25 september 2009

IJs en ijskoud

Hoe lang ik al Depeche Mode aanhanger ben, weet ik niet. Maar toen ik vanmiddag M een grote beurt gaf in de wasstraat moest ik toch echt concluderen, dat dit mijn favoriet is uit het aanbod. Veel plezier met deze ijs en ijskoude track.

People are strange

En ik nog een tikkie stranger. Mijn hele waslijst aan eigenaardigheden zal ik hier niet opnoemen. Dat geeft zo’n vertekend beeld, ben eigenlijk een hele lieve meid. Trouwens als je mijn dagboek hier een beetje volgt, krijg je vanzelf een idee van die ‘bijzonderheden’.

Nee waar het om gaat is dat ik heel af en toe een voorgevoel kan hebben. Gebaseerd op niets eigenlijk. Geen aanleiding, geen argument, geen hint. Gewoon alleen een voorgevoel. Ik heb het natuurlijk niet altijd bij het rechte eind, maar wel verdomde vaak. Ik houd die voorgevoelens hoe dan ook voor me. Ieder mens moet z’n eigen weg vinden naar z’n eigen waarheid. De weg ernaartoe is vaak ook al een betekenisgevend proces en daar wil ik niet in interveniëren. Ik houd mijn mond, wacht gewoon af en meestal krijg ik nog gelijk ook.

woensdag 23 september 2009

Donker

Vanochtend ben ik toch eindelijk bij oma langs gegaan. Op weg naar haar ‘straatje’ kwam ik een zwarte kat tegen die me een beetje leip aankeek. Nadat ik hem groette met ‘hai poes, ken ik jou?’ schoot hij weg in de bosjes. Na een tijdje te hebben gestaan en gestaard, deed ik nog een rondje over de begraafplaats. In totaal heb ik er zo’n driekwartier rond gehangen.

Ik ging weg met een licht en tevreden gevoel. Maar het herfstweer van vandaag begint grip op me te krijgen. Het is donker buiten en donker binnen, in mijn hoofd. Ik wilde de gordijnen sluiten en wegkruipen onder een dekentje met een film. De kat van vanochtend bracht me op het idee om Pet Cematary te huren, maar die film is zo oud dat ie niet meer verkrijgbaar is. Dan maar zonder film onder de dekens.

maandag 21 september 2009

Boys of summer - Memorias de Calpe

Na een verschrikkelijke nacht kwam de zon op bij een helderblauwe hemel. Laatste dag. Ik nam me voor elke zonnestraal te absorberen. Na een snelle douche sjokte ik naar de super voor brood. Ik heb me het Spaanse wandeltempo aardig eigen gemaakt al zeg ik het zelf.

Het was mooi weer, maar je merkt aan alles dat de zomer hier voorbij is. De zon werpt lange schaduwen, de geur van hoop en opwinding is veranderd in melancholie en de wind wordt onstuimig. The summer’s out of reach. Boys of summer flitst door mijn hoofd. Hoe toepasselijk. Genoeg ontwikkelingen voor een heel jaar hebben zich de afgelopen 3 maanden in mijn afgespeeld. De zomermaanden. En nu is het voorbij. Het werd me teveel en het extra aan water achter mijn zonnebril stroomde over, terwijl ik een local groette die voor me stopte bij het oversteken.

Na een paar hapjes brood smeerde ik me in, pakte mijn spullen en ging met een zwaar gevoel de deur uit. Ik installeerde me in een hoekje van het strand. De zon schijnt volop, maar de wind is ijzig koud en snijdt met harde vlagen in op mijn lichaam. Volhouden, het wordt vanzelf warm. Headset op en wegzweven neem ik mezelf voor. Met de kou komt het kippenvel. En met de muziek komt de pijn. Terwijl ik lig te bibberen stromen de hete tranen langs mijn gezicht. De wind suist en de zee bruist. Ik vertrouw erop dat al dat natuurlijk geluid mijn huilen overstemt. En zo niet, dan toch. Wat kon mij het schelen dat andere badgasten me zien. Ik heb pijn, intense pijn.

De middag komt en mijn maag/darmkanaal is niet blij. Leegmaken lijkt het devies. Ik kom de middag door aan het zwembad alwaar ik uit vermoeidheid in slaap val op de betonnen vloer. Gebroken wordt ik wakker en keer terug om wat stukjes te schrijven. Na een boodschap is het tijd om de koffer te vullen. Zo nog eten en dan borrelen met Rafa en Jordi. Maar daar bleek niets van terecht te komen.

Mijn gemoed daalde ver onder het vriespunt en de turbo-molen in mijn kop draait op volle toeren. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik zat wel degelijk in een relatie, maar kreeg het pas door nadat hij me had verlaten. Hoe vaak heb ik vanochtend wel niet de wens in mijn hoofd uitgeschreeuwd dat hij met zijn opvallende verschijning het strand op zou lopen. Achter me komt zitten. Zijn armen en benen klemvast om me heen slaat en belooft me nooit meer los te laten. Ik ben de tel kwijt. God, wat hou ik van die man. En wat een onvoorstelbare pijn doet het als ik me realiseer dat ik hem kwijt ben, omdat hij heeft gekozen zijn leven anders in te vullen. Ik vraag me af wat ik anders had kunnen doen. Had moeten doen. Maar daar zit het ‘m niet in.

Ik begrijp hem. Ik begrijp zijn keuze. Tuurlijk. Het verandert alleen niets aan het feit dat ik me sinds een dag geleden ben gaan realiseren wat ik kwijt ben geraakt. Ook al ben ik de laatste om te binden aan uitspraken of beloftes op dit moment. Maar misschien ben ik mijn partner in het bejaardentehuis wel kwijt. Er blijft een gigantische open wond achter. En de enige die ‘m kan genezen is hij. En misschien vadertje tijd. Godverdomme, wat wil ik je terug...


Deze laatste dag brengt me ook aan het einde van mijn reisverslag. Laat ik voorop stellen dat het een goede beslissing is geweest om te gaan. Vooraf had ik geen ander doel dan te relaxen. Achteraf kan ik zeggen dat ik weer aardig wat over mezelf heb geleerd en dat de band tussen M en mij sterker is dan ooit. Een week die begon met het overweldigende gevoel van onoverwinnelijkheid eindigt met de zielverterende pijn van een gebroken hart. De laatste 2 dagen hadden voor mij anders mogen verlopen. Wat ik ervoor over zou hebben, doet er nu niet meer toe. Ik kan het nooit winnen van zoveel jaren voorsprong. Nu verlang ik alleen nog maar naar huis. Naar M die geduldig op me wacht onder de carport, Sambal die me vaag aankijkt en naar mijn eigen bed om daarin verder te janken.

Verlies - Memorias de Calpe

Only those you love can hurt you. Een waarheid als een koe. In mijn hart is plaats voor slechts enkele bewoners. En omdat ik kwetsbaar ben, ben ik heel spaarzaam met aan wie ik de sleutel geef.

De laatste tijd heeft iemand een kopie van de sleutel gemaakt door me te overladen met warmte, aandacht, begrip en liefde. Nee, ik ben niet verliefd. En ik ben nu niet de persoon voor een relatie. Maar was daar stiekem niet sprake van een relatie. Anders dan normaal; maar het was een soort van relatie. Er was een connectie die nauwelijks was uit te leggen aan anderen. Er gingen geen 4 uur voorbij zonder contact. Dat kon ook niet anders, we hadden elkaar nodig.

Vanavond draaide de wind. Ondanks de richting waarin de ontwikkelingen denderden de afgelopen tijd. Het sloeg om. Als een blad aan een boom. En ook al kan ik met mijn hand op mijn hart verklaren dat ik nu niet toe ben aan een relatie (zoals relaties meestal worden bedoeld), ik heb pijn. Big time. Ik voel me verlaten, gekwetst en gebruikt.

Om het verdriet even te parkeren ben ik de Tango binnen gelopen en ben naast Rafa (zie andere post) in een fauteuille geploft. Iets uitkiezen van de kaart kostte me de grootste moeite. Iedere vorm van concentratievermogen was weg. Gelukkig zit Rafa vol met verhalen en ze waren een welkome afleiding. Schuilend voor zandstormen en hoosbuien hebben we nog een mojito gedronken (de lekkerste ever overigens). Toen ik weg ging was voor hem de avond nog jong. En zijn aanbod om me naar huis te brengen heb ik vriendelijk afgeslagen. Ik moet aan de slag. Mijn verdriet verwerken. Iemand heeft mijn hart gestolen en ’t uit zijn klauwen laten vallen. Gelukkig ben ik door de jaren heen een expert geworden met lijm...

Calpe - Memorias de Calpe

Voor diegene die Calpe niet kent, hier wat korte achtergrond. Nee, geen historisch onderbouwd document, gewoon een indruk van het dorpje.

Calpe is een middelgrote badplaats. Qua inwoners is het iets kleiner dan Nuenen. Het dorp heeft een rijke historie. De Romeinen hebben er huisgehouden en vooral de Moren hebben hun sporen nagelaten. In het hele dorp vind je daar het bewijs van. Via een klederdrachtmuseum, kunst en lokale feestdagen. Het dorp was door z’n ligging ook ideaal voor het afweren van piraten. In het oude dorp (hoog gelegen en je moet maar net weten hoe je er komt) hangt een gekke sfeer. Allerlei kleine pleintjes, alle panden en straten zijn versierd. Ofwel in heldere kleuren geschilderd en betegeld, ofwel voorzien van kunstwerken op de gevel.

Tegenwoordig is het dus een badplaats en ik vroeg de temporary local Rafa hoe dat er zat met de verhoudingen in het dorp. O, heb je effe, was zijn reactie. Maarliefst 80% van alle horecagelegenheden en 60% van alle vastgoed is van één en dezelfde man. Deze man is van Siciliaanse afkomst en zijn naam is meneer Rocco. Nu is Rafa geen lieverdje. Sterker nog, je moet hem niet tegen je hebben deze kleine ‘El hombre de la mar’. Dus als hij zegt dat je een goed leven kunt hebben in Calpe, een heel goed leven, mits je je gedraagt, dan snap je dat meneer Rocco een echt Siciliaan is... Schitterend dat soort weetjes...

Tornado-M - Memorias de Calpe

Anderhalf uur voor M’s komst is het nog 37 graden in de zon. Als de taxi voor mijn deur stopt nog maar 25. Na 2 dagen nauwelijks gesproken te hebben, breekt nu het verbale geweld los (en ook het noodweer). Aan het eind van de avond zijn mijn stembanden gekneusd en is mijn keel rauw. Dat gaat zo nog 2,5 dag door. We praten over alles. Over familie, angst, liefde, relaties, werk, onszelf en elkaar. Naast al dat geouwehoer was er ook nog tijd voor strand, lekker eten, shoppen (na M’s interpretatie van mas y mas was Calpe leeg), cocktails, samen puzzelen in bed op z’n Zweeds, sangria, mannen keuren en een tripje naar het oude dorp.

Wat die dagen met M voor mij hebben betekend krijg ik maar niet fatsoenlijk op papier. Ik worstel er al dagen mee. Aan de ene kant voelde het als een lange versie van onze regelmatige koffieleut, super relaxed. Aan de andere kant is er iets veranderd, voor mijn gevoel. We begrijpen elkaar beter en waarderen elkaar meer. De band die we al hadden heeft een verzwaard fundament gekregen. We’re solid. En dat vind ik zo mooi, dat ik het niet onder woorden kan brengen. Daarom heb ik vanmiddag een cadeautje voor haar gekocht. Met een reden en een boodschap die voor haar inmiddels bekend zijn. Dat hoef ik hier niet te herhalen.

M heeft het ook heerlijk gehad. Haar ‘als je dit de volgende keer weer doet, laat het me weten, dan ben ik van de partij’ vind ik het mooiste compliment.

Indian summer


Ik hou van de zindering en verwachting die in de lucht hangt aan het begin van de zomer. In januari ben ik de winter al zo verschrikkelijk beu, dat ik smachtend naar elke voorjaarszonnestraal kijk. Ik ben net weer een paar dagen in Nederland en in die week van afwezigheid is de natuur drastisch gewijzigd. De bomen hebben andere kleuren. Het gras is bezaaid met blaadjes. De winter kondigt zijn arrival al aan. Maar op zo’n zonnige dag als vandaag is het nog even mooi.

Sweet dreams

Fucking scary, maar prachtige fotografie dit. Het is een shoot die childhood fears moeten voorstellen. Ja, de plaatjes zijn sick, maar ook weer erg mooi. De reden dat ze mij zo aanspreken, is dat ik ben uitgerust met een levendige fantasie. En als er wat tumult in mijn leven is of iets me dwars zit, droom ik als kind. Grafisch, expliciet, verwarrend en griezelig.

http://www.soothbrush.com/children-fear-photography/

zondag 20 september 2009

Vis - Memorias de Calpe

Spanje is de uitgelezen plek om vis te eten. Alleen M was het er niet mee eens die eerste avond. Het ging van 'Jezus Liaan, hij heeft nog tanden!', via 'Geefnie hoor visje, komt goed', naar 'Z'n kieuwen bewegen nog!'.

Rafa y Jordi - Memorias de Calpe

Op M’s 1e volle dag ziet de hemel grijs. We hebben nog niet wat we zullen doen met deze dag, maar we starten met een ontbijt buiten de deur. De keuze valt op een tafeltje bij Tango en het feest vangt direct aan. M wil wel koffie legt ze uit aan de jongen van de bar. Maar wel met smaak. Een solo is misschien te sterk. Maar niet met teveel water hè. De barjongen, Jordi zo blijkt later, komt terug met 1 solo voor M, een cortado voor mij en nog een koffielekkernij voor M. Moest ze maar eens proberen. Ging haar zeker bevallen. We kletsten elkaar weer de oren van de kop. Het weer was nog steeds slecht en ontbijt werd een uitgebreide koffieleut-sessie. Ondertussen was Jordi het entertainment-programma. Met veel zwier, luid gelach, fel groene ogen en zonnebloemwimpers (constatering van M) bracht hij vrolijkheid in de tent. De boulevard veranderde in een kolkende rivier en we besloten een borrel te nemen. M vraagt of Jordi ook iets lekkers te drinken heeft. ‘Drink me’, is zijn antwoord...

Een klein grijs mannetje aan een tafeltje kan er erg om lachen en wisselt de hele ochtend al korte gesprekjes met Jordi in moordend-tempo-Spaans. De man blijkt half Spaans, half Nederlands en heeft 12 jaar geleden Nederland verlaten. Nu runt hij hier de jetski-verhuur (rijdt zelf een Bombardier van 215 pk). Na veel gezelligheid en vooral veel drank (getuige de ark van Noach) verlaten we aan het eind van de middag de bar. Als we zin hadden moesten we vooral Inter-Barca komen kijken.

De volgende dag worden we met een uitbundige Ola Chicas begroet en we ploffen neer in een stoel. Even later komt Rafa het strand afrennen en valt met een ‘mag ik erbij komen zitten’ bibberend van de kou op een stoel aan ons tafeltje. Als Jordi er ook bij komt zitten, is het vol. Het gesprek begint over voetbal aangezien Jordi een grote tattoo van het Barca wapen op zijn voet had. Jordi begint een joint te bouwen en M kijkt geïnteresseerd toe. De interviewer wordt wakker in haar. Hoe werkt dat dan? Hoef je dat spul alleen maar te verwarmen en dan valt het al uit elkaar? Hoe weet je of het wel goed spul is? Rafa: Ik heb het zelf binnen gevaren, dus het is goed. Later blijkt dat ie vroeger in Nederland is gepakt toen hij met 3500 kilo van dat spul de haven van Rotterdam binnen kwam varen. Rafa is 3 keer getrouwd en heeft 12 kinderen. De hele wereld gezien en nog steeds niet honkvast. Aanstaande maandag vertrekt hij naar Tenerife, dan 6 weken later naar Cancun, dan naar Argentinië om aan het begin van de zomer weer terug te zijn in Calpe. Jordi en Rafa kletsen druk en lachen veel. Rafa vertaalt het een en ander voor ons en wij kijken vervolgens weer met verbazing toe hoe een Spaans rijkeluiszoontje van 22 en een 50-jarige levensgenieter ogenschijnlijk van dezelfde leeftijd met elkaar omgaan en de dikste maten zijn.

Gekke geit - Memorias de Calpe

De dame van het appartement, bij wie ik incheckte, blijft me met een nieuwsgierige glimlach aankijken iedere keer dat ik voorbij kom. Toen ik haar mijn geprinte mailtje liet zien zaterdagmiddag duurde het ff voor het bij haar duidelijk was. Ah, particular! Si si. Ik uitleggen dat ik hier jaren ben gekomen met familie en nu op eigen houtje terug was. All alone? vroeg ze verbaasd. Heerlijk rustig, mooi gebied kwebbelde ik terug. Nou als er ook maar iets was, moest ik het zeggen. De volgende dag vroeg ze of alles okee was, ik echt niets nodig had, informatie zocht. Nee ik had echt niks nodig, ik was heerlijk aan het relaxen.

Zonet sprak ik M. Ze had een half uur vertraging gehad en was net in een taxi gestapt. Ik zal haar maar via de achterkant naar binnen loodsen. Okee, ik heb betaald voor het appartement, maar ik wil ook geen gezeik. Mijn 2 dagen afzondering zitten er voorlopig op. Tornado-M is on her way. Ik zal m’n best doen haar ook in de zen-modus te krijgen, het wordt hoe dan ook bere-gezellig.

zaterdag 19 september 2009

Pinggg! - Memorias de Calpe

Het rommelde nog steeds toen ik onder de douche vandaan kwam. Op de boulevard lagen grote plassen en de dreiging van meer regen hing in de lucht. Ik trok één van m’n in de opruiming gevonden Protest-shirts aan, een groen ¾ baggy worker en mijn Birkenstocks. Geen make-up vanavond; gewoon met mijn bleke kop en een laag staartje naar buiten. Ik liet het boek waar ik gisteravond aan begonnen was in mijn tas vallen. Telefoon in mijn broekzak en liep behoedzaam om de plassen op de bijna verlaten boulevard.

Je kunt merken dat het naseizoen is. De mensen die je tegenkomt (als het wel mooi weer is) zijn OF Spaanse gezinnen, OF oudere stellen waarvan de kinderen al lang en breed het nest hebben verlaten. Er heerst een soort gelatenheid, een bezinning, misschien zelfs opluchting dat de zomergekte voorbij is.

Langzaam wandelde ik naar het einde van de boulevard van mijn baai (Calpe heeft 2 baaien voor de goede orde, alhoewel Rafa vertelde me eergisteren dat het tweede strand verdwenen is). Ik vraag me af wat en waar ik wilde eten. Toch maar terug naar het restaurant van gisteravond (en van vele avonden, vele jaren geleden). Het begint te regenen. Even vond ik het nodig om mijn pas te versnellen, maar vroeg me direct daarna weer af ‘waarom eigenlijk’. Een beetje nat arriveerde ik bij het restaurant en koos een tafeltje vooraan, lekker beschut onder een grote parasol.

Ik vroeg om het menu, maar de bediende liet me weten dat de keuken nog niet open was. Ik was ook wel erg vroeg bedacht ik me. Dan maar eerst een cortado en het menu voor dadelijk. Mijn koffie werd gebracht en in één beweging stak ik een cigaret op en viste ik het boek uit mijn tas. De marathon ging beginnen. Na ruim een half uur kwam de ietwat vreemde Vlaming mijn bestelling opnemen. Ik informeerde of het wel okee was, of de keuken zover was. volgens hem moest het nu wel kunnen. Mijn keuze viel op alleen een hoofdgerecht, de ossehaas. Vroeger was die hier goed. Beter dan in menig Nederlands restaurant. Tijd voor een hernieuwde kennismaking.

Even later zonk ik weer in mijn boek. Mijn haar begon op te drogen en ik draaide wat met de lokken die uit mijn staartje vielen. De ober had ondertussen mijn drinken neergezet en de tafel voor me gedekt. Maar het was allemaal in een roes aan me voorbij gegaan. Ik had bodemdrift. Dit boek MOEST uit. Vanavond nog. Kan me niet schelen hoe lang ik hier nog zit.

Mijn bord arriveerde en ik legde mijn boek op de stoel naast me. Het smaakte fantastisch. Ik keek naar de voorbijgangers op de boulevard. Het waren er nu een stuk meer. En ze zagen er geel en licht uit. Het weer was opgeklaard en achter me, achter de gebouwen, ging de zon langzaam onder. Het laatste beetje zonlicht maakte lampjes van de mensen. Pfff wat een gigantisch bord. Hoe lekker ook, ik kreeg het niet op. Nadat ik het bestek had neergelegd pakte ik m’n boek weer op. De vriendelijke Vlaming kwam mijn tafel afruimen en vroeg me wat ik las. Ik vertelde hem dat het ging over een vrouw die verscheurd wordt tussen haar huwelijk en haar minnaar. En trouwens, doe nog maar een cortado.

In no time zoog het verhaal me weer naar een andere wereld en pagina na pagina verslond ik de hoofdstukken. Amper bij de realiteit nog een cortado en toen het laatste hoofdstuk aanbrak, trakteerde ik mezelf op een wijntje. Na 4 uur met m’n gat op diezelfde rieten stoel, sloeg ik het boek dicht. Ik wenkte de ober voor la cuenta en toen hij me die bracht vertelde ik hem het plot. Ook al ging dat moeizaam. Ik was nauwelijks in staat om te praten. Mijn zintuigen stonden maximaal op ontvangen, niet op zenden. Ik wilde zo snel mogelijk de afzondering in. Alleen zijn met mijn gedachtes. Ik legde het geld plus een mooie fooi in het schaaltje, pakte mijn cigaret van de asbak en verdween de boulevard op.

Ik liep heel langzaam. Alsof mijn lichaam alle energie en aandacht in mijn brein stopte, lopen was lastig. Ik liep voorbij mijn eigen gebouw. Naar het deel van de boulevard waar geen strand was. Alleen rotsen onder een afgrond. Op een stil plekje trof ik een bankje en daar liet ik mijn gedachtes doorrazen.

Ik keek over de zwarte zee onder een maanloze hemel. Verderop lag een zeilboot voor anker en het lampje op de boeg schommelde loom. De flood lights op de boulevard langs het strand trokken strepen over de zee. De lampen verschilden van kleur. De een wat geelig, de ander een beetje rose. Het zag er best gek uit. Net een zebrapad van verschillende kleuren stoepkrijt. Boven me was het een drukte van jewelste. Kleine vleermuizen cirkelden in het wilde weg. Ik probeerde er één te volgen die achter een vuurvliegje aan zat. Zoals een leeuwin op zo’n dommig springbokje jaagt, volgde hij elke beweging. Toen even later het gevecht boven zee werd vervolgd raakte ik ze kwijt. Ik prentte mezelf in: onthouden, registreren, opslaan, zebrapad, batman’s, zebrapad, zeilboot, batman’s, zeilboot...

Wat had dit boek me te vertellen? Dat elke relatie gedoemd is te mislukken? Mislukken niet in de zin dat je dan ook altijd uit elkaar gaat. Maar dat je hoe dan ook van elkaar vervreemdt. Je groeit uit elkaar en dat is de natuurlijke weg van dingen. Ongeveer de helft van de stellen blijft toch bij elkaar. Uit beleefdheid. Uit gewoonte. Of omdat men accepteert en waardeert hoe de relatie een andere wending neemt. Kun je eigenlijk nog wel spreken over een relatie die mislukt? Is dat ‘mislukken’ niet gewoon een verkeerde beschuldiging voor iets wat eigenlijk ontwikkeling is? Evolutie van de ziel. Zijn we in basis niet allemaal einzelgangers? Ja de één wat meer dan de ander. Maar staan we niet volledig op onszelf en is de interactie die we aangaan met anderen (soms lang, soms kort) niet de aandrijving van onze eigen ontwikkeling en die van alle andere relaties? Niet dat het tijdelijke karakter zo licht en luchtig is, dat er geen pijn bij komt kijken, zeker niet. Het loslaten of inzien dat je los moet laten doet veel pijn. Ik heb het zelf gekend. Een paar jaar geleden zelfs.

Maar was ik wel de enige met pijn, vroeg ik me ineens af. Nooit heb ik erbij stil gestaan dat D ook pijn heeft gekend in die tijd. Nou ja, iets eerder dan ik. Hij was er nu eenmaal eerder achter dat ‘ons’ voorbij was, dan ik. Ook hij moet pijn hebben gehad toen ie besefte dat de samenhang, de verbondenheid voorbij was. Ook hij heeft dat moeten accepteren. Gek, ik sta er nu voor het eerst bij stil. En ik ben er zelfs stil van. Verbaasd. God, wat doet deze trip met me. En wat is dit goed. Alleen met mijn hoofd. Alleen met mijn rust.

Morgen komt M. Ik zal alles een beetje aan kant moeten maken. Alles ligt en staat er zoals het is gebruikt. Mijn bikini ligt nog op de badkamervloer. De afwas staat op het aanrecht te staan. Maar eerst m’n memoires van deze bijzondere avond uitschrijven. Dat gaat voor. Misschien als M een beetje in een filosofische bui is, kunnen we nog eens een onderwerpje zus of zo aansnijden.

Remi - Memorias de Calpe

Tijd voor het strand. De vorige bewoners hebben parasols achter gelaten, dus daar maak ik dankbaar gebruik van. Ik installeer me op een open plekje en pak m’n handel uit. Hmmm hoe werkt dat zo’n paal in de grond krijgen. Lijkt allemaal heel logisch, maar het ding gaat niet verder de grond in. Heej twee handvaten om wat extra druk te zetten. Werkt ook niet. Dan maar met de voetjes dat ding met geweld door het mulle zand duwen. Krak. Ik ken mijn eigen krachten niet... Schijt, dan waait ie maar weg straks.

Het is vandaag niet heel heet. Half bewolkt, dus goed uit te houden. Opnieuw verbaas ik me over de massa’s aan innerlijke rust die me overspoelen. Ja, ik was altijd al erg goed in mezelf te vermaken in mijn uppie. Maar dit sloeg alles. Ik genoot van het alleen zijn. Sterker nog, ik kon me zo voorstellen dat de aanwezigheid van een andere persoon op dit moment mijn gelukzalige glimlach alleen maar zou verbleken. Ongeacht wie het was (andere badgasten niet meegeteld). Ik voel me thuis in die anonimiteit. Altijd al gehad. Misschien is dat de stadsmens in me.

Na 1,5 uur heb ik genoeg muziek gehad en stort me weer op mijn boek. Na een uur en veel letters kijk ik even op. De lucht boven de bergen lijkt zwart. Zonder zonnebril is ie donkergrijs. Ook foute boel. Ff in de gaten houden. Als de eerste donderklappen uit de bergen klinken, maak ik me uit de voeten. Toch tijd voor een poco comer. Terwijl ik op mijn balkon zit te lunchen begint het te regenen en dat is hier niet zomaar voorbij. Ach dan maar een siesta. Ben tenslotte in Spanje.

The good life - Memorias de Calpe

Het is half 8 en trek snel wat luchtigs aan. Ik wil eens kijken of dat ene restaurantje er nog steeds zit. Daar waar ik jaren geleden zo lekker heb gegeten. Het zit er nog en ik positioneer me op de eerste rij, uitkijkend over de zee. Ik bestel de scampi’s en de zeebaars. Tuur wat over de zee. Aan de horizon varen wat bootjes. Terwijl het langzaamaan donker wordt doe ik nog maar een cortado. Tevreden na het heerlijke maaltje, stationeer ik me rond half 10 op mijn balkon met het eerste boek. Op de achtergrond ruist de branding en in het aangrenzende hotel speelt een of ander bandje wat jazzy tunes. De ontspanning overvalt me en ik race door de hoofdstukken. Loom en fuzzy dwing ik mezelf het boek weg te leggen anders gaat dit zo de hele nacht door. En ik wil een beetje op tijd op om de eerste lading zonnestralen te incasseren. Ik voel het aan mijn water; deze week gaat me zo’n goed doen!

Invincible - Memorias de Calpe

Om 15.00 exact liep ik het gebouw uit. De warmte was al voelbaar IN het luchthavengebouw, maar nu kwam hij me echt tegemoet. Een paar minuten geleden had ik een flesje water gekocht en terwijl ik daar in de rij stond om af te rekenen met m’n veel te zware koffer, voelde ik me oppermachtig.

Ik plofte neer op mijn koffer en stak de 1e cigaret op Spaans grondgebied op. Nadat ik die had uitgemaakt sjokte ik naar de taxi’s. Ik trof een Britse taxichauffeur die me een lijstje liet zien om aan te tonen dat Calpe een vast tarief had. Vond ik redelijk en off we were. Keuvelen em kleppen over de plaatsjes in de regio en hoe hij hier terecht was gekomen. ’t Was eigenlijk best gezellig.

Na Benidorm zakte ik achterover in de bank en genoot van het uitzicht. Alles kwam weer bekend voor. Mijn gezicht vervormde tot een brede glimlach en ik vroeg me af waarom ik dit niet veeeeeel eerder had gedaan. Ik zat alleen in een taxi met een chauffeur die echt niet kon autorijden, genoot van het panorama en niemand, maar dan ook niemand kon me iets maken.

Beloof is beloofd

Tijdens mijn vakantie heb ik een stapel papier volgeschreven. Ik had een schrijfblok meegenomen, just in case. Als ik de geest zou krijgen kon ik 'ns wat op papier krabbelen. Niet omdat het moest of omdat het een doel was. Puur om eens wat te noteren ALS er wat noemenswaardigs voorbij kwam. Nou dat heb ik geweten. Er liggen 20 kantjes klaar om uitgewerkt te worden. Een waar reisverslag. Helaas zonder een happy end...

vrijdag 11 september 2009

Send & receive

Liefde is geven en nemen. Maar als je niet gewend bent te ontvangen, is dat in ontvangst nemen zo makkelijk nog niet. Dan moet dat met harde hand erin gemept worden.

Maar sinds kort heb ik een geweldige cursusleider. Met volledige overgave en volharding overlaadt hij me met containers aan warmte. En langzaamaan laat ik hapklare brokjes binnen komen. Tot laatst... ik heb me laten voeren, tot en met. Ieder hapje en slokje heb ik gulzig tot me genomen. Een frenzy! Ik heb mezelf laten verzuipen in urenlange liefkozing en streling, totdat ik een meter boven mijn bed zweefde. Genot heeft een nieuwe dimensie. Een verslavende.

Offline

Een week niet online, hoe doe je dat? Ach er zijn er genoeg die daar geen enkel probleem mee hebben. Zo was ik ook. Maar ik val tegenwoordig in die andere categorie. Verslaafd aan dit medium, twitter en weet ik veel wat... Ik heb 4 boeken bij me (als ik er 1 uitkrijg, is dat al knap, maar zo heb je wat te kiezen hè), mp3 speler, tijdschriften (thankx gulle gever), een hoofd vol gedachtes en herinneringen en een flinke apotheek. Misschien dat ik nog wel een hard copy dagboek ga bijhouden en later hier wat flarden presenteer. Wow, da’s ff schrikken, een hard copy dagboek... Voor na deze week heb ik de voorbereidingen al getroffen, mijn online fotoalbum is een feit. Dus daarop verschijnen vanzelf de, uiteraard gecensureerde, plaatjes.

http://picasaweb.google.com/lianepiczz

31 december 2007

’s-Avonds acht uur onderweg naar oudjaarsavond bij vrienden over een verlaten weg, werd ik overvallen door dit. Nu voelde ik me al niet top, maar bij het horen van dit nummer werd mijn eenzaamheid in al haar naaktheid blootgelegd. God, wat heb ik gehuild in die 3,5 minuut. Het nummer doet me nog altijd veel, maar ik mis vooral die heerlijke stem op de radio.

maandag 7 september 2009

Ali Chemicali

Ik stond zondag al niet al te fris op. Hoofdpijn, brak, doodmoe en lichte oorpijn. De halve dag heb ik een beetje lopen hangen. Vanochtend bleek die oorpijn wat serieuzer. De rommel die eruit kwam verraadde een oorontsteking. Door de dag kwam daar ook nog koorts bij. Het feest was compleet. ’s-Ochtends had ik al een belletje gepleegd met de huisarts om mezelf uit te nodigen voor de middag.

Zo gezegd zo gedaan, aan het einde van de middag stond ik bij hem op de stoep met ‘Liane heeft een oorontsteking, wat heb je voor paardenmiddel in de aanbieding’. Leuk zo’n huisarts die dan zegt ‘een paardenmiddel werkt over het algemeen beter bij paarden’, maar hij had wel een fijn kuurtje voor me. Een mooie combi van gadeverdegadever-wat-een-smerige-oplostabletten, oordruppels en neusspray. Die ellende moet ik een week gebruiken, dus de tijdelijke apotheek verhuist vrolijk mee naar de vakantiebestemming. Naast allerlei onpraktische bijwerkingen betekent dat ook dat ik mijn eerste sangria moet uitstellen totdat die ellendige kuur over is. Zucht...

zondag 6 september 2009

A warm welcome

Ik heb de indruk dat ik de laatste tijd wat extra lezers heb verzameld. Ook al weet ik niet wie je bent: Welkom! Fijn dat je langskomt en het interessant of leuk vindt wat ik meemaak of te melden heb. Laat eens een keer een reactie achter, vind ik dan weer leuk. Je hoeft niet eerst te worden toegelaten of door een ballotage. Het enige is dat je een toegangscode moet natypen. En naar ik begrepen heb, zijn die al een bron van amusement op zich. Tot ziens.

zaterdag 5 september 2009

mPhone

De titel zegt het al, dit stuk gaat over een telefoon. En niet zomaar één. Nee, geen next generation iPhone. Maar een telefoon die de telefoongebruikers in telefoonwereld versteld doet staan. En de telefoontjes in telefoonwereld ernstig aan hun roots zou laten twijfelen. Het is de... mPhone.

Wat kan mPhone zoal? Welnu, mPhone kan sms’en, mms’en, internetten, muziek opslaan en afspelen, filmpjes opnemen en afspelen, allerlei leuke en/of irrelevante applicaties herbergen, maar niet bellen. Wat zegt u? Niet bellen? Nee, inderdaad, niet bellen. Of gebeld worden. Maar dat is toch belachelijk, daar kan nooit markt voor zijn. Nououououw, ik denk dat ik wel één of twee mensen weet die er voor in zouden zijn ;).

vrijdag 4 september 2009

Oorlogswonden

Iedereen heeft zo zijn bagage. De één verzamelt op jonge leeftijd de nodige tekenende ervaringen, de ander heeft er wat langer voor nodig. Maar ik denk dat iedereen die de 30 gepasseerd is, een flinke rugzak heeft opgebouwd. Soms heb je niet alleen een rugzak, maar ook nasty littekens op je ziel. Echte oorlogswonden. Daar kom je ook nooit meer helemaal vanaf. Je draagt ze mee en ze zijn deels bepalend voor wie je bent en de keuzes die je maakt.

Ik heb mezelf wel eens afgevraagd wat er met me zou gebeuren als mijn littekens weer gaan jeuken. Als er zoiets bestaat als fantoompijn in je ziel, hoe reageer ik daar dan op? Ook al ben ik nu een gelukkig mens, je weet nooit wat de toekomst brengt.

Vandaag heb ik gezien wat die littekens met iemand kunnen doen. En ik ben geschrokken. Flink ook. Ik heb deze persoon gezien en gesproken, maar alleen het lichaam. De ziel was niet thuis. Tenminste, zo omschrijf ik het gevoel dat me bekroop. Ik heb zelden zoveel angst gezien. Ik zag alleen maar algehele verkramping. Toen ik vertrok leek het alsof ik iemand gezag zei die ik nauwelijks kende. Heel heel heel erg eng...

woensdag 2 september 2009

ErDOORheen, niet erOMheen

Een advies wat ik geregeld naar mijn hoofd geslingerd krijg. Liaan, je moet DOOR het probleem heen. Ik moet daar soms aan herinnerd worden. Het ligt niet in mijn aard om confrontaties op te zoeken, in ieder geval niet in persoonlijke sfeer. Ik wil niet gekwetst worden (ook al heb ik nog zo’n grote bek, ik heb een klein hartje) en wil ook niet kwetsen. Dus dat ga ik het liefst uit de weg. Ik weet het wel hoor, stinkende heelmeesters bladiebladiebla. Maar dat maakt het nog niet makkelijk.

Zo sluimert er al een tijdje een issue waar ik mijn vinger niet op kan krijgen. Iemand waarmee ik intens bevriend was, iemand die ik iedere week sprak, vaak zag en uren mee kon praten, heb ik al 3,5 maand niet gezien. Nu is er in mijn leventje ook wel het een en ander gebeurd. In de via-via-vorm is zij daar ook enigszins van op de hoogte. Maar ik heb haar gezicht niet gezien. Af en toe probeer ik haar te bellen, maar dan krijg ik die kolere-voicemail (zo’n hekel aan die dingen). Dan stuur ik maar een sms. Daar komt dan wel een reactie op, maar het voelt niet van harte. Initiatief van haar kant is ver te zoeken. Dat steekt.

Vanavond heb ik mezelf maar eens moed ingesproken (Liaan, erDOOR!) en ik heb haar een mail gestuurd. Ik wil weten wat er aan de hand is. Ook al hebben we allebei een druk leven en gebeuren er dingen die je agenda flink op z’n kop zetten, straks 4 maanden geen contact is geen excuus. Ik heb haar gevraagd wat de reden is. OF ik heb haar in al mijn lompheid iets aangedaan. OF zij stelt om welke reden dan ook geen prijs meer op onze vriendschap. OF het gaat niet goed met haar. Wat ook de reden is, ik ben dit stilzwijgen meer dan beu. Ik heb zojuist op de send-knop geklikt...

dinsdag 1 september 2009

Bring me the disco king

Dit nummer kwam ik tegen in de bliplist van Vampire Bill en ik blijf het maar draaien. Ik weet niet wat het is met dit liedje, maar de rillingen lopen me voortdurend over de rug. Iedere keer dat ik het opzet twijfel ik even of ik het wel moet doen. Ik kan het niet uitleggen. Lost for words. Het is zoooo bloedmooi. Ogen sluiten. Janken. Luidkeels meezingen. Doe wat je moet doen.

Er is er een jarig

Dat kun je wel zien, dat zijn wijijijijijijij. VIS bestaat vandaag officieel 5 jaar. Omdat we deze week niet compleet zijn, houden we het bescheiden vandaag. We laten onze gele vriend aanrukken en lunchen wat uitgebreider dan normaal. Volgende week woensdag gaan we uitgebreid uit eten met de hele clan. Aangezien we te gast zijn bij een restaurant van een klant, zullen we ons uiteraard netjes gedragen ;).