vrijdag 31 juli 2009

The time is now

Today is a good day! De dag begon met een zeer kansrijk gesprek bij een prospect waar ik al ruim een jaar mee bezig ben. Het ziet er zonnig uit. Onderweg naar VIS HQ slibde het verkeer al flink dicht, waardoor ik een andere route moest kiezen. Zo was ik extra lang onderweg. Maar vandaag was het geen straf. Op radio 3 draaide de homo 100 op volle toeren. Andere stations hadden een vergelijkbaar aanbod. Ik kon maar niet kiezen. Hevig zappend slaakte ik een gilletje van vreugde bij ieder liedje dat werd ingestart. Totdat ik stuitte op het basloopje van bijgevoegde nummer. Sub-zero! Van begin tot eind kippenvel, luid meezingend, radio nog harder. Gek van geluk arriveerde ik bij VIS.

Er hing een relaxed sfeertje op de zaak en de vrijdag kabbelde voort. Aan het einde van de dag ging O zichtbaar emotioneel op vakantie. Niet alleen omdat hij er zo aan toe was. Dat komt ook door de periode van het jaar. Volgende week donderdag is het vijf jaar geleden dat we het pand in Valkenswaard betrokken. En in die week daaraan voorafgaand is O tien jaar ouder geworden. Tot op de dag van vandaag roept dat emoties en herinneringen op.

De week zat erop en ik ging mijn geluk beproeven bij de zomeropruiming van de badmode her en der. Ja nu ik op vakantie ga, moet ik ook wat nieuws, zo werkt dat. Nergens lukte het. If all else fails ga je naar Woman’s World. Ik werd begroet door Margot en ze zei dat ik vooral moest roepen als ik wat zag, want ze had achter nog meer maten liggen. Mijn oog viel op een zwarte bikini van Marlies. Het was eigenlijk de enige uit de huidige collectie die ik echt mooi vond. Margot kwam al naar me toe met een lijst die helemaal was volgekrabbeld. “Oh, die heb ik nog in jouw maat”. YES! Hophop achter het pasgordijn. Hij zat als gegoten. Ondertussen kwam Margot met nog een berg aanlopen. “Deze wil ik ook nog allemaal bij je zien”. Zo gezegd zo gedaan, maar uiteindelijk waren we het erover eens, die zwarte, dat is ‘m (kijk toch eens wat snoezig).

Tijdens het afrekenen vloog mijn blik over het Undressed-rek. “Hmm, heb je die ene string nog?” Mijn huidige favo-set is uitgerust met ‘buitenspiegels’, tenminste zo noemde iemand dat hier. En de achterkant van de string is een waar spektakel. Slechts vier touwtjes en een metalen driehoek. Ik besloot dat het de dag helemaal zou afmaken als ik op mijn pijnlijke voeten naar de andere kant van de stad zou lopen om mezelf te trakteren op sushi en zeewiersalade. En zo geschiedde...

donderdag 30 juli 2009

Zoekplaatje 4

Countdown

Nu heb ik anderhalve week geleden mijn vakantie geboekt. Mooi vooruitzicht zou je zeggen. Waarom voelt het dan alsof de tijd niet snel genoeg kan gaan? Hoe komt het dat je echt aftelt? Weken, dagen, uren.

Vandaag over exact 6 weken heb ik vakantie. Voor die tijd zie ik nog heel wat collega’s gaan en terugkomen. Big O vertrekt na morgen. Hij kan het gebruiken, ik zie een jaar vermoeidheid op zijn gezicht. Maandag is G terug (eindelijk één persoon aan de lunchtafel die hele weeshuisvoorraden naar binnen werkt zonder te piepen over calorieën). Over twee weken vertrekken D & S. D komt al aardig in de juiste stemming. De fuck-you-modus wordt regelmatig gebezigd. Maar in die laatste twee weken moet ie nog een aantal machtig gave dingen voor me maken. S heeft volgens mij last van bikini-crisis. Vandaag heb ik besloten haar voortaan Sonja te noemen. Zelfs de appel-nougat-vlaai die ik vanmiddag serveerde sloeg ze af. Ze voert die dieet-hap ook aan D. Maar die flikkert ’s-avonds eerst een halve zak chips naar binnen om zichzelf te verzekeren van enige vulling.

Nou goed, het draait dus allemaal om tellen. Ik tel af voor mijn vakantie en mijn collega’s tellen de calorieën. Mooi evenwicht.

woensdag 29 juli 2009

10 km te hard hier kost € 39,-

Dat Eindhoven en omstreken tegenwoordig zo’n beetje het nationale verkeersrampgebied is, is inmiddels wel bekend. Ja het wordt allemaal mooi en geweldig als ze klaar zijn. Maar ik ben het wachten beu!

Ik heb alle denkbare routes (lees begaanbare routes gezien de minimale speling tussen bodemplaat en wegdek) al gehad. Ik had een prachtige route vroeger die mij in 6 minuten van deur tot aan DAF bracht. Tenminste dat is de snelste tijd die ik ooit heb gemeten. Dan volgt er nog een heel eind. Maar de rondweg heb ik ‘s-ochtends voorgoed vaarwel gezegd. Langs het kanaal het centrum in, haaks linksaf richting zuid, Aalsterweg op, halverwege nog even zwaaien naar Dub, die toch nooit terug zwaait ;) en toujour rechtdoor.

Sinds kort is de ellende ook neergestreken in mijn dorp. Het lijkt wel een ziekte. Op meerdere plaatsen wordt gewerkt. Alhoewel, ik ZIE ze nooit WERKEN. Op mijn route naar de sportschool, die in het centrum van Nuenen zit, hebben ze nu helemaal aan het einde van de doorgaande weg een geïmproviseerd verkeerslicht geplaatst, omdat een eind verderop een rotonde is opgebroken. Over die rotonde alleen al kan je een verhaal schrijven. Is een typisch geval van een zwakzinnige met hatsikidee-ik-heb-een-idee. Maar ik laat het hier even achterwege. Sinds dat verkeerlicht er staat is het laatste stuk (pak ‘m beet één kilometer) ineens een 30 km-zone. En als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan 30 km-zones. Hallooooooo, hoezo de laatste kilometer van een straat tot zo’n zone bombarderen? Waar is dat goed voor? Omdat er ineens een verkeerslicht staat, terwijl het daarvoor een kwestie was van iedere ziel voor zich? Tot overmaat van ramp hangen er ineens van die bijdehante pamfletjes met “10 km te hard hier kost € 39,-”. Bij iedere confrontatie met zo’n kutbriefje klimt mijn agressie-thermometer een graadje. Ik reageer tegenwoordig zelfs hardop met “wat dacht je van 30 km te hard, lul”. Geïnspireerd door een collega’s tweet met prachtige voorbeelden van passief agressieve notitietjes ga ik die flauwekul binnenkort eens omcatten naar “10 km te hard hier = gratis” of “10 km te hard hier = extra zegeltjes bij AH” of “10 km te hard hier? Wie biedt er meer?”...

maandag 27 juli 2009

'Clllick'

Soms heb je dat. Je ontmoet iemand en je kletst elkaar de oren van het hoofd. Je vertelt elkaar dingen die je zelfs vrienden, die je al jaren kent, nog nooit hebt verteld. Hoe dat komt is mij een raadsel, maar ik vind het prachtig.

Jaren geleden ontmoette ik J en J was een klant van mijn eerste werkgever. Ik was verantwoordelijk voor het relatiemagazine van die club, dus moest ik regelmatig met de dienstdoende sales manager mee om relaties te bezoeken en te interviewen. Zo ook met J. We eindigden uiteindelijk in een bruine kroeg in Amsterdam, waar we uren hebben gesproken over allerhande privé-zaken. Problemen, zorgen, verlangens, alles ging over de bar. Er volgde jaren van dinertjes en telefoongesprekken van meer dan een uur. Een jaar of 10 geleden zijn we elkaar uit het oog verloren. Totdat ik zijn naam ergens tegenkwam een paar maanden geleden en ik een poging waagde om hem te bereiken. We hebben direct wat afgesproken, zijn een hapje gaan eten en direct was die emotionele klik er weer. Hoe is het toch mogelijk dat je zo instinctief aanvoelt waar de ander mee zit. Misschien bestaat er wel zoiets als soul mate, ik weet het niet.

Sinds een aantal weken heb ik contact met een van mijn volgers alhier. Eerst via reacties, daarna via mail. Ook afgesproken om elkaar eens te ontmoeten en zo verder te ouwehoeren (we hebben inmiddels allebei blauwe vingers van het typen). Vanavond besloot ik te bellen nadat er weer verschillende mails over en weer waren gegaan. Wat volgde was een up-close-and-personal telefoongesprek. Er zijn vast genoeg mensen die me voor gek zouden verklaren als ze zouden horen wat de topics waren. “Dat zeg je toch niet, zeker niet tegen iemand die je nog nooit hebt ontmoet”. Maybe not, misschien is het not done. Maar de stem en de manier van spreken klonk vertrouwd, vriendelijk en oprecht. Lekker direct maar in wezen een zachtaardig en emotioneel mens. Voelde goed en ik ben reuze benieuwd naar de persoonlijke kennismaking.

zondag 26 juli 2009

01-05-1994

Of je nu fan bent van de Formule 1 sport of niet, die datum herinnert iedereen zich. De laatste coureur die stierf tijdens een race of een training, stierf die dag. Senna. Ik was in die tijd nog geen Formule 1-fan, alhoewel daar geen twee jaar meer tussen zat. Die bewuste 1 mei was ik op stap met één van mijn maatjes Rob. We waren naar de bioscoop geweest en daarvoor hebben we vast een potje gepoold. Rob bracht mij thuis en ik trof twee op de bank zittende, versteende, heftig huilende ouders aan.

Senna was de laatste die overleed. Toen gisteren tijdens de kwalificatie Massa een enorme rotklap maakte heeft vast iedereen zijn adem ingehouden. Ik heb het niet gezien. Het ongeluk van Ralph Schumacher op Indianapolis van vijf jaar geleden zag ik wel. Zijn lichaam kreeg 78 G te verduren, maar hij overleefde het. Sterker nog, hij huppelt nu weer sjaggerijnig door het leven. In 1999 maakte Zonta een crash mee in Eau Rouge die griezelig veel leek op die van Gilles Villeneuve. Het grote verschil is dat Zonta ongedeerd wegliep en 10 minuten later handtekeningen stond uit te delen. Sinds de dood van Senna is er veel veranderd. Je zou bijna kunnen stellen dat het onmogelijk is om dodelijk te verongelukken in een Formule 1 auto.

Een paar jaar geleden zag ik dit filmpje. Een handjevol coureurs die niet het geluk van de huidige techniek en veiligheidsregels aan hun zijde hadden. Of je nu fan bent van de sport of niet, je houdt het niet droog. De rillingen lopen je hoe dan ook over de rug bij het horen van Olav Mol’s stem tijdens Senna’s crash. Maar de beelden van de race op Zandvoort gaan echt door merg en been. De organisatie had het niet voor elkaar, sterker nog, ze hadden niet eens in de gaten wat er aan de hand was. Een mede-coureur wel. Diep diep tragisch.

http://www.filecabi.net/video/f1-heros.html

zaterdag 25 juli 2009

Sneakerz in de stad

Afgelopen jaar heb ik erg veel schik gehad tijdens Queens night en Queens day. Alleen jammer dat niemand met me kwam meefeesten. Waarom ik dan niet naar Extrema Outdoor of Lakedance ga? Ik heb het niet zo op dat ‘kaarten kopen die een fortuin kosten en dan de hele dag rondhangen met duizenden anderen’. Wat dan wel? Nou gewoon komen wanneer ik wil en gaan wanneer ik het beu ben. EN ik wil lekker dichtbij het podium staan. Kleinschalige gratis feestjes dus.

Volgend weekend is er weer zo’n feestje: Sneakerz in de stad. Op zaterdag 1 augustus is het te doen op het stadhuisplein. En wat is er zo bijzonder? Big E is er ook!!! Nog nooit gezien, moest er maar eens van komen. Mij vind je zaterdagavond dus ergens dansend in mijn eigen wereldje met een colaatje vlakbij het podium. Misschien zelfs al wel eerder op de avond. Net waar ik zin in heb. Van plan om mee te doen? Drop me a note.

14.30-15.30 RawEndz


15.30-16.30 Kruh


16.30-17.30 Jip Deluxe


17.30-18.30 Sidney Samson


18.30-19.30 Foktop! Dj Rockid feat MC Knowledje


19.30-20.30 Franky Rizardo


20.30-21.30 Youri Donatz b2b Oliver Twizt


21.30-22.30 Erick E


22.30-00.00 Gelazer! Shagspeare & Lady Bee feat Skitzofrenix

vrijdag 24 juli 2009

Kidz

Ik heb geen kidz en ik wil ze ook niet. Nu niet en nooit niet. Dat is bij de meeste mensen in mijn omgeving wel bekend. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze niet leuk kan vinden. Naast het feit dat ik 7,5 jaar lang voor het gaafste jongetje van heel Nederland heb mogen zorgen, hebben mijn vriendinnen (die moeder zijn) op een of andere manier allemaal een bijzonder exemplaar.

F heeft een kereltje van 1,5 wat enorm wakker is, B. Vanaf baby vond ik het eigenlijk al geen baby. Ja hij kwam een paar weken te laat, maar het was ook meteen al zo’n ventje. Of meer een vent. Heldere, nieuwsgierige, onderzoekende blik in de wereld. Heerlijk uitgelaten jochie dat altijd lol heeft zo lijkt het. F mikt ook regelmatig nieuwe foto’s en filmpjes op haar hyvespagina en iedere keer weer heb ik daar zo’n lol om.

Aan het einde van de middag zwaaide de deur van mijn kantoor open en daar stond het mooiste meisje dat ik ken, M. M is 4 jaar oud en de dochter van S. M was samen met de vriend van S bij ons op de koffie. In haar witte jurkje en met haar lange blonde krullen en giga-grote groene ogen betovert zij iedereen. Daarnaast is M ook nog eens verrekte bijdehand, voor de duvel niet bang en super stoer. Het kan haar niet wild en lomp genoeg eraan toegaan. M vindt mijn auto mooi, sterker nog, ze heeft gewoon een autotik. Ik denk dat zij de eerste vrouwelijke F1-coureur wordt.

J heeft jongetje van (sinds gisteren) 3, K. En K is echt een heel lief jongetje. Hoogblond (verkleurt nog, pa en ma zijn allebei donker) en grote blauwe ogen. Hij kijkt alsof de hele wereld hem voortdurend verbaast en verrast. Ik kwam ze gisteren samen tegen bij de AH in Nuenen. K met een enorme kroon op zijn hoofd met een hele grote 3. Na het afrekenen bij de super vloog K naar het hobbelpaard. J riep hem na “mama heeft geen muntjes, alles op”. Maar ik grabbelde in mijn portemonnee naar 50 cent. J probeerde nog “Liaan, dat hoeft toch niet”. Maar ik weigerde te luisteren “Kom op J, het jong is jarig, laat hem toch”. En daar ging K op zijn paard, geweldig, hij kijkt dan of dat het allerallerallergaafste is wat hij op zijn dag heeft meegemaakt. Morgen viert K zijn verjaardag. Ik hoop dat we beter weer hebben dan vandaag. En K, als het cadeautje je niet bevalt moet je bij je moeder zijn. Zij was van de tips ;).

David


Ik weet dat ik weinig medestand kan verwachten van mijn bezoekers hier. Deze meneer blijft mij boeien. Okee, hij heeft ook mindere periodes gekend, zeker in de hele jonge jaren, maar wat een uitstraling!

donderdag 23 juli 2009

Zoekplaatje 3

Met de kippen op stok

Vandaag ga ik echt vroeg naar bed, ècht! Of in ieder geval ik probeer het echt. Na vanochtend als een razende roeland te hebben gewerkt aan een notitie, ben ik halverweg de ochtend in verschrikkelijk noodweer naar het centrum van Eindhoven gevaren (ja, gevaren ja). Even bij 3D-wizzard Pim langs om een project aan te duwen. Hij was dit weekend voor de 3e keer papa geworden, dus kon hij het niet maken om een project bij ons te komen ophalen. Ach, het was geen straf. Sterker nog, best indrukwekkend als zo’n pretty face zijn voordeur open doet, terwijl hij zijn bloes meer uit dan aan heeft, een kind op de arm waardoor dat shirt nog minder ‘aan’ is en een behaarde mannelijke borstpartij je tegemoet lacht in de stromende regen. Na een half uurtje doorspreken, plankgas terug naar Valkenswaard en weer verder met de rationale voor een creatief voorstel dat in proef moest (ik was het haast vergeten), tekstcorrectie uitpluizen, D bijstaan in de laatste stuiptrekkingen van een fantastisch concept, een klant proberen te bereiken op de laatste dag voor zijn vakantie, rennende collega’s, briefing maken voor project van morgen, input verwerken en weer weg om dat superconcept voor DPI Value Centre te presenteren. Zo’n dag in combinatie met de totale oververhitting van gisteren, de lange avond bij mijn kapster eergisteren en de opwinding van het mailen met Spanje en boeken van mijn vakantie op maandag, maakt dat het batterijtje nu echt low aangeeft.

Morgen nog een drukke regeldag, gelukkig zonder afspraken. Dat wordt brilletje op, trainingsjackie aan, jeans en vooral geen gezeik aan mijn kop.

woensdag 22 juli 2009

My brands

In willekeurige volgorde een handjevol merken die zijn goedgekeurd door de Liane-bond:

VIS Free Format Communicatie
Apple
Eurib
Ferrari
Wish by Chopard
Esprit
Mercedes SLK
Marlies Dekkers
Leonidas
Karvan Cévitam Bosvruchten
John’s Kitchen
Calpe
Lolita Lempicka
Chesterfield
Yokohama
L’instant magic by Guerlain
Anac
Smolders schoenen
Hema
Rome
Coco
Grey’s Anatomy
TW Steel
WNF
Eristoff ice

dinsdag 21 juli 2009

Something for the guys

Omdat ik ook aan mijn mannelijke volgers denk, een keer een mooie vrouw. En wat voor één. Prachtig gezicht en een goddelijk lijf. Wat wil je nog meer...

Desire

Ken je dat? Verlangen? Ik heb het dan niet over verlangen naar een vakantie of naar iets wat met sterretjes eromheen genoteerd staat op je agenda. Of die machtig mooie auto. Of die ene succes-droom. Nee, ik bedoel verlangen van het vleselijke soort.

We hebben het hier ook niet over die ene filmster of welke willekeurige celeb dan ook. Nee, iemand die je kent. Zelfs face-to-face hebt gesproken. Dàt type verlangen.

Dat je in een willekeurige situatie overmand wordt door pure en rauwe lust. Bij iedere beweging of gezichtsuitdrukking, hoe onschuldig ook, denk je ‘oh, doe dat nou niet’. Maar dan is het al te laat. De motor is in gang gezet en al snel flitsen beelden door je hoofd van escapades op je bureau, op de keukentafel van de dienstdoende gastvrouw, in het steegje om de hoek van die kroeg, en ga zo maar door. Als je dan uitgerust bent met hoog sensitieve zintuigen kun je zelfs zijn handen, zijn lippen, zelf zijn tanden voelen die zich vastbijten in je nek. En dan zeggen ze dat een rijke fantasie een zegen is...

maandag 20 juli 2009

V is for Victory

Hahahahahaaaaaa. Mijn sportavond ingeruild voor een gezellige mailconversatie met Spanje. En het resultaat van de avond is dat de aanbetaling in behandeling is bij de bank en mijn tickets geboekt zijn. Het gaat nondeju gebeuren!! Liane gaat op vakantie. Wie had dat gedacht?

M, boeken die tickets! Want dit wordt ook jouw uitzicht. Ik heb er zo’n zin an, ik heb mezelf gewoon niet meer in de hand. Yihaaaaaaaaaaaaaaaa.

Sesamstraat

Wat je vroeger leuk vond, vind je nu waarschijnlijk stom. Andersom ook. Tenminste zo werkt dat vaak bij mij. Ik vond bijvoorbeeld Doe Maar pas leuk toen ik 16 of 17 was. En zo nog wel meer bandjes, ik was niet echt wat je noemt een early adopter.

Ik was vroeger ook bang voor de vreemdste dingen. Naast het gordijn dat voor de zoldertrap hing of het idee dat er ‘s nachts brand zou uitbreken in een van de stopcontacten in mijn kamer, was de paniek compleet bij één specifieke Sesamstraatfiguur. Graaf Tel. De olijke graaf (vind ik nu) helpt kindjes om te leren rekenen en heeft daarbij een geweldige toverspreuk: Botahham-miet-piendahkaas! Briljant gevonden vind ik. Ook veel andere typetjes werken op mijn lachspieren. Supergrover bijvoorbeeld. En Theo Maassens imitatie trouwens ook. Elmo steelt je hart. En Bert en Ernie zijn zo tijdloos leuk. Gek eigenlijk als je het zo bekijkt en pas later inziet hoe geweldig creatief deze tijdloze creaties zijn.

zondag 19 juli 2009

McDreamy




Sommige mannen hebben het geluk dat ze alleen maar aantrekkelijker worden naarmate de leeftijd vordert. McDreamy, inmiddels 43, is zo’n exemplaar. Ik kan niet wachten tot het nieuwe tv-seizoen aanvangt!

Burn baby burn

Sinds vorige week is dit toch wel mijn favo op de cross trainer. Langzaam, slechts 7 km/u, maar dan kan ie wel lekker zwaar. Burn that bottom!

http://www.youtube.com/watch?v=b3k3tu8LuFM

Klein drama

Onderweg naar de sportschool werd ik vanochtend overvallen door een liedje op de radio. Een klein maar heel gevoelig nummer. Niet fijngeslepen of ‘geretoucheerd’. De rauwe en pure emotie trof mij diep. En eenmaal bij de sportschool aangekomen kon ik alleen nog maar luisteren en staren in het niks met een setje vochtige ogen.

http://www.youtube.com/watch?v=vHt72jJ_1t0

vrijdag 17 juli 2009

Gezocht: snelle uitvinder

Vandaag ben ik vrij. Vanochtend opgestaan met de intentie om te gaan sporten. Maar toch niet gegaan. Ik moest nog een conceptontwikkelingsnotitie doorlezen en van commentaar voorzien en telefonisch overleggen. En daarnaast voelde ik me niet top. Lekker dagje cocoonen dan maar.

Collega G is al op vakantie, collega R gaat na vandaag. D vertelde me dat hij naar Albir en Cambrils gaat. En ik? Ik heb nog niets gepland. Alleen op vakantie, het leek me niks. Alleen een dagje in de zon is prima, fijn zelfs. Maar meerdere dagen alleen uiteten, alleen zonnen, alleen alles lijkt me heel erg eenzaam. Daarnaast vraag ik me dan weer allerlei praktische dingen af, zoals ‘hoe voorkom je dat je rug paarsrood wordt door de zon’. Tot vanmiddag...

Het idee van een weekje, of iets korter nog naar de zon van Calpe, begint aan me te trekken. Ik fantaseer een beetje over hoe ik m’n dagen zou kunnen invullen. Vroeg opstaan om een beetje rond te sjokken door het dorp. Met mijn camera de rust, koelte en stilte vastleggen. Tegen de middag terug naar het appartement voor bikini, boek en zwembad of strand. ’s Avonds terug naar het dorp om te shoppen in winkeltjes die ik ‘s ochtends heb ontdekt. Of een lekker visje te happen aan de haven, halve fles wijn achterover slaan om daarna soezig op mijn bed weg te zweven. Ik heb zelfs al gekeken of er nog een logeerplekje is zo halverwege september in het complex waar ik jaren ben geweest.

Misschien dat er toch een snelle uitvinder aan de slag moet met een device om zelf je rug in te smeren. Ik denk er nog even over na en hak binnen twee weken de knoop door.

donderdag 16 juli 2009

Pong

Mijn eerste echte eigen auto was een metallic lichtgroene Fiat Uno. Ik kreeg ‘m van mijn ouders. Het was toen al een oud karretje, maar hij kon er nog wel even tegen. Al vrij snel kreeg de auto een bijnaam. Als ik over de snelweg reed, hoorde ik om de kilometer een geluid uit de buurt van mijn kofferbakje komen. Alsof een deukje in het koekblik terug sprong. Pongggg.

Pong gaf me vrijheid. Ik reed ermee op en neer naar mijn vriendje, naar het strand, naar Zuid-Limburg, overal. Ook al had Pong geen airco, electrische ramen, centrale vergrendeling, CD-speler of welke andere luxe die tegenwoordig redelijk standaard is, we hadden het heerlijk samen. Maar dat duurde jammer genoeg niet lang.

Pong en ik waren ruim een jaar samen en plots ging het slechter met ‘m. Tijdens een avondrit in de winter naar Den Bosch over de snelweg viel de aandrijving weg. Ik deed wat ik kon, maar Pong reageerde niet op mijn aansporingen met mijn rechtervoet. Ik minderde vaart totdat ik nog maar 50 kilometer per uur ging. En nogmaals, dat was op een donkere A2. Ineens schrok Pong wakker en ging ie weer vooruit. Met de schrik in de benen kwam ik aan in Den Bosch. Wat volgde waren enkele koppige en koude winterdagen waarbij Pong moest worden geduwd. Ochtendhumeur zeg maar. Wel een hardnekkige. Gelukkig kreeg ik hem uiteindelijk iedere keer weer aan de praat. Maar Pong gooide het zware geschut in de strijd, nog meer van die snelweg-grappen. Het werd van kwaad tot erger. Na meerdere onderzoeken moesten we concluderen dat het geen zin meer had. Pong was van Italiaanse makelij. Electra is dan een groot mysterie.

Op een ochtend dat ik niet thuis was, is Pong opgehaald. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het nog steeds erg vind dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen. Ik was erg aan hem gehecht. Ondanks die rare fratsen. Hij had me vrijheid gegeven en een heel mooi jaar. Pong als je daar nog ergens bent, het ga je goed.

Zoekplaatje 2



woensdag 15 juli 2009

Target practice

Na al dat gedoe rondom aanval, beschadigde kuitspier, etc kwam er van sporten niet zoveel de laatste tijd. Ja af en toe, zo één keer per week. Maar niet het echte werk. Nu is het klaar met die flauwekul. Ja, mijn kuitspier is nog steeds niet top, maar die moet onderhand ophouden met zeuren vind ik. Dus vanavond vond ik voor de derde keer deze week mijn weg naar de sportschool. Als ik goesting heb, ga ik misschien vrijdagochtend nog een vierde keer. Ik heb mezelf wat targets gesteld. De eerste is een performancekwestie. Ik moet en zal het uur halen op de cross trainer én eroverheen gaan. Daarmee kom ik op een verbranding van boven de 700 kcal per keer. De tweede is frequentie, ik moet een gemiddelde van 3x sporten per week vasthouden. Ik voel me dan gewoon veel lekkerder. Die drie ‘hits’ leveren precies genoeg endorfine voor een week. En ten slotte een rare, maar ja, heb het nu eenmaal in mijn kop. Ik wil een reet, zo hard als een skippybal!

dinsdag 14 juli 2009

Jake















Wat een heerlijk onderwerp is het toch, mannen. Meerdere redenen voor een extra snelle deel 2 in deze serie. Reden 1: ik val niet per definitie op cokesnuivende, volgetekende modellen annex pornosterren. Reden 2: aan de telefoon werd me vandaag weer gevraagd ‘wie is die ene ook alweer?’. Reden 3: Jake twitterde vanmiddag dat ie niet kon slapen. En reden 4: Jake is gewoon prettig uitzicht. Waar moet je hem van kennen? Donnie Darko, Jarhead, Brokeback Mountain to name a few.

maandag 13 juli 2009

B-L-O-N-T

Drukke, hectische, rommelige, strontvervelende dag was het vandaag. Even voor 6 liep ik de deur uit. “Laterrrrr, morgen is er weer een dag”. Met m’n kop vol chaos stapte ik in de auto, dak open (ja het kon weer) en rijden met dat hok. Nog steeds een groot infarct rondom Eindhoven (wanneer houdt dat onderhand eens op), dus ook dát zat niet mee.

In die geestestoestand reed ik langs de HT Camping en daar beleefde ik een major blooper. Gelukkig kan ik er hard om lachen en kan het me niets schelen hoe dom het eigenlijk is. Ik heb vooral erg veel lol om mezelf, dus deel ik het hier maar even.

Mijn oog viel op het display. 28,3 graden. Huh? Dat kan toch niet, zo warm is het niet. Ff in de gaten houden. Optrekken bij het verkeerslicht en de temperatuur vloog omhoog. Hè?? WTF!!! Snel temperatuur van de motor checken, hmmm 85 graden, niks mis mee. Even verder weer: boven de 30 graden. Dit is niet goed. Ik heb al vaker sores gehad met mijn airco en bij een vorige auto met kokende motor langs de weg gestaan, dus ik was er niet gerust op. Mobieltje grabbelen, pa bellen. Rijdt hetzelfde merk, dus misschien dat hij snapt wat er aan de hand is. Pa, zus en zo is er aan de hand. En de temperatuur dan van de auto zelf? Tsja dan weet ik het ook niet, maar klinkt niet best. Rijdend en bellend (mag nie) viel mijn oog op die andere temperatuurmeter. 24 graden... Blèèèrend en naar adem happend van het lachen probeerde ik mijn pa uit te leggen dat mijn blik gefixeerd was geweest op de dagteller. Die had ik afgelopen weekend nadat ik M 60 liter aan juice had gegeven terug op 0 gezet. Ndus...

zondag 12 juli 2009

Spontaniteit

Vrijheid is niet alleen een eerste levensbehoefte voor me. Het heeft ook meerdere betekenissen en verschijningsvormen. Van één daarvan werd ik me gisteravond zeer bewust: Spontaniteit. Hangend op de bank in een trainingsbroek sms-te ik M of ze ff meedeed met een rondje over de kermis. Nu heb ik niks met kermis, maar ik vond het wel gezellig om een borrel te drinken. Zo ge-sms-t, zo gedaan. Omkleden, fietsje pakken en hoppakee naar ’t centrum.

Toen ik M trof in al die herrie realiseerde ik me hoe heerlijk het is om te gaan en staan waar je zin in hebt. Gepland of net bedacht. Nu was dat vroeger bij mij heel anders, ik geef het eerlijk toe. Als ik met manlief ’s avonds op de bank was geploft, kwam ik er ook niet meer vanaf. Ik vrees dat dat met de meeste stellen het geval is. Of het avond/weekend-programma bestaat uit allerlei verplichtingen. Of je settled op de bank samen. That’s it. Ook om me heen zie ik dat gebeuren. Zeker wanneer er in het gezin kinderen zijn gearriveerd. Alles wordt gepland en de spontaniteit gaat er snel vanaf. Toen M en ik gisteren onze fietsen aan elkaar vast maakten, realiseerde ik me ‘dat wil ik nooit meer’. Ja het kan heerlijk zijn met z’n tweeën thuis, gordijnen dicht en afsluiten voor de wereld. Maar die vrijheid, die is onbetaalbaar. M heeft er blijkbaar een modus voor gevonden. Driedubbele baan, huwelijk, maar ook de vrijheid om te gaan en staan waar ze wil. Mocht ik ooit in de valkuil van oude patronen trappen, help me dan herinneren aan deze post.

Tony

Het mag duidelijk zijn dat ik van mannelijk schoon houd. Vandaar een nieuwe categorie op m'n blog. Deze bad boy werd bekend bij het grote publiek door de videoclip Justify my love. Typisch gevalletje van steamin' hot carrousel materiaal als je het mij vraagt.





A room with a view

De eerste week na mijn aanval vond ik het heerlijk om rond te hangen op mijn studeerkamer. Een uurtje werken, muziek luisteren, gewoon een beetje niksen. Nog steeds spendeer ik behoorlijk wat uurtjes achter de computer. Al is het alleen maar om een beetje in het wilde weg te staren. Af en toe komt er een auto voorbij, maar meestal gebeurt er helemaal niks.

vrijdag 10 juli 2009

Zoekplaatje 1



Don't look too close - de spelregels

Al enkele weken sluimert er zo’n gevoel van ‘ik wil iets nieuws met mijn blog’. Vanavond kreeg ik de geest. Het wordt een plaatjescompetitie. Hoe dan? Nou, ik maak plaatjes van verschillende persoonlijke items en publiceer deze. Aan jullie om te raden wat het is. We maken het natuurlijk niet TE makkelijk. Uitzoemen, inzoomen, vervormen, verzin het maar, het moet wel een uitdaging blijven natuurlijk. En ja, de mensen die mij persoonlijk kennen, hebben natuurlijk een voorsprong, da’s waar. Er valt ook niet veel mee te winnen. No tengo dinero! Ik kan me zo voorstellen; bij 3 goed geraden items trakteer ik op een bakkie leut. Tis niet veel, het gaat om de sport.

Of je het goed of fout hebt, laat ik weten per mail, ongeveer een week na publicatie van het zoekplaatje (dan moet ik natuurlijk wel je mailadres hebben, anders valt er niks te winnen). Je moet het natuurlijk wel helemaal goed hebben. Antwoorden als “iets van een dit of dat” worden niet goed gerekend. En tot slot: over de uitslag kan niet worden gecommuniceerd en het goede antwoord wordt achteraf niet publiek gemaakt.

Favoriete Collega

Ik heb 6 echte collega’s en 1 ingehuurde. Allemaal zijn ze uniek, allemaal hebben ze hun toegevoegde waarde en allemaal zijn ze me dierbaar. Dit verhaal is dus geen verslaglegging van een verkiezing of een uiting van vriendjespolitiek. Nee dit verhaal gaat over een hele bijzondere samenwerking, wat ik kwijt wil via dit kanaal.

Vandaag was een hectische dag. Ik had voor mezelf de optie open gehouden om er vanmiddag tussenuit te knijpen. Maar om half 9 had ik al in de gaten dat dàt er vandaag niet in zat. De uitgangspunten voor het concept van een nieuwe klant (Oh shit ja, moet nog trakteren) moesten worden afgerond en in proef. Toen ik eindelijk alles op papier had staan, begon het feest. Ernst belde. Gelukkig niet weer een reschedule van de afspraak. Ernst is van die grote industriële klant waarvoor we een major brand study aan het uitvoeren zijn. De presentatie was eerst gepland op afgelopen donderdagavond, daarna op vanmiddag, daarna nog iets anders en nu staat ie vast op aanstaande woensdagochtend. Vanaf het moment dat het project werd aangekondigd wist ik dat ik dat maar met één persoon kon en wilde doen. D. We hebben het project vorige week donderdag opgestart. Gedurende donderdag een paar keer opnieuw de kaders afgebakend. Op vrijdag nog ff een belletje naar elkaar gepleegd. Heel af en toe ons hoofd gebroken over de verschillende design dimensies, wat in onze eigen taal al snel dementies werden. Blikje op scherm hier en daar afgelopen week. En het resultaat is een brand study die in 7 stappen en per stap 4 gradaties de basismogelijkheden laat zien om meerdere brands in een groep te verenigen. Ernst belde of hij een preview kon krijgen. Tuurlijk kan dat. Dus met een voldaan gevoel verstuurde ik even voor vijven de pdf zijn kant in. Ik realiseerde me hoe heerlijk ontspannen en haast telepathisch dat project tot nu toe is verlopen. En dat krijg ik alleen voor elkaar met D. Veel mensen noemen het bijzonder, anderen onbegrijpelijk, hoe wij samenwerken gezien ons verleden. Maar het is toch echt zo, daar is geen woord aan gelogen.

Ook is het met D dat ik kan lachen totdat ik in mijn broek zeik. We zijn de twee grootste leveranciers van bijdragen voor de VIS-speak (de VIS-woordenlijst) en kunnen dubbel liggen om tekenfilms, virals en Theo Maassens Lauwe Pis totdat we aan de beademing moeten. Overigens zijn interpretatie van een kat die een haarbal probeert uit te braken is legendarisch, zéker tijdens lunch. Vandaag speelde er voor een andere klant een veelheid aan issues. Wat krijgen we nog af voor de launch-datum, hoe krijgen we dat gepland, wat betekent dat voor wie, bla bla bla. Zelfs het slappe gezever van de lunch werd opgeofferd voor project-gelul (daar heb ik zo’n hekel aan als dat gebeurt). Maar met de combi van G & D werd het erg melig. G was een paar uur verwijderd van zijn vakantie en dat was te merken. Ieder probleem werd beantwoord door gegrinnik en woordgrapjes. D bleef maar aan de gang met ideeën spuien die onmogelijk binnen een week gerealiseerd kunnen worden. Waarop dreigementen van mij volgde om hem te gaggen met een biljartbal. Maar de meligheid bleef aan. Toen G een alternatief had ‘gevonden’ op de aloude folder, genaamd voucher, was het hek van de dam. Ik kreeg een gigantische knal van rechts van D: whahahahahahaha voucher VOUW-tjer, get it, whaaaaaahahahahaha.

You get the picture, D is een Favoriete Collega, ook een term uit ons gezamenlijke verleden. En D als je dit leest; ik kan je even zo vaak achter het behang plakken, denkbeeldig folteren en nog heel veel meer ellende ;).

woensdag 8 juli 2009

Annie...

Hou jij mijn tassie effe vast... De handtas van de vrouw. Een fenomeen op zich. Sommige vrouwen hebben één handtas voor alle gelegenheden. Sommige vrouwen hebben verschillende tassen, variërend in kleur, design en ‘applicatiegebied’. Ik behoor tot die laatste groep. Geen Imelda Marcos onder de tassen, zo erg is het niet. Ik heb er denk ik een stuk of 5. Maar I never leave home without it. Zonder mijn zooi binnen handbereik word ik kribbig. Define ‘zooi’. In mijn geval is dat portemonnee, autopapieren, adresboekje, agenda, Smints, telefoon, zonnebril, cigaretten, condooms, lipstick, zakdoeken en af en toe brillenkoker voor mijn gewone bril. Ja, het is weer tijd voor een onderzoekje. Wat hebben andere vrouwen in hun tas?

Als zoete broodjes

Het workshop-programma van VIS voor dit najaar (de VIS-haakjes) staat in de steigers. We besloten het uitnodigen deze keer anders aan te pakken. Allereerst heel erg ruim van tevoren beginnen (nu, terwijl het eerste haakje op 1 oktober is). En via mail met het keuzemenu in een pdf-je. Het uitnodigen is pas deze week begonnen en twee van de drie workshops zitten al voor de helft vol! Als dit zo doorgaat zullen we één of twee programma’s misschien zelfs moeten dubbelen. Heerlijk!

dinsdag 7 juli 2009

Liefde is (2)

Niet veroordelen. Accepteren dat ieder zijn eigen manier heeft voor problemen oplossen, ook als dat bestaat uit het niet oplossen. Accepteren dat iemand een ander standpunt kan hebben, of dat nu een realistische visie is of niet. Accepteren dat een ander soms je advies niet wil horen en niet kan aannemen, wat de reden ook is. Dit wil niet zeggen dat je niet kritisch naar elkaar moet zijn of dat je geen tegengas mag geven of dat het niet af en toe flink moet knallen. Want dat moet zeker. Maar er zit een o-zo-groot verschil tussen “ik ben het er niet mee eens, ik denk dat zus of zo beter werkt” aan de ene kant van de grens en “ik snap niet dat je dat zo doet, ik zou dat zo noooooiiit doen” aan de ander kant. Wanneer je die grens overschrijdt, verwoest je een van de belangrijkste bouwstenen van een relatie. Of dat nu een liefdesrelatie of een vriendschapsrelatie is. De veiligheid en de vrijheid om te zijn wie je bent (in al je eigenaardigheden) verdwijnt. Niet na één keer, maar de point of no return is vliegensvlug gepasseerd. Ik ben zeker niet roomser dan de paus. Ook ik ben wel eens in de fout gegaan. Maar ik weet inmiddels ook wat het met ‘de veroordeelde’ doet en, geloof me, er gaat heel wat kapot.

zondag 5 juli 2009

4-4-1903 - 6-6-1982

Bijna zitten de drie dagen weekend erop. Voor velen klinkt het vast saai. Paar wasjes wegwerken. Muziek blippen en luisteren. Veel lezen. Eindelijk weer een keer sporten, maar wel op 70%, omdat mijn kuitspier een week geleden nog op afscheuren stond. En vanmiddag met een flesje water en Stephen King naar het grasveld voor mijn huis. Het droge, gele gras prikte en liet diepe sporen na in dan weer een enkel, dan weer mijn onderarm en dan weer een handpalm. Na 1,5 uur kwamen er wat kinderen van een jaar 5 of 6 het veld op. Nieuwsgierig liepen ze een rondje om me en een enkeling zei lekker brutaal ‘hoi’. Nu had ik niet verwacht dat dit luie weekend nog een verhaal zou opleveren. Maar terwijl ik daar in het gras zat, die kinderen bezig waren met kinderdingen, kwamen enkele hele vroege jeugdherinneringen boven.

Als klein grietje ging ik niet op vakantie. We bleven altijd 6 weken thuis met een regelmatig bezoekje aan het Dolfinarium of de Efteling. In mijn herinnering waren de zomers toen ook altijd heet. En met die hitte leek het altijd wel stiller op straat. Misschien wel doordat veel andere kinderen wel op vakantie gingen. We gingen ook vaak naar opa en oma in Tongelre. Als jongste kleinkind was ik oma’s oogappeltje. Ze woonde toen nog thuis. Ook al was ze ziek. Ze was eigenlijk al ziek vanaf haar pubertijd. Regelmatig moest ze naar het ziekenhuis en daarna kwam ze thuis met een stukje minder lichaam. Door diabetes en vernauwing van de bloedvaten stierf er steeds weefsel af.

Tijdens een van die zomers, onder een van de kersenbomen, heeft oma me geleerd hoe je kroontjes kunt maken van madeliefjes. Van die hele strakke kroontjes, die met een gek vlechtwerk aan de onderkant vast zitten. Ik moet een jaar of 5 zijn geweest en heb het sindsdien volgens mij niet meer geprobeerd, maar ik weet zeker dat ik het nog zou kunnen.

Het moet kort daarna zijn geweest dat ze werd opgenomen in Dommelhoef. Daar heeft ze voor mijn gevoel één of twee jaar ‘gewoond’ en toen het slechter met haar ging is ze verhuisd naar Peppelrode, toen nog een vleugel van het Diaconessenziekenhuis. Ze stierf uiteindelijk toen ik 7 jaar oud was. Ook al vonden mijn ouders het geen goed idee, mijn opa nam me mee naar de kist om oma gedag te zeggen. Ik vond dat ze eruit zag als Doornroosje. Rose wangetjes op een bijna porseleine huid, omringd door zilver haar. Ik vond haar mooi en ben blij dat mijn opa me toen heeft meegenomen. Ik weet nog dat ik later die dag ontroostbaar was omdat ik me realiseerde dat ik oma nooit meer zou zien. Van de uitvaart kan ik me niet veel meer herinneren. Behalve dan dat ik het zo gezellig vond in de kerk met mijn neef en zijn vrouw.

De kerk van toen staat er niet meer. De begraafplaats, daar kom ik dagelijks langs op weg naar mijn werk. Ik ben ook vaak op bezoek geweest. Iets trekt me er naartoe. Gek genoeg wel naar oma, maar niet naar mijn moeder. Op momenten dat ik het moeilijk had, heb ik aan oma’s voeteneind gezeten. Of soms zomaar, alleen een wandelingetje over de begraafplaats, even hoi zeggen tegen oma en dan zigzaggend tussen alle andere graven door. Inmiddels is het alweer 1,5 jaar geleden dat ik er was. Het was op een warme zaterdagmiddag in november. Het wordt tijd dat ik weer eens ga kijken hoe het met haar is.

vrijdag 3 juli 2009

Hakken, hakken, hakken

Hakken 1: Toen ik gisteren naar mijn auto liep na die geweldige afstudeerzitting, bleef ik met de hak van mijn zwarte sandaaltjes steken in de trede van een stalen trap (je weet wel, zo’n open roosterwerk). Vanochtend trok ik diezelfde schoentjes aan en moest ik constateren dat de hak ernstig beschadigd was. “Godver, ik moest ze eigenlijk de rekening sturen” dacht ik.

Hakken 2: Nadat ik vanmiddag 3,5 uur onder een grote eik in het bijna verlaten stadswandelpark had gelezen, geluierd en muziek geluisterd reed ik weer richting Nuenen. Ik had M die middag al aan de sms gehad. “Is het lekker?” had ze gevraagd. “In extase” antwoordde ik. Ik parkeerde in het centrum, tegenover de schoenenzaak. Uitverkoop, hmmm toch maar even kijken. Je weet nooit. Licht beige laklederen sandaaltjes keken me vragend aan. Ik dacht: ja lieverds, jullie hak is een beetje hoog voor mij, daar kan ik niet op lopen. Maar ze zeurden net zolang door, totdat ze aan mijn voeten zaten. Best te doen dacht ik, moet er geen afstanden mee lopen, maar voor 29 Euri kon ik ze daar echt niet achterlaten.

Hakken 3: Enkele minuten later kwam ik de kunsthandel binnen. Kijk!!!! riep ik. Oh, die wil ik ook. Wel een beetje hoog voor mij, zei ik. M pakte de rolmaat die binnen handbereik lag (! wie heeft zo’n ding nu altijd bij zich...). 6 centimeter hak was het oordeel. Na koffie en plassen ging ik nog even mee naar de galerie, samen met M cigaretje roken in de achterdeur. Onderweg naar achteren viel mijn oog op een schilderij. Naja!! Dit is maf. Dit is een patroon. Dat wordt een blog (zie foto). 

Devaluatie van het systeem

Sinds een paar jaar ben ik externe lezer voor Fontys Hogeschool Communicatie. Dat wil zeggen dat ik als professional uit de beroepspraktijk afstudeerzittingen bijwoon. De studenten hebben een opdracht uitgevoerd, daarvan verslag gelegd in een scriptie en tijdens de zitting worden ze onderworpen aan een vragenvuur. De zitting begint altijd met vooroverleg tussen begeleider, 2e docent en externe lezer voor het startcijfer. Op basis van de verdediging kan daar nog een punt bij of af.

Nu hoor ik al jaren de begeleider precies hetzelfde beginnen: “ik heb ze eigenlijk nauwelijks begeleid...”. Ik vraag me dan iedere keer af “waarom niet, doe je werk toch eens”. Er is ook vrijwel altijd sprake van een speciaal geval. Of de afstudeerplek werkte niet mee, of de opdracht veranderde halverwege het proces, of ze hadden een bijzondere opdracht uitgevoerd die anders nooit voorkwam, of... weet ik veel. Doet er niet toe, er is altijd wel wat. Smoesjes!

Gisteren mocht ik een duo dames beoordelen die ik al eerder was tegengekomen tijdens mijn gastcolleges van afgelopen winter. Ze wilden een eigen bedrijf oprichten en het te beoordelen product voor de studie was het marketingcommunicatieplan voor de introductie van dat bedrijf. De begeleider was erg enthousiast over hun prestaties. Na zijn inleiding worp ik de knuppel door te zeggen dat het me verbaasde dat ze hun plan überhaupt mochten verdedigen. Het werd heel gezellig, dat kun je je wel voorstellen. Er volgde een discussie over wat de visie van de hogeschool was. Of ze mensen de beroepspraktijk in wilde sturen op basis van kennis en kunde op communicatievlak of wat anders. Volgens de begeleider werden ze ondernemer en niet communicatieadviseur. En voor ondernemerschap hadden ze de juiste competenties wèl in huis, ndusss. De 2e docent viel hem bij door te zeggen dat ze erg georganiseerd zijn, dus als projectbegeleider zouden ze het wel kunnen redden. Ik dacht, aha, bevestiging op wat ik de laatste jaren al vaker voelde sluimeren. FHC streeft een niveau na, wat 10 jaar geleden nog werd omschreven als MBO... Ik gooide uit nijd nog wat bitterheid naar de begeleider door iets te zeggen van “dus als iemand wordt opgeleid voor dierenarts, daar niet al te best in is, maar wel verdomd handig in het repareren van tractors, dan slaagt hij toch, omdat het zo’n handige jongen is... De meiden bleken zelfverzekerd, mondig, aandachtige luisteraars, hadden bakken met drive en hadden die 5 kilo papier in slechts 3 maanden geproduceerd. Maar een logisch plan in elkaar zetten op basis van een goede doelstelling en een messcherpe doelgroepsegmentatie, nee dat konden ze niet. Ze gingen naar huis met een 7,5.

Ik vraag me af of ik dit moet blijven doen. De betrokkenheid van de beroepspraktijk lijkt een formaliteit. Wat werkelijke nodig is aan competenties in de praktijk, doet er niet toe. En een papiertje van goed gedrag van een HBO-instelling wil al helemaal niet zeggen dat die mensen er ook iets van bakken. Toen ik zelf 13 jaar geleden afstudeerde ging het er iets anders aan toe. Je moest geen omhoog gevallen stage-opdracht doen maar onderzoek. Samen met m'n afstudeermaatje heb ik toen gekozen voor een onderzoek naar de werking van infomercials. De Super Slicer, de Regal Swan Pannenset, de Magic Lure, vast wel eens gezien. Niet OF ze werkten maar HOE ze werkten. Resultaat was een semi-eigen verklaringsmodel. Pittige verdediging en geslaagd met een 8 (als ik nu was afgestudeerd was het vast een 12,5 geworden). Zelfs genomineerd voor een of ander marketing scholarschip (niet gewonnen, eervolle vermelding). Als ik die stoeptegel papier van toen erbij pak heb ik af en toe wel iets van tut tut, da’s wel erg kort door de bocht Liaan. Maar al met al is het nog steeds een puik stukje werk. Ik ga me de komende weken eens beraden op mijn rol als externe lezer...

donderdag 2 juli 2009

Mogen de weergoden met mij zijn

Ik heb weekend! Ik was eerst van plan alleen vrijdagmiddag vrij te nemen. En daar verheugde ik me al de hele week op. Maar vandaag dacht ik “ik ben gek, ik doe de ochtend er ook gewoon bij”. Lekker lang uitslapen, croissantje, op m’n dooie akkertje douchen en dan is het wel tegen de middag gok ik zo.

Het middagprogramma bestaat uit ultieme ontspanning (Nog meer? Jaaaaaa, nog meer!). Ik zoek een of andere grote tas, mik daar een matje in, wat te drinken, wat te snoepen en een stapel boeken. Ik stap in de auto en ga op zoek naar een lekker plekje om mijn middag door te brengen. Op dit moment denk ik zelfs dat ik het park nog maar 'ns ga bezoeken waar ik een paar maanden geleden ook zo’n heerlijke vrijdag heb beleefd. Maar dan moet het wel droog blijven.... dus alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft weergoden, ben met mij!

woensdag 1 juli 2009

Was het nou groen?

Je rijdt een route die je vaak aflegt. Verkeer voor je kachelt lekker door en 50 meter na dat verkeerslicht vraag je je ineens af “was het nou groen?”. Overkomt me regelmatig. Maar vandaag heb ik geen enkele signalering meegekregen. Dak open, muziek schunnig hard, lach van oor tot oor en meedansen met de muziek op mijn stoel.

Het zijn gekke tijden bij VIS. Kregen we donderdag nog te horen dat we niet waren geselecteerd voor die ene overheidsinstelling. Sindsdien gebeurt er van alles. De planning verandert met het uur. Deze periode is echt de grand prix van de planning. Het schoenenmerk laat naar alle waarschijnlijkheid morgen weten of ze klant worden. Aanpak, planning en budget voor het technologische instituut zijn op een haar na akkoord. Ook daarvan verwacht ik morgen het finale akkoord. Morgen valt ook de beslissing over een openstaande offerte die er niet om liegt voor onze off shore klant. En dan zijn er natuurlijk nog de lopende projecten. Dat ene interim-traject is er nog niet door, maar daar wordt aan gewerkt. Komt goed (hoop ik).

Maar het kersje op de slagroom was een telefoontje vlak voor de lunch. We werken voor een grote industriële klant die wereldwijd duizenden medewerkers heeft. Eerder dit jaar is een omvangrijk onderzoek, waar ik met liefde en plezier aan werkte, in de ijskast gezet. Die ijskast werd uiteindelijk afgezonken naar de bodem van de oceaan. Zonder onderzoeksresultaten werd besloten hoe de merkhiërarchie in elkaar moest steken. Yep, dat deed pijn. Vandaag belde diezelfde persoon om me te vertellen dat ze die basiskeuze nu eenmaal wel hebben gemaakt, maar nog geen idee hebben hoe dat moet worden geïmplementeerd. Hoe moeten moedermerk en dochtermerk aan elkaar gekoppeld worden? Hoe gaat die nieuwe huisstijl eruit zien? Hoe ver durven ze te gaan in het verlaten van het oude. Een flinke brand design studie dus. Of ik ff een offerte wilde maken, het wilde inplannen en oh ja, eerste resultaten moeten volgende week donderdag zichtbaar zijn. Slik! Zo gezegd zo gedaan (uhuh). Ergens tussen 3 en 4 vanmiddag heb ik op ‘send’ gedrukt. Trillend van excitement afgewacht. Om 5 uur vanmiddag viel het mailtje op mijn deurmat: ‘akkoord’. Het mag dan in omvang geen mega-order zijn. Maar in importantie is ie giga. VIS staat aan de bron van hoe het merk zich in 40 landen straks zal presenteren. Was ie dus groen? Ja KEIGROEN!

TDH

Nadat ik vandaag via de telefoon bijna een man aangeboden kreeg in de zin van ‘dat is wel wat voor jou’, toch nog maar een keer de requirements. Maar eerst even dit: Zit ik te wachten op een man? Nee. Sta ik open voor lekkere exemplaren? Ja. Wat is lekker? TDH! Oftewel tall, dark and handsome. Tall = min. 1,85 m. Dark = donker haar. Handsome = zie het boodschappenlijstje onder mijn eerdere post ‘Verkiezingen’.