Sommige zaken zijn in Nederland goed geregeld, sommige zaken een heel stuk minder. Het hele systeem rondom ons zorgstelsel is zo’n ding waar ik behoorlijk kwaad over kan worden. Afgelopen zondag mocht ik wederom ervaren hoe krom het kan gaan. En misschien beste lezer heb jij wel goede ervaringen met het systeem. Ik kan er helaas niet over meepraten. Ik zal me beperken tot de ervaringen van afgelopen zondag, maar geloof me, dat is heus geen incident.
Zondag dus... na zaterdag overvallen te zijn door een paniekaanval ergens tussen Nuenen en Scheveningen, ben ik het hele weekend beroerd en onrustig geweest. In de loop van zondag werd dat met het uur erger. Zo erg zelfs dat Die van mij voorstelde om naar een noodapotheek te gaan voor iets wat mij zou kalmeren. Nu weet Die van mij geen weg of steg hier in de buurt, dus of dat nu zo handig was geweest... ik betwijfel het. Maar zo ver kwam het niet. Ik werd steed zieker en zieker en wilde eigenlijk naar de spoedpost. Voor het geval zondag een beetje is verwaterd in het geheugen, het had die dag gesneeuwd en niet zo’n beetje ook. Er lag toch al snel zo’n 10-15 cm. sneeuw op de auto.
Toen we weer door de ramen konden kijken gingen we op weg naar het ziekenhuis. Ik steeds zieker en onrustiger. Na veel geglibber kwamen we aan bij het ziekenhuis, waar we ons een breuk moesten zoeken naar de ingang van de SEH. De auto geparkeerd waar we dachten dat de borden ons naartoe verwezen (fout dus) en op zoek naar een ingang. De SEH bleek heel ergens anders te zitten, maar we konden er wel komen, door het ziekenhuis. Op de juiste etage op zoek naar de borden. De borden hielden op. En daar stonden we dan. Na wat misverstanden met een werknemer aldaar werden we verwezen naar een nooddeur en zo kwamen we op de SEH, die eerder op een vervallen bouwkeet leek.
Melden aan de balie, opratelen wat er mis was, nog een keer omdat de dame in kwestie mijn woordenwaterval niet kon bijhouden en wachten op een stoel. Ik weet niet hoe lang ik er heb gezeten. Maar er kwam een man binnen die rook naar zware shag. Hij had slippers (!) aan en ik kon mijn ogen niet genoeg focussen om te zien wat er was. Die van mij vertelde dat zijn voeten verbrand waren. Nog een jongenman kwam binnen had een grote doorn in zijn hand, die was gaan ontsteken. Terwijl ik daar zat te wachten werd de man met de verbrande voeten naar binnen geroepen door de dienstdoende huisarts. Volgens mij was er maar één huisarts. Achter de balie echter zaten, liepen en kwekten zeker drie vrouwen, één ambulance-meneer en één beveiligings-meneer. Ze hadden het blijkbaar best gezellig want er werd wat afgekeuveld. Aangezien ik niet wist hoe lang ik mezelf nog overeind kon houden, vocht tegen flauw vallen, ergerde ik me suf aan al die gezelligheid. Prima dat ze het gezellig hebben, maar als er mensen in de wachtruimte zitten (keet waar die balie ook in stond) en die mensen in welke vorm van nood dan ook verkeren, komt het op mij behoorlijk krom over als je 5 mensen achter een balie hebt zitten die niets doen en 1 die de patiënten helpt. Tis maar een idee.
Uiteindelijk was ik aan de beurt. Ik deed mijn verhaal en de huisarts reageerde met, WTF, een lang verhaal over hoe gezond het was om angsten te hebben in het oertijdperk. Iets met wilde beesten en op tijd weg rennen en zo (aaaaargh). Uiteindelijk ging ze een pilletje uitprinten (dat zei ze letterlijk) en ik vond mezelf best grappig onder de omstandigheden om daarop te reageren.
Enniewee, met recept naar de apotheek, was precies om de hoek werd ons verteld. Maar om de hoek hield het pand (bouwval) op. Hmmm, weer vragen aan de bewaking en we moesten blijkbaar buiten om. Daar aangekomen wees de dame mij erop dat de pillen niet vergoed werden. Even later kwam ze ook nog terug om te vertellen dat, aangezien het avond/bijna nacht was, er een toeslag op de pillen kwam. We konden ook de volgende dag terugkomen, dan waren de medicijnen goedkoper... Met de grootst mogelijke kalmte en vriendelijkheid probeerde ik de dame duidelijk te maken dat ik daar niet voor niets stond op dat uur en onder die weersomstandigheden. Afrekenen, pillen in de tas en naar huis.
Thuis gekomen deed de eerste pil wonderen, ik veranderde van hyperende, paniekende, razende puinhoop in een volledig ontspannen en slappe zoutzak. Met mijn rug tegen een warme borst genesteld en met een beschermende arm om me heen zeilde ik naar dromenland. Eind goed al goed zou je zeggen. In zekere zin wel, voor die avond. Maar helaas heb ik nog een lange weg te gaan tot het herstel. Ondertussen kan ik wachten op de rekening. Die pillen heb ik betaald, inclusief de avondtoeslag (nee dat is geen gelul, het is echt). Nu is die avondtoeslag én het feit dat ze iets voorschrijven wat niet wordt vergoed, niet het enige kromme. Nee dat andere is die rekening die nog komen gaat. Het is namelijk zo in dit land dat als je ziek wordt op het moment dat je eigen huisartsenpost niet is bemand (’s-avonds, ’s-nachts en in het weekend dus), je de rekening betaalt. En die rekening van de SEH (waar je huisarts je zelf naar doorverwijst) is geen kattenpis. Teveel kromheden om nog recht te lullen dus als je het mij vraagt. Ik vraag me alleen af waar ik maandelijks die ruim 130 Euri voor betaal...