woensdag 30 december 2009

Nieuwe aanwinsten top-26

Geen echt lijstje met de top-zoveel-van-Liane. Maar de meest geweldige nummers die ik in het afgelopen jaar heb ontdekt, herontdekt of uberhaupt de titel van heb ontdekt. Allemaal terug te vinden op Blip.fm (staan ergens in mijn lijst: http://blip.fm/lianekusters). Bij deze in willekeurige volgorde:

David Bowie – Bring Me The Disco King (Lohner remix)

A:us – Suite Disappointment

The Ian Carey Project – Get Shaky

Nina Simone – Since I fell For You

JX – Son Of A Gun

Gregor Salto, Jeroenski & Roog – Your Mind

Deadmau5 – I Remember

Damian Rice – 9 Crimes

DNOTE – Shed My Skin

Eminem – Lose yourself

Beyond – Silver

Editors – Papillon

Dizzee Rascal – Flex (Dave Spoon remix)

Michael McDonald – Sweet Freedom

Maria Callas – La Divina

Jens – Psycho Strings

Jace Everett – Bad Things

Bruce Cockburn – If I Had A Rocket Launcher

Kid Rock – American Bad Ass

Amelie Poulain – Comptine D’Un Autre Ete – L’Après Midi

Chris Montana – Speed Of Life

Anthony Rother – Father

David Penn & Robert Gaez – What Is House?

The The – Dogs Of Lust

The Stone Roses – Fools Gold

Bob Dylan – Beyond Here Lies Nothing

maandag 28 december 2009

Insane in the b-brain

Velen zullen beamen dat ik langer een beetje insane in the brain ben. Dat ben ik wel gewend. Maar nu is het dan echt zo. En dat maakt dat mijn dagen er behoorlijk anders uitzien. Mijn ritme bestaat uit korte periodes van inspanning en lange periodes van ontspanning. Alleen het bijzondere is dat de definitie van inspanning en ontspanning een beetje zoek is.

Onder algehele ontspanning vallen slapen, lezen en luieren met Sambal. Er is ook een tussenvorm waarbij de geest ontspant, maar het lichaam wel moe wordt, oftewel buiten een frisse neus halen. Onder inspanning vallen heel veel dingen die voor jullie, en voorheen ook voor mij, niet onder die noemer vallen. Thuis koffie drinken met meer dan één persoon bijvoorbeeld. Na een uur of twee is de batterij ramleeg en moet Liane plat. Boodschappen doen, ook zoiets. Ja voorheen had ik daar ook al een bloedhekel aan. Maar nu is het erger. Het naar de super gaan is al een opgave. Zonder lijstje vertrekken is ondenkbaar. Een rij bij de kassa is een uitdaging. En als de zooi thuis is uitgepakt moet ik nodig even bijkomen. Het klinkt onvoorstelbaar en vooral erg vervelend, maar dat is deze dagen mijn ritme en ik heb er maar aan te wennen. Er zit niets anders op dan het te accepteren.

zondag 27 december 2009

Zoekplaatje 17

In verwachting

Keer op keer stoot ik mijn neus eraan. Verwachtingspatronen bedoel ik dan. Niet dat ik een verwachting heb uitgesproken of dat me iets is toegezegd. Meestal is het zelfs iets wat niet aan de oppervlakte leeft. Je voelt het pas als iemand niet reageert zoals je had verwacht. Het kan zo klein zijn als specifieke woorden of zo groot als uberhaupt een teken van leven. Misschien is het onterecht, misschien oneerlijk. Maar het teleurgestelde gevoel is er nu eenmaal. En ik kan er behoorlijk verdrietig van worden.

Zoals ik al zei, ik maak het vaker mee. Misschien leg ik onbewust de lat ook wel te hoog. Verwacht ik teveel van mensen. Het wordt eens tijd dat ik hiermee afreken. Een soort van verdedigingsmechanisme voor mijn eigen kwetsbaarheid. Maar hoe? Ik zet ‘m in ieder geval op het lijstje van to-do’s. Vooralsnog prijs ik me gelukkig met de leuke verrassingen die er ook kunnen zijn. Mensen die buitengewoon positief, lief of behulpzaam uit de hoek kunnen komen. Zomaar, out of the blue.

vrijdag 25 december 2009

Hier en daar een wolkje

Als Pixar-maniac heb ik gisteren gekeken naar Up. Superleuke, aandoenlijke en mooie film. Bij iedere nieuwe Pixar zit ook een toetje. Een Pixar short. Die variëren vaak van mooie kleine verhaaltjes tot hilarische dijenkletsers. Bij Up hoort Partly Cloudy. En dat was er weer één. Bulderen en tranen van het lachen. Sinds een aardig lange tijd. Heerlijk! Kijk maar gauw.

http://www.myvideo.de/watch/6563032/Partly_Cloudy

dinsdag 22 december 2009

Krom

Sommige zaken zijn in Nederland goed geregeld, sommige zaken een heel stuk minder. Het hele systeem rondom ons zorgstelsel is zo’n ding waar ik behoorlijk kwaad over kan worden. Afgelopen zondag mocht ik wederom ervaren hoe krom het kan gaan. En misschien beste lezer heb jij wel goede ervaringen met het systeem. Ik kan er helaas niet over meepraten. Ik zal me beperken tot de ervaringen van afgelopen zondag, maar geloof me, dat is heus geen incident.

Zondag dus... na zaterdag overvallen te zijn door een paniekaanval ergens tussen Nuenen en Scheveningen, ben ik het hele weekend beroerd en onrustig geweest. In de loop van zondag werd dat met het uur erger. Zo erg zelfs dat Die van mij voorstelde om naar een noodapotheek te gaan voor iets wat mij zou kalmeren. Nu weet Die van mij geen weg of steg hier in de buurt, dus of dat nu zo handig was geweest... ik betwijfel het. Maar zo ver kwam het niet. Ik werd steed zieker en zieker en wilde eigenlijk naar de spoedpost. Voor het geval zondag een beetje is verwaterd in het geheugen, het had die dag gesneeuwd en niet zo’n beetje ook. Er lag toch al snel zo’n 10-15 cm. sneeuw op de auto.

Toen we weer door de ramen konden kijken gingen we op weg naar het ziekenhuis. Ik steeds zieker en onrustiger. Na veel geglibber kwamen we aan bij het ziekenhuis, waar we ons een breuk moesten zoeken naar de ingang van de SEH. De auto geparkeerd waar we dachten dat de borden ons naartoe verwezen (fout dus) en op zoek naar een ingang. De SEH bleek heel ergens anders te zitten, maar we konden er wel komen, door het ziekenhuis. Op de juiste etage op zoek naar de borden. De borden hielden op. En daar stonden we dan. Na wat misverstanden met een werknemer aldaar werden we verwezen naar een nooddeur en zo kwamen we op de SEH, die eerder op een vervallen bouwkeet leek.

Melden aan de balie, opratelen wat er mis was, nog een keer omdat de dame in kwestie mijn woordenwaterval niet kon bijhouden en wachten op een stoel. Ik weet niet hoe lang ik er heb gezeten. Maar er kwam een man binnen die rook naar zware shag. Hij had slippers (!) aan en ik kon mijn ogen niet genoeg focussen om te zien wat er was. Die van mij vertelde dat zijn voeten verbrand waren. Nog een jongenman kwam binnen had een grote doorn in zijn hand, die was gaan ontsteken. Terwijl ik daar zat te wachten werd de man met de verbrande voeten naar binnen geroepen door de dienstdoende huisarts. Volgens mij was er maar één huisarts. Achter de balie echter zaten, liepen en kwekten zeker drie vrouwen, één ambulance-meneer en één beveiligings-meneer. Ze hadden het blijkbaar best gezellig want er werd wat afgekeuveld. Aangezien ik niet wist hoe lang ik mezelf nog overeind kon houden, vocht tegen flauw vallen, ergerde ik me suf aan al die gezelligheid. Prima dat ze het gezellig hebben, maar als er mensen in de wachtruimte zitten (keet waar die balie ook in stond) en die mensen in welke vorm van nood dan ook verkeren, komt het op mij behoorlijk krom over als je 5 mensen achter een balie hebt zitten die niets doen en 1 die de patiënten helpt. Tis maar een idee.

Uiteindelijk was ik aan de beurt. Ik deed mijn verhaal en de huisarts reageerde met, WTF, een lang verhaal over hoe gezond het was om angsten te hebben in het oertijdperk. Iets met wilde beesten en op tijd weg rennen en zo (aaaaargh). Uiteindelijk ging ze een pilletje uitprinten (dat zei ze letterlijk) en ik vond mezelf best grappig onder de omstandigheden om daarop te reageren.

Enniewee, met recept naar de apotheek, was precies om de hoek werd ons verteld. Maar om de hoek hield het pand (bouwval) op. Hmmm, weer vragen aan de bewaking en we moesten blijkbaar buiten om. Daar aangekomen wees de dame mij erop dat de pillen niet vergoed werden. Even later kwam ze ook nog terug om te vertellen dat, aangezien het avond/bijna nacht was, er een toeslag op de pillen kwam. We konden ook de volgende dag terugkomen, dan waren de medicijnen goedkoper... Met de grootst mogelijke kalmte en vriendelijkheid probeerde ik de dame duidelijk te maken dat ik daar niet voor niets stond op dat uur en onder die weersomstandigheden. Afrekenen, pillen in de tas en naar huis.

Thuis gekomen deed de eerste pil wonderen, ik veranderde van hyperende, paniekende, razende puinhoop in een volledig ontspannen en slappe zoutzak. Met mijn rug tegen een warme borst genesteld en met een beschermende arm om me heen zeilde ik naar dromenland. Eind goed al goed zou je zeggen. In zekere zin wel, voor die avond. Maar helaas heb ik nog een lange weg te gaan tot het herstel. Ondertussen kan ik wachten op de rekening. Die pillen heb ik betaald, inclusief de avondtoeslag (nee dat is geen gelul, het is echt). Nu is die avondtoeslag én het feit dat ze iets voorschrijven wat niet wordt vergoed, niet het enige kromme. Nee dat andere is die rekening die nog komen gaat. Het is namelijk zo in dit land dat als je ziek wordt op het moment dat je eigen huisartsenpost niet is bemand (’s-avonds, ’s-nachts en in het weekend dus), je de rekening betaalt. En die rekening van de SEH (waar je huisarts je zelf naar doorverwijst) is geen kattenpis. Teveel kromheden om nog recht te lullen dus als je het mij vraagt. Ik vraag me alleen af waar ik maandelijks die ruim 130 Euri voor betaal...

zondag 20 december 2009

Kitchy Kerst

Bij de meeste mensen staat de boom inmiddels. Bij sommige mensen hoort buitenverlichting daar ook bij. Maar bij een enkeling gaat het dak eraf. Dit gezin in Nuenen, heb ik me laten vertellen, bestaat uit om en nabij de 10 kinderen. En al die kinderen hebben iets mogen uitzoeken om in de voortuin te planten met Kerst. Wat krijg je dan? Juist een Kitchy Kerst. Maar wel heel vermakelijk.

donderdag 17 december 2009

Sneeuw, zee en strand

Ik heb een heerlijk weekend voor de boeg. Samen met die van mij ga ik een dagje naar het strand. Als ik fit genoeg ben, that is, en het weer een beetje mee zit. Wandelen en ondertussen bevriezen op het strand. Het zout op je lippen proeven. Je hoofd leeg laten waaien. Camera mee en een beeldverslag van de dag maken. Daarna bijkomen met warme chocomelk. En ’s-avonds weer terug. Samen onder een warme douche om te ontdooien en dan met extra dikke sokken aan languit op de bank. Wah wilde nog meer.

woensdag 16 december 2009

De plant

Ben je een paar dagen ziek thuis, dan kan je nog de vreemdste dingen meemaken. Door een harde en vooral snel naderende deadline ben ik genoodzaakt tijdens de wakkere én heldere uurtjes te presteren. Er moet een plan uit mijn vingers komen. Tegen de tijd dat de batterij echt op is, stort ik compleet in, strompel ik naar mijn bed, oogjes toe en slapen maar. De afgelopen dagen was er niets bijzonders aan de hand. Ik val in een diepe slaap en uuuuuuuuren later word ik wakker. Ietsje fitter, ietsje minder koorts, for the time that is. Maar vannacht gebeurde het...

Ik werd wakker door een geluid. En Sambal kan het niet zijn, die mag sinds de redecorating-klus niet meer op de slaapkamer komen. Ik hoorde dus een geluid. Een schuivend geluid. Daarna nog meer geschuifel. Een beetje onregelmatig. Een hoop ‘pffff’ en ‘shhhh’ achter en door elkaar, zeg maar. Dat werd tenslotte gevolgd door een ‘kloenk’. Toen ik het lampje aanklikte zag ik dat mijn plant, een joekel van een plant, op zijn zij lag in de kamer. Met mijn slaaphoofd zette ik ‘m overeind en liet hem tegen de muur aan leunen.

Vanochtend heb ik even bij hem geïnformeerd wat er nu aan de hand was. “Ik had zo’n dorst” zei hij. Ik: Zeg dat dan. Je kunt toch niet zelf naar de kraan lopen. Je hebt geen voetjes. Nee, zei de plant, daar kwam ik ook achter toen ik op de grond lag. Maar jij hoorde me niet... Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden, een blaadje geaaid en hem getrakteerd op 2 gieters met water. Nu staat ie weer recht overeind en is ie tevreden. Maar het geeft te denken. Als een plant zo desperate is voor een slokje drinken. Waar is ie dan nog meer toe in staat? Vind ik binnenkort mijn spullen in koffers op de stoep? Met een briefje erbij. “Oprotten! de plant”. Misschien toch eens wat vaker een goed gesprek aanknopen met die groene vrienden...

Die van mij

Een week geleden deed ik de oproep om alternatieven aan te dragen voor de term het nieuwbakken vriendje. En de keuze is gemaakt, zoals je aan de titel kunt zien. Miss F., proficiat met het extra punt in de koffie-strijd!

maandag 14 december 2009

Een beetje magie

Een week of wat geleden liep ik door de plaatselijke super en passeerde ik een rek met boeken. Aanbieding, aanbieding, aanbieding. Tijdens mijn vakantie in september heb ik een stapeltje boeken weggewerkt, wat ik heerlijk vond, en daarna eigenlijk niets meer. Het werd weer eens tijd. De keuze viel op Chocolat. Film niet gezien, wel goeie dingen van gehoord, maar geen flauw idee waar het over ging. Ik bedacht me dat een boek met zo’n titel eigenlijk nooit verkeerd kon zijn, dus hoppakee in het mandje.

Gisteren, op pyjama-dag, ben ik gestart met het boek. Nadat ik mijn werk had afgerond en de nodige blogjes had geschreven. Met invallende schemer zat ik in mijn draaikuipstoel achterin de kamer, onder een schemerlamp. Een flink eind verderop stond de kerstboom te stralen. Voor de rest geen lampen aan, geen kaarsen, geen tv, geen geluid van de radio, niets. Al snel zonk ik weg in een bijzonder verhaal, waar ik mezelf even uit moest wakker schudden om een hap te eten. Verderop de avond verplaatste ik mezelf naar de bank. En verplaatste ik het licht om bij te lezen met me mee. Toen ik enkele uren later mezelf dwong om het boek aan de kant te leggen, was daar weer dat mysterieuze magische vacuum. In de stilte, in het beperkte licht heb ik zeker een half uur voor me uit zitten staren. Denkend aan weinig tot niets. Alleen maar staren. En dat gevoel van het verhaal vasthouden. Ik kan niet uitleggen wat dat gevoel met je doet. Maar het is overweldigend, verslavend, verzachtend en reinigend. Dat moest ik even kwijt.

zondag 13 december 2009

Tweetupdate

Gisterenavond was de lang verwachte meet tussen 4 Twittermutskes: Rockcoco4, zeemeisje, Sanne1974 en lianekusters. Omstreeks half 9 arriveerde we 1 voor 1 op de uiterst geheime locatie, het kribje van Sanne1974.

Na de eerste snuffelronde over leeftijd, beroep, woonplaats, etc ging het onderwerp van gesprek al vrij snel richting onze persoonlijkheden, reizen, toekomstplannen, Twitter-ervaringen, mannen van vroeger, mannen van het heden en kansloze mannen. En dat alles onder het genot van de innerlijke-mens-voorzieningen van onze geweldige gastvrouw. De details van de gesprekken blijven natuurlijk onder ons vieren ;). Maar een eerste indruk van deze drie bijzondere vrouwen kan niet ontbreken.

Sanne1974. Pittige tante. Houdt van het goeie leven. Bourgondisch, duidelijk, gangmaker, lekker Brabants en een heerlijke flapuit. Kan de hele wereld aan en laat zich niks wijsmaken, maar is tegelijk, net als wij allemaal, uitgerust met zoooo’n klein hartje *maakt gebaar van klein met duim en wijsvinger*. Met haar aan je zijde kan je niks overkomen, behalve dan het risico dat je in je broek zeikt van het lachen.

Rockcoco4. Een dame met een verhaal. Iemand die je niet in één ontmoeting leert kennen (voor zover mogelijk dan). Iemand waarvoor je rustig de tijd moet nemen om laagje voor laagje te ontdekken. In haar tempo. Af en toe zie je door die stoere buitenkant de schittering van een emotioneel en kwetsbaar mens. Die zachtheid die je dan waarneemt wekt je nieuwsgierigheid. Intrigerend!

Zeemeisje. Een hele frisse meid, echt een natural beauty. Waar vind je die nog? Ondanks, naar eigen zeggen, ook behoorlijk verlegen te zijn, straalt ze een soort van vrijheid en openheid uit. In haar benadering naar de andere dames, in haar lichaamshouding, in hoe ze zich uit. Ze is expressief, zeer meelevend, een bruisende persoonlijkheid. Hoe kan het ook anders met zo’n naam.

Al met al een geslaagde avond. En zeer voor herhaling vatbaar. Eén-op-één of met z’n allen. Till next TweetUp!

Zoekplaatje 16

woensdag 9 december 2009

Zlatan

Terug van weg geweest. De rubriek Uomo. Oftewel de hotties parade. Vandaag een meneer die het niet moet hebben van zijn hoofd. Zeker niet zelfs. En als persoonlijkheid op het voetbalveld, kan ik hem ook meestal niet waarderen. Maar wat een bovenlijf... Eye-candy als je het mij vraagt.

Het nieuwbakken vriendje

U vraagt, ik draai. Vanavond sprak ik een van my girls (fijn te horen dat het weer wat beter gaat meis). Over hoe het ging. Over afspreken voor koffie, ook al kreeg ik sterk de indruk dat borrel de voorkeur genoot. En er moest haar iets van het hart. Die term. Het nieuwbakken vriendje. Dat kòn toch echt niet. Inmiddels was ie niet meer zo nieuwbakken. En daarnaast vond ze de term sowieso niks. Ze droeg ook meteen de oplossing aan. Of ik er niet een competitie-element aan kon verbinden. Suggesties voor een andere term dan het nieuwbakken vriendje worden dan achtergelaten als reactie op de vraag en de winnende inzending verdient een extra punt voor de don’t look too close-competitie.

Prima plan lijkt me. Bij deze de oproep: bedenk een alternatief voor het nieuwbakken vriendje. Zondagavond maak ik de balans op en kies ik een leuke nieuwe benaming (mits de inzendingen leuk genoeg zijn).

dinsdag 8 december 2009

Amputeren die hap

Er zijn mensen, die zijn uitgerust met lichaamsdelen, waarvan je je moet afvragen waarom die bijgeleverd waren. Men gebruikt ze namelijk niet. Deze mensen zouden zelfs kunnen overwegen om de delen te verhandelen en daarmee een centje bij te verdienen. Of in een genereuze bui ze te schenken aan een of ander noodlijdend land, waar schaarste is aan deze organen.

We hebben het hier over oren. Nu weet inmiddels haast iedereen in mijn omgeving dat er met die van mij iets mis is, maar daar wordt aan gewerkt (angst en beven, maar goed). Het gaat ook niet om mijn oren, maar om die van de mensen, die ze niet gebruiken.

Nou goed, dat soort mensen zijn er dus. Het niet (willen) horen gaat vaak samen met niet (willen) snappen. In een willekeurig gesprek ontstaat een situatie waarbij de niet-luisterende iets niet begrijpt. Wat doe je dan als behulpzaam mens? Juist, je legt het uit. Maar wat is het geval, de persoon begrijpt het nog niet. Dat blijkt uit de herhaling van dezelfde stompzinnige reactie (u voelt de irritatie al komen? mooi). Vervolgens schraap je elk restje geduld, beheersing of geleerde lessen uit die laatste anger management cursus bij elkaar. En leg je het zo rustig mogelijk nogmaals uit. Deze keer met meer voorbeelden, duidelijker verwoorde argumenten en een hele hele kalme stem. Maar voordat je de denkbeeldige punt achter je serie zinnen hebt uitgesproken, is daar weer exact diezelfde reactie. Die de eerste keer al niet slim was, de tweede keer stompzinnig en deze keer wordt vergezeld door de saus van een luider en licht wanhopig stemgeluid.

Of het nu vroeg op de ochtend is en ik nog niet aan mijn espresso-tax zit, midden op de dag of ruim in de avond, de (passieve) agressie komt, hoe dan ook, hoef je niets extra’s voor te doen. Ik vind het zo’n verschrikkelijke verspilling van mijn kennis, mijn stembanden, mijn lucht, mijn goede bedoelingen, om zo’n persoon iets bij te brengen. Sterker nog, nu ik dit verhaal typ, vraag ik me ineens af of het wel aan de oren van de persoon ligt. Is het niet de hersencapaciteit? Is men toevallig selectief zwak begaafd? Gehandicapt op een bepaald front, zeg maar? En moet je ze uit hun lijden verlossen? Misschien is dat wel het enige humane wat je kunt doen.

zondag 6 december 2009

Grave yard hoppin'

Wat zullen we eens gaan doen deze zondagmiddag? Hmm, iets relaxeds, tis regenachtig weer, dan maar een rondje begraafplaatsen. Eerst naar die van opa en oma. Jammer genoeg zijn daar al veel van de oude graven geruimd. Maar dat wat er staat is zeer de moeite waard. Daarna nog een poging om bij de Joodse begraafplaats te komen, maar die was gesloten. En tenslotte het kleine kerkhofje aan de Boschdijk. Ja, ik heb wat begraafplaatsen. En nee, ik ben niet insane. No, I’m not! Ben gewoon fan van de sfeer, that’s all. Het volledige beeldverslag is hier te bekijken:

http://picasaweb.google.com/lianepiczz/GraveYardHoppin#

Un mooie mens

De laatste man op aarde waarmee je moeder je thuis wil zien komen. Maar ik mag ‘m wel. Iemand die helderder en realistischer denkt dan de mensen die hem verafschuwen. En als podiumbeest is ie de anti-christ himself. Enjoy!

zaterdag 5 december 2009

Zoekplaatje 15

Voedertijd

Behalve dat ik graag lang in mijn bed lig, heb ik niet echt een ritme. Ik heb nu eenmaal vrij veel slaap nodig. Door de weeks kom ik standaard steeds verder op achterstand. Dus in het weekend doe ik het liefst zo weinig mogelijk. En aan verplichte nummers heb ik helemaal een teringhekel. Ik sta er ook helemaal niet bij stil dat mijn ritme niet die van andere mensen is. Tot vandaag.

Vanochtend werd ik wakker om naar de wc te gaan. Zo om een uur of 9. Het regende flink, het was donker, bovendien veel te vroeg, dus ik kroop lekker terug in het warme bed naast mijn stripboek. Om 11 uur schrok ik wakker omdat het nieuwbakken vriendje hondsberoerd naast bed stond. Hij was veel te laat met eten. Na een high-speed ontbijt volgde er nog een moment van trillen en daarna was ie pas weer de oude. Ik moet zeggen dat ik best wel geschrokken ben. Ik denk dat ik voortaan maar de wekker zet in het weekend om hem op tijd te voeren. Hij moet langer mee dan vandaag en mag dus niet kapot gaan.

dinsdag 1 december 2009

Kaarsje

De afgelopen 2 weken vulde mijn hoofd zich met kleine en grote geheimpjes. Allemaal in de categorie vertrouwelijk, gevoelig en lastig. Belevenissen en beslissingen van verschillende mensen vinden hun weg naar mijn oren. Vanavond kwam er weer eentje bij. Maar die was in te delen onder het kopje angstig.

Morgen volgt er uitsluitsel. En om mijn hoop en steun wat kracht bij te zetten heb ik vanavond een kaarsje in mijn tas laten vallen. Die gaat op het juiste tijdstip aan en dan zijn mijn gedachten bij die persoon. Het enige wat ik daarna nog kan doen is gespannen afwachten tot de telefoon gaat...

Op speciaal verzoek

Okee, here goes. Mannen... en wat vinden we bijzonder lekker aan ze? Op speciaal verzoek dit topic. Ook al heb ik eens een boodschappenlijstje hier gepubliceerd, deze keer gaat het over de lekkere details. Vrouwen, vul gerust aan. Ik trap alvast af met wat lekkers:

- Gespierde armen vind ik erg prettig. Rafa Nadal heeft de heerlijkste armen van deze aardkloot als je het mij vraagt. Voor de meeste mannen niet weggelegd, maar ik word bij de minder bedeelden al blij van dat deukje onder de triceps. Jammie!

- Welbespraaktheid in combi met een warme stem. Mooie combinaties van woorden zijn een feestje voor me. Het gaat nog net niet zover als bij die dame uit de film Threesome. Maar ik vind het heerlijk om ernaar te luisteren. Als de stem mooi genoeg is kan het me bijna niet eens schelen waar het over gaat, als het maar als fluweel klinkt.

- Een mooie, vol overtuiging gelachen, lach. Niks is zo ontwapenend als een stralende rij tanden van links naar rechts.

Ik zal me niet wagen aan het expliciete spul alhier. Daar is dit niet de juiste zender voor. Maar gaan jullie gerust je gang.