maandag 24 oktober 2016

Hulporen

In mei kreeg ik de doorverwijzing van JP de kno-arts, maar ik liet het papiertje liggen tot augustus. Ik vond het stom. Gehoorapparaten op mijn leeftijd? Belachelijk, doe dan ook maar meteen een rollator. Dat is toch iets voor bejaarden? In september toch maar een intake gepland omdat elk gesprek ontzettende vermoeiend was. Volgens de dame van Into Ears (kan ik aanraden overigens) was JP eerder een kno-god dan een gewone kno-arts. Ik was dan wel zo'n 40% van mijn gehoor kwijt, maar met een andere chirurg had het veel erger kunnen zijn.

Een week later kreeg ik mijn hulporen, zoals vriendin N ze noemde. Tijdens het inregelen gaf ik aan dat het suizen wel weggefilterd moest worden, want dat was super irritant. Maar het was geen gewoon gesuis. Het was de airco die ik zonder hulporen niet eens waarnam. Die realisatie zorgde voor een acute huilbui. Okee, ik wist dat ik slecht hoorde, maar dat ik me niet bewust was van het bestaan van bepaalde geluiden was heftig.

Wat volgde was een periode van uitproberen, een gigantische oorontsteking, ander gedoe waardoor ik de hulporen niet de hele dag in kan, maar ik begin er een klein beetje mijn weg in te vinden. Vandaag bij de tweede controle heb ik een hoortest gedaan. Woordjes verstaan bij 60 dBA en 50 dBA. Bij 60 dBA verstond ik in mei, zonder hulporen, 50%. Bij 50 dBA verstond ik 10%. Vandaag 100% en 85%. Ik denk dat we kunnen stellen dat die hulporen wel echt helpen. 

donderdag 6 oktober 2016

It's personal

Afgelopen maandag rondde ik de volledige eerste draft af van mijn eerste masterpaper om het stuk daarna enkele dagen niet meer te openen. Gewoon even wegleggen en laten sudderen, dat was mijn bedoeling. Vandaag is de dag dat ik er de laatste hand aan zou leggen om het daarna voor een laatste taalcheck te versturen naar mijn collega. Ik had het document uitgeprint om het rustig vanaf papier te kunnen lezen en hopelijk dan kritischer te kunnen beoordelen. Maar afgezien van twee komma’s kwam ik niets tegen. Ik stelde mezelf de volgende vragen: Heb ik me aan de opdracht gehouden? Ja volgens mij wel. Heb ik dwarsverbanden gezocht en gevonden? Ja ook. Zit alles erin? Niet helemaal naar mijn tevredenheid, maar ik heb maximaal vier pagina’s de ruimte voor de hoofdtekst, dus ik kan niet álles erin verwerken (heel frustrerend!!). Heb ik aangegeven wat lastig was? Ja, deels wel. Maar ook daar weer: ik heb maar vier pagina’s (aaargh). Is de paper waardevol voor de organisatie? Absoluut! Nog langer naar het scherm staren, zag ik niet zitten. Dus zo ging het document voor de middag al naar mijn collega.

Wat is dan het probleem? Nou, enerzijds stuitte ik op een bijzonderheid tijdens de interviews, waar ik een oplossing voor moest vinden. De voorgeschreven methodiek geeft niet of nauwelijks houvast voor associaties met een negatieve of kritische klank. Zeker niet wanneer dat bij een van de onderwerpen in het onderzoek de boventoon voert. Nu had ik in mijn initiële onderzoeksopzet een ander onderwerp centraal staan. Maar dat heb ik vervangen vanwege juist een verwachte negatieve uitkomst. Natuurlijk is het voor de organisatie superrelevant om dit soort dingen te weten, maar misschien oordeelt Eurib daar anders over.

Het tweede issue is: ik vind het fucking persoonlijk!! Gisteren hoorde ik bij zo’n tv-programma over een kookwedstrijd iemand zeggen: “Het lijkt wel of je je ziel ter beoordeling aanbiedt”. Het klinkt misschien gek, maar zo voelt het wel. Het is namelijk mijn interpretatie van de opdracht, het is mijn werk, mijn analyse, mijn tekst en daardoor ook mijn hoofd en mijn buikgevoel. Ook al wéét ik dat het gaat om het product, het voelt anders. Ik ben er zelfs emotioneel door. Zouden mijn eigen studenten dat ook zo voelen?

Hoe dan ook, vandaag om 14:45 uur drukte ik met een trillende vinger en hysterische vlinders in mijn buik op ‘send’. Nu is het afwachten. Maximale nakijktijd is zes weken (ja, je leest dat goed). Ik kreeg een bevestiging dat het document is ontvangen en dat mijn stuk bovenop de stapel ligt (ik was de eerste inzender). Nu is het afwachten geblazen. Hopelijk hoef ik niet zes weken te wachten. Mensen die me een beetje kennen, weten dat zes dagen al bizar lang is voor me… 

maandag 3 oktober 2016

Opdracht 1

Binnen een week is de deadline voor mijn eerste paper als masterstudent daar. En heftig dat ik dat vind! We kregen vier weken voor het uitvoeren van een kwalitatief onderzoek en het schrijven van de paper. Vanaf het begin had ik allerlei vragen over de opdracht. Ik dacht eerst dat het lag aan mijn aspie-brein, maar meer studenten worstelden met de opdracht. Op een gegeven moment kregen we te horen dat het instituut vond dat de opdracht duidelijk genoeg was en daarmee moesten we het doen. Paniek natuurlijk in eerste instantie. Zeker omdat het voor mij de eerste opdracht is. Ik heb totaal geen gevoel van waar de lat ligt. Ja, de opdracht heeft een aantal onderdelen, maar wat maakt dat een onderdeel voldoende of goed is uitgevoerd? Geen flauw idee hoe streng ze gaan zijn in de beoordeling.

Zoals voor mij gebruikelijk is, ging ik plankgas uit de startblokken. Meteen inventariseren welke informatie ik nodig heb, tien interviews plannen, indeling maken voor de paper, etc. Na twee weken was ik volgens mij de enige student die al de meeste interviews achter de rug had. Maar toen was daar de moeder aller oorontstekingen en kon ik een week helemaal niks. Dikke vertraging. Proberen de achterstand in werk en studie in te halen, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Er passen geen vierentwintig uur extra in een week. Dus vorige week woensdag knapte ik compleet uit mijn vel toen een collega net het verkeerde op het verkeerde moment kwam vragen. 

Vanmiddag heb ik de eerste draft van de paper afgerond. Nu heb ik nog een paar dagen om 'm onder mijn kussen te leggen en te finetunen. En natuurlijk de taalcheck aan het einde van de week door mijn geweldige collega N, die bereid is al mijn producten te controleren. Ik moet zeggen dat ik best trots ben op het stuk. Maar waar hoop ik op? Op een voldoende natuurlijk. Maar is een 6 een cijfer waar ik blij mee ben? Nee. En een 7? Eigenlijk ook niet. Een 8 zou ik tevreden mee kunnen zijn, maar met een 9 ben ik pas echt blij. Is dat reëel? Waarschijnlijk niet. Het is immers mijn eerste opdracht pas. Dus misschien gaat mijn prestatiegerichte, competitieve ego met me aan de haal en ben ik straks teleurgesteld. Ik hoop zo van niet. Het zou me zo'n fantastisch gevoel geven om een monsterscore te halen. Na alle stress en onzekerheid kan ik die boost aan zelfvertrouwen goed gebruiken. Dus hopen, hopen, hopen op een schitterend cijfer. Duim je met me mee?