vrijdag 31 december 2010

De beste wensen

Twee operaties, opkrabbelen, neerstorten en terug vechten. Zomaar een greep uit het jaar 2010. Liefde en sex in overvloed, gebroken hart, verloren oude contacten en nieuwe bloeiende vriendschappen. Nog een greep uit het jaar. Ik sluit het jaar af en laat de dieptepunten achter me. De wijze lessen, waardevolle herinneringen en dierbare naasten neem ik mee.
Voor 2011 wens ik jullie allemaal het allerbeste. Hoe jullie dat ook graag ingevuld zien. Maar ik wens het ook voor mezelf. Ik wens dat het nieuwe jaar me energie, balans en gezondheid brengt. Liefde, inzicht en de kans om mijn dromen waar te maken.
Voor nu zeg ik: tot aan de andere kant van 0 uur, lieve volgers, laten we er een mooi jaar van maken.

woensdag 29 december 2010

Survivalmaand

Afgelopen week zag ik iemand tweeten “I survived Christmas” en zo is het maar net. De een kijkt uit naar december, de ander ziet er tegenop. Je hoort mensen klagen over de verplichte nummers van (schoon)ouders of juist jubelen over de aanstaande gezelligheid. Ook al gaf ik uiting aan mijn tegendraadsheid door op 2 december de kerstboom op te tuigen, van mij mochten de feestdagen in sneltreinvaart voorbij flitsen. Gedurende het najaar maakte ik me vreselijk druk over dat ik single de feestdagen-periode in moest. Ik zag er tegenop om die zogenaamde knusse dagen door te brengen zonder een special someone. Maar nu die dagen achter de rug zijn moet ik constateren dat ik het eigenlijk wel best vind. En dat dat eigenlijk al een paar weken zo is. Heel gek. Ongemerkt is er een soort van berusting opgetreden. En nu snap ik ook dat het beter is zo, voor dit moment. Ik zit in een ingewikkeld proces van reïntegreren en nadenken over de toekomst voor daarna. Ik moet mijn balans bewaken, energie opbouwen en keuzes maken, veel keuzes. Dat gaat alleen als ik alleen ben. Daarom kijk ik ook niet met vrees naar de naderende oudjaarsavond. Sowieso is het niet mijn feestje, ik ben die dag niet op mijn best. Nee, die avond breng ik door met mijn furry friend, Sambal. Samen op de bank tot het vuurwerk losbarst en als de herrie en lichtflitsen voorbij zijn lekker naar bed. En het is goed zo.

maandag 13 december 2010

Erpel, maar dan anders

Lekker bij van alles en nog wat, waarvan je vindt dat het doet denken aan diner aan de Middellandse Zee.
- vastkokende aardappels
- olijfolie
- peper
- zeezout

Voorverwarm de heteluchtoven op 200 graden. Boen de aardappels schoon en halveer ze in de lengte. Schenk een flinke laag olijfolie, ruim een halve centimeter, in een ovenschaal. Strooi flink wat zeezout en peper in de olijfolie en meng een beetje. Leg de halve aardappels met het snijvlak naar beneden in de ovenschaal en laat dit handeltje een half uur bakken in de oven. Heerlijk!

zondag 12 december 2010

To kerstkaart or not to kerstkaart

M: Oh god, je bent toch niet iemand die aan kerstkaarten doet hè?
L: Jawel, hoezo?
M: Ik ben daar helemaal niet goed in.
L: Dat hoeft toch ook niet.
M: Maar verwacht je dan van iedereen aan wie je een kaart hebt gestuurd, een kerstkaart terug?
L: Nee, maar ik vind het wel leuk.

Even een fragmentje uit een telefoongesprek met dinnetje M. Veel mensen in mijn omgeving ‘doen niet meer aan kerstkaarten’. Dat vind ik prima. Ik heb ook wel eens een jaartje overgeslagen. Maar dit jaar stuur ik er weer een paar de wereld in. Ja ik kan mensen ook tweeten of mailen met een kerstwens, maar ik vind het leuker om een kaartje te sturen. Dat geldt voor wel meer dingen, echte post van een vriend of vriendin vind ik het leukst. Dat mensen geen kaartje terug sturen, uit principe, uit geen zin in, uit whatever maakt me niet uit. Ik huppel vanmiddag met mijn stapeltje vrolijk naar de brievenbus.

woensdag 8 december 2010

Lekkage

Heel bijzonder vind ik het. Het beperkte aantal tweets en blogs die ik tegenkom over Wikileaks. Misschien zoek ik wel op de verkeerde plaatsen of misschien volg ik daarvoor niet de juiste mensen. Maar toch...
Het feit dat een organisatie informatie publiceert, die menig overheidsorgaan liever in de welbekende doofpot laat zitten, is in mijn ogen niet verkeerd. Integendeel. Hoe meer openheid hoe beter. Laat al die shit die het daglicht niet kan verdragen maar lekker openbaar worden. Zien we eindelijk eens wat er werkelijk gebeurt.
Voor de campagne die de VS op dit moment voeren tegen dit fenomeen heb ik geen woorden. Ronduit schandalig is het. Maar tegelijk ook uiterst boeiend, vanuit een communicatieperspectief. Ik zag gisteren een kleine greep uit verschillende nieuwsuitzendingen. Bewoordingen als ‘terrorist’ en ‘crimineel’ vlogen in ’t rond als ze het hadden over de oprichter van Wikileaks. Ook zag ik dat een of andere talkshow het gezicht van Assange vergeleek met het gezicht van de bad guy uit Die Hard. In communicatieland noemen we dit soort campagnes propaganda. Niks meer niks minder. En de omvang van deze campagne is huge. Zo obvious en groots hebben we het lang niet gezien.
Begrijp me niet verkeerd, ik keur het niet goed. Ik vind het juist walgelijk. Dat maakt het ook zo’n bijzondere case. De vakvrouw in mij bekijkt het gebeuren met grote interesse. En tegelijk draait bij de idealist in mij de maag om.

dinsdag 7 december 2010

Long time no hear

Inmiddels is het 8 maanden na mijn tweede ooroperatie en mocht ik weer eens terug op controle. Afgelopen voorjaar en zomer heb ik de deur plat gelopen bij JP, maar omdat er steeds geen vooruitgang in zat, zei hij dat ik beter in december terug kon komen. Of mijn KNO-Mc-Dreamy vond het niet leuk om me steeds te zien, dat kan ook. Mijn gehoor rechts is nog steeds hetzelfde als afgelopen zomer, dus misschien heelt tijd niet alle wonden. Ik ben nog steeds aardig doof.
Gisterenavond was ik niet echt nerveus (dat is voor mij een hele overwinning, geloof me), ik dacht ‘wat is, dat is’. Maar onderweg naar het ziekenhuis kneep ik ‘m toch wel. Wat als de cholesteatoom niet helemaal weg is en ik weer onder het mes moet. Weer een volle dag in het ziekenhuis, weer narcose en na een uur of 4 beroerd wakker worden, weer helemaal open, weer herstellen. Bah. Gelukkig was dat niet het geval. Maar het vocht achter mijn trommelvlies was er wel nog steeds. Dat wist ik ook wel, dat voel je. JP vroeg “Heb ik al eens een buisje bij je gezet?”. Ik veerde op en zei enthousiast “nee”, omdat het niet klinkt als een heftige ingreep. Dus zo gaat het gebeuren. Liane krijgt een buisje. En wel volgende week donderdag.