Winkelen. Eigenlijk heb ik er een hekel aan. Dat komt omdat ik meestal precies weet wat ik wil en ik ook wens dat over de eerste de beste drempel aan te treffen. Helaas gaat die vlieger niet altijd op. Als ik dan een winkel in loop heb ik er een rothekel aan als zo’n verkoopster meteen in je nek hijgt. Maar de irritatie is zo mogelijk nog groter als je iemand nodig hebt en er in de verste verte geen winkelpersoneel te bekennen is. Ja vaak is er wel zo’n vrijdagavondhulpje, maar daarvan weet je bij de eerste aanblik: iedere vraag die ik stel is een verspilling van mijn toch al sterk gereduceerde energie op vrijdagavond.
Vanavond startte mijn winkeluitdaging: spullen inslaan voor mijn redecorating project. De eerste tegenslag had ik al meteen te pakken. Het bed bleek toch net iets minder snel klaar te staan dan ik had gehoopt. Door naar het volgende adres voor een nieuw dekbed, dekbedovertrekken, hoeslakens, dat soort spul. Ik had mezelf voorgenomen de Hema daarvoor te plunderen. Maar ook daar kwam ik bedrogen uit. De 240 cm. brede dekbedden waren op. Eén dekbedovertrek was wel aardig, dus die viel in mijn mandje. Hoeslakens waren tot maximaal 20 cm. matrashoogte. Ja daar heb ik dus niks aan. Ik ging maar eens op zoek naar winkelpersoneel. Na enig zoekwerk vond ik een dame. En zij was het startpunt van een bijzonder positieve winkelervaring.
Ik confronteerde haar met het 20 cm. matrashoogte-probleem. Wat ik eigenlijk had verwacht was een reactie à la ‘”nee sorry, ik kan u niet verder helpen”. Maar het tegendeel bleek waar. Ze begreep mijn probleem. Sterker nog, ze had precies dezelfde ervaring. Ze wees me op een winkel, gevestigd in een uithoek van het WCW. Die had bijzondere maten. Was wel wat duurder, maar dan paste het spul tenminste. Ik rekende de inhoud van mijn mandje af en ging op weg naar de voor mij onbekende winkel.
De winkel bleek zo’n typische bad- en bedspullenzaak, waar ik niet zo snel naar binnen loop. De dame vroeg me direct of ze me kon helpen. Aangezien ik een specifieke vraag had, stelde ik ‘m maar meteen.
“welke hoogte moet het zijn, 30?”
“ehh ja”
“en aan welke kleur zat je te denken”
“aan welke kleur, heb je daar zoveel keuze in dan?”
“ja hoor, kom maar even mee”
“heb je ook zwart?”
“natuurlijk, alsjeblieft”
Nu ben ik er toch, dacht ik, eens kijken wat ze nog meer heeft. “Dekbedovertrekken van 240 breed, wat heb je daarin?”. En hoppakee daar gingen we naar een andere hoek van de winkel. Ze vroeg me wat mijn smaak was. Ik legde haar uit dat mijn decorating-project net was gestart en dat de slaapkamer een mengelmoes wordt. Hoerenkiet meets jagersblokhut. Dat stijltje. Ze moest erg lachen en begon me meteen allerlei mooi spul te laten zien. Toen ik zelf iets uit het rek trok, raadde ze me de keuze af. Die zwarte stof was van iets mindere kwaliteit en dat zou snel vaal worden. We zijn samen minimaal een half uur bezig geweest en ik heb me suf getwijfeld. En ook al stond ze alleen in de zaak, haar aandacht was volledig op mij gericht. Uiteindelijk viel mijn keuze op een overtrek die een heerlijk contrast vormt met mijn aanstaande slaapkamer. Eentje waar de onschuld vanaf straalt. Maagdelijk wit, met een ingeweven brocante randje en een subtiel plissé-plooitje. Nadat ik een flinke som geld had neergelegd, ging ik zo blij als een kind de winkel weer uit.
Waarom dit relaas over het kopen van beddengoed? Omdat ik in tijden niet zo goed behandeld ben in een winkel. Ik was eraan gewend geraakt dat je OF de winkel wordt uitgekeken OF er geen bekwaam personeel te bekennen is. Dus heb je iets nodig op het gebied van bed- of badspul, breng eens een bezoek aan deze winkel. De Linnerie in Winkelcentrum Woensel.