vrijdag 30 oktober 2009

Berend Botje

Voor de Tweeps onder mijn lezers is hij inmiddels vast een bekende verschijning. Ik volg hem nu een paar weken en zijn tweets bezorgen me regelmatig een glimlach en soms een schaterlach. Hij vertelt moppen. Nou ja, één mop. Die van het konijn en de worteltjestaart. Hij maakt vreemde geluiden (ploink, pruttel, piep en zo). Roept dingen als ‘waar is hier de wc’ en ‘verdraaid, nu heb ik Sesamstraat gemist’. Het gaat om Berend Botje.

Berend Botje is een Twitter-bot. Als ik dat probeer uit te leggen aan mijn collega J, heeft ze de hoorn al in de aanslag om iemand met een dwangbuis te bestellen. Berend Botje bemoeit zich tegen alles en iedereen aan. En dat is grappig. Zoveel mensen twitteren al over semi-interessante en belangrijke dingen. Andere mensen retweeten alleen maar. Persoonlijk vind ik het dan erg verfrissend om de boodschapjes van zo’n rellerig botje tussendoor te krijgen. Probeer het maar eens:

http://twitter.com/Berend_Botje

donderdag 29 oktober 2009

Retourtje genieten

Ruim een maand geleden zat ik nog met m’n luie gat in Calpe. Ik heb mezelf echt afgevraagd waarom ik er zo lang mee heb gewacht om te gaan. Waarom ik zo bang was om alleen op vakantie te gaan. Naast alle ontwikkelingen tijdens mijn vakantie, die de nodige tranen hebben gekost, was het fantastisch. En natuurlijk ook supergezellig dat my girl M een paar dagen ‘op de koffie’ kwam.

Ik heb besloten dat de volgende keer niet meer zo lang op zich laat wachten. Stiekem flirt ik al met het idee om in het voorjaar, als het daar al vroeg-zomer is, een retourtje te doen. Een lang weekend of zo. Donderdag tot en met maandag. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik niet met het idee flirt, maar er gewoon al naar verlang. Zonnestralen, visje eten, ruisende branding, zilte lucht, o wat zalig. Als er iemand mee wil, gezellig. Zo niet, dan ga ik toch. Als het budget het toelaat dan. En ook al heeft Calpe in de verste verte geen gelijkenis met Ibiza, dit nummer brengt me weer helemaal in Spaanse sferen.

Wat nou positief

Laatst las ik weer een berichtje op nu.nl waar mijn nekharen van overeind gingen staan. In plaats van een poging te doen om te beschrijven wat er werd gemeld, een quote: “Een meerderheid van het parlement wil wettelijk vastleggen dat bedrijven met meer dan 250 werknemers ernaar moeten streven dat 30 procent van de bestuurders en commissarissen een vrouw is”.

Ik begrijp hier werkelijk geen bal van. Hoezo een kwantificering? Wat zegt dat over de kwalificatie van de dames? Ik wil niet zeggen dat heren beter zijn dan dames op topposities. Totaal niet. Maar ik geloof toch nog steeds heilig in het principe dat the best (wo)man for the job een positie behoort te bekleden. Niet omdat men een sexe-target moet halen.

Ook al schop ik hiermee de eventuele feministische lezer (volgens mij mag ik in dat geval ook geen ‘lezeres’ zeggen) alhier de schenen blauw, wil je part-time werken, dan heb je in sommige functies gewoon niks te zoeken. Dat geldt ook voor heren trouwens. Bepaalde functies kun je niet in 3,5 dag uitvoeren. Ook niet in 4. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen voorstander van de 24/7 mentaliteit. Sterker nog ik zet me er regelmatig tegen af. Managers zijn ook gewoon mensen. Maar dat collega’s hun agenda door elkaar moeten origamiën om te kunnen match-’n-meeten met hun baas, vind ik van de zotte. Dus kap nou eens met dat positieve discriminatie-geëikel en laat iedereen gewoon hun werk doen.

dinsdag 27 oktober 2009

1 op de 2

Daar lig ik dan weer, languit op de bank. Amper twee weken geleden lag ik daar ook al. Grieperig, moe, futloos. En nu weer. Even was ik bang dat het die overzeese variant was, gezien iemand uit mijn directe omgeving ook getroffen is door the Mexican. Maar de koorts stijgt niet door, dus dat zal dan wel niet.

Na overleg met mijn huisarts heb ik besloten dit jaar maar weer eens de griepprik te halen. Hij vertelde me erbij dat de epidemie nu echt goed op gang kwam (hoor ik daar enthousiasme?) en dat later deze winter 1 op de 2 Nederlanders eraan moet geloven. 1 op de 2... Andere winters is dat 1 op de 10. Stel je eens voor... 1 op de 2. Dat zijn bijna apocalyptische doembeelden. Gelukkig blijkt die Maya-telling er een paar honderd jaar naast te zitten.

Maar wat gaat dat betekenen, die 1 op de 2. Dat de economie, die nu al krakend en steunend vooruitgaat, echt tot een halt komt? Of zou het juist een uitkomst zijn? Een soort van reset? Ik heb geen idee en ga mijn vermoeide hoofd er nu ook niet mee lastig vallen. In de tussentijd zwengel ik mijn video maar weer eens aan en ga ik languit.

zaterdag 24 oktober 2009

vrijdag 23 oktober 2009

Winkelbeleving

Winkelen. Eigenlijk heb ik er een hekel aan. Dat komt omdat ik meestal precies weet wat ik wil en ik ook wens dat over de eerste de beste drempel aan te treffen. Helaas gaat die vlieger niet altijd op. Als ik dan een winkel in loop heb ik er een rothekel aan als zo’n verkoopster meteen in je nek hijgt. Maar de irritatie is zo mogelijk nog groter als je iemand nodig hebt en er in de verste verte geen winkelpersoneel te bekennen is. Ja vaak is er wel zo’n vrijdagavondhulpje, maar daarvan weet je bij de eerste aanblik: iedere vraag die ik stel is een verspilling van mijn toch al sterk gereduceerde energie op vrijdagavond.

Vanavond startte mijn winkeluitdaging: spullen inslaan voor mijn redecorating project. De eerste tegenslag had ik al meteen te pakken. Het bed bleek toch net iets minder snel klaar te staan dan ik had gehoopt. Door naar het volgende adres voor een nieuw dekbed, dekbedovertrekken, hoeslakens, dat soort spul. Ik had mezelf voorgenomen de Hema daarvoor te plunderen. Maar ook daar kwam ik bedrogen uit. De 240 cm. brede dekbedden waren op. Eén dekbedovertrek was wel aardig, dus die viel in mijn mandje. Hoeslakens waren tot maximaal 20 cm. matrashoogte. Ja daar heb ik dus niks aan. Ik ging maar eens op zoek naar winkelpersoneel. Na enig zoekwerk vond ik een dame. En zij was het startpunt van een bijzonder positieve winkelervaring.

Ik confronteerde haar met het 20 cm. matrashoogte-probleem. Wat ik eigenlijk had verwacht was een reactie à la ‘”nee sorry, ik kan u niet verder helpen”. Maar het tegendeel bleek waar. Ze begreep mijn probleem. Sterker nog, ze had precies dezelfde ervaring. Ze wees me op een winkel, gevestigd in een uithoek van het WCW. Die had bijzondere maten. Was wel wat duurder, maar dan paste het spul tenminste. Ik rekende de inhoud van mijn mandje af en ging op weg naar de voor mij onbekende winkel.

De winkel bleek zo’n typische bad- en bedspullenzaak, waar ik niet zo snel naar binnen loop. De dame vroeg me direct of ze me kon helpen. Aangezien ik een specifieke vraag had, stelde ik ‘m maar meteen.

“welke hoogte moet het zijn, 30?”

“ehh ja”

“en aan welke kleur zat je te denken”

“aan welke kleur, heb je daar zoveel keuze in dan?”

“ja hoor, kom maar even mee”

“heb je ook zwart?”

“natuurlijk, alsjeblieft”

Nu ben ik er toch, dacht ik, eens kijken wat ze nog meer heeft. “Dekbedovertrekken van 240 breed, wat heb je daarin?”. En hoppakee daar gingen we naar een andere hoek van de winkel. Ze vroeg me wat mijn smaak was. Ik legde haar uit dat mijn decorating-project net was gestart en dat de slaapkamer een mengelmoes wordt. Hoerenkiet meets jagersblokhut. Dat stijltje. Ze moest erg lachen en begon me meteen allerlei mooi spul te laten zien. Toen ik zelf iets uit het rek trok, raadde ze me de keuze af. Die zwarte stof was van iets mindere kwaliteit en dat zou snel vaal worden. We zijn samen minimaal een half uur bezig geweest en ik heb me suf getwijfeld. En ook al stond ze alleen in de zaak, haar aandacht was volledig op mij gericht. Uiteindelijk viel mijn keuze op een overtrek die een heerlijk contrast vormt met mijn aanstaande slaapkamer. Eentje waar de onschuld vanaf straalt. Maagdelijk wit, met een ingeweven brocante randje en een subtiel plissé-plooitje. Nadat ik een flinke som geld had neergelegd, ging ik zo blij als een kind de winkel weer uit.

Waarom dit relaas over het kopen van beddengoed? Omdat ik in tijden niet zo goed behandeld ben in een winkel. Ik was eraan gewend geraakt dat je OF de winkel wordt uitgekeken OF er geen bekwaam personeel te bekennen is. Dus heb je iets nodig op het gebied van bed- of badspul, breng eens een bezoek aan deze winkel. De Linnerie in Winkelcentrum Woensel.

donderdag 22 oktober 2009

Hobby-project gaat los

Het is zover, nu gaat het gebeuren, mijn slaapkamer wordt met harde hand geredecorate. Ik had voorheen al wel wat ideetjes, maar het kwam nog niet echt van de grond. Vorig weekend ben ik al op zoek geweest naar een bed. Bittere noodzaak. Het huidige ding is A te klein en B versleten. Ik had wat gevonden, maar wilde er nog even over nadenken. Vandaag heb ik besloten dat ik het doe.

Met die beslissing werd het tijd om ook over de rest na te denken. En hoe! Alles moet anders. De gordijnen, die blijven en het bed komt op precies dezelfde plek te staan als nu. Kleuren, materialen en sfeer gaan 180 graden om. Ik was altijd al erg graag op mijn slaapkamer, maar dat wordt na deze operatie nog veel erger. Sommige deelprojectjes, zoals het schilderwerk, moet ik nog in gang zetten en dat laat misschien nog even op zich wachten. Maar de hele inrichting, daar kan ik voorlopig mee vooruit. Zin an! Nu nog iemand zien te vinden, die wel een kofferbak heeft en met mij een ritje wil maken om alle meubels en spulletjes op te halen.

woensdag 21 oktober 2009

WT(hardly)F

Op nu.nl viel mijn oog op een berichtje over een onderzoek naar de gemiddelde tijdsduur van een potje sex. Al lezende viel ik van de ene verbazing in de andere. Een gemiddelde van 6,5 minuut, van penetratie tot hoogtepunt? Lieve help, is het echt zo’n armoede in de slaapkamer? Beste Nederlandse man, dat kan toch niet waar zijn?

Ga maar eens na. Wat duurt 6,5 minuut? Of wat kun je doen in 6,5 minuut. Een snelle douche, de auto voltanken, de krant lezen, ja zelfs aankleden duurt vaak langer dan dat.

Het artikel bericht verder dat van de onderzochte nationaliteiten, de Britten de langste adem hebben. Een magistrale 10 minuten... Sorry hoor, maar 6,5 minuut of 10, dat maakt dan ook niet meer uit als je het mij vraagt...

zondag 18 oktober 2009

Herkomst onbekend

In mijn favoriete liedjeslijstjes tref je vaak nummers aan met of heel veel energie, of een donkere twist. Meestal is mijn muzieksmaak ook goed te herleiden. Als jong Liaantje luisterde ik in de jaren ‘80 op donderdag naar de Top-50 en op vrijdag naar de Top-40. Veel nummers uit die tijd bezorgen me nog steeds fijne herinneringen. Even later was daar de onvolprezen Bond van Doorstarters. En de Ferry Maat’s Soulshow. Ik geloof beide op dinsdagavond. Ik luisterde ook veel naar BFBS. In die tijd is ergens mijn voorkeur voor muziek met een beat ontstaan denk ik. In de nineties vond ik mijn refuge in Grunge. Nirvana, Pearl Jam en meer van dat spul. Direct gevolgd door de Britpop- stroming. In mijn studententijd kwam daar Triphop bij. Along the way heb ik alles wat maar een beetje rook naar protest en rebellie ook enorm kunnen waarderen.

Waar gaat dit verhaal heen? Iets wat in bovenstaande lijstje ontbreekt is klassiek. Ik mag graag naar Beethoven en andere componisten luisteren. Ook hapklare brokjes opera smaken me prima. Waar dat vandaan komt? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Van thuis uit heb ik het zeker niet meegekregen. Is ook niet iets wat je op popzenders tegenkomt of in je studententijd mee geconfronteerd wordt. Ik weet alleen dat ik ervan kan genieten en ik me er heerlijk door kan laten meeslepen. Luister maar eens naar bijgaande fragment. Als je daar geen kippenvel van krijgt, dan weet ik het ook niet meer.

Toen ik afgelopen week Paul Witteman vol overgave hoorde vertellen over zijn boek ‘Onvoltooide werken’, wist ik het zeker. Ik moet eens wat meer van dat klassieke spul gaan aanschaffen.

zaterdag 17 oktober 2009

Yep, I'm a victim

Als vakidioot verbaas je je soms over de dingen in de supermarkt. Packaging design is nu eenmaal een belangrijk dingetje. Soms zie je schapjes voorbij komen waarvan je de moed in de schoenen zakt. Te triest voor woorden zelfs.

Maar er zijn ook mooie voorbeelden van het betere nadenkwerk. Kant-en-klare wokschotels bijvoorbeeld. Elk onderdeel, vlees, groenten, etc, kun je apart ontsluiten. Niet door extra verpakkingsmateriaal, maar door het slitten van de afdekfolie. Heel handig.

Vandaag viel ik ten prooi aan de eredivisie in brand design (een van mijn favoriete specialismen uit mijn vak). Innocent... Voor de mensen die het niet kennen; een merk in sapjes en smoothies. Nu kun je met smoothies heel veel kanten in. Heel veel kanten zijn ook te zien in het schap. Maar Innocent gaat veel verder. De verpakking valt op in z’n simpelheid. Geen gevoel van ‘excellent’, fruitexplosies of wat dan ook. Gewoon. Groot logo, naam van het product en naam van het smaakje. That’s all. Totdat je de verpakking nader gaat bestuderen en de tekst gaat lezen op de drie andere zijdes van het pak. Enkele fragmenten:

“... so you can guess the next bit – innocent smoothies are made from a variety of fruit. Each glassful contains at least five different types of fruit. Really. This one even has 9 different fruits. So, please drink up...”

“...never ever from concentrate, and never any unnatural stuff. Just the best fruit in the world and nothing else. We never air freight, and source ethically by favouring farms certified by the Rainforrest Alliance...”

Dan ben je toch verkocht. Ik wel in ieder geval. Ik was al fan van de branding-case. Maar nu koop ik dus ook het product. De keuze is gevallen op: blackberries, strawberries & boysenberries.

vrijdag 16 oktober 2009

Beun de Haas


Gewapend met camera, was ik vorige week bij vriendin M in de galerie. Staand op een trapje. Zittend op de grond. Zomaar wat plaatjes, detailshots en indrukken van de zaak, die ze kon gebruiken voor allerlei op te tuigen acties de komende tijd.

Zoekplaatje 9

dinsdag 6 oktober 2009

Voor een prikkie!

Bij VIS investeren we veel in het uitdiepen van vakkennis en ontwikkelen van methodieken. Een van die ontwikkelingstrajecten is het onderzoeken, uittesten en eigen maken van creativiteitstechnieken. Inmiddels kunnen we stellen dat ons product Ideeënbevrijdingsfront zijn vruchten afwerpt voor klanten.

Sinds gisteren hebben we ook een light-variant daarvan, de mini-IBF. Of je nu al klant bent bij VIS of niet. Of je het uitwerken van de resultaten nu bij VIS wilt neerleggen of niet. Dat maakt niet uit. De mini-IBF helpt je snel op weg. In 2,5 uur stoom je met gemak naar minimaal 100 ideeën en aanknopingspunten, voor welk vraagstuk dan ook. En dat voor een prikkie!

zondag 4 oktober 2009

SYTYCD

So you think you can dance. Just another talent show, zul je denken. Nou niet dus! Vorig jaar heb ik me vergaapt aan die show. Niet vanwege het hoge gehalte aan mooie mannenlichamen. Ja dat ook. Maar wat je daar te zien overstijgt het woord dans. Sommige choreografieën in combinatie met de performance van de dansers hebben me laten janken op de bank, zo mooi. Andere hebben me doen juichen en schreeuwen van verbazing en plezier. Je hebt het dan niet meer over dansen, maar pure emotie.

Vorig jaar was mijn ultieme favoriet Timor. Maar hij heeft niet gewonnen. Geeft niet, hij is op z’n pootjes terecht gekomen. Hij is ontdekt in de VS en zou dansen in de show van Michael Jackson. Dan kun je wel zeggen dat iemand beter is dan goed.

In het huidige seizoen zit de booth camp erop en de 18 dansers voor de live shows zijn bekend. Ik heb al meteen een paar favo’s. Chris, een Belgische politieman, hele timide vent, maar als ie danst... wauw. Els, ook een Belgische. Heel bescheiden, bijna onzeker. Maar als ze danst zie je dat alle ledematen, iedere vezel in haar lichaam de emotie uitdrukt die daar thuishoort, gewoon prachtig. En Lorenzo, een freerunner uit Nederland. Fantastische moves en de expressie knalt dwars door het beeldscherm heen. Gaaaaaffffff!

Wat misschien nog wel het meest bijzondere is aan deze talentenjacht is die extreme drang die je bij iedere danser ziet. Al hebben ze geen rooie cent, zakt de wereld in elkaar, overkomt ze de grootste ellende, als ze dansen zijn ze gelukkig. Niet zeiken over een kou. Nee, vandaag ging er een meisje door naar de live shows die haar ribben had gekneusd. Toen ze bij aanvang van haar laatste auditie vroegen hoe het met haar ging, zei ze ‘mwoa gaat wel’. Het kind ging kapot van de pijn, maar dansen zou ze. Volgende week zondag starten de live shows. Kijken dus!!

vrijdag 2 oktober 2009

Eindhoven vs Nuenen Zuid

Wat ben ik nu? Een Nuenenaar of een Eindhovenaar? 34,5 jaar geleden stond mijn wiegje in Eindhoven. Daar ben ik ook opgegroeid en heb ik tot mijn 26e gewoond. Daarna vertrok ik naar Nuenen met vriendlief.

Ik woon in Nuenen, Nuenen Zuid om precies te zijn, vanwege de rust, die ik ook nodig heb. Daarnaast is het hier heerlijk ruimtelijk en groen. En deze prijs/kubieke meter-verhouding vonden we op dat moment nergens anders (in een acceptabele gemeente). En nee, ik heb hier geen last van de notorious Nuenen-Zuid-bende.

Ben ik nu een Nuenenaar dan? Officieel wel. In mijn hart niet. Het is een mooi dorp en de dorpskern is gemoedelijk en knus. Maar er is geen chemie tussen Nuenen en mij. Wel met de plek waar mijn huis staat en het huis zelf. Niet met het dorp.

Vanmiddag ging ik naar de film in Eindhoven. Na 2,5 uur in het donker te hebben gezeten, kwam ik buiten in een schemerend Eindhoven. Het gonsde. Een mix van mensen die naar huis gingen na een werkweek en winkelpubliek bevolkten de stad. Terwijl ik na een korte stop de Albert Heijn uit liep bekroop me weer dat gevoel. Ik was onderdeel van een groter geheel en toch op mezelf. Die anonimiteit van de stad en tegelijk die dynamiek, geeft me echt zo’n gevoel van being alive. Ik ben en blijf een citygirl en Eindhoven is mijn stad. Ik zou er alleen niet willen wonen. Dus ondertussen blijf ik gewoon an alien in Nuenen. Met de stad onder handbereik.

donderdag 1 oktober 2009

Een goed gesprek

Afgelopen week had ik een bijzonder gesprek met iemand (gewitwelwiedebent) over de toekomst, ontwikkelingen, wensen, verlangens en beslissingen. Ik kan sowieso erg goed met deze persoon. Maar dit gesprek was anders. Er was meer openheid. Meer connectie. En al pratende zag ik steeds meer samenhang in mijn losse zand. Sterker nog, gaandeweg zag ik al enkele vragen, die ik aan mezelf stel, beantwoord. Voor het eerst sinds maanden had ik het gevoel dat ik niet alleen stond in mijn twijfels. Hoe dan ook, dit gesprek wordt voortgezet. May the force be with us.