zaterdag 7 mei 2016

Genegeerd

Vandaag zag ik haar. Na ongeveer een jaar. Ze kwam me tegemoet lopen terwijl ik naar de supermarkt liep. Ik zag haar en ze moest me ook hebben gezien, maar ze keek strak voor zich uit. Op zo'n vijf meter afstand sloeg ze af naar het gangetje waar de winkelwagentjes staan. Even later passeerde ze me op nog geen meter in de supermarkt. Ik zag haar toen ze een meter of twee verderop was. Ik keek haar na, maar ging niet achter haar aan om  haar aan te spreken. Ik was te bang voor pijn. Die had ze me al genoeg bezorgd. 

De laatst woorden die ze een-op-een tegen me had gesproken waren via what's app gegaan. "We zullen weer snel een datum plannen." Maar die datum kwam er nooit. Tijdens haar vrijgezellendag was ze ronduit afstandelijk. Maar goed, ik zat die dag ook niet lekker in mijn vel. Tijdens de trouwdag negeerde ze me volledig. Ja, ik was onderdeel van het selecte gezelschap dat die dag aanwezig was, maar waarom ik uitgenodigd was, was mij een raadsel. Ook al kende ik haar al zevenentwintig jaar, ik was een vreemde voor haar. Achteraf heb ik gewenst dat ze de uitnodiging had ingetrokken. Want wat heb ik me ongewenst gevoeld op die dag. Het putte me volledig uit.

Tot op de dag van vandaag kan ik me niet indenken wat ik haar heb aangedaan waardoor ze me gewoon uit haar leven heeft geschrapt. Natuurlijk waren er in onze vriendschap periodes dat we elkaar minder zagen. Maar dat gebeurt wel vaker lijkt me in zo'n lange vriendschap. Allebei druk, allebei een agenda. Maar als we elkaar zagen, was het altijd goed.

Terwijl ik gespannen door de supermarkt liep, wachtte ik het moment af dat ik haar weer in een of andere gang zou tegenkomen. Zou ze weer dwars door me heen kijken, of zou ze gewoon hoi zeggen. Maar ik kwam haar niet meer tegen. Toen ik me realiseerde dat ze de winkel vast al had verlaten, brak het zweet me uit. Waarom doet iemand zo? Ook al vind je iemand na inmiddels achtentwintig jaar minder gezellig (wat de reden dan ook is, ik snap er niks van), je kan toch gewoon goedendag zeggen? Dat fatsoen heb je toch? En wat moet iemand je aan hebben gedaan om iemand zo te negeren? Waar haal je dat lef vandaan om een vriendin zoveel pijn te doen? Zelfs mensen die je een enkele keer hebt ontmoet, groet je toch? Ik ben geschokt, boos en verdrietig tegelijk. Ik denk ook niet dat ik haar vriendschap terug zou willen na wat er is gebeurd. Maar ik geloof niet dat ik iemands bestaan zo zou ontkennen. Zo hard ben ik niet.