zondag 29 november 2009

Binnen kijken

Het is weer tijd voor de lampjes. Nou ja bijna dan, volgens de sint-politie. En in lampjestijd kun je zo lekker bij mensen binnen kijken. Nee, ik ga niet voor het raam staan, maar als je ergens voorbij rijdt, krijg je zo’n vleug van de sfeer in huis mee. Tenzij de gordijnen, jaloezieën of rolluiken dicht zijn. En daar gaat dit topic deels over. Geïnspireerd door mijn eigen nieuwsgierigheid en die van anderen...

Wat gebeurt er achter die gordijntjes? En dan bedoel ik niet koken of tv kijken. Hoe fantasierijk is men in de private department? Wordt er nog eens een leuke locatie aangedaan binnen of buitenshuis? Acrobaatje of andere leuke spelletjes gespeeld? Partnerlief met bruut geweld de kleren van het lijf rukken, gewoon omdat de ander NU zin heeft? Okee, ik heb niks te klagen op dit moment, maar ik ken verhalen genoeg waar je toch wel een beetje droevig van wordt.

Misschien is de vraag niet WAT maar OF. Hoeveel stellen hebben sex niet als een moetje genoteerd staan op de week-omleg-kalender? “Komop schatje, we gaan ff neuken, want het is de vaste dag, anders mankeert er iets aan ons...” Mankeert er iets aan ons? Mankeert er iets aan ons? Er mankeert wel degelijk wat aan je als je zo met sex omgaat. Ik zeg dan op mijn beurt “als het zo moet, hoeft het voor mij niet”.

Spontaniteit, vrijheid en blijheid is mijn devies. Niks moeten. En natuurlijk is er met jouw sexleven niks mis. Maar hoe vaak komt het voor? Ik vrees dat het zelfs in je eigen vriendenkring voor komt. Alleen zullen ze er niet zo mee te koop lopen, lijkt me. Kijk ze maar eens aan en vraag je dan af of die vriend zijn vrouw nog regelmatig een andere dimensie in beft en of die vriendin haar man berijdt als volleerd rodeo-meisje...

Mag het een armpje meer zijn

Een tijdje terug las ik op nu.nl een bericht dat dames die 40% van hun lichaamsoppervlak hebben ontbloot, worden beschouwd als het meest aantrekkelijk. Meer naakt of minder naakt had duidelijk een negatief effect. Zo stond een arm voor 10% en een been voor 15%.

Bij het lezen van dat bericht vroeg ik me af of het ook nog verschil zou maken wat de smaak van het beoordelende mannelijke publiek was. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat niet meetelt. Volgens mij zijn de hetero-mannen op te delen in drie hoofdcategorieën. Borstenmannen, billenmannen en benenmannen. Of een combinatie ervan. En binnen die hoofdcategorieën zijn er ook nog subs. De ene borstenman wordt gelukkig van een keurig handje vol, de andere doet het voor niets minder dan formaat meloen. De ene billenman is fan van een voluptueuze ronde billen, de ander wenst een strak mini-kontje. En ga zo maar verder. Wat ik me afvraag is: wat is de gemiddelde smaak van de lezers alhier?

vrijdag 27 november 2009

27 november in beeld

Vandaag was dan de eerste officiële ‘I shot the sheriff’-dag. Niet met de Nikon, dat vond ik dan toch weer niet kloppen. Het gaat me puur om de registratie van momenten en dingen op een dag, niet om de voorstelling. Ik vond het eigenlijk wel een geinige experiment. Ga ik vaker doen denk ik. Anyway, a day in the life of staat hier:

http://picasaweb.google.com/lianepiczz/InBeeldDeDagVan27November2009#

woensdag 25 november 2009

Craving for summer

Ik ben geen mens voor het donkere jaargetijde. Ja de lampjes die over een paar weken ook in mijn indoor boom zitten vind ik knus en gezellig. Maar ik verlang nu alweer naar de zomer...

I shot the sheriff

Er zijn van die dagen dat je echt helemaal geen inspiratie hebt. Je hoofd is leeg. Er zijn ook geen restjes meer van vorige dagen. Om gek van te worden. Voor mij in ieder geval wel. Nu las ik van de week de tip ‘bekijk de wereld een dag anders, door van alles en nog wat te registreren met camera’.

Dat gaat Liane maar eens doen. Lijkt me een geinige exercitie. Compleet willekeurige handelingen, momenten en voorwerpen vastleggen gedurende de dag. Niks geen styling of moeite doen. Gewoon klik. En dan de hele shit als een beeldverslag vastleggen op m’n online fotoboek. Als het me bevalt ga ik het nog vaker doen ook.

Dus kom je morgen in mijn buurt? En heb ik een camera bij de hand? Be ware, you’re gonna get shot.

dinsdag 24 november 2009

Zoekplaatje 14

#TwitterMutskesAanDeBorrel

Het kan verkeren. Je twittert wat. Doe je inmiddels een half jaar of zo (ja, ik was er laat bij). Snackt wat door mensen toe te voegen en soms ook mensen te unfollowen. En ineens heb je bijzonder gezellig contact met wat mensen die ook nog eens uit de buurt komen. Een van de dames oppert ‘zullen we een borrel irl doen’ en zo heb je een gevalletje #TwitterMutskesAanDeBorrel. Vier dames uit regio 040 die elkaar op 12 december gaan ontmoeten. Voor het eerst. Ik ben zoooooow benieuwd. Wie zijn ze, wat doen ze, hoe zien ze eruit, wat houdt ze bezig, etc etc etc. Ik wacht rustig af maar ik heb er super zin an!

Hell calling

Zit je gewapend met muziek, veel koffie en een regelmatig handje pepernoten tegen de wegtikkende tijd te strijden om die stapel werk te verteren. Mobiel gaat. Privé-nummer. “Hallo, met die-en-die van ziekenhuis zusenzo. Meneer huppeldepup wil u op 7 december opereren.” De denkbeeldige heavy weight die ineens tegenover je staat, slaat met een ferme stomp in de maag alle lucht uit je lijf, waarna hij met zijn andere vuist je kaak treft en er op klaarlichte dag een sterrenhemel verschijnt. “Ik ben er nog niet klaar voor” schiet door mijn hoofd. Wekenlang probeer ik het aanstaande onheil te blokken. En nu dit telefoontje. Doodsbenauwd ben ik.

De kenau aan de andere kant van de lijn bleek ook nog eens van het type: geen inlevingsvermogen, geen luistervermogen, nare stem en zo flexibel als een betonpaal. Ik weet nog net uit te brengen “hoe zit dat met de mexprik-cyclus, ik zou die week de tweede prik moeten hebben”. Dat kon volgens haar niet. Beleid rondom o.k. Of ik niet wat anders kon afspreken met mijn huisarts. Huisarts gebeld, maar er moest echt 3 weken tussen zitten. Weer terugbellen naar de kenau dat 7 december dus echt een no-go was. Het mens gaat geïrriteerd en zuchtend op zoek naar een volgende optie. “Dan wordt het 21 of 22 december”. Ik: “21 of 22 december? Oftewel ik lig met de feestdagen compleet in puin in bed? Wat denkt u zelf?”. Volgens haar waren er mensen die er geen enkel probleem mee hadden om met Kerst en oud en nieuw in het ziekenhuis of in puin te liggen. Ik wel, mevrouw. “Nou ja, dan wordt het januari.” Ik: “prima, zullen we dat plannen dan?” Maar dat ging niet, die agenda’s waren nog niet vrijgegeven. Ik zou wel opnieuw opgeroepen worden. Maar van januari kon ik wel uitgaan. Het ziet ernaar uit dat ik het nare mens dus nog een keer aan de lijn ga krijgen. Ondertussen zit ik te shaken en ben ik zo bang als een klein vogeltje...

vrijdag 20 november 2009

D'n Baas

Bazen zijn er in veel soorten. De baas in huis, iets de baas zijn, de baas tussen de lakens, maar vandaag heb ik het over de baas in de zin van de werkgever. En ook als je het over dat type baas hebt, zijn er nog vele verschijningsvormen. Wat me opvalt is dat er, in my humble opinion, meer slechte bazen zijn dan goede.

Wat een goede baas kenmerkt is dat hij of zij ervoor zorgt dat de juiste mensen op de juiste plek zitten. Dat de medewerkers dàt doen waar ze goed in zijn en waar ze ook plezier in hebben. Dat de samenhang tussen mensen onderling en mens + materieel een optimale combinatie is. Dat hij of zij een visie heeft over waar de tent heen moet en een verdomd scherp oog voor hoe het er op dit moment voor staat. Dat hij of zij ziet en snapt wat ervoor nodig is om die brug te slaan en capabel is om die dynamiek in gang te zetten. Ideaalplaatje toch.

Hoe komt het dan toch dat er meer bazen zijn die niet aan dat profiel voldoen dan wel. Hoe vaak hoor ik wel niet dat de baas uit eigen lijfsbehoud de ontwikkeling en kansen van medewerkers tegenhoudt. Dat de medewerkers met hun eigen specifieke kwaliteiten, competenties en taken niet serieus worden genomen in de uitvoering van hun werk. Dat er aardig wat bazen zijn die niet open staan voor het onconventionele idee en liever lekker verder gaan op de tour die ze op dit moment ook geen zak oplevert, gewoon omdat dat ‘my way’ is. Is het misschien zo dat stijfkoppigheid, gebrek aan visie en onbereidwilligheid voor verandering prima kwalificaties zijn voor de functie ‘baas’?

De king of idiots is gewoonlijk de baas van een communicatieadvies- of reclamebureau. Ik heb er heel wat gezien en ik ken heel wat mensen in mijn omgeving die er werkzaam zijn. Ik heb nogal een referentiekader zeg maar. De man die aan het roer staat van VIS is hierop een bijzonder exclusieve uitzondering. Maar de meeste bureaubazen zijn overmoedig, dol op misbruik van macht, denken dat ze van alles verstand hebben, zijn vooral bezig met zakken vullen en daarnaast met zinloos lullen. Dus denk je als ‘gewone’ baas dat dit the end of the road is, dan is er altijd nog een mogelijkheid voor een treetje hogerop. Je koopt je gewoon in bij een bureau en ontwikkelt je tot het hoogst haalbare in bazenland.

maandag 16 november 2009

Serieus goeie traditie

Over ruim een maand start de jaarlijkse vijfdaagse verslaving weer. 3FM’s Serious Request. Dit jaar vanaf de Grote Markt in Groningen (zullen we afspreken dat het volgend jaar gewoon Eindhoven de gekste wordt?). Anyway, ik ben dan niet voor tv en/of radio weg te meppen. Het sfeertje dat rond die uitzendingen hangt is magisch. Als het glazen huis op slot gaat, begint bij mij het kerstgevoel. En bij de ‘bevrijding’ zit ik niet voor de buis, maar in de buis. Te snikken als een dolle. Ik moet met het schaamrood op de kaken toegeven dat ik nog nooit een plaatje heb aangevraagd, maar dit jaar moet het er maar eens van komen. Hoe dan ook valt Serious Request wat mij betreft in het rijtje van tradities die we moeten vasthouden.

zondag 15 november 2009

Zoekplaatje 13

Ontploffingsgevaar

Bij een tankstation mag je natuurlijk niet met vuur spelen. Logisch, lijkt me niet nodig dat toe te lichten. Tegenwoordig mag je zelfs niet meer bellen. Nooit helemaal begrepen, maar laat ik dat verbod maar gewoon accepteren. Het wordt lastiger als het gevaar voor ontploffing niet zo heel duidelijk op de loer ligt. Oftewel, als het om mijn persoontje gaat.

Gisteren schoot een sms-je van het nieuwbakken vriendje bij mij in het verkeerde keelsgat. Dat was ergens aan het begin van de avond. Er kwam een klassieke ik-heb-nergens-geen-flikker-zin-in-dip opzetten. Dat ontwikkelde zich vrolijk verder in algeheel gesjaggerijn. Uiteindelijk met de bokkenpruik op naar bed. Onrustige nacht, onrustige maag, draaien en zweten. Toen de wekker me vanochtend over probeerde te halen om naar de sportschool te gaan, wist ik het. Ik was kwaad. Ik voelde me op een tweede plan gezet. Vlak voor ik mijn luie lijf in de auto wierp, heb ik mijn gal verpakt in een mailtje en dat over de lijn gestuurd. Hoppakee, kon er maar vanaf zijn.

Al die woede was totaal geen voordeel in de sportschool, dus de frustratie werd er niet minder om. En het mailtje terug liet weten dat mijn gifbeker nogal pittig aankwam aan de andere kant. Inmiddels was ik wel wat afgekoeld en moest ik bekennen dat ik misschien wel iets te hard was geweest. Ja, zelfs ik ben soms, heel soms, in staat dat toe te geven. Inmiddels heb ik hem (door omstandigheden) nog niet gesproken en zou ik niets liever willen dan dat diepe warme stemgeluid even te horen en gewoon even lief doen tegen elkaar.

Tot op heden heeft het nieuwbakken vriendje van geen enkele rariteit, twist of welke grilligheid dan ook koude voeten gekregen. Hij noemt het mijn ‘unique selling points’. Ik weet dat ik een lastig geval ben. Maar hij zal helaas nog heel wat meer vuurzeeën en explosies moeten ervaren, voordat ie weet waar het ontploffingsgevaar in schuilt. Ik ken ze namelijk zelf niet eens allemaal...

zaterdag 14 november 2009

Wereldsteden

Op een avond dat ik me verveel en eigenlijk nergens zin in heb, duik ik maar eens wat oude fotoboeken in. In welke steden ben ik geweest, wat heb ik gezien. Waar wil ik nog eens naartoe en waar hoef ik nooit meer heen. Ik dacht dat het wel aardig was om dat neer te pennen, so here goes.

Firenze – twee keer geweest. De eerste keer was aan het einde van augustus bij een temperatuur van ergens tussen de 40 en 45 graden. Mijn eerste keer in Italië maakte enorme indruk. De combinatie van gebouwen, hitte, hevig verliefd en vreemde lichtval door smok was magisch. De tweede keer was een paar jaar later ver in de herfst. En ik realiseerde me dat ik de stad wel had gezien. Het is er prachtig, maar ik zou er niet snel meer naartoe gaan voor meerdere dagen. Misschien voor een dagje, als ik toch in de buurt ben. Maar wie er nog nooit is geweest, moet het beslist eens zien.

Lissabon – een keer geweest, in februari. Op zich wel een mooie stad, maar ik mis alle emotie daar. De mensen zijn er nors, ongastvrij haast. De gebouwen ademen afstand en kilte uit. Kan er dus heel kort over zijn; been there, done that, hoef er nooit meer naartoe.

Barcelona – twee keer geweest. Een keer een dag, de andere keer een paar dagen. Natuurlijk het park gezien en alle leipieslijpe dingen van Gaudi. Maar ik mis nog de bevlieging in deze stad. Af en toe kwam het boven in wat achteraf straatjes. En fantastisch gegeten bij Qu Qu. Maar ik mis gewoon iets. Het leven ligt onvoldoende op straat. Misschien moet ik het nog eens een kans geven. Hoeft niet op de korte termijn, eerder over een paar jaar.

Londen – een keer geweest in november. Groot, indrukwekkend, werelds, maar niet mijn ding. Londen is gewoon een maatje te groot voor Liane. Het is niet warm, close en overdadig, zoals ik het graag heb. Dus daar zien ze me niet zo snel terug.

Rome – twee keer geweest, een keer oktober, andere keer december. En ik hoop er in 2010 weer te zijn. Dat geeft het denk ik wel aan. Af en toe overvalt de heimwee me. Ik heb er al vaker over geblogd, getwitterd, noem het maar op, dus ik ga het niet te lang maken. Maar die stad heeft HET. De mensen, het straatbeeld, warmte, liefde, overdadigheid, schoonheid, alles voor de zintuigjunk.

donderdag 12 november 2009

Heej, ik ben geen 18 meer!

Gister belde ik met my girl F op weg naar huis. En die gesprekken met F verlopen nogal eens onverwacht. Ik was keikapot en deze keer was ik de zwakke ziel die de sport-date ging afzeggen. Net nu F plechtig had beloofd om weer eens mee te gaan.

Mijn excuus begon met gezucht en gesteun over mijn vermoeidheid, ingegeven door het slaapgebrek van de nacht ervoor. Ik ben nu eenmaal een ontzettende slaapmuts. Als ik minder dan een uurtje of 8 in dromenland kan vertoeven, dan breekt me dat op. En als het er maar 3 zijn, dan is de ellende compleet. F maakte nog een opmerking die volgens mij leek op “maar Liane toch, daar kun je toch wel tegen”. Ik antwoordde met “Heej, ik ben geen 18 meer!”. En daar sloeg het gesprek om...

Daar moest ik maar blij mee zijn! Stel je voor dat je nog 18 bent. Bah, toen was alles een stuk minder spannend. Vooral de zogenaamde ‘spannende’ momenten. Fantasie en creativiteit waren op die leeftijd ver te zoeken. “Zou je op je 18e ook zo’n geintje als gisteravond geflikt hebben dan?” “Ehm, nou nee.” “Nou dan!” Inderdaad mensen, ze heeft wel gelijk, wijze vrouw die F. Ga jezelf maar eens na. Na de nodige ervaringsjaren en een gezonde dosis ‘schijt aan de wereld’ wordt het allemaal een stuk kleurrijker in de slaapkamer. Of welke locatie binnen- of buitenshuis dan ook. Dussuh, deze keer met een vrolijke (en ja ondeugende) ondertoon: Heej, ik ben geen 18 meer!

woensdag 11 november 2009

Pleo lievvv

Cute. Nog meer Cute. Cutest. Gister over gehoord. Vandaag wat collega’s laten zien. En ik zou zweren dat ik twee collega’s verliefd zag worden. Maar hoe kan het ook anders. See for yourself.

Paint it black

Ik ga me niet wagen aan de vraag “Sinterklaas of Kerstman”. Niet zeuren, gewoon allebei. Kan jou het schelen. En los van dat ik niet van pepernoten hou, vind ik september ook een beetje vroeg voor al dat ‘winterse’ snoepgoed. Kom op zeg, dan zit ik nog volop in standje ik-doe-net-alsof-de-zomer-nooit-ophoudt-lang-leve-de-zon.

Nee, het seizoen van het gezeik breekt weer aan. Zwarte Piet mag niet volgens sommigen. Daarom wordt er om de haverklap weer iets nieuws verzonnen. Blauwe Piet, Groene Piet, Regenboog Piet, Ik-verschiet-van-kleur-Piet aka Toverbal Piet. Bio Piet (kleur van ongebleekt katoen). Meevoelend-met-Tinky-Winky Piet (paars dus). Zucht... Piet is gewoon zwart. Niks anders.

Van hetzelfde kaliber als de negerzoen. Zo heet dat ding. Het heet geen zoen, het heet negerzoen. Ook van dàt snoep hou ik niet, het is zo’n niks, het doet ‘pfffft’ en dat was het dan. Laten we afspreken dat we het beestje gewoon bij de naam noemen en kappen met dat semi-verantwoorde gezwets. Sterker nog, je zou je moeten afvragen of de mensen die zich geroepen voelen alternatieven te creëren voor de kleur zwart, zelf andere bedoelingen hebben bij de kleur of naam zwart.

Laten we afspreken dat iedere gek die het in zijn kop haalt om WEL in dat apenpakje te kruipen, maar NIET de juiste kleur schmink op smeert, kan rekenen op een behandeling met een dikke vette laag zwarte botenlak. Zal ze leren...

Ik bied me vrijwillig aan

Een flits van een film die volgend jaar verschijnt op het witte doek schiet voorbij. Een stroompje kwijl ontsnapt aan mijn rechter mondhoek. Aaaah, een plaatselijke hittegolf raast over Nuenen-Zuid. Ja dat is het effect dat deze kerel heeft op mijn persoontje. U weet wel, die kerel met moeilijke naam: Jake Gyllenhaal.

Volgend jaar verschijnt Prince of Persia in de bios. En het kan me geen ruk schelen hoe lousy het plot of de verhaallijn is. Ik bied me vrijwillig aan om deze film in de middag-, avond- en nachtvoorstelling back-2-back te ondergaan.

Hieperdepiep hoeraaaaaaaaaaaaa!

Sambal is jarig. Hij wordt vandaag 7. Volgens mij is het zo dat katten bij 8 in de klasse ‘senior’ vallen. Maar Sambal is daar nog lang niet aan toe. Hij zit eeuwig in de pubertijd. Soms heel lief en compleet verliefd op zijn bazinnetje. En soms een vuile rat. Als hij vindt dat het etenstijd is en ik niet, kan het zo zijn dat ik binnen enkele seconden 4 sets klauwen en 2 volledige kaken in mijn kuit heb hangen. Het nieuwbakken vriendje heeft ook al mogen meegenieten van meneer’s grapjes. Beest (die mauw zegt) ligt op de open trap en beest (die op 2 benen) hangt met één arm op diezelfde trap terwijl ik mijn tanden sta te poetsen en hij vrolijk door praat. Sambal vond van niet... tsingngng, daar ging een nagel in zijn arm. Maar voor de rest is Sambal adorable. Wat ie voor zijn verjaardag heeft gehad? Nog niks. Maar ik heb een verrassing voor hem. Kattenmelk! Heeft ie al jaren niet gehad. Nu even geven en een liedje zingen voor hem. Er is er een jarig hoera hoera, dat kun je wel zien dat ben jijijijijijijij...

Tankje vol

Frustratie!!!!!! Al daaagen lang. Ergens ver achterin mijn hoofd sluimert een verhaal. Maar het komt er niet uit. En niks helpt. Actief met het verhaal bezig zijn, leverde niks op. Dagdromen terwijl ik op de plee zat, ook niet. Heel erg hard mijn best doen om er niet aan te denken was zelfs nòg vervelender. Maar afgelopen dagen waren ellendiger dan dit. Dat halve idee, waarvan het haakje ontbrak was het enige verhaal in mijn hoofd. Het ENIGE!!! Kun je je voorstellen hoe erg dat het is, als er maar één verhaal dagenlang in je hoofd rond hangt, zonder dat het volwassen wordt? Een regelrechte ramp!

Vandaag sloeg het weer om. Vanaf vanochtend plopte hier en daar een idee op. Als krokussen in februari. Halverwege de dag besloot ik mezelf maar eens een mail te sturen, zodat ik die nieuwbakken halve en hele ideeën niet zou vergeten. Op de weg naar huis belde ik met my girl F en na het gesprek kon ik weer minstens 2 ideeën aan het rijtje toevoegen. Blij als een kind met m’n volle hoofd en doodsbenauwd om ze te vergeten rende ik door de super. Onthouden, onthouden, let op, niet verslappen, hoe zat het ook alweer, oh ja zo, denk na, onthouden, oh fuck, sturen, remmen, he he thuis. Sprintje naar boven, opschrijven, meteen alle aanknopingspunten noteren.

En daar zit ik nu. Tevreden en vol goede moed. Zo lang als ik wakker blijf schrijf ik vanavond. En alles wat valt in de bandbreedte redelijk-tot-briljant flats ik erop. Niks bewaren of klaar zetten voor andere dagen. No way. Alles of niets. Produceren met die handel!

zondag 8 november 2009

Zoekplaatje 12

De tussenstand (2)

Tijd voor weer een tussenstand. Ook al werd er de laatste tijd geklaagd over de moeilijkheidsgraad… mensen het is echt mogelijk.

- M. heeft 1 punt

- DUB heeft 3 punten (en mag dus rekenen op een koffie-date)

- mol heeft 3 punten (en mag dus rekenen op een koffie-date)

- F heeft 2 punten

- Harrie heeft 0 punten

Overigens, nadat iemand de magische grens van 3 goed geraden zoekplaatjes heeft bereikt, begint die persoon weer op 0 en start de puntenopbouw opnieuw.

vrijdag 6 november 2009

Vraag en antwoord

Ongeveer een week geleden werd ie geboren. Breinbries. Het kleine online gratis broertje van Ideeënbevrijdingsfront. Ideeënbevrijdingsfront is een product van VIS, wat via bewezen methoden, de creativiteit in ieder team tot leven laat komen. Aan de hand van een centrale vraag, geïnitieerd door de opdrachtgever, stoom je in no-time naar een paar honderd oplossingen, insteken en ideeën.

Breinbries is zoals gezegd het kleine broertje en hij leeft in Twitter-land. Breinbries inspireert niet alleen. Nee, hij geeft ook antwoord. Iedere uitdaging die je hem voorlegt, kan rekenen op een reactie. Geen honderden zoals zijn grote broer. Slechts één. Zie het als een appetizer. Omdat Breinbries uit een nogal opstandig gezin komt, is zijn reactie misschien niet altijd even serieus. Maar hij zet je hopelijk wel aan het denken. En helemaal mooi; elk vraagstuk dat je aan Breinbries voorlegt, maakt kans op een gratis mini-IBF (http://lianekusters.blogspot.com/2009/10/voor-een-prikkie.html t.w.v. 999,- Euro). Dus daag hem eens uit. http://twitter.com/Breinbries

woensdag 4 november 2009

250

This is it. Blogpost nummer 250. Niet dat ik er naartoe heb gewerkt. Of dat dit een eindpunt is. Nee, we gaan gewoon verder. Maar ik vond het wel mooi om er even bij stil te staan.

Ik werd ontmaagd op woensdag 28 januari 2009. Ja je leest het goed, dit blog bestaat nog niet eens een jaar. Ik begon te bloggen met de intentie om aan mijn personal brand te werken. De eerste posts zijn dan ook erg voorzichtig. Maar al snel kreeg ik de smaak te pakken. En er kwamen steeds meer categorieën voor mijn topics. Van persoonlijke en muzikale odes tot melige foto-competities en hele persoonlijke issues.

Inmiddels is mijn blog al lang geen medium meer om ‘ik’ op de kaart te zetten. Het is een uitlaatklep voor me. Ik heb het nodig. Om vast te leggen wat ik zie, meemaak, voel en vind. Ik haal mijn inspiratie uit gesprekken, problemen, liedjes op de radio, mijn highs, mijn lows, whatever.

Een tijdje terug kreeg ik een koude douche. Ik zat in de ontvangstruimte te wachten van een potentiële nieuwe klant. Toen mijn contactpersoon me kwam ophalen zei hij wenkend naar de geluidsinstallatie “Sorry, we hebben geen David Bowie”. Aiiiiiiii. Je zou dus kunnen zeggen dat ‘Liane’s log’ zelfs risico’s bevat op het gebied van personal branding. So be it. Fuck that.

Allereerst blog ik voor mezelf. Maar ik heb de indruk dat mijn lezers (hoeveel het er zijn, geen flauw idee) mijn verhalenbundel ook wel kunnen waarderen. Dus we gaan stug door. Op naar de 500.

dinsdag 3 november 2009

Holy ostrich

Een waarschuwing vooraf: Alle fanatiek praktiserende katholieken kunnen er nu beter voor kiezen om dit stukje aan hun voorbij te laten gaan.

Here goes. Ik ben gedoopt, gevormd en tussendoor heb ik nog ergens het cadeautjesfestijn ‘communie’ meegemaakt. Maar dat ik nu iets heb met het katholieke geloof, nee. Ik hang eigenlijk geen stroming aan. Ik ben zo’n gevalletje mix ’n match, met een hoog gehalte niks. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik alles afweet van de katholieke kerk. Wel weet ik dat de kerk homoseksualiteit afkeurt. En daarmee vallen ze direct buiten de boot als je het mij vraagt. Zo zijn er nog wel meer standpunten uit het stenen tijdperk, waar ik me niet in kan vinden. Ik vind het een achterhaalde club, een kortzichtige zienswijze. Maar voor één ding moet ik ze absoluut credits geven. En dat is de mate en manier waarop ze (in ieder geval een deel van poppetjes) nieuwe media en nieuwe technologie hebben omarmd. Sinds jaar en dag kennen we de pastoor die podcasts uitbrengt. Hij woont ergens in Italië. Hij was zelfs ooit te zien in een Postbank-spotje, achterop een scooter over de Fori Imperiali. Het wordt nog veel gekker. Een pastoor die twittert (http://twitter.com/FatherRoderick)...

Op een of andere manier hebben ze bij de katholieke kerk begrepen dat de wereld verandert. Okee, de visie blijft hopeloos achter. Maar ze zien in dat het medialandschap verandert, de consumptie van prikkels door het volk meer on demand is en dat er nieuwe kanalen zijn, die voldoen in die behoefte. Nu ben ik niet de expert voor social media, daarvoor moet je bij mijn collega D zijn, maar je moet toegeven dat de ontwikkelingen supersnel gaan en rete-spannend zijn.

Als je nu weet dat zo’n conservatieve instelling als de kerk de waarde van SM inziet. Hoe komt het dan dat zoveel bedrijven en organisaties een beetje onwennig en afwachtend langs de zijlijn staan? En welk excuus gebruik jij om je er niet in te verdiepen? Of welk argument vormt in jouw organisatie die betonnen muur waar je keer op keer je kop aan stoot? Is het iets als “dat is niet serieus genoeg voor onze branche”? Of “dat is alleen weggelegd voor de snelle jongens”? Sinds wanneer is de kerk lichtvoetig of vooruitstrevend, kom op zeg. Kop uit het zand en gaan!

maandag 2 november 2009

Twitch nummer zoveel

“Jij bent zo stoer en zo hip”. Afgelopen weekend hoorde ik het weer van iemand. Ik roep het ook over mezelf af met mijn grote bek. Die iemand (en nog wel een paar iemanden meer) weten wel beter dan dat. Nog veel eenvoudiger; iedereen met enig ophang-tegeltje-benul weet beter. Blaffende honden bijten niet. Ruwe bolster, blanke pit. Dat soort onzin. Of nee, geen onzin. Waarheden als koeien. Weer zo een.

Ik ben gewoon onzeker. Ik vraag bevestiging. Ik zoek geruststelling. Niet over mijn zakelijke inzichten. Daarin trek ik mijn eigen plan en maakt niemand me wat wijs. Als iemand het woord voor de overtreffende trap van ‘eigenwijsheid + zelfverzekerdheid’ weet, dan mag ie dat label plakken op hoe ik over mijn professionele talenten denk.

Privé ligt dat dus heel anders. Onzeker over mijn uiterlijk. Of iemand me wel kan volgen. Of iemand me vergeeft voor mijn directe aanpak in dingen. Als ik dan eens een complimentje krijg, dan kan ik die maar moeilijk incasseren. Ja één, dat lukt prima. Maar als het register open gaat, weet ik me geen houding te geven.

Ik ben het gewoon niet gewend om complimenten in vrachtwagenlading te krijgen. Het is wel fijn. En als iemand zich oprecht geroepen voelt, moet ie daar ook vooral niet mee ophouden. Maar ik kan dan wel eens vreemd reageren. Ik word verlegen en maak mezelf heel erg klein. Misschien komt het doordat ik als kind al een buitenbeentje was. Ik was anders. In uiterlijk. In doen en laten. In interesses. In de omgang met anderen. Mijn ‘anders zijn’ is iets waar ik in basis erg blij mee ben. Misschien zelfs wel trots op ben. Maar helaas gaat dat gepaard met de andere kant van de medaille. Het mes snijdt aan twee kanten (om nog maar een paar tegeltjes stuk te gooien). Mijn onzekerheid is twitch nummer zoveel. En daar moet ik mee dealen, hoe zeer ik er ook van baal.

zondag 1 november 2009

Mega-meta

Mijn nieuwe bed is gearriveerd en heeft al meerdere bijnamen. Moederschip... Booreiland... Ja, hij is huge. Andere veranderingen zijn ook al doorgevoerd en ik ben een aardig eind op de rit. Maar het is nog niet af. Het schilderwerk moet er nog ooit van komen. En ik heb nog nèt niet de juiste snaar qua styling te pakken. Ik ging voor het stijltje hoerenkiet-meets-jagersblokhut. Het frivole of uitdagende van de eerste helft van de benaming mist nog een beetje. Dussuh, tips en inspiratie zijn welkom!

Zoekplaatje 11