donderdag 16 juli 2009

Pong

Mijn eerste echte eigen auto was een metallic lichtgroene Fiat Uno. Ik kreeg ‘m van mijn ouders. Het was toen al een oud karretje, maar hij kon er nog wel even tegen. Al vrij snel kreeg de auto een bijnaam. Als ik over de snelweg reed, hoorde ik om de kilometer een geluid uit de buurt van mijn kofferbakje komen. Alsof een deukje in het koekblik terug sprong. Pongggg.

Pong gaf me vrijheid. Ik reed ermee op en neer naar mijn vriendje, naar het strand, naar Zuid-Limburg, overal. Ook al had Pong geen airco, electrische ramen, centrale vergrendeling, CD-speler of welke andere luxe die tegenwoordig redelijk standaard is, we hadden het heerlijk samen. Maar dat duurde jammer genoeg niet lang.

Pong en ik waren ruim een jaar samen en plots ging het slechter met ‘m. Tijdens een avondrit in de winter naar Den Bosch over de snelweg viel de aandrijving weg. Ik deed wat ik kon, maar Pong reageerde niet op mijn aansporingen met mijn rechtervoet. Ik minderde vaart totdat ik nog maar 50 kilometer per uur ging. En nogmaals, dat was op een donkere A2. Ineens schrok Pong wakker en ging ie weer vooruit. Met de schrik in de benen kwam ik aan in Den Bosch. Wat volgde waren enkele koppige en koude winterdagen waarbij Pong moest worden geduwd. Ochtendhumeur zeg maar. Wel een hardnekkige. Gelukkig kreeg ik hem uiteindelijk iedere keer weer aan de praat. Maar Pong gooide het zware geschut in de strijd, nog meer van die snelweg-grappen. Het werd van kwaad tot erger. Na meerdere onderzoeken moesten we concluderen dat het geen zin meer had. Pong was van Italiaanse makelij. Electra is dan een groot mysterie.

Op een ochtend dat ik niet thuis was, is Pong opgehaald. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het nog steeds erg vind dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen. Ik was erg aan hem gehecht. Ondanks die rare fratsen. Hij had me vrijheid gegeven en een heel mooi jaar. Pong als je daar nog ergens bent, het ga je goed.

5 opmerkingen:

  1. Check zijn kenteken op rdw.nl. Misschien leeft ie nog en doet ie nog een keer een pongetje voor je! Trouwens mijn Pong is anders: http://nl.wikipedia.org/wiki/Pong

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, dat is een duidelijk gevalletje van verhongeren. Dat "pong" geluid was een s.o.s. klopsignaal van de kabouters die voor de aandrijving zorgen. Die willen ook wel eens eten. Na langdurig negeren, gaan de kabouters significant minder presteren. De laatste uren van Pong zijn waarschijnlijk eenzame uren geweest voor de laatst overgebleven kabouter...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh ja, oude historie, mooi. Zo heb ik ook nog een verhaaltje, over mijn "dopje". Mijn fordje fiesta. Ik had jaren gewerkt tijdens vakanties. Op mijn 16e kreeg ik een baantje op kantoor bij een keten van tankstations, Bol Kreditank in Flevoland. Met typediploma op zak konden ze mij wel een baantje geven. Ik vond het super luxe, hoefde geen appels te plukken geen bollen te pellen of iets dergelijks. Ik werkte daar onder de hoede van de PR dame, een supervrouw, Connie. Denk nog vaak aan haar. Toen ik 18 was, ging ik in Eindhoven studeren, maar kwam elke vakantie en zomervakantie terug om daar te werken. Tot mijn afstuderen. Ik heb daar vreselijk veel geleerd en had daar later veel profijt van. Ik mocht met Connie samen de hele marketing en PR doen van dat bedrijf. Zo spaarde ik ook tijdens mijn studie mijn centjes bij elkaar voor Dopje. Direct na mijn afstuderen ging ik naar Vullings in Oirschot en kocht mijn eigen Fiesta van mijn eigen centen. Ik heb er toch nog lang mee gereden, tot mijn eerste lease-autootje. Dopje heeft alles meegemaakt. Ook mijn ontmoeting met Paul. Die avond werd voortgezet in mijn dopje destijds. Ohhooo! Vele ritjes van Eindhoven, waar ik woonde, naar Nuenen waar Paul woonde, volgden. Dopje werd meer een kledingruimte, schoenenopslag, en pakezel met tassen vol logeerspulletjes. En zo reed ik 2 jaar op en neer. Totdat ik de stap waagde naar Nuenen. Net op dat moment kreeg ik mijn eerste lease-auto. Dopje mocht niet zomaar weg, vond ik. Ik verkocht m aan een vriendin en met de centjes kochten Paul en ik wat gezamenlijke inboedel, die we nog hebben. Dopje is er dus nog steeds! Ik ga nu ook RDW checken, wie weet rijdt ze nog!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oooo ja Dopje, dat weet ik nog wel. Dopje was een appartement op wielen wat iedere ochtend zuchtend en steunend van al dat gesjouw bij Korteweg aankwam. Mooie tijd was dat trouwens op ons kantoor. Jouw maagdelijke bureau tegen mijn biohazard-bureau. Kantoor was ook dumpplaats voor laatste roddels. Ik geloof dat we zelfs een keer op een slome middag zijn gaan chatten onder het pseudoniem Batman & Robin. Op vrijdagmiddag met een fles wijn in de tuin. Goeie herinneringen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Deden we toen al chatten? zie je we zijn wel early adopters! haha! Ja Dopje had het wel gehad met die puinhoop achterin. Dus hoezo ben ik een opruim type? met mijn maagdelijke bureau. Ja voor t oog ja, je moest alleen de laatjes niet open trekken. Bij jou is het dus meer what you see is what you get. Ik probeer nog voor t oog van het kerkvolk het netjes te houden. Totdat je me vraagt waar de inentingsboekjes van de katten zijn, mijn pukcode van mijn telefoon, de handleiding van mijn navi, de doorverwijzing van mijn arts naar de fysiotherapeut, de waardebon van ICI Paris, de klantenkaart van Shoeby en mijn bonuspas bij de AH. Ndus.....

    BeantwoordenVerwijderen