Rond een uur of negen vertrok Olav vanochtend van kantoor om het zorgvuldig ingepakte pakket weg te brengen. Danny gaf de in bruin kraftpapier verpakte mappen nog een afscheidskusje en daar ging het. Op weg naar het gemeentehuis van mijn geboortestad. Na weken van vloeken, tieren, lachen, panieken, denken, creëren, overleggen en keihard werken verlieten de antwoorden op pitchvragen dan eindelijk ons vertrouwde kantoor.
Even na half 10 (natuurlijk veel te vroeg) vertrokken Susan en ik naar Den Bosch voor de presentatie van die andere pitch. Ook daarvoor geldt dat rijtje aan werkwoorden van hierboven, maar dan samengeperst in amper twee weken. De nodige discussies waren gevoerd, ook hevig verhit, maar uiteindelijk waren we erg blij met het resultaat. Na een goed gesprek met de prospect verlieten we het pand en we waren content. Het afwachten was begonnen. De uitslag van de gemeentepitch laat nog even op zich wachten, die andere horen we morgen al.
Terug op kantoor hing een heerlijk relaxte sfeer. Geen stress. Alleen berusting. We hebben alles gegeven en we kunnen er nu alleen nog maar op vertrouwen dat dat wordt beloond. Danny en Govert waren lekker bezig met onze offshore-klant en Susan ging weer aan de slag met een jaarverslag. Ik heb wat projecten opgestart, offerte uitgebracht en planningen recht getrokken, waar nodig. Lekker kalmpjes aan. Muziekje erbij. Tussendoor beetje slap zeveren over de mail. Praktisch en vooral niet te moeilijk bezig zijn. Ik genoot van de rust.
Maar voor hoe lang? Dat vroeg ik me zojuist alweer af. Morgen hoop ik toch nog zo’n relaxte dag eraan vast te mogen plakken. Maar ik weet het zeker, maandag is die rust voorbij. Dan gaat het weer kriebelen. Ik heb veel afwisseling nodig en vooral veel uitdaging. Is er dat niet? Dan ga ik me vervelen en word ik intens lui. Mijn humeur-temperatuur daalt dan ook in razend tempo. En daar wordt niemand beter van.
Dus stiekem hoop ik op een telefoontje van Ernst die zegt: zet die machine maar weer in gang, het brand research-project is back with a vengeance. Of Marc die me laat weten dat de interim-kogel door de kerk is en ik me wekelijks mag vastbijten in spannende marcom-kwesties. Of Marike die me vertelt dat we samen hele leuke ideeën gaan bedenken en ontwikkelen. Of allemaal tegelijk. Na een weekend met voornamelijk slaap kan ik het weer allemaal aan.
En dat is dus net wel het vervelende van deze crisis. Ik zit ook vol met ideeën en dingen die ik wil doen. Zou morgen al met vette projecten willen beginnen. Maar nu is het sprokkelen en eerst wekenlang budgetteren om maar het kleinste project te kunnen doen..Ik ben al maanden aan het broeden hoe dit probleem te verslaan!
BeantwoordenVerwijderenBusiness case waarmee je bezig bent, brengt ook niet de inzichten voor big boss, dat investeren (wijs) en dynamiek nieuwe deuren opent?
BeantwoordenVerwijderenProbleem is, ik heb voedsel nodig. En wel in de vorm van inspiratie en uitdaging. Anders kak ik in en word ik een living hell voor collega's... En met behangplaksel kom je dan niet ver.