Iedereen heeft zo zijn bagage. De één verzamelt op jonge leeftijd de nodige tekenende ervaringen, de ander heeft er wat langer voor nodig. Maar ik denk dat iedereen die de 30 gepasseerd is, een flinke rugzak heeft opgebouwd. Soms heb je niet alleen een rugzak, maar ook nasty littekens op je ziel. Echte oorlogswonden. Daar kom je ook nooit meer helemaal vanaf. Je draagt ze mee en ze zijn deels bepalend voor wie je bent en de keuzes die je maakt.
Ik heb mezelf wel eens afgevraagd wat er met me zou gebeuren als mijn littekens weer gaan jeuken. Als er zoiets bestaat als fantoompijn in je ziel, hoe reageer ik daar dan op? Ook al ben ik nu een gelukkig mens, je weet nooit wat de toekomst brengt.
Vandaag heb ik gezien wat die littekens met iemand kunnen doen. En ik ben geschrokken. Flink ook. Ik heb deze persoon gezien en gesproken, maar alleen het lichaam. De ziel was niet thuis. Tenminste, zo omschrijf ik het gevoel dat me bekroop. Ik heb zelden zoveel angst gezien. Ik zag alleen maar algehele verkramping. Toen ik vertrok leek het alsof ik iemand gezag zei die ik nauwelijks kende. Heel heel heel erg eng...
Wonden op je ziel genezen nooit echt, is mijn ervaring. Je leert er mee leven, maar je moet ze wel verzorgen. Dat betekent dat je niet kunt doen of ze er niet zijn, dan barsten ze vanzelf open. Af en toe moet je ze checken, hoe ze er aan toe zijn. En heel soms, komt er een speciale littekenzalf voorbij voor de ziel, die een beetje helpt...
BeantwoordenVerwijderenLittekens maken wie je bent, daar sla je de spijker op zijn kop. Ik heb littekens op mijn ziel waarvan ik zou willen dat ik ze nooit had hoeven oplopen. Maar ik heb er ook, waar ik dankbaar voor ben, omdat ze me uiteindelijk iets positiefs gebracht hebben.