Tijd voor het strand. De vorige bewoners hebben parasols achter gelaten, dus daar maak ik dankbaar gebruik van. Ik installeer me op een open plekje en pak m’n handel uit. Hmmm hoe werkt dat zo’n paal in de grond krijgen. Lijkt allemaal heel logisch, maar het ding gaat niet verder de grond in. Heej twee handvaten om wat extra druk te zetten. Werkt ook niet. Dan maar met de voetjes dat ding met geweld door het mulle zand duwen. Krak. Ik ken mijn eigen krachten niet... Schijt, dan waait ie maar weg straks.
Het is vandaag niet heel heet. Half bewolkt, dus goed uit te houden. Opnieuw verbaas ik me over de massa’s aan innerlijke rust die me overspoelen. Ja, ik was altijd al erg goed in mezelf te vermaken in mijn uppie. Maar dit sloeg alles. Ik genoot van het alleen zijn. Sterker nog, ik kon me zo voorstellen dat de aanwezigheid van een andere persoon op dit moment mijn gelukzalige glimlach alleen maar zou verbleken. Ongeacht wie het was (andere badgasten niet meegeteld). Ik voel me thuis in die anonimiteit. Altijd al gehad. Misschien is dat de stadsmens in me.
Na 1,5 uur heb ik genoeg muziek gehad en stort me weer op mijn boek. Na een uur en veel letters kijk ik even op. De lucht boven de bergen lijkt zwart. Zonder zonnebril is ie donkergrijs. Ook foute boel. Ff in de gaten houden. Als de eerste donderklappen uit de bergen klinken, maak ik me uit de voeten. Toch tijd voor een poco comer. Terwijl ik op mijn balkon zit te lunchen begint het te regenen en dat is hier niet zomaar voorbij. Ach dan maar een siesta. Ben tenslotte in Spanje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten