Only those you love can hurt you. Een waarheid als een koe. In mijn hart is plaats voor slechts enkele bewoners. En omdat ik kwetsbaar ben, ben ik heel spaarzaam met aan wie ik de sleutel geef.
De laatste tijd heeft iemand een kopie van de sleutel gemaakt door me te overladen met warmte, aandacht, begrip en liefde. Nee, ik ben niet verliefd. En ik ben nu niet de persoon voor een relatie. Maar was daar stiekem niet sprake van een relatie. Anders dan normaal; maar het was een soort van relatie. Er was een connectie die nauwelijks was uit te leggen aan anderen. Er gingen geen 4 uur voorbij zonder contact. Dat kon ook niet anders, we hadden elkaar nodig.
Vanavond draaide de wind. Ondanks de richting waarin de ontwikkelingen denderden de afgelopen tijd. Het sloeg om. Als een blad aan een boom. En ook al kan ik met mijn hand op mijn hart verklaren dat ik nu niet toe ben aan een relatie (zoals relaties meestal worden bedoeld), ik heb pijn. Big time. Ik voel me verlaten, gekwetst en gebruikt.
Om het verdriet even te parkeren ben ik de Tango binnen gelopen en ben naast Rafa (zie andere post) in een fauteuille geploft. Iets uitkiezen van de kaart kostte me de grootste moeite. Iedere vorm van concentratievermogen was weg. Gelukkig zit Rafa vol met verhalen en ze waren een welkome afleiding. Schuilend voor zandstormen en hoosbuien hebben we nog een mojito gedronken (de lekkerste ever overigens). Toen ik weg ging was voor hem de avond nog jong. En zijn aanbod om me naar huis te brengen heb ik vriendelijk afgeslagen. Ik moet aan de slag. Mijn verdriet verwerken. Iemand heeft mijn hart gestolen en ’t uit zijn klauwen laten vallen. Gelukkig ben ik door de jaren heen een expert geworden met lijm...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten