Na een verschrikkelijke nacht kwam de zon op bij een helderblauwe hemel. Laatste dag. Ik nam me voor elke zonnestraal te absorberen. Na een snelle douche sjokte ik naar de super voor brood. Ik heb me het Spaanse wandeltempo aardig eigen gemaakt al zeg ik het zelf.
Het was mooi weer, maar je merkt aan alles dat de zomer hier voorbij is. De zon werpt lange schaduwen, de geur van hoop en opwinding is veranderd in melancholie en de wind wordt onstuimig. The summer’s out of reach. Boys of summer flitst door mijn hoofd. Hoe toepasselijk. Genoeg ontwikkelingen voor een heel jaar hebben zich de afgelopen 3 maanden in mijn afgespeeld. De zomermaanden. En nu is het voorbij. Het werd me teveel en het extra aan water achter mijn zonnebril stroomde over, terwijl ik een local groette die voor me stopte bij het oversteken.
Na een paar hapjes brood smeerde ik me in, pakte mijn spullen en ging met een zwaar gevoel de deur uit. Ik installeerde me in een hoekje van het strand. De zon schijnt volop, maar de wind is ijzig koud en snijdt met harde vlagen in op mijn lichaam. Volhouden, het wordt vanzelf warm. Headset op en wegzweven neem ik mezelf voor. Met de kou komt het kippenvel. En met de muziek komt de pijn. Terwijl ik lig te bibberen stromen de hete tranen langs mijn gezicht. De wind suist en de zee bruist. Ik vertrouw erop dat al dat natuurlijk geluid mijn huilen overstemt. En zo niet, dan toch. Wat kon mij het schelen dat andere badgasten me zien. Ik heb pijn, intense pijn.
De middag komt en mijn maag/darmkanaal is niet blij. Leegmaken lijkt het devies. Ik kom de middag door aan het zwembad alwaar ik uit vermoeidheid in slaap val op de betonnen vloer. Gebroken wordt ik wakker en keer terug om wat stukjes te schrijven. Na een boodschap is het tijd om de koffer te vullen. Zo nog eten en dan borrelen met Rafa en Jordi. Maar daar bleek niets van terecht te komen.
Mijn gemoed daalde ver onder het vriespunt en de turbo-molen in mijn kop draait op volle toeren. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik zat wel degelijk in een relatie, maar kreeg het pas door nadat hij me had verlaten. Hoe vaak heb ik vanochtend wel niet de wens in mijn hoofd uitgeschreeuwd dat hij met zijn opvallende verschijning het strand op zou lopen. Achter me komt zitten. Zijn armen en benen klemvast om me heen slaat en belooft me nooit meer los te laten. Ik ben de tel kwijt. God, wat hou ik van die man. En wat een onvoorstelbare pijn doet het als ik me realiseer dat ik hem kwijt ben, omdat hij heeft gekozen zijn leven anders in te vullen. Ik vraag me af wat ik anders had kunnen doen. Had moeten doen. Maar daar zit het ‘m niet in.
Ik begrijp hem. Ik begrijp zijn keuze. Tuurlijk. Het verandert alleen niets aan het feit dat ik me sinds een dag geleden ben gaan realiseren wat ik kwijt ben geraakt. Ook al ben ik de laatste om te binden aan uitspraken of beloftes op dit moment. Maar misschien ben ik mijn partner in het bejaardentehuis wel kwijt. Er blijft een gigantische open wond achter. En de enige die ‘m kan genezen is hij. En misschien vadertje tijd. Godverdomme, wat wil ik je terug...
Deze laatste dag brengt me ook aan het einde van mijn reisverslag. Laat ik voorop stellen dat het een goede beslissing is geweest om te gaan. Vooraf had ik geen ander doel dan te relaxen. Achteraf kan ik zeggen dat ik weer aardig wat over mezelf heb geleerd en dat de band tussen M en mij sterker is dan ooit. Een week die begon met het overweldigende gevoel van onoverwinnelijkheid eindigt met de zielverterende pijn van een gebroken hart. De laatste 2 dagen hadden voor mij anders mogen verlopen. Wat ik ervoor over zou hebben, doet er nu niet meer toe. Ik kan het nooit winnen van zoveel jaren voorsprong. Nu verlang ik alleen nog maar naar huis. Naar M die geduldig op me wacht onder de carport, Sambal die me vaag aankijkt en naar mijn eigen bed om daarin verder te janken.
Ondanks (of misschien wel dankzij) het kennelijke leed op het eind zeg ik: scripten dit verhaal!
BeantwoordenVerwijderen