vrijdag 12 juni 2009

All systems failure

Wie is er bekend met het fenomeen paniekaanval, ook wel bekend als hyperventilatie-aanval? Een van de voorbodes is een drukkend gevoel op de borst. Dat kan wel een paar uur aanhouden voor de daadwerkelijk aanval komt. Het eerste signaal dat het uur U is gearriveerd is misselijkheid. Dat kan variëren van een gevoel van flauwte alsof je te lang niets hebt gegeten, tot echte braakneigingen die uit je tenen lijken te komen. Wat volgt is ademnood, alsof er een betonblok op je borst is gevallen en tegelijk je strot wordt dicht geknepen. Alsof dat nog niet genoeg is wordt je in no time mega duizelig. Je ziet alles dubbel. Je hartslag bereikt een nieuw record. En als het maar lang genoeg aanhoudt, zie je helemaal niks meer. Als je dan de pech hebt dat het je eerste keer is en je juist die dingen doet die het alleen maar verergeren, heb je grote kans dat je ledenmaten uitvallen. Je vingers, handen en armen worden koud en doof. En daarna volgen je benen. Mocht je dit ooit overkomen, onthou dan dit: Nee je hebt geen hartaanval (ook al lijkt het erop, heb ik me laten vertellen), je hebt een paniekaanval. Het ergste dat kan gebeuren is dat je flauw valt.

Welnu, afgelopen maandag op weg naar huis, halverwege de N69 was het bingo. Ik had het al eens gehad, begin 2008, en ik herkende dus de symptomen. Ik grabbelde als een gek naar mijn telefoon en belde D. Zo helder als ik maar kon beschreef ik waar ik reed en waar ik mijn auto neerzette: “Einde N69, direct in Waalre rechtsaf, eerste mogelijkheid rechts, parkeerplaats, eigen terrein, help!”. En daar bleef ik wachten. Ramen open, handrem erop, deuren van het slot af. Je weet immers nooit of het licht helemaal uitgaat. D was er met een kwartiertje. Ik was nog bij kennis en een klein beetje bijgekomen. We maakten een wandeling door de villawijk en ik vertelde over wat me allemaal bezig hield. De afgelopen 1,5 maand hebben bol gestaan van vragen aan mezelf, gepieker, druk op het werk, privé en zakelijke verwachtingen en even zoveel teleurstellingen. Ik zal er nu niet dieper op ingaan. Ook al was ik wat gekalmeerd, de misselijkheid en duizeligheid bleven en ik durfde dus niet naar huis te rijden. D heeft me thuis gebracht. De dag erna was ie zelfs zo lief om van Valkenswaard naar Nuenen te rijden, mijn autosleutel op te pikken, terug naar Waalre om M terug in Nuenen af te leveren. Dikke vette hoed, pluim en bloemen voor deze man!

De afgelopen 4 dagen ben ik thuis gebleven. Ik heb veel geslapen en tussendoor een paar uurtjes gewerkt in de groene en rustige omgeving van mijn werkkamer. Ik begin langzaam een beetje bij te komen en na het weekend meld ik me weer in Valkenswaard. Het blijft lastig uitleggen wat je mankeert. Er is niets gebroken, je ziet niet groen, je hebt geen koorts. Een dokter kan echt niets voor je betekenen. Je hersens hebben nu eenmaal een all-over ‘appeltje-Q’ gegeven aan je lijf. Zal me een zorg zijn wat jij wilt, ik zet nu alles uit! Daarna ben je dagenlang hypergevoelig voor allerlei prikkels. Spelende kinderen op straat of een boormachine maken al dat je het op een lopen wilt zetten. Dat dus. Ik ga genieten van een zonnig weekend...

11 opmerkingen:

  1. Klinkt heel beangstigend. We zullen dit weekend geen schilderijtjes op gaan hangen. Mocht het nodig zijn, hang gerust bij ons aan de bel.

    De buuv

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hai buuv, dankjewel, maar het gaat alweer wat beter met me. Vandaag 6 uurtjes gewerkt en helemaal afgemat, dat dan weer wel. Wel lief, thankx!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat vervelend voor je meid. Hopelijk wordt Appeltje-Q snel Alt-Tab zodat je moeiteloos overschakelt naar een andere stand mocht dat nodig zijn.

    Soms loopt de trechter even over. Op je schreden terugkeren, uitfilteren wat belangrijk is en wat niet en je realiseren dat je je het beste druk kunt maken over de dingen waar je wel iets aan kunt doen... Klinkt in theorie altijd leuk, de praktijk is lastiger, ik weet het.

    Ik straal je vanuit Gelderland even wat Zen toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En ik vanuit de Ardeche heel veel begrip. Zelf meermalen meegemaakt en zelfs ooit op de eerste hulp beland. Ken exact het gevoel! Gaat alweer beter toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jij ook? Had ik niet gedacht. De eerste keer belandde ik ook op de eerste hulp. En nog niet eens op eigen kracht. Mijn ex heeft me daar naar binnen moeten dragen. Kon niets meer, niet staan, niet zitten, ik zag niks meer. Verschrikkelijk! Hartfilmpje, de hele shit. Och mevrouwtje, het is maar een paniekaanval... Ik hoop het echt nooit meer mee te maken. Ben benieuwd hoe jij het hebt ervaren, wat voor foefjes je hebt om het tegen te gaan, etc. Gaat nu weer beter met me. Nu 3 dagen aan de slag, maar niet op volle snelheid hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik ben op exact dezelfde manier op de eerste hulp beland. Ze waren achteraf nog boos dat ze een complete bloedscan hadden laten maken. Het is nu alweer een tijd geleden maar het gevoel dat je doodgaat vergeet je nooit meer. Soms voel ik het nog heel licht aankomen, ik ga dan even liggen, op mijn buikademhaling concentreren en day helpt! Ik herstelde overigens direct als een officiele arts bevestigde dat het een paniekaanval danwel hyperventileren was.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Een tip die mij een paar keer heeft geholpen bij een 'na-schok': zingen! Zo hard je maar kan voluit meeblèren. Blijkbaar is je ademhaling tijdens zingen van nature veel beter en stabiliseert het dan de hele boel.
    Maar uit je verhaal lees ik ook dat je er nooit helemaal vanaf komt. Heeft te maken met de aard van het beestje, zoiets? Voorlopig wil ik niet aan een volgende keer denken. Het is zo eng.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Okay. Ik beken ook. Zat in mijn studententijd tijdens een bioscoopfilm naast de vrouw waar ik dolgraag meer van wilde, ze zag me echter alleen als vriend. Ze hebben me horizontaal de bios uitgedragen. Op de eerste hulp dachten ze aan suikerziekte, heb marsen etc gegeten. Later bleek dat met name het eten de truuk deed. Hyperventilatie... Een sluiperig iets.

    Die film vergeet ik nooit meer. Total Recall. Elke keer als ik hem zie, word. ik weer even iets licht in mijn hoofd.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dankjewel mannen! Gedeelte smart is halve smart. Voel me in ieder geval niet meer zo'n triest geval ;). De eerste week weer aan de bak was vermoeiend. En 100% ben ik nog niet. Maar we komen er wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. ooh jee, zoeken ze elkaar op die paniekvogels?
    Ik ben dan wel weer ruitelijk laat met reageren, blog Caching up heet dat. Geen eerste hulp voor mij maar jarenlang sluimerend en soms hard toelslaande paniekaanvallen hebben me lang in de greep gehad. Medisch te verklaren volgens het Academisch Angsten centrum in Mstricht waar ik frequent bezoeker was, (hoe ik daar terecht ben gekomen is een gelukje geweest en met een leuk verhaal)de serotonine huishouding is in de war.....
    Met enge pilletjes op te lossen alhoewel je er nooit 100% van zult genezen was de boodschap. Ben inmiddels van die enge pilletjes af, soms sluimert er nog wat maar dat is zeer acceptabel. Goeie gasten die van dat AAC in M'strcht.Hoop dat het never nooit nie meer terug komt, het is niet leuk!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Paniekvogels lijken in groepen te reizen. De volgende stap lijkt me een praatgroep.
    Nee zonder gein, het is toch wel weer treffend dat we er hier met zo velen last van hebben. Voor de biecht van Dub kende ik niemand die er last van had. Nu Dub, Mol en Fits...
    Mijn eerste keer was een echte klapper, maar na de aanval herstelde ik snel. De recentste was inmiddels bijna 3 weken geleden en er gaat geen dag voorbij dat ik niet opnieuw benauwd word...

    BeantwoordenVerwijderen