Het schilderij

In stadsdeel Tongelre, vlakbij het spoor woonde mijn opa in een piepklein gelijkvloers huisje. Het huisje zelf was eenvoudig en ouderwets. Nog met een zondags kamertje en zo. Het huisje stond redelijk gevuld met allerlei prullaria. Het centrale punt in de woonkamer was de eettafel. Vaste prik op 1^e Kerstdag verzamelde daar de familie. Parallel aan de tafel stond een lage lange kast en daarboven hing een schilderij van schepen in een haven met daarboven een typisch Hollandse lucht. Op een andere plek in dat kleine kamertje hing ook een schilderij van een boer die het land omploegde met behulp van een of ander dier, maar daar had ik niet zoveel mee. Er hingen nog veel meer afbeeldingen en kleine schilderijtjes, het hing eigenlijk best wel vol. Maar dat schilderij met die schepen, daar keek ik graag naar. Ik heb zelfs als kind wel eens gedacht dat ik die best graag zou hebben.

De laatste jaren van zijn leven bracht opa door in een verzorgingstehuis, maar omdat hij zo’n teringhekel had aan dat soort instellingen, werd het huisje aangehouden. Ik was een jaar of 13 toen hij overleed. De dag na zijn overlijden verzamelde de familie zich bij het kleine huisje. En tot ieders grote schrik was er ingebroken die nacht. De nacht nadat hij was overleden. Er was niet veel weg, alles leek er te zijn. Behalve twee schilderijen, die met de boer en ja hoor die met de schepen...

Nu kom ik regelmatig over de vloer bij de lokale kunsthandel in Nuenen. Voor een snelle ‘hoi’ of een uur ouwehoeren met M. Ik maak altijd een rondje om te zien wat er allemaal hangt. Vaak vind ik het klassieke spul uit de kunsthandel mooier dan het moderne werk uit de galerie. En regelmatig wordt ik herinnerd aan dat schilderij van opa. Ik vraag me af: Zou ik het ooit nog eens terugzien. Dat ik op een dag bij M op de koffie kom en tadaaa, daar hangt ie dan. Zou wel leuk zijn toch?