Rubinho

Vandaag was het eindelijk weer Rubinho’s dag. Lang heb ik getwijfeld om weg te lopen voor mijn tv. Allereerst is Valencia wat mij betreft een van de saaiste circuits, maar bovenal zat Louis op kop. En hij leek niet van plan die eerste stek af te geven. Op het moment dat Louis voor de tweede keer de pitstraat in duikt schreeuwt Jock Clear naar Rubens over de board radio “Com’on Rubens, this is it, give me 5 qualifying laps!”. Rubens zet zijn tanden in het stuur en perst enkele fabuleuze rondes uit de Brawn. In de pitstraat gaat het helemaal mis. McLaren heeft de zaken niet op orde. Verkeerde banden, nieuwe pakken, uit de warmers halen en Louis staat al met al 5 seconden te lang stil. Zie ik daar een kans?? Na een vlekkeloze pitstop van Rubens zelf is het 19 ronden nagelbijten.

Een zucht van verlichting wanneer Rubens als eerste over de finish komt. Nu maar wachten op het moment van de board radio. Waarom is dat zo speciaal? Sowieso hoor je dan de eerste reactie van het team en van de rijder, maar bij Rubens kun je rekenen op een bak emotie.

In 2000 was ik op Hockenheim. Een regenrace met verschrikkelijk veel schade en ellende. Michael Schumacher was een van de eerste die uitviel, wat zat ik te balen daar in de regen op die tribune. Recht voor mijn neus stond een groot tv-scherm waarop na de race de podiumceremonie te zien was. Rubens won die race en stond in de stromende regen tijdens zijn volkslied te huilen als een klein kind. Dat vergeet ik nooit meer.

Terug naar de board radio. Ross Brawn neemt de honeurs waar. Dikke complimenten en hij voegt eraan toe “just like in the old days”. Dan het geluid van Rubinho. Niets van te verstaan, de man zit luid jankend en snikkend in de auto. Een brok in mijn keel.

Rubens komt terug in parq fermé en wordt opgewacht door een menigte die veel groter is dan zijn eigen team. Ook het Ferrari-team verwelkomt hem. Wat is dat prachtig. Voor de mensen die F1 niet volgen: Rubens is jarenlang in dienst geweest van Ferrari en heeft letterlijk in dienst moeten rijden van Schumi. Hij heeft zelfs opzettelijk races moeten verliezen ten gunste van de stand in het kampioenschap. Dat waren zware tijden voor hem. En om nu te zien hoe het team van Ferrari hem dit eerbetoon geeft, ontroert me dat diep.

Rubens stapt uit en slaat een paar keer bovenop zijn helm waar een boodschap aan Massa op staat. Na een kus op de camera staat hij op de hoogste trede van het podium met zijn pak open en zijn rechterhand op zijn borst tijdens het volkslied. Wat een machtig mooie kerel ben je toch. De oudste coureur van het veld, maar zo eager to win, zo begaan met de sport en het welzijn van alle mensen die daarin rondlopen, zo heerlijk open in al je emoties en zo ontzettend mens.