Tijd voor een geurblog

Toen ik vanochtend de deur achter me dicht trok, ben ik even stil blijven staan bij een struik. Vorig voorjaar heb ik door een tuinman mijn voortuin laten kortwieken. Ik kreeg al een tijdje commentaar van de buurt. Tenminste, ze vroegen heel subtiel of ik nog van plan was in de tuin te gaan werken. Nou ja, subtiel... Hoe dan ook is het redelijk uitzonderlijk als ik een plant (binnen of buiten) langer dan een jaar in leven kan houden. Nadat voor alles netjes was opgeruimd heb ik mezelf een jasmijn cadeau gedaan. Niet echt een fraai ding, maar als de bloemetjes open gaan, dan ruikt het zoooo lekker voor mijn huis.

Vanochtend ontdekte ik de eerst knoppen. Hij leeft dus nog. De vlag kan uit! Over een paar dagen, misschien een week, komen ze vast uit. Het zomergevoel is compleet. Dan waan in me weer aan de rand van het zwembad, onder een palm, omringd door jasmijnbloemen nabij de Peñon de Ifach. Ja, je moet iets als je al zo lang niet op vakantie bent geweest.

Twee lessen (2)

Hoe vaak is het je niet overkomen dat je nu ECHT een voorstel moet afhebben, maar dat het niet lukt, je zit vast. Of dat die verrekte sleutels weer eens kwijt zijn en je iedere stap in huis achterstevoren aflegt om je weg na te gaan en hopelijk op die route ergens die krengen te vinden.

Of het nu gaat om dat ene advies, die geweldige creatieve oplossing, het antwoord op levensvragen, of die verrekte sleutels. Wie zoekt zal niet vinden. Wanneer je zoekt sluit je je af. Je hebt oogkleppen op en kijkt alleen naar de voorgeprogrammeerde dingen of plaatsen. Tunnelvisie. Je hebt geen oog meer voor alle mogelijkheden die buiten het gebaande pad liggen. Of voor mensen en relaties die niet direct in het zogenaamd logische profiel passen. Of voor vergezichten die je inspireren. Of voor afwijkende meningen die je eigen overtuiging kunnen aanscherpen.

Om te vinden, of de antwoorden jou te laten vinden, kun je het beste even alles loslaten. Een stukje fietsen, klooien met collega’s, muziek luisteren, bellen met een vriend, administratie bijwerken, spicy dagdromen, wat dan ook, als je maar niet denkt aan dat ene. Probeer het maar eens, works for me.

Twee lessen (1)

De waarheid bestaat niet. Waarheid is een enkelzijdig iets. Het bestaat alleen in de ogen van de beschouwer. De echte waarheid over de waarheid is dat het een begrip is met vele facetten. Soms aanvullend als meerdere schakeringen van eenzelfde kleur. Soms schijnbaar tegenstrijdig als zwart tegenover wit. Maar alleen het totaal aan waarheden vormt de echte waarheid.

Zo bestaan er geen goede of slechte mensen. Het is niet zo dat een mens van slecht naar goed kan worden bekeerd. Of andersom. Beide waarheden, en ook alle kleurschakeringen daartussen, zitten in iedereen opgesloten. Tegelijkertijd! In iedere zondaar zit een heilige en in iedere heilige een zondaar. De meeste grote criminelen van onze geschiedenis hebben goed in zich gehad. Ook zij hebben gehouden van hun geliefde of geprobeerd hun kind te behoeden voor pijn. De meest liefhebbende mensen hebben wel eens anderen gekwetst.

Het aloude thema van de strijd tussen goed en kwaad is niets anders dan een equilibrium dat niet kan worden opgelost. Sterker nog, het is geen strijd. In ieder geval niet iets dat moet eindigen met één winnaar. De dynamiek en stroming van energie, zoals de hoge en lage drukgebieden in de atmosfeer, dat is waar het om gaat. Harmonie en evenwicht. In ieder mens afzonderlijk en in alle mensen bij elkaar.

Het schilderij

In stadsdeel Tongelre, vlakbij het spoor woonde mijn opa in een piepklein gelijkvloers huisje. Het huisje zelf was eenvoudig en ouderwets. Nog met een zondags kamertje en zo. Het huisje stond redelijk gevuld met allerlei prullaria. Het centrale punt in de woonkamer was de eettafel. Vaste prik op 1^e Kerstdag verzamelde daar de familie. Parallel aan de tafel stond een lage lange kast en daarboven hing een schilderij van schepen in een haven met daarboven een typisch Hollandse lucht. Op een andere plek in dat kleine kamertje hing ook een schilderij van een boer die het land omploegde met behulp van een of ander dier, maar daar had ik niet zoveel mee. Er hingen nog veel meer afbeeldingen en kleine schilderijtjes, het hing eigenlijk best wel vol. Maar dat schilderij met die schepen, daar keek ik graag naar. Ik heb zelfs als kind wel eens gedacht dat ik die best graag zou hebben.

De laatste jaren van zijn leven bracht opa door in een verzorgingstehuis, maar omdat hij zo’n teringhekel had aan dat soort instellingen, werd het huisje aangehouden. Ik was een jaar of 13 toen hij overleed. De dag na zijn overlijden verzamelde de familie zich bij het kleine huisje. En tot ieders grote schrik was er ingebroken die nacht. De nacht nadat hij was overleden. Er was niet veel weg, alles leek er te zijn. Behalve twee schilderijen, die met de boer en ja hoor die met de schepen...

Nu kom ik regelmatig over de vloer bij de lokale kunsthandel in Nuenen. Voor een snelle ‘hoi’ of een uur ouwehoeren met M. Ik maak altijd een rondje om te zien wat er allemaal hangt. Vaak vind ik het klassieke spul uit de kunsthandel mooier dan het moderne werk uit de galerie. En regelmatig wordt ik herinnerd aan dat schilderij van opa. Ik vraag me af: Zou ik het ooit nog eens terugzien. Dat ik op een dag bij M op de koffie kom en tadaaa, daar hangt ie dan. Zou wel leuk zijn toch?

Ik heb al een boek

Mij is laatst aangeraden om wat vaker een moment van bezinning in te bouwen. Maar hoe doe je dat? Nou lees eens een boek, kreeg ik als antwoord. Nu ben ik een beroerde lezer. Dus echt blij was ik niet met dat advies. Van de Sint heb ik afgelopen jaar een boek gekregen, wat ik nog steeds niet uit had. Ik vond dat ik eerst dat maar moest afronden. Gisterenavond om 23.00 las ik de laatste letters uit Siddhartha. Ik sloeg het boek dicht en begon flard voor flard terug te halen wat ik had geleerd. Daarover volgt later meer. Maar de zintuiglijke ervaring die ik daarbij voelde, die wil ik jullie niet langer onthouden. Ken je dat gevoel dat je wakker wordt (zonder wekker) nadat je heel erg lang en diep hebt geslapen? Of de tinteling die je hebt vlak voordat je kippenvel van iets krijgt? Of hoe je huid nog een tijdje semi-verdoofd nazoemt na een flinke massage? Nou dat dus. Vanmiddag was ik vrij en ik ben rechtstreeks vanuit VIS naar de Nuenense boekhandel gereden. Na een uur of wat verliet ik het pand met een plastic tasje vol.

Liefde is (1)

Samen in stilte genieten. Staren naar het niets of naar voorbijgangers of naar het wuiven van de bomen. Rozig van de wijn of kraakheldernuchter op een frisje. Er valt geen woord. Ieder woord dat je zou zeggen of horen doet afbreuk aan deze gelukzalige vrede. Ieder met zijn eigen dagdroom. Naast elkaar voortschrijdend in perfecte harmonie. Als de volmaakte uitvoering van een synchroon-zwemmersduo, maar dan zonder de inspanning en training. Deze ‘kuur’ ontstaat geheel natuurlijk en instinctief. Ik heb dit gevoel pas enkele malen mogen ervaren. Zowel met een goede vriendin als met een partner. Maar het is lang geleden. Vergeten doe ik dat gevoel echter nooit en ik hoop dat ik nog ooit een zielsverwant tegenkom waarmee ik deze opperste staat van geluk mag ondergaan.

Het kan verkeren

De Europese aanbesteding voor die ene overheidsinstelling is uitgelopen op een ‘Nee’ voor VIS... Het nieuws kwam bij ons binnenvallen ongeveer een uur voordat een potentiële nieuwe klant op de stoep zou staan. Een zware klap. Iedereen probeerde het nieuws op zijn eigen manier te verwerken. R en G kropen samen om te delen in de teleurstelling. O ging als een idioot verder met andere new business-lijntjes die open staan. Ik boog me over de uiterst vage NEE-mail om te analyseren en becijferen waar het ‘m nu in zat. En D en S moesten de pijn verbijten, omdat ze zo nog een knallende presentatie moesten geven aan die prospect.

Een uur verstreek en daar was de dame van Ecco. D, S en ik hebben in de afgelopen week een krachtig verhaal op papier gezet en vanmiddag hebben D en S de dame bedolven onder de leuke en verrassende ideeën. Na anderhalf uur verliet ze stuiterend van enthousiasme ons pand. Ze wilde ons verhaal heel graag terugzien in een begroting. En wel uiterlijk maandag. As. woensdag beslist ze wat Ecco ermee gaat doen en dus ook of ze klant worden bij VIS. Signalen staan dus op groen!

Wat een rollercoaster aan emoties op één dag. Ik ben kapot...

Een pareltje

Begin jaren ’90 liep mijn middelbare schooltijd op z’n eind. Ik was na vwo-3 verhuisd naar havo-4. Dan kon ik tenminste mijn eigen pakket kiezen. Er waren teveel vakken die of mijn interesse niet hadden of waar ik de ballen van snapte. Ik kwam terecht in mijn nieuwe havo-klas en die bestond voor het overgrote deel uit de popiejopies van die tijd (je kent het type wel; hockey, merkkleding en meer van dat soort ellende). Een kwelling! Mijn vwo-3 klas was immers berucht om zijn rellerigheid. Menig leraar heeft in die tijd verklaard dat mijn toenmalige klas afschrikwekkender was dan mavo-3. En dat was een eer.

Ik was vooral te vinden in het gezelschap van de ouderejaars vwo-jongens. Die stonden dan weer bekend om medium-grote explosies in het scheikundelab en waren verantwoordelijk voor 9 van de 10 zenuwtikken van de wiskunde-leraar.

En... er was nòg een groepje kerels waar ik niet zonder kon. Ze opereerden onder de naam Pearl jam. Een ode aan de muziek van those days.

http://www.youtube.com/watch?v=9SPMfr38fCA&feature=fvst

http://www.youtube.com/watch?v=ckRsIy4Zqgo

A dirty mind

Een hele tijd geleden ontstond er spontaan een discussie over het meest lustopwekkende liedje alhier. En dat vanuit een volledig onschuldig onderwerp. Dus ik denk dat een wat directer onderwerp ook wel door de beugel kan.

Bijna zestig procent van de vrouwen denkt minstens tien keer per dag aan seks. Nu weet ik niet hoe ik dat moet zien. 10 x een paar seconden? 10 x een dagdroom van enkele minuten? Of 10 x 144 minuten? Hoe vaak mannen aan sex denken heb ik niet nagezocht. Maar laten we ervan uitgaan dat het minimaal op hetzelfde niveau ligt.

Even duur x frequentie daar gelaten. Ik ben vooral benieuwd naar wat die sexuele gedachte dan zoal omvat. Is dat een herinnering aan een daadwerkelijk gebeurd ‘event’? Of een korte flits als “Zo, da’s een lekker ding!”? Of een voornemen voor als je straks thuis komt? Of een fantasie over een bekende, anders dan je partner? Nieuwsgierig als ik ben, stel ik voor dat antwoorden hier gerust achter kunnen worden gelaten. De expliciete gedachte is niet noodzakelijk. De hele expressieve peoples die het niet kunnen laten, ga gerust je gang. Naast onderzoekend en nieuwsgierig ben ik ook erg fantasierijk ;).

The Stig, still a mystery

Gisteren werd ik opgeschrikt door een retweet van D. The Stig zou zichzelf bekend hebben gemaakt. Filmpje bekeken. Helm ging af. En onder de helm verscheen mijn grote held Michael Schumacher. Je kunt wel raden wat het eerste onderwerp van de start-van-de-week-vergadering was...

Ik was gisteren al overtuigd van de onzin van het filmpje. Schumi heeft gewoon gevoel voor humor en doet gezellig met de Top Gear jongens mee. Hij laat toch zeker niet zijn eigen one-of-a-kind FXX door een of andere onverlaat rijden!

Het viel me gisteren al op dat er iets niet klopte aan het postuur van deze zogenaamde Stig. De echte Stig is groter en forser. Voor diegene die de Top Gear hoax nog steeds gelooft, google eens op wat afbeeldingen. De Schumi-Stig was gisteren een flink stuk kleiner dan Jeremy Clarkson. Terwijl het lengteverschil, op foto’s waar ze samen op staan, niet zo heel groot is. Daarnaast zijn er ook nogal wat plaatjes in omloop van Lewis Hamilton (bah, zo mijn mond spoelen met groene zeep) en Stiggy. En daar is The Stig een flink stuk langer. En dat terwijl Lewis (gadver, weer) en Schumi even groot zijn (1,74 m)... ik bedoel maar.

Programmaboekje

Het weekend loopt op z’n eind. Na twee dagen van ultieme rust (lees lamlendigheid) maak ik me op voor een dynamische week. Wat er allemaal op het programma staat? Mwah, een paar dingetjes. Allereerst ga ik aan de slag met een aanpak en begroting voor het DPI Value Centre. Afgelopen donderdag heb ik de contactdame ontmoet en we hebben afgesproken dat ik het voorstel voor het einde van de week naar haar toe stuur. Daarnaast gaan we verder met een aanpak voor het schoenenmerk Ecco. Dat wordt as. donderdag gepresenteerd en we hopen natuurlijk dat ze op basis van onze ideeën klant worden. Ook voor Waterschap Roer en Overmaas loopt een dergelijk new business traject. Die ideeën worden as. vrijdag aan gepresenteerd. Aan het nieuwe corporate concept en de grafische identiteit van CMF wordt deze week de laatste hand gelegd en ook deze wordt vrijdag gepresenteerd. Verder nog een redelijk uitgebreide offerte in elkaar timmeren voor Jack-up Barge, die gaat er uiterlijk dinsdag uit. Verschillende acties van VIS zelf moeten deze week worden afgerond. De aanpak voor HDM gaat in de eerste helft van de week de deur uit. Er staan ook nog twee sportavonden, bezoekje kapper, bijbeppen met oud-collega Mark (tegenwoordig creatief directeur van Scheepens) en avondje koffie met Lady Aida op het programma. En, last but not least, deze week maakt Gemeente Eindhoven bekend of we uitverkoren zijn voor de komende jaren...

Reinheid

Vanavond ging het gebeuren. Ik op de fiets naar een heerlijk hapje eten met M in het dorp. Toen ik na 40 minuten eindelijk thuis kwam vanaf het werk was ik opgelucht dat ik de buren niet thuis trof. Die hadden eerder deze week het fenomeen Liane-heeft-een-fiets tot nationale bezienswaardigheid gebombardeerd. Dus gelukkig geen camera’s. Haasten, haasten, omkleden, opfrissen, fiets pakken en wegwezen. Ik had al 10 jaar niet meer gefietst. Tenminste niet op een normale fiets. Een spinningfiets, daar heb ik uren en dagen op doorgebracht. Fietsen dus. Aan het einde van de straat zoekt mijn linkerhand naar de richtingaanwijzer (!). Ik lach mezelf suf en begin te trappen.

Na de eerste bocht word ik me bewust van een gek gevoel. Een soort van weldadige rust. Het is stil en het valt me op dat die stilte, of eigenlijk het zachtjes suizen van de wind, die rust veroorzaakt. Ik fiets verder en geniet van de flinterdunne streling aan mijn oren. Na een heerlijk diner en de nodige prosecco’s verlaten we het restaurant en weer... die stilte, die rust. Een verademing. M en ik maken nog een tussenstop bij een plaatselijke kroeg. Maar na een rosé-tje merk ik dat de vermoeiende week via een doffe pijn in mijn onderrug me laat weten dat het mooi is geweest. Dus ik laat M achter in de kroeg en vervolg mijn weg naar huis. De koele avondwind is heerlijk, de stilte nog verrukkelijker. Ik trap zo hard ik kan om nog meer van die suizende stilte tot me te nemen. Ik zou de stilte het liefst willen drinken. Met liters tegelijk. Reinheid, dat is het woord dat in me opkomt. Sereniteit meteen daarna. Oh, ik ben al thuis. Maar wat kan een mens intens genieten van het luisteren naar stilte. Ik denk dat ik mijn oren dit weekend eens flink aan het werk zet.

Bye bye potjes en tubes!

Een nieuwe klant introduceerde me vandaag in haar wereld. En boy! Wat een wereld. Ik loop al 3 uur onafgebroken te stuiteren. Nu heb ik een redelijk rijke fantasie. Maar wat er op ons afkomt aan technologische doorbraken, dat had ik niet durven dromen. Hou je vast.

Stel je voor dat alle smeersels uit potjes en tubes, die ervoor zorgen dat we een strak huidje houden of krijgen, straks overbodig zijn. Geen fortuinen meer spenderen bij parfumerieën of, erger nog, plastische chirurgie. En wat gaat daarvoor zorgen? Een appel! WTF, een appel? Yep! In het zuiden van Frankrijk wordt op dit moment een gezellig rood appeltje gekweekt, die ervoor zorgt dat rimpels en lijntjes verdwijnen door de appeltjes simpelweg op te eten. Jahaa Liane, zal wel, duurt zeker nog 100 jaar. Nope. De verwachting is dat deze appel binnen één tot twee jaar is uitontwikkeld.

Nog één. Een cape die je onzichtbaar maakt... Nee ik geloof niet in sprookjes. Duurt nog twee tot drie jaar voordat ie er is. En nog één: brandstof, gewonnen uit algen. Nog één tot twee jaar wachten en dan kan het. Wilde je zonnepanelen op je dak? Ik zou de investering nog een paar jaar uitstellen. Over zeven tot acht jaar bestaat er verf, waarmee je die panelen gewoon op je dak schildert en dan werken ze nog ook. Vegetariër geworden uit medeleven voor de beestjes? Terugdraaien die beslissing. Over een kleine tien jaar bestaat er in vitro steak.

Als je dit weet, weet je ook dat eigenlijk alles mogelijk is. De enige barrière is je eigen voorstellingsvermogen. Verzin het en het kan gewoon. In mijn enthousiasme hierover heb ik natuurlijk direct mijn collega’s lastig gevallen. En daar ontstond ter plekke een idee waarvan ik overtuigd ben dat zelfs dàt in de toekomst mogelijk wordt. Combineer AR met projectie met programmeren met tastzin. Wat heb je dan? Je kunt iets uit je computer laten verschijnen, het laten functioneren en nog aanraken ook. Hahaaa, je voelt ‘m al aankomen. Wat betekent dat voor de porno-industrie? Mega! Ik zeg: ontwikkelen die hap en meteen toegankelijk maken voor huis, tuin en keuken gebruik. Gewoon PRINT en heej je hebt een leuke avond ;). Ik kan me zo al wel een paar mannen voorstellen die ik graag een keer wil ‘testen’. Sterker nog, je stelt gewoon je ideaalpakketje samen. Komt dat boodschappenlijstje toch nog van pas...

Een bericht van M

Liane heeft me gevraagd of ik een stukje wil schrijven op haar blog. Ik ben al vaker ter sprake gekomen, maar heb me nog nooit echt voorgesteld. So here goes.

Mijn naam is M, tenminste dat is de naam die Liane me heeft gegeven. Hoe mijn vorige baasjes me noemden, heb ik verdrongen. Ik ben geboren in 2004 en mijn roots liggen in Stuttgart. Vrij snel ben ik verhuisd naar Keiserslautern en heb daar mijn eerste levensjaren doorgebracht. Toen ik net 3 was geworden, kwam Liane mij opzoeken en ze was helemaal weg van me. Ze adopteerde me direct en nam me mee naar Nederland. Mijn mandje staat nu in Nuenen en ik heb een heel prima afdakje. Daar sta ik lekker droog. Alhoewel, mijn welgevormde voluptueuze achterwerk steekt net een klein stukje uit. Naast alle rondingen die een vrouw moet hebben, heb ik een lekker pittig koppie, zoals je op de foto wel ziet.

Wat zijn mijn hobby’s? Natuurlijk ritjes maken met Liane ;). Daarnaast hou ik van mooi weer. Vanaf zo’n 18 graden Celsius doe ik mijn dak open. Ik ben niet echt veeleisend qua drankjes. Euro 95 vind ik lekker. Schoenen is dan wel een verhaal apart. Ik heb namelijk redelijk grote voeten, zo’n 18 inch. Dus qua schoeisel heb ik een redelijk dure smaak. Voor 225/40 en achter 245/35. Verder heb ik een hekel aan Nissan’s, Connexxion-busjes, slecht wegdek en met sneeuw blijf ik het liefste staan waar ik sta.

Ik ben uitgerust met twee heerlijke zwart lederen kuipstoelen en een fantastische cockpit. Van alle luxe voorzien en binnen handbereik. Die cockpit maakt wel dat heel erg lange mensen mij niet kunnen besturen. Gelukkig is Liane maar 1,72 en zo passen we perfect bij elkaar. Dat wil niet zeggen dat ik geen lange (aantrekkelijke hihi) mannen kan vervoeren. Het is me zelfs al eens gelukt een kerel van 2 meter op te vouwen op de bijrijdersstoel.

Coach aan het werk

Vorige week, tijdens mijn afwezigheid, is het gebeurd. De eerste coaching-job is nu toch echt binnen! Voor een nieuwe klant gaan we niet alleen aan de slag met de creatieve strategie. Nee, deze tante gaat de klant in kwestie coachen. Maandelijks staan communicatiebeleid, langetermijn strategie en losse hersenspinsels op het programma. Aanstaande donderdag is de eerste sessie.

Duivels geluid

Het moest er maar eens van komen. Een topic met een benzineluchtje. Ik maak er geen geheim van, ik heb een voorliefde voor Ferrari. Een jaar of 3 terug reed ik over de binnenring van Eindhoven en naderde het verkeerslicht bij het PSV stadion. Mijn oog viel op een paardje, op de linkerbaan, een aantal auto’s voor me. Het was een 360. Ik had geluk, de auto’s voor mij moesten rechtsaf, waardoor ik naast het machtige monster kwam te staan. Snel draaide ik mijn raam open om alles van deze ontmoeting in me op te nemen. Het licht ging op groen en we trokken samen op. Hij heel erg kalm. Totdat we onder het spoor door reden, toen duwde de bestuurder zijn rechter voet naar beneden en de 360 brulde het uit. Het geluid weerkaatste zo machtig mooi in dat kleine stukje tunnel dat de tranen in mijn ogen sprongen.

Vorig jaar onmoette ik in Eindhoven voor het eerst het allermooiste schepsel dat er ooit is gemaakt. De 599 GTB Fiorano. Deze auto is helemaal af. Hij is verre van exotisch als de Enzo. Hij is juist heel compact. Maar zooooo mooi. Je moet er alleen een paar ton voor neertikken wil je ‘m ‘de jouwe’ kunnen noemen. Het enige wat er jammer aan is, is dat er een V12 in ligt. Nu is er op zich niets mis met een V12. Het is een prachtig stukje engineering. De kracht van zo’n ding is onnavolgbaar. Alleen een V12 klinkt heel erg keurig. Ja, hij klinkt niet zo als die auto van jou of mij, het is een andere klasse. Maar wel heel keurig. Een V8 daarentegen heeft een roffel. Ook mooi, maar dat is het toch nèt niet. Menig Amerikaan heeft een V8 en ja, dat maakt het dan juist ordinair. Nee het echte werk komt van een V10.

De V10, u weet wel, zo klonken Formule 1 auto’s voorheen. Ik weet het nog goed. In 2000 ging ik naar de race op Hockenheim. Er was nog nooit zoveel regen gevallen. De bandenstapels hebben in de nacht van vrijdag op zaterdag letterlijk door de pit lane gedreven. Met een paraplu op de tribune werkt niet, dus ik ben twee dagen lang tot op mijn onderbroek nat geregend. Daar zat ik in het motodrome. De enige plek op het enige circuit ter wereld waar het geluid zo wordt gevangen. Ze kwamen van links om voor mijn neus in de ankers te gaan, linksaf te draaien en weg te accelereren. Het geluidgeweld dat dan over je heen komt is bijna niet te beschrijven. Met iedere opschakeling komt er een klap vrij die dwars door je lijf gaat. Het is feitelijk geen geluid meer, het is een drukgolf. En het gillen van de hoge toeren is geen gillen meer. Het is het hysterisch gekrijs van de duivel zelf. Het lijkt wel of de motor niet op benzine loopt maar op glassplinters. Verwoestend.

Nog heel af en toe hoor ik een glimp van dat uitzinnig geluid. De Lamborghini Gallardo heeft namelijk een V10 en gelukkig rijden er 1 of 2 rond in de omgeving van Eindhoven. 

V12, V10 en V16:

http://www.youtube.com/watch?v=QW-aQqDZgeA&feature=PlayList&p=F739CE88102D94E6&playnext=1&playnext_from=PL&index=92

Gallardo:

http://www.youtube.com/watch?v=Hovbx6rvBaA

Lol met een wortel

In de gebruikelijke boodschappen van vandaag zat ook een speciaal rondje cadeautjes. Eén voor een persoon die me vorige week enorm uit de brand heeft geholpen. En één voor mijn kat. Bij de dierenspeciaalzaak trof ik een knaloranje wortel aan. De wortel kan open en daar gaat een zakje kattenkruid in. In plaats van groen loof heeft de wortel veren. Ik vond 'm wel geinig, maar hoe Sambal zoiets vindt, is altijd maar afwachten. Gelukkig was Sambal het met me eens en hij trakteerde me op een enorm verliefde blik met z'n prachtige groene ogen.

De wortel daarentegen heeft het zwaar, heel zwaar. Volgens mij denkt Sambal dat het een vogel is. Hij gooit 'm omhoog, probeert 'm te vangen, dood te trappen, te plukken, etc. Ben benieuwd hoe lang het ding 'leeft', maar wat maakt het uit Sambal (en ik ook) hebben de grootste wortel-lol.

All systems failure

Wie is er bekend met het fenomeen paniekaanval, ook wel bekend als hyperventilatie-aanval? Een van de voorbodes is een drukkend gevoel op de borst. Dat kan wel een paar uur aanhouden voor de daadwerkelijk aanval komt. Het eerste signaal dat het uur U is gearriveerd is misselijkheid. Dat kan variëren van een gevoel van flauwte alsof je te lang niets hebt gegeten, tot echte braakneigingen die uit je tenen lijken te komen. Wat volgt is ademnood, alsof er een betonblok op je borst is gevallen en tegelijk je strot wordt dicht geknepen. Alsof dat nog niet genoeg is wordt je in no time mega duizelig. Je ziet alles dubbel. Je hartslag bereikt een nieuw record. En als het maar lang genoeg aanhoudt, zie je helemaal niks meer. Als je dan de pech hebt dat het je eerste keer is en je juist die dingen doet die het alleen maar verergeren, heb je grote kans dat je ledenmaten uitvallen. Je vingers, handen en armen worden koud en doof. En daarna volgen je benen. Mocht je dit ooit overkomen, onthou dan dit: Nee je hebt geen hartaanval (ook al lijkt het erop, heb ik me laten vertellen), je hebt een paniekaanval. Het ergste dat kan gebeuren is dat je flauw valt.

Welnu, afgelopen maandag op weg naar huis, halverwege de N69 was het bingo. Ik had het al eens gehad, begin 2008, en ik herkende dus de symptomen. Ik grabbelde als een gek naar mijn telefoon en belde D. Zo helder als ik maar kon beschreef ik waar ik reed en waar ik mijn auto neerzette: “Einde N69, direct in Waalre rechtsaf, eerste mogelijkheid rechts, parkeerplaats, eigen terrein, help!”. En daar bleef ik wachten. Ramen open, handrem erop, deuren van het slot af. Je weet immers nooit of het licht helemaal uitgaat. D was er met een kwartiertje. Ik was nog bij kennis en een klein beetje bijgekomen. We maakten een wandeling door de villawijk en ik vertelde over wat me allemaal bezig hield. De afgelopen 1,5 maand hebben bol gestaan van vragen aan mezelf, gepieker, druk op het werk, privé en zakelijke verwachtingen en even zoveel teleurstellingen. Ik zal er nu niet dieper op ingaan. Ook al was ik wat gekalmeerd, de misselijkheid en duizeligheid bleven en ik durfde dus niet naar huis te rijden. D heeft me thuis gebracht. De dag erna was ie zelfs zo lief om van Valkenswaard naar Nuenen te rijden, mijn autosleutel op te pikken, terug naar Waalre om M terug in Nuenen af te leveren. Dikke vette hoed, pluim en bloemen voor deze man!

De afgelopen 4 dagen ben ik thuis gebleven. Ik heb veel geslapen en tussendoor een paar uurtjes gewerkt in de groene en rustige omgeving van mijn werkkamer. Ik begin langzaam een beetje bij te komen en na het weekend meld ik me weer in Valkenswaard. Het blijft lastig uitleggen wat je mankeert. Er is niets gebroken, je ziet niet groen, je hebt geen koorts. Een dokter kan echt niets voor je betekenen. Je hersens hebben nu eenmaal een all-over ‘appeltje-Q’ gegeven aan je lijf. Zal me een zorg zijn wat jij wilt, ik zet nu alles uit! Daarna ben je dagenlang hypergevoelig voor allerlei prikkels. Spelende kinderen op straat of een boormachine maken al dat je het op een lopen wilt zetten. Dat dus. Ik ga genieten van een zonnig weekend...

Top gear

Soms moeten de meest ingewikkelde processen juist supersnel. Zo ook voor een relatie van ons die een doorstart heeft moeten maken met zijn bedrijf. Hij heeft een flink deel van het personeel moeten wegsnijden, één productiefaciliteit moeten sluiten en enkele activiteiten van het menu moeten skippen. Alle juridische zaken zijn achter de rug en alle klanten (op één na) zijn gebleven. Hij klopte bij ons aan met de vraag: Wat nu?

Morgen om 9 uur staat de voltallige directie bij ons op de stoep om zichzelf door midden te laten zagen in een lange en intensieve sessie. Aan bod komen het concurrentieveld, de klantwaarde, reacties van afnemers, processen, personeel, visie op en belofte aan de markt, etc. Vanuit deze sessie gaan we met een petit committee aan de slag om de hernieuwde positionering, identiteit en uiteindelijk ook aanvalsplan te vormen. Een week later zijn de heren opnieuw bij ons te gast om onze visie op de basiskeuzen te doorlopen en af te tikken. Vervolgens zal grafische identiteit, concept en creatie in de steigers staan voordat de maand juni voorbij is. Eind juli moeten de eerste communicatiemiddelen van de band rollen.

Ik denk dat ik vandaag maar eens op tijd mijn bed op zoek om morgen wat vroeger op de zaak te kunnen zijn. Lekker in alle stilte opstarten met voldoende koffie. Ik zal ’t nodig hebben...

Eigenlijk heel onlogisch

Deze keer geen nieuw vraagstuk, maar een ouwe koe. Ik heb alleen nog geen antwoord gevonden, dus de vraag komt zo nu en dan opnieuw boven drijven. Zojuist bedacht ik me, dat ik ‘m hier maar eens ter sprake ging brengen.

Vijf-voor-sluiting nog even de supermarkt in gerend voor de laatste boodschappen. Ik sta voor het vleesschap en vraag me af “waar heb ik zin in?”. Mijn oog valt op het Biologisch-logootje en daar gaan we weer.

Nu ben ik geen die hard biologische consument. Op een of andere manier heb ik wat minder warme gevoelens bij biologische mais of biologische sla. Bij vlees vind ik dat predikaat een stuk belangrijker. Daarnaast ontbreekt het me vaak aan de portemonnee om biologisch te kopen.

Wat ik me afvraag is: Waarom zijn de biologische producten zoveel duurder dan de ‘normale’? Ja, ik snap wel dat de productiemethode vanuit bedrijfseconomisch perspectief minder efficiënt is. Maar is dat dan ook reden genoeg om de producten hoger te prijzen? Als we het allemaal zo belangrijk vinden, waarom wordt de consument dan niet beloond voor zijn biologische keuze?

Een simpele wet in promotieland is het opwaarderen van de prijs/kwaliteit-verhouding. Nu denk ik dat menig consument echt wel snapt dat de kwaliteit van biologische producten hoger ligt dan van normale producten. Maar het prijsniveau ligt ook zoveel hoger. En daarmee gaat die gepercipieerde verhouding behoorlijk mank. Dat kipfiletje met groene sticker moet immers concurreren met dat pakket veul voor weinig. En maakt dat vrolijke vleesje dan wel een echte kans? Waarom zijn de biologische producten gewoon niet net zo duur als de niet-biologische? Met behulp van een subsidietje hier en daar moet dat toch mogelijk zijn lijkt me. Ik heb er mijn vinger nog niet achter, maar er zijn volgens mij mogelijkheden.

In de maneschijn

Eergisteren heb ik vanaf mijn kussen zeker drie kwartier gestaard naar de maan. Een prachtig gezicht. Het was bijna helemaal helder en af en toe passeerde een optocht van kleine wolken. Ze trokken kalmpjes voorbij zonder zich te laten afleiden door de maan. Een beetje zoals een kudde onverstoorbaar voorbij trekt. Ik heb iets met de maan. Ik vind het een mooi ding om naar te kijken. En als ik mijn slaapkamer helder verlicht is door het lichtblauwe zilverachtige licht, maakt mijn hart een vreugdesprongetje. S heeft me ooit verteld dat volle maan een heilzame werking heeft op vrouwen. Ik weet niet of dat waar is. Ik weet wel dat in slaap vallen terwijl de maan op mijn gezicht schijnt een heerlijk vredig gevoel geeft. Ik ga zo eens kijken hoe het hiernaast is.

Ouder is beter!

Gisterenavond trok ik een lekker warm baseball jacket aan, deed een sjaal om en sjeezde naar Eindhoven. D’r was een partijtje op het stadhuisplein. Georganiseerd door de lokale studentenvereniging. Maar wat the h..., gratuit feestje. Na mijn genereuze donatie aan E.on moeten we het daarvan hebben ;). Anyway Benjamin Bates draaide. En deze jongenman had mij al een geweldige Queens night bezorgd, dus reden zat voor een ritje naar Eindhoven.

D en S waren er ook, verkleed als ijsbeer, en vooral heel veel studenten. Variërend van 10 tot ruim 15 jaar jonger dan ik. Maar wat dat tegenwoordig is met die studenten, geen idee. Ze dansen niet. Ze hebben oordoppen in terwijl de muziek verre van hard stond (Wolfje maakt nog meer indruk). En ze zuipen vooral. Okee, in mijn studententijd raakte ik ‘m ook stevig. Maar wat een saai volk is het nu.

Ondanks het gebrek aan sfeer en 3 colaatjes heb ik heerlijk staan dansen. Oogjes dicht en uit mijn plaat gegaan. Zeker het laatste uur met Benjamin, in m'n uppie. Net als tijdens Queens night.

Vandaag kreeg ik een opmerking van M. “Jij en dansen???? What the hell happened?” En dat bracht me aan het denken. Inderdaad, vroeger deed ik niet aan dansen. Ik ging toch zeker niet dansen. Iedereen die je dan kan zien... En zeker niet met je ogen dicht... hè bah! Well, that was then and this is now. Het kan me niet zoveel meer schelen wat mensen denken. Ik sta daar te genieten van muziek, vette grijns op mijn bek en met mijn ogen dicht onderweg naar een andere dimensie. That feels just lovely! Ik schrijf het maar toe aan ouder worden. Wat anderen vinden wordt minder belangrijk en je volgt gewoon je eigen gevoel. Een superdik voordeel dus, dat ouder worden. Ik heb er een gevonden. Ben benieuwd welke nog meer volgen.

Midlife crisis

Ruim een kwart van de mensen krijgt ermee te maken; de midlife crisis. Het schijnt te ontstaan tussen je 35ste en 50ste en duurt tussen de 2 en 10 jaar. Aangezien ik overal vroeg bij was, nam ik aan dat ik die levensfase al achter de rug had. Welke idioot plundert anders haar hele spaarpot om een droomauto aan te schaffen? Juist, ik! Ik moet zeggen dat ik er nog geen dag spijt van heb gehad hoor. Iedere ochtend en avond weet ze een glimlach op mijn gezicht te toveren. Het enige wat ik soms betreur is dat het spaarvarken niet nog vetter was gemest, dan had het vele dikkere broertje van M nu onder mijn carport gestaan.

Gezien de excessieve groei (het is dus niet overal recessie) van levensvragen de laatste tijd zou het zomaar kunnen zijn dat ik de crisisjaren nog voor de boeg heb. Die wil ik natuurlijk wel een beetje origineel en creatief doorkomen. Dus, ...heb jij tips uit eigen cv, uit je omgeving of gewoon tips die je wel leuk lijken als hèt ultieme midlife crisis symptoom? Laat ze me weten! Ik raak graag geïnspireerd.

Nog één keer dan...

Tweede pinksterdag, geen plannen en de zon schijnt. Who needs plannen met zo’n weer. Een beetje zonnen, oef wat warm, toch maar even blippen om af te koelen. Na een hele serie aan gaafste registraties van Pinkpop nog een poging in mijn totaal overwoekerde tuin met twee stuks vakliteratuur. De Adfo stond weer eens vol met het VEA-loze Cannes. Kom op jongens, publiceer eens wat nieuws. De C wist me zowaar te verrassen. Een stuk over positioneren, specifiek over Rik’s laatste boek. Okee het was C, dus het bleef aan de oppervlakte, maar heej er staat wat anders in dan bedrijfsblaadje zus en personeelsblaadje zo. Een hele vooruitgang en prettig leesvoer op zo’n tweede Pinksterdag! Ook omdat ik Rik’s visie onderschrijf dat positioneren begint bij de core van de organisatie. Niet bij hoe anderen ervoor staan.

Dat bracht me weer even terug naar een gesprek wat ik gisteren voerde over dat mensen graag dàt geloven wat ze willen geloven. Die Liane is een stoer wijf, een harde tante, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken etc, etc. Iedereen met een beetje mensenkennis of onderzoekende geest ziet en weet dat daar veel meer achter steekt. Dat Liane ook maar een mens is met een klein hartje, onzekerheden en vooral heel veel gevoelens. Maar daarover vast later nog ‘ns meer.

Mijn gedachten maakten een sprongetje naar het moment waarop je moet uitleggen waar je nu eigenlijk je brood mee verdient en wat dat dan inhoudt. Marketing, daar heeft iedereen wel een beeld bij. Of dat klopt is een tweede. Communicatie? Dat is toch dingetjes maken?? Neeeeeeeej!!! Na een poging van mijn kant vervolgt de tegenpartij vaak met een review van alle commercials die ze MOOI of LEUK vinden. Pffff, ik sta op het punt om het op te geven... Branding. Ja ik weet het zeker, nu ben ik ze echt kwijt. Da’s toch marketing? O hemel, wat nu? Ik denk dat ik mensen in de toekomst voortaan verwijs naar deze post. Dan ben ik ervan af. Misschien dat ik dat ook maar eens moet doen met vaklui. ‘t Kan zo zijn dat mijn visie op branding niet heel erg populair is, of dat de wereld er nog niet klaar voor is. Maar here goes. Branding, corporate branding for that matter, is waar het allemaal om draait. Zie het als de kern/het middelpunt. Zie het als het hoogste vakje in organigram-stijl. Net wat jij wilt. Branding verbindt alles en iedereen. Sales met productontwikkeling. HRM met marketing. Cultuur met structuur. Service met finance. Management met werklui. Wagenpark met IT. En ga zo nog maar even door. Heb je het dan over organisatiekunde? Een enkeling kan deze stap nog maken. En daar ben ik dan nog blij mee ook. Hij is immers op de juiste weg. Maar nee, tis geen organisatiekunde. Het staat nog daarbòven. Het merk is juist de drijvende kracht. Het bepaalt hoe je je klachtenafhandeling inricht. Denk maar eens aan Patagonia. Het bepaalt hoe je organisatie is ingericht met afdelingen en poppetjes. Het bepaalt welke persoonlijkheden je in de organisatie moet hebben. Het bepaalt hoeveel, hoe vaak en hoe je investeert in innovatie. Het bepaalt zelfs de stijl van offertes, het muziekje in de wachtstand, de geur die rondom de kantine hangt, de locatie van de parkeerplaatsen voor bezoekers, etc.