Het feit dat een organisatie informatie publiceert, die menig overheidsorgaan liever in de welbekende doofpot laat zitten, is in mijn ogen niet verkeerd. Integendeel. Hoe meer openheid hoe beter. Laat al die shit die het daglicht niet kan verdragen maar lekker openbaar worden. Zien we eindelijk eens wat er werkelijk gebeurt.
Voor de campagne die de VS op dit moment voeren tegen dit fenomeen heb ik geen woorden. Ronduit schandalig is het. Maar tegelijk ook uiterst boeiend, vanuit een communicatieperspectief. Ik zag gisteren een kleine greep uit verschillende nieuwsuitzendingen. Bewoordingen als ‘terrorist’ en ‘crimineel’ vlogen in ’t rond als ze het hadden over de oprichter van Wikileaks. Ook zag ik dat een of andere talkshow het gezicht van Assange vergeleek met het gezicht van de bad guy uit Die Hard. In communicatieland noemen we dit soort campagnes propaganda. Niks meer niks minder. En de omvang van deze campagne is huge. Zo obvious en groots hebben we het lang niet gezien.
Begrijp me niet verkeerd, ik keur het niet goed. Ik vind het juist walgelijk. Dat maakt het ook zo’n bijzondere case. De vakvrouw in mij bekijkt het gebeuren met grote interesse. En tegelijk draait bij de idealist in mij de maag om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten