You can leave your hat on

Afgelopen week wàs ik van plan een beetje op te ruimen in en rondom mijn boekenkast. Ik had net een paar plankjes leeg gemaakt toen ik op twee dozen stuitte. Die staan al heel lang bovenop de kast en ik was vergeten wat erin zat. Ff checken. Foto’s dus. Stapels foto’s. Van verschillende periodes. Ik als baby. Als kind. Als tiener. Als begin-twintiger. Veel vakantiefoto’s van my girl J en ik. We hebben zo’n 4 zomervakanties met elkaar ondernomen (en ik hoop stiekem dat het er nog eens van komt). Je kunt je voorstellen dat met twee dozen foto’s en twintig jaar aan herinneringen van dat opruimen niet zoveel terecht kwam. Leuk om te zien wat je toen droeg aan kleding. Hoe je je haar droeg. Minder leuk om te zien hoeveel beter je er toen uitzag, dat wel. Maar wat me opviel tussen die foto’s was dat ik in mijn tienertijd al een geheel eigen stijl had. Ik trok me wel wàt aan van het modebeeld, maar ik vertaalde het naar mijn eigen ding. En ik droeg regelmatig hoofddeksels. Geen caps, maar hoeden en petten. Vind ik gaaf. Ik krijg ook meteen zin om een of meerdere exemplaren te zoeken voor deze winter. Als mijn salaris gestort is dat wel...