2011

Een jaaroverzicht. Ik zie veel mensen zo’n blog schrijven. Ik had ‘m ook in de planning zitten, maar kon me er maar moeilijk toe zetten. Nu halverwege de middag op de laatste dag van het jaar, meezingend met de top2000, sla ik de toetsen aan. Het jaar 2011 was een bewogen jaar. Natuurlijk was er het herstellen van mijn breakdown. Maar er was meer. In willekeurige volgorde.

- Het nestje musjes waarover ik een YouTube-dagboek bijhield.

- De vele mooie mensen die ik heb mogen ontmoeten. Jullie weten zelf wel wie jullie zijn.

- Veel teleurstellingen bij het misgrijpen op leuke interimklussen.

- De beste telefoonstem van het jaar, mr Swagger.

- Zomeravonden in de tuin van de buuv.

- Het mysterie van een Valentine.

- De filegesprekken met M.

- De ontwikkeling zien van mijn studenten.

- Het afscheid van VIS.

- Mijn puberale kwijlgedrag zodra Robert Pattinson op beeldscherm verschijnt.

- De blijdschap en trots over grote beslissingen van vriendinnen.

- Me ouderwets uitleven in de denktanks met mijn oude team.

- Steeds meer ontdekken over hoe ik in elkaar zit en waarom dat zo is.

- In stilte genieten van de ondergaande zon in mijn mini-achtertuin.

- Het ene moment verlangen naar een special someone en het volgende moment opgelucht zijn dat ik die confrontatie met mezelf nog niet heb hoeven aangaan.

- Uit mijn dak gaan op de beats tijdens Koninginnedag.

- En het hoogtepunt: het magische moment van mijn inschrijving bij de kamer van koophandel.

Mijn wensen voor 2012 heb ik al op papier gezet en ze hangen in mijn kerstboom. Als ik de kerstspullen opruim verplaats ik de kleine briefjes naar mijn studeerkamer, waar ik ze nog vaak hardop zal uitspreken. Over een jaar hoop ik dat ik kan zeggen dat ze allemaal zijn uitgekomen.

Super sexy music 1

Mijn studenten

Een Indianen-meisje. Een autogek. Een altijd vrolijke en behulpzame stuiterbal. Een expressieve tante waarmee je geen ruzie moet krijgen. Een ex-meisjesgroep-zangeres annex supermodel. Een jongen die heel veel vrouwenharten gaat breken zodra hij wat minder ‘puppy’ wordt. Een ski-leraar. Een dichter. Zomaar een paar van mijn studenten van de afgelopen periode. Zodra zij terugkeren van hun kerstvakantie leveren zij de stukken in en is het aan mij om hun te beoordelen. Twee klassen heb ik maar enkele weken gezien en één klas een paar maanden. Ik heb sommige studenten uit hun schulp zien kruipen. Ik heb studenten met een typische mañana-studentenhouding in actie zien komen. Ik heb ware professionals in de dop hun ding zien doen. Ik ben verrast, ik heb me soms ook geërgerd, ik heb gelachen en hopelijk heb ik ook inspiratie gebracht. En ik ga ze best missen als het semester voorbij is...

Nooit klaar

Klaar ben je nooit natuurlijk. Niet met werken, als ondernemer. En niet met je eigen persoon, als mens. Geïnspireerd door een bijzondere ontmoeting met een inspirerende tweep afgelopen pakjesavond, ga ik de week tussen Kerst en Nieuw eens aan dat laatste besteden. Ik zeg niet dat ik helemaal niet zal werken in die week, maar het zwaartepunt zal toch echt liggen bij mijn eigen balans. Na 5 maanden kei- en keihard werken aan mijn onderneming, ga ik die week balanceren. Uitrusten. Mijn sociale leven eindelijk eens wat aandacht geven. Poging doen tot mediteren. Die week wordt een zen-weekje. Een soort van vakantie. Hopelijk kom ik zo een stapje verder met de dingen die nog op mijn persoonlijke to-do-lijstje staan. Misschien vind ik zelfs wat antwoorden. En nieuwe energie voor het nieuwe jaar.

Geheel

De laatste tijd leer ik mezelf steeds beter kennen. Daaraan dragen de ontmoetingen met bijzondere mensen bij. Na een gesprek gaan de radartjes in mijn hoofd aan de slag en zo kan het gebeuren dat ik ’s ochtends opsta met een besef wat ik daarvoor niet doorhad. Een van die dingen is de tegenstelling tussen vrijheid en veiligheid.

Dat mijn oerdrang naar vrijheid door de jaren heen steeds sterker is geworden dat wist ik al. Ook dat die drang al op vroege leeftijd geboren is. Ik ga graag mijn eigen weg. Dat deed ik als kind en als tiener. Ik zonderde me vaak af om te doen waar ik zin in had. Ik deed niet mee met de rest om cool te zijn of erbij te horen.

In mijn vroege volwassenheid leerde ik mijn allergie tegen authoriteit kennen. Ik verzette me tegen iedereen die mij inperkte of zijn/haar wil oplegde. Ik wilde vrij zijn in mijn overtuigingen, in mijn doen en denken.

Later kwam daarbij dat ik mijn eigen ideeën graag wilde uitwerken, de oprichting van een bureau wat anders dan anders was, is daar een voorbeeld van. Maar het ging verder. Ook de relatief grote mate van vrijheid die je hebt als mede-oprichter, was niet genoeg.

De laatste jaren leer ik steeds beter die andere kan kennen. De hang naar veiligheid. Hunkeren zelfs. Ik durfde die zwakke, onzekere kant maar aan een handjevol mensen te laten zien. En misschien is ‘handjevol’ nog te ruim uitgedrukt. Mijn onzekerheid maakt me nog kwetsbaarder dan ik al ben. Ik realiseerde me dat ik rondliep met een gigantische tegenstelling in me. Vrijheid aan de ene kant, veiligheid aan de andere kant. Tot dit weekend...

Als je alles kunt doen, denken, zeggen wat je maar wilt, dan ben je vrij. En als je zo vrij kunt en mag zijn, dan ben je zo veilig als maar zijn kan. Als je de veiligheid ervaart van 100% acceptatie voor de persoon die je bent, als er sprake is van onvoorwaardelijke liefde, dan ervaar je absolute vrijheid. Oftewel veiligheid en vrijheid zijn onderdeel van hetzelfde. Het zijn de kop en munt van één muntstuk, twee zijdes van een medaille. Mijn tegenstelling is geen tegenstelling maar een geheel.

Tijd vliegt

Time flies when you’re having fun. Dat kan ik absoluut bevestigen. De tijd vliegt. De laatste maanden met een rotvaart. Afgelopen zomer koos ik voor het ondernemerschap en sindsdien ga ik plankgas. Ik geniet van de bijzondere mensen die ik sinds die keuze tegenkom, ik raak ontroerd door de behulpzaamheid van mensen die me goed gezind zijn, ik sta elke ochtend op met de drive om de dag maximaal te benutten en als bij-effect leer ik mezelf steeds beter kennen. This is so me. De beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Nooit had ik gedacht, of zelfs durven vermoeden, dat dit zo goed bij mij zou passen. Ik waagde alleen de sprong, dat was alles. Maar nu ik dat heb gedaan, wil ik nooit meer terug in de sleur van daarvoor. Dat maakt me ook verschrikkelijk bang. Wat als het niet lukt. Wat als ik verkeerd terecht kom. Ik heb het namelijk nog steeds niet op de rit. Ik kan nog steeds niet mijn brood verdienen, mijn rekeningen betalen, in mijn levensonderhoud voorzien, van wat ik bij elkaar werk. Ik vraag mensen om hulp, ik bedenk leuke acties, maar nog steeds is die doorbraak er niet. Ik weet dat ik goed ben in mijn werk, ik weet dat ik mensen kan helpen, maar ik hoop en bid dat die positieve doorbraak er snel is, want de tijd vliegt. Ik ben inmiddels vier maanden onderweg en over twee maanden valt het laatste beetje hulp weg. Dan sta ik er alleen voor, zonder back-up...

Opnieuw onder het mes

De afgelopen maanden loop ik weer te klungelen met mijn oren. Twee maanden geleden kreeg ik nieuwe buisjes en direct daarna volgde een oorontsteking die twee maanden lang voor een bloedend oor zorgde. Los daarvan moest nog bekeken worden hoe mijn middenoor eruit zag na de operaties van 1,5 jaar geleden. In het verleden deden ze een dergelijke check-up aan de hand van nieuwe operaties (dus ook 2x ivm 2 oren). Maar tegenwoordig kan zo’n check-up ook met een mri.

Vorige week dinsdag mocht ik die helse tunnel in. Heel krap en benauwd, maar ik heb het overleefd. De dag erna werd ik gebeld of ik nog even een keer terug kon komen, ze waren 1 scan vergeten. Dus op donderdag voor de tweede keer de tunnel in, weer een half uur heel erg stil liggen.

Vanmiddag mocht ik voor de uitslag op bezoek bij JP. Ik zweette peentjes. Want een operatie is nooit leuk, zeker zo’n lange niet wat het geval is bij cholesteatoom. Maar met mijn startend ondernemerschap is het eigenlijk onmogelijk. Helaas liet de mri een hele duidelijke grote witte stip zien. Oftewel foute boel. Een nieuwe cholesteatoom in mijn rechteroor. Ik moet opnieuw onder het mes. Verslagen keek ik JP aan en vroeg hem hoeveel spoed het had. De operatie hoeft niet binnen een maand, maar binnen een halfjaar moet die ellende er wel uit zijn. Ik gaf aan dat het de komende maanden gewoon echt niet uitkomt en dat april waarschijnlijk de eerste mogelijkheid is. Dat vond hij prima, als ik er tenminste geen bezwaar tegen had dat ik daarvoor naar een ander ziekenhuis moest. JP gaat verkassen. Dus zo zit. In april moet ik opnieuw onder het mes, in een ander ziekenhuis, bij dezelfde chirurg. Zucht.

Koud en vroeg in het Lieshoutse bos

Just do it

Soms duurt het even voor je iets door hebt…

Met de laagstaande herfstzon op mijn gezicht reed ik zojuist naar huis na twee bijzonder fijne gesprekken te hebben gevoerd. Mijn gedachten dwaalden af naar het inspirerende gesprek dat ik vanochtend had met een vakgenoot. Tijdens dat gesprek kwamen loopbaan, keuzes, het waarom van keuzes, gemeenschappelijke bekenden, overtuigingen, werk, you name it, aan bod. Ook bespraken we wie onze helden waren, door wie we geïnspireerd werden. Ik noemde daarbij onder andere Rik Riezebos. Ik heb de combinatie die hij maakt altijd beschouwd als de holy grail. Publiceren, doceren en adviseren. Tijdens één van de Eurib-bijeenkomsten op de Erasmus Universiteit heb ik hem dat ook wel eens verteld.

Goed, ik reed dus Nuenen binnen en ineens begon het me te dagen. Adviseren, dat doe ik al, dat is mijn vak. Publiceren… ik schrijf sinds afgelopen augustus artikelen voor PowerPR. Okee het zijn geen boeken of wetenschappelijke stukken. Maar evengoed, het valt onder publiceren. Doceren… ik sta niet voor de klas (nog niet), maar op 26 oktober geef ik een lezing voor SMC040. En later dit najaar volgen er nog andere events waar ik mag spreken. Natuurlijk is het leuk om over je vak te praten om op die manier je visie te verspreiden en je netwerk uit te breiden. Maar ik hoop zeker ook mensen te inspireren en hen iets bij te brengen. Adviseren. Publiceren. Doceren. Wacht eens even. Ik doe HET. Misschien op een andere manier dan voorheen gedroomd, maar ik doe HET. Met dit fantastische besef ga ik het weekend in en damn wat voelt dat lekker.

Podium #SMC040

Ik discussieer graag over mijn vak. Ik schrijf graag over mijn vak. En ik vind het leuk om over mijn vak te vertellen. Op 26 oktober aanstaande sta ik daarom weer eens op het podium. Voor Social Media Club Eindhoven geef ik een presentatie over dat wat merken excellente merken maakt. Mijn presentatie staat in grote lijnen en de komende weken zal ik hem hier en daar bijschaven. Ik heb er superveel zin in. Wil je erbij zijn, schrijf je dan in via de site van SMC040. Maar doe het snel, er zijn slechts 50 plaatsen beschikbaar. Als je er niet bij kunt zijn of achter het net vist omdat de gastenlijst al vol is, hou dan toch @SMC040 in de gaten. Meestal worden de bijeenkomsten ook via streaming video uitgezonden.

Buisjes

Nou ze zitten er weer in, de buisjes. Een week geleden verdween er een hele ampul verdoving in mijn zenuw, per oor, en daar bovenop nog een watje met verdovingsvloeistof. Nou dat kon niet missen. Toch? Wrong! Na 20 minuutjes inwerktijd lag ik op de tafel en daar kwam die zaag weer en jahoor, ik voelde het nog steeds. Kiezen op elkaar, ogen stijf dicht en de rit uitzitten. De eerste 4 dagen erna was mijn gehoor vervormd. Ik hoorde geen lage tonen meer. Een deur dichtdoen klonk als een schelle hoge pijnlijke KLETS. Auto's klonken als elektrische invalidekarretjes (heel lastig op straat als je je oren niet kunt vertrouwen). En de radio was niet om aan te horen. De tonen zijn inmiddels weer normaal, maar het slechtste oor is nog steeds bagger. Ik herinner het me van de vorige keer. Toen was ik de eerste twee weken ook nagenoeg doof aan die kant, dus het zal wel over gaan. Dat was de oorupdate weer, waarschijnlijk over 9 maanden het vervolg...

Wat zeg je?

Sinds een week is het weer zover. Doof aan één kant. Meteen een afspraak gemaakt met JP. En vanmiddag zat ik met klamme handjes in de wachtkamer wachten. Wat zou het deze keer zijn. Een gevolg van de griep die vanzelf weg zou gaan? Een buisje dat aan het einde van zijn levenscyclus was. Of zou er weer een nieuwe cholesteatoom zijn? Gelukkig bleek optie 2 het geval. Het buisje zat los. Dus trok JP 'm eruit. Mijn andere oor werd ook bekeken, ook dat ging niet lekker. Ik hoorde ook links een beetje minder. Het trommelvlies was weer naar binnen gezogen. Mijn buis van Eustachius zuigt, dat is wel duidelijk. Conclusie, niet 1, maar 2 buisjes dit keer. Volgende week donderdag gaan we weer hakken en zagen. Toen ik JP zei dat die verdovingsspuiten veel gevoelloos maakten maar het trommelvlies niet zo goed bereikten, zei hij dat hij daar wel iets op wist. Ik waarschuwde hem dat hij het niet in zijn hoofd moest halen om mijn hele gezicht 24 uur plat te spuiten. Maar toen grinnikte hij alleen maar... Ik ben benieuwd.

Tricky - Maxinquaye

Sommige albums draag je een leven lang met je mee. Ik heb er een paar die keer op keer terug komen in regelmatige playlists. Daarin verwacht je natuurlijk epische albums van U2 en dergelijke. Maar dit album van Tricky heeft een vaste stek in mijn top-5. Maxinquaye ontdekte ik tijdens mijn afstudeerjaar en sindsdien, al ruim 15 jaar, draai ik het kleine schijfje grijs. Het heeft zoveel verschillende gezichten. Brand New You’re Retro en de cover van Public Enemy’s Black Steel zijn geweldig om op los te gaan. Pumpkin en Overcome hebben een heerlijk dromerig, mistig, creepy sfeertje. En dan zijn er nog tracks als Suffocated Love en vooral Aftermath die gewoon super heet zijn. Mocht je dit album nog niet kennen, ik kan me het niet voorstellen, dan móét je het een keer luisteren.

Griep update

Wie heeft er nu griep in de zomer? Naja, zomer... De ellende begon zondagavond met keelpijn. Maandag kwam de dufheid. En dinsdag was de griep in full effect. Elke avond rond 10 met 2 aspro's naar bed en dan de volgende ochtend wakker worden in een zwembad. Woensdag sprak ik mezelf moed in met een doosje Advil, ik had een aantal afspraken staan die ik niet wilde missen. Na mijn afspraken naar bed en 1,5 uur later er weer uit voor SMC040. De hele avond gepraat en donderdag kwam ik erachter dat ik mijn stem nog in de apparatenfabriek had laten liggen. Vrijdag nauwelijks gewerkt en toegegeven aan de algehele malaise. Gisteren ook niet veel gedaan en vandaag heb ik voor het eerst het gevoel dat het ergste voorbij is. Mag onderhand ook wel. Morgen start weer een nieuwe week met nieuwe mogelijkheden.

Nieuwe website

Nu had ik natuurlijk al een website. Een hele mooie vond ik zelf. Je kon van links naar rechts scrollen en hij was lekker compact. Maar ja, als je via Internet Explorer de site bezocht was de tekst niet leesbaar, omdat de achtergrond niet werd weergegeven. En er stonden verschillende formules in de tekst, die ik er niet uit kreeg. Na veelvuldig contact met Tumblr, beloofde de helpdesk dit IE-probleem te fixen. We zijn inmiddels een paar weken verder en je raadt het al, het probleem is nog steeds niet gefixt.

Dan maar alles omgooien, dacht ik. En zo begon ik deze week aan een nieuwe site, deze keer via Wordpress. Ik had WP eigenlijk verbannen naar het hoekje 'te moeilijk', maar ik gaf het nog een kans. Vandaag de laatste hand gelegd aan de site, even een check gedaan of IE werkte en hatsikidee live met dat ding. En hier is ie dan: www.lianekusters.nl

De eeuwig durende studie

Mijn eerste weken van het ondernemerschap bestaan vooral uit praten, praten en nog eens praten. Praten met interim-intermediairs, praten met bureaus, praten met andere zzp’ers. Zo sprak ik afgelopen week met een persoon die ik nog ken uit mijn studententijd. We gingen in vogelvlucht door de jaren die tussen toen en nu liggen. Er kwamen hoogtepunten en dalen voorbij en we spraken over hoe we de toekomst zagen.

Op een gegeven moment vroeg hij mij “Kun je je nog herinneren dat je achteraf wist ‘toen had ik moeten opstappen’?” Hij bedoelde daarmee of ik nog wist welke momenten en gebeurtenissen in mijn carrière er zijn geweest waarbij ik instinctief wist dat er iets niet lekker zat, dat ik had moeten ingrijpen maar het niet deed, dat ik misschien wel een kans had moeten laten schieten om met opgeheven hoofd uit een niet te winnen strijd te komen. En prompt flitsten ze aan me voorbij. Het waren de momenten dat ik niet voor mezelf was opgekomen, omdat andere belangen groter leken. Of de presentaties voor pitches die niet goed voelden en achteraf ook niet juist waren. Of de momenten dat ik het gevoel had dat ik werd gemanipuleerd, maar er on-the-spot geen weerwoord tegen had.

Ik werd draaierig, misselijk en verliet het pand uiteindelijk met een hoofd dat bijna uit elkaar knapte. En dat gevoel bleef de rest van de dag door mijn lijf jagen. Niet zozeer vanwege de vraag die deze man mij stelde. Maar meer door het antwoord dat in mijn hoofd bonkte. Onlangs heb ik me namelijk weer in zo’n situatie laten manoeuvreren. En daar schrok ik van. Ik heb de stap van het ondernemerschap niet voor niets genomen. Ik wil niet meer naar iemands pijpen dansen. Ik wil keuzes maken in volle overtuiging. Ik wil waardering voor wat ik kan en wat ik doe. Ik wil geïnspireerd worden en niet gevangen. Ik wil positieve energie brengen en ontvangen. Dat is wat ik wil en dat zijn de redenen voor mijn keuze. En toch was daar weer die valkuil. Wederom een wijze les in de eeuwig durende ‘blijf dicht bij jezelf’-studie.

Volle bak

De nieuwe week is al wel begonnen, toch nog even een update. Afgelopen week was het tamelijk rustig op afspraken-gebied. Deze week is anders. Er staan er 8 gepland, met als toppunt morgen. Dan gaat het back2back van 9 uur in de ochtend tot 4 uur in de middag. Waarschijnlijk ben ik compleet afgedraaid aan het einde van dag. Daarom vandaag maar vroeg mijn bed in. En van tevoren alles klaar leggen. Aangezien het 27 graden wordt, zal een fris shirt welkom zijn halverwege de dag.

Vandaag alweer mijn vijfde artikel geschreven voor PowerPR. Wat werkt dat verslavend zeg. Artikeltje schrijven, posten en af en toe checken of er reacties komen. Mijn eerste twee artikelen zijn al meer dan 10.000 keer gelezen. Dat is toch niet te geloven. Tussen de afspraken door deze week verwacht ik dat ook artikel zes het levenslicht ziet. Ik heb 'm al half in mijn hoofd. Wordt vervolgd.

Kille wind

Terwijl ik zaterdagmiddag in de zon lag, een boek las en af en toe een Wordfeud-woord legde, voelde ik ‘m al, die wind. Het was dan wel een graad of 25 en ik had mezelf van kop tot teen ingesmeerd met zonnebrandolie, toch was ie er. De wind waarin al een vleugje herfst zit. De herfstwind is heel anders dan de lentewind. In de lente brengt de wind geluiden en geuren mee en zit hij vol verwachting van wat komen gaat. De zomerwind is zwoel, zwaar en zinderend. Maar deze wind die ik zaterdag voelde heeft een kilte en is stil. Die likt koud rond je enkels. De eerste tekenen dat het lichte semester op zijn laatste benen loopt en dat je snel weer een jas aan moet. Op dit soort nazomer-dagen hoor ik dit nummer in mijn hoofd en denk ik terug.

PowerPR 2

En ook mijn tweede blog voor PowerPR is een feit. Deze keer "Een sterk merk? Simpel!". Lees het hier.

Wordfeud

Yep we hebben weer een nieuw tik. Wordfeud. Scrabble op je telefoon tegen willekeurige spelers of tegen bekenden uit je timeline. Het is zelfs al zo erg dat ik op een tijdstip dat ik eigenlijk in bed zou moeten liggen, met fijn geknepen ogen naar de letters zit te staren omdat ik die Y of Q niet kwijt raak. En als ik wakker word, check ik naast mijn timeline, nu ook mijn lopende Wordfeud-games... Als je een keer een potje met me wilt spelen, ik ben Liane040. Tot speels.

PowerPR

Kletsen over mijn vak vond ik al leuk. Bloggen doe ik nu ook een paar jaar. Maar op de een of andere manier vind ik dit blog, wat over mij gaat en vooral over mijn persoonlijke dingen, niet echt het juiste podium om mijn visie of vakgerelateerde artikelen te plaatsen. De vraag ‘Hoe daarmee om te gaan’ had ik al eens genoteerd met de intentie om daar op een later moment over na te denken. Maar gisteren werd die vraag ineens uit de archief-status verheven en kwam daarop ook het antwoord.

Ik was op bezoek bij JW en hij vertelde me over zijn initiatief PowerPR, een blog met allerlei vakgerelateerde stukken van verschillende bloggers. Mijn eerste reactie was ‘Kheb niet zoveel met PR’, maar dat bezwaar werd snel weg gewerkt. Het ging niet per se over PR, maar meer over allerlei communicatie-gerelateerde topics. Oh okee, dat klinkt leuk. Ik beloofde ernaar te kijken en dat deed ik ook. Ik was meteen enthousiast. En zo gebeurde het dat ik me vanochtend aanmeldde als blogger en dat mijn eerste stuk werd gepubliceerd. Inmiddels is mijn eerste blog meer dan 2000 keer bekeken. Holy cow!!! En ik heb al ideeën voor meer stukken. Dus wil je ook vakgerelateerd op de hoogte blijven van mijn ideeën (en natuurlijk van die van andere bloggers), kom dan vooral eens langs bij PowerPR.

Het relatie-mysterie

Ik heb het me vaker afgevraagd; hoe zit dat toch met de rol die anderen in je leven spelen (of andersom)? De laatste weken speelt dat vraagstuk weer enorm. Natuurlijk zijn er mensen die voor even in je leven komen omdat je iets van hen leert of omdat je hen iets moet meegeven. En er zijn ook mensen die een heel leven lang blijven. Dat is op zich niet zo apart, maar waar ik me over verbaas is het grote contrast tussen het ene en het andere moment.

Het is blijkbaar heel goed mogelijk om het ene moment alles met een persoon te delen en te bespreken, maar als de band verbroken is, mis je die persoon niet. Of je kunt de belangrijkste persoon op aarde zijn voor iemand anders, maar een aantal maanden later blijkt die magische band te zijn verdampt in het niets. Je kunt leuk maar relatief oppervlakkig contact hebben met iemand, maar als ze niet bereikbaar zijn vanwege zoiets simpels als vakantie, mis je ze enorm. En van sommige relaties of contacten blijft een residu achter, waardoor er altijd een soort van verbintenis blijft bestaan. Ik heb geen verklaring of antwoord voor het hoe of waarom, het mysterie houdt me alleen bezig.

Terugblik op week 1

Aan het einde van mijn eerste week als ondernemer een terugblik op hoe het was. Maandag startte natuurlijk met het inschrijven, profielen aanpassen, website de lucht in krijgen en heel veel opwinding en gestuiter. Ik kreeg een flinke stapel felicitaties binnen via diverse kanalen. Daardoor voelde de start van Liane Kusters merk & communicatie een beetje als een geboorte.

Dinsdag de start van mijn eerste project, bestellingen plaatsen, mail en telefoon naar verschillende contacten en blijdschap om de geboorte van de zoon van mijn vriendinnetje F.

Woensdag twee afspraken, nog meer mails en telefoontjes en de overwinning op mezelf dat ik het voor elkaar heb gekregen om mijn nieuw bestelde printer aan de praat te krijgen (jaja, wie had dat gedacht).

Donderdag diverse administratieve zaken en ge-eikel omdat mijn website niet goed wordt weergegeven in Internet Explorer (is nog steeds niet opgelost, maar wordt aan gewerkt).

En vandaag rustig het weekend in met een paar laatste mails, telefoontjes en de ontwikkeling van een preso. Best een busy weekje dus. En het bevalt prima.

Ik moet wel enorm wennen aan de factor tijd. Ik moet mezelf echt dwingen om niet in de valkuil te stappen om ’s avonds nog van alles te willen doen. Daarnaast gaan andere dingen me niet snel genoeg. En het lijkt een maand geleden dat ik bepaalde mensen heb gesproken, terwijl dat in werkelijkheid vorige week was. Het zal wel aan de intensiteit van zo’n start liggen. Wordt vervolgd.

1 augustus 2011

Een terugblik op deze bijzondere dag... De nacht was zoals verwacht, behoorlijk gefragmenteerd. Ik werd wakker met het idee dat ik al op de wekker had gekeken, dat ik had gezien dat het 7 uur was en dat ik trots was op mezelf dat ik toch nog zo goed had geslapen. Maar ja, dat bleek een droom te zijn. Toen ik echt op de wekker keek was het even na 4 uur... Daarna volgde het hele gedoe weer van indommelen, wakker schieten, indommelen, etc.

Nou goed, om 9.15 moest ik me bij de KvK melden. Zoals gewoonlijk was ik te vroeg, maar ik was meteen aan de beurt. De meneer die me hielp was een beetje typisch. Hij liep als een cowboy die net van zijn paard was afgestapt. Hoe dan ook, hij was vriendelijk en liep rustig met me door de ingevulde papieren. Het verbaasde me een beetje dat de formulieren die ik al had ingevuld en uitgeprint daar ter plekke helemaal opnieuw moesten worden ingevoerd in het systeem. Maar ja, een soort van scanner die de data inleest hadden ze nog niet bij de KvK. Toen de meneer mijn bedrijfsnaam ‘Liane Kusters merk & communicatie’ intypte en ik het mee las op het tweede computerscherm, werd ik zo blij als een kind op pakjesavond, echt waar. En toen de meneer me feliciteerde met de woorden “Nu bent u onderneemster” kon ik niet meer ophouden met glimlachen.

Terug naar de auto lopen voelde gek met dat mini-flesje bubbels in mijn hand. Nu zullen de bewoners van het TU/e-terrein wel vaker mensen zien rondlopen met een onuitwisbare smile zodra ze het KvK-gebouw uitlopen, maar toch. Even schoot het door mijn hoofd dat ik mijn blijdschap op dat moment niet met een partner kon delen, maar direct daarna voelde het wel okee. Een soort van kalme, bijna serene, gelukkige rust.

Thuis aangekomen was het de beurt aan de andere formulieren die ik nog moest afmaken, telefoontjes met de bank, allerhande online profielen, wat admi, mijn website en de eerste mailtjes naar mogelijke contacten. Nu aan het einde van de dag open ik het flesje mini-bubbels en ik moet zeggen dat het nog niet eens zo’n slecht spul is. Mijn eerste dag als ondernemer smaakt naar meer.

Liane Kusters merk & communicatie is online

En ook mijn website staat online. Joepie!!

KvK, here I come

Popel-de-popel

Morgen, 1 augustus. Kwart over 9. KvK Eindhoven. JF Kennedylaan. Deze afspraak brandt in mijn agenda. Eerder deze week zei ik dat het allemaal zo onwerkelijk was. Dat is nog steeds zo, maar ik kan ook niet wachten tot het morgen eindelijk zover is. Zojuist belde vriendin M om te vragen of ik al nerveus was. Ze kon de vraag niet eens afmaken want halverwege riep ik al ‘JA!’. Sinds vanmiddag valt er geen land meer met me te bezeilen. Ik ben hyper, kan niet stil zitten, ik sta te popelen. Slapen zal ook wel een hele opgave worden vannacht. Wordt vervolgd.

Listen to the radio

De afgelopen dagen heb ik mijn studeerkamer opgeruimd, administratie weg gewerkt en dingen klaar gemaakt voor mijn start aanstaande maandag. Tijdens het werk heb ik graag een muziekje aan. Nu heb ik een fijne creature op mijn studeerkamer, maar een gewone radio is ook wel fijn. Op zolder trof ik een heel oud beestje aan. Ik heb het ding al vanaf dat ik een jaar of 8 ben. Hij is altijd mee verhuisd van adres naar adres en heeft trouwe dienst gedaan tijdens verbouwingen. Er komt nog steeds fantastisch geluid uit en nu heb ik ‘m in ere hersteld voor in mijn werkkamer.

Gloria

Toch even een keer binnen kijken, dacht ik, toen ik voorbij de nieuwe lingeriewinkel in het centrum van Nuenen liep. Niet slim voor de portemonnee natuurlijk. Maar ja, als je het avontuur aangaat, moet je ook het risico accepteren hè... En zo gebeurde het dus. Ik viel als een baksteen voor een setje uit de herfstcollectie. Een te leuk ruitpatroontje met mosgroen, zwart, taupe en beige. Mijn maat was er niet meer, maar de bestelling is gemaakt en ik krijg een belletje zodra Gloria binnen is...

Oud en nieuw

Gisteren kreeg ik dus dé JA, zoals te lezen hieronder. Na een aantal uren hyperen en stuiteren, was ik best wel bekaf. Zo gaat dat meestal bij mij, als ik stuiter, dan stuiter ik goed. Vanochtend rustig opgestaan met nog steeds een redelijk onwerkelijk gevoel, maar ook berusting. Na vandaag boodschappen te hebben gedaan voor allerhande kantoorartikelen, heb ik nog wat voorbereidingen afgewerkt en een paar telefoontjes gepleegd.

Nu dinsdagavond, luisterend naar de regen, zit ik me te realiseren dat maandag eigenlijk een soort van nieuw leven start. Maandag ben ik ondernemer. Ja duhhh zul je zeggen, dat wist je toch. Tuurlijk wist ik dat, maar toch voelt het zo gek. Alsof ik maandag echt door een nieuwe deur ga. Een soort van poort naar een nieuwe dimensie. Dat ik daarna echt een geheel nieuwe fase in ga. Ga maar eens na. Ik ben voorheen altijd gewend geweest aan kantooruren, aan de loonstrook en loon aan het einde van de maand, aan vakantieaanvragen indienen. Het klinkt heel basaal, maar als je het zo bekijkt, dan kun je wel stellen dat mijn leven er heel anders uit gaat zien.

Maar naast al die veranderingen zijn er ook de dingen die hetzelfde blijven. Ik zal nog steeds mijn kat twee keer per dag voeren, ik zal nog steeds een teringhekel hebben aan het huishouden, ik zal nog steeds moeite hebben met wakker worden en waarschijnlijk zal ik ook weer tussen 1 en 6 december de kerstboom van zolder halen. Een nieuw leven, met veel oude gewoontes. Oud en nieuw dus eigenlijk. Ik kijk ernaar uit, met de realisatie dat 1 augustus een BM’etje gaat worden, een belangrijk moment. En ik ben benieuwd hoe ik in de herfst terug zal kijken op die eerste maanden van mijn nieuwe leven. We gaan het zien.

Jaaaaaaaa!

Jaaaaaaaaa jaaaaaaaaaaaaaaaaa whoehoeeeeeee jaaaaaaaaa, het is een jaaaaaaa! Een echte, volle, prachtige JA. *Vreugdedansje doet* *Muziekje opzet* *Volume opschroeft* Eindelijk is daar de ‘JA’ waar ik al zo lang op wacht. En je wil niet weten hoe zeer ik ernaar heb verlangt. En hoeveel slapeloze nachten ik heb gehad daardoor. En hoeveel frustratie. En zenuwen. En hoe diep ik heb moeten gaan om een en ander voor elkaar te krijgen. Maar nu is ie daar; de JA op de aanvraag voor de startersregeling. Ein-de-lijk. Wat dat betekent? Dat ik aanstaande maandag, 1 augustus, de Kamer van Koophandel binnen wandel om mijn eigen onderneming te starten. For real baby. Whoehoeeeeeee. Ik ga even verder met mijn feestje. Maar houd dit kanaal in de gaten voor updates, want die gaan er zeker weten komen.

Sambal en de tas

Toen ik maanden geleden te maken kreeg met meerdere werkplekken, werd het ding in gebruik genomen. Een lelijke oude laptoptas, zo een van 15 jaar terug, waarin ik prima al mijn dossiers van de verschillende organisaties kon meenemen. Als ik de deur uit ging hing ik het zware ding om mijn schouder en als ik thuis kwam, wierp ik het ding ergens in mijn studeerkamer af. Regelmatig trof ik Sambal bovenop de tas aan. Ik nam aan dat het te maken had met zijn gave om vooral op voorwerpen te liggen die ik nodig had. Als het ding op mijn bureau lag, dan lag Sambal er bovenop. Als het naast me op de grond lag, nestelde Sambal er zich weer tevreden op. Maar nu ik de tas al drie weken niet meer gebruik, zoekt ie het grote zwarte ding ook steeds op. Als ik het rechtop zet tegen mijn ladeblok, dan ligt het de volgende dag plat, met de kat er bovenop. Sambal heeft blijkbaar na zijn rieten mandje, zijn fluffy mandje, de wasmand en de bureaustoel weer een nieuw favoriet plekje.

Straat-kip

Toen ik 10 jaar geleden in mijn huis in Nuenen trok, hadden we een straat-kip. Niet echt natuurlijk, het beestje was van iemand, maar ze tokkelde gezellig door het hofje. Je kon haar op ieders oprit aantreffen. En als je iets van mais of ander kruimelig spul in je voortuin strooide, dan was je verzekerd van een bezoekje van de straat-kip. Zo knus dat gescharrel met bijbehorende geluidjes. Op een of andere manier wist ze altijd aan stoere katten te ontsnappen. Maar op een ochtend ging het mis. Mijn vriend stond onder de douche en hoorde een verschrikkelijk gekrijs. Net op het moment dat hij uit het badkamerraampje keek, zag hij een grote hond voorbij rennen met het zielige kippetje stevig tussen zijn kaken geklemd. Daarna hebben we haar nooit meer gezien. Vandaag hoorde ik een vreemd vogelgeluid op straat. Ik heb even gezocht waar het vandaan kwam, maar kon niets vinden. Ineens moest ik weer aan de straat-kip denken. Het klinkt stom, maar ik miste dat rare verschijnsel. Ik hoop dat als er nieuwe bewoners komen in één van de huizen die te koop staan, dat ze een tamme kip hebben.

Vakantie

Ik heb vakantie!! Een maand lang. Maar echt relaxed ben ik niet. Ik ben een beetje op zoek naar mijn ritme. Echt uitslapen lukt niet. Met ‘echt uitslapen’ bedoel ik ergens rond een uur of tien heerlijk uitgerust je ogen voor het eerst open doen. In plaats daarvan wordt ik zo rond zonsopgang voor het eerst wakker, val dan iedere keer in kleine onrustige slaapjes terug en ben er tegen acht uur / half negen echt klaar mee. ’s-Avonds rond een uur of tien ben ik flink moe en rond elven lig ik erin. Ik heb last van een beetje onrust. Zal wel iets te maken hebben met de onzekerheid rondom een zekere instantie. Ik spring werkelijk een gat in de lucht als dat voorbij is. Tot die tijd probeer ik iedere dag te sporten (werd wel eens tijd), iedere week minimaal één uitje te plannen, af en toe iets aan het huishouden te doen en vooral van de zon te genieten.

De laatste dag

Droog bleef het dus niet... Het begon al ’s-ochtends in de keuken. Maar die tranen waren met veel gewapper van de handjes nog te stoppen. Toen een paar uur later bloemen werden afgeleverd en FC me aankeek, kreeg ik het weer te kwaad. Tijdens de lunch volgde een speech van O en daarbij hield ik het gelukkig droog. In de loop van de middag werd ik compleet verrast door gigantische mutant-like beren op de weg naar mijn toekomst, waardoor ik het gevoel had dat de grond onder mijn voeten weg zakte. En ik had al zo’n topdag...

Iets na 3-en vroeg ik mijn collega’s of ik nog wat voor ze kon betekenen. Maar mijn werk zat erop. Alles was af en ik was eigenlijk wel klaar met deze dag. Spullen verzamelen en gedag zeggen dan maar. FC trof ik het eerste in de gang. En daar kwamen de tranen die ik al de hele dag tegen liep te houden. Met een stevige knuffel, dikke zoenen en bemoedigende woorden namen we afscheid. Brullend naar het einde van de gang naar O. Ook daar knuffels en kussen. Hij hielp me mee om mijn tassen, gebak en bloemen in de auto te krijgen. Op weg naar buiten nog luid snotterend de andere collega’s gedag gekust. En zo reed ik om half 4 van de parkeerplaats terwijl de tranen over mijn wang stroomden. Het weer deed ook lekker mee, want de regen veranderde in een fikse stortbui.

Je zou zeggen dat ik inmiddels wel klaar moet zijn met mijn gejank. Maar niets is minder waar. Want as we speak, loopt de mascara langs mijn hals. Het voelt gewoon zo verdomde raar, onwerkelijk en kut om de mensen met wie ik meer dan 10 jaar lief en leed heb gedeeld, gedag te zeggen.

Laatste week

This is it. De laatste week van het avontuur dat ruim 7 jaar geleden startte. Ik, toen net 29, had een visie die afweek van de normale structuren in een communicatiebureau. Dus trok ik de stoute schoenen aan en schreef ik een paper. Een beetje à la Jerry Maguire. Ik liet het stuk lezen aan een collega en hij werd er erg enthousiast van. Een paar weken later overhandigde ik met zweethandjes het stuk aan één van mijn bazen. Er bestond natuurlijk het risico dat hij het weg zou lachen, of erger nog, zou zeggen dat ik beter kon gaan. Maar dat gebeurde niet. Hij keek een moment ernstig en zei toen dat het een hele interessante visie was die zeker het onderzoeken waard was.

Op 1 september zag VIS het levenslicht en mijn stuk was het vertrekpunt voor de nieuwe organisatie. We waren een compact en ijzersterk team en werkten ons uit de naad. Lange dagen, lange weken en lange jaren waarin veel mooie dingen ontstonden en helaas ook dingen sneuvelden. Veel geleerd over hoe dingen wel moeten en hoe dingen niet moeten. Over mezelf, over wie ik ben, wie ik wil zijn, wat mij gelukkig maakt en wat ik wil doen. En morgen gaat mijn laatste week in. Ik moet mijn kindje verlaten om na een vakantie een nieuw kindje op de wereld te zetten.

Vier dagen nog die bestaan uit een dag bij VIS, een dag thuis werken, een dag met de accountant om tafel en een laatste dag bij VIS. Ik weet nu al dat het me zwaar gaat vallen. Ook al ‘vieren’ we mijn afscheid na de zomer, donderdag voelt toch als de dag van het grote afscheid. De dag dat ik gedag zeg tegen collega’s die ik erg lang ken. D sinds 2000, O, R, G en J sinds 2001 en S sinds 2005. De band die bestaat tussen mij en de collega’s verschilt van persoon tot persoon. Maar er is er één die ik meer ga missen dan anderen, heel erg veel meer. Mijn Favoriete Collega. Aangezien ik dit weekend al meerdere keren mijn tranen heb laten lopen, denk ik niet dat ik het donderdag droog houd...

Rose bubbels

Die waren lekker. En nog goed spul ook, geen kater. Daar had ik eigenlijk wel rekening mee gehouden na die zwalkende terugtocht op de fiets. J en ik waren redelijk in de olie. Maar we hebben niet alleen gedronken hoor. Ook heerlijk gegeten. Eerste hapje bij Olijf, altijd goed. Daarna bij De Koffer, dat was een drama. Uiteindelijk hebben we drie kwartier moeten wachten op onze coquilles. En de rest van de avond bij de Collse Hoeve. Heerlijke runderhaas en gamba’s op. En veel rose bubbels dus. Het publiek bij Nuenen Culinair is wat minder extravagant dan bij de Eindhovense variant. Maar het overzicht over de vijver in het park is wel knusser. Er was ook nog iets met een flirt met een TDH, het vermaak van de avond zeg maar. Alles bij elkaar een topavond, volgend jaar weer!

Donder en bliksem

Je hebt van die dagen. Zeg maar rustig week. Je doet je stinkende best om iets voor elkaar te krijgen. Hoe zeer je ook alles op alles zet, de ene beer na de andere wordt voor je op de weg geworpen. Je ademt diep in, pakt een schop en ruimt de harige wezens op. Maar sneller dan jij kunt ruimen, vallen de beesten voor je neus neer. Zo snel en zo veel dat er geen schop, kruiwagen of groot materieel tegen opgewassen is. Je wordt met de minuut bozer. Je flexibiliteit bevriest. Je begint de vloeken en tieren in de auto. Je snauwt tegen je huisdier. En je voelt je ronduit klote. De eerste die nu iets verkeerd zegt, is het bokkie. De weergoden doen ook nog een duit in het zakje. Ze sturen wat storm, donder, bliksem en vooral veel regen op je af. En dan maak je de keuze. Je stopt met het najagen van dat doel, die datum. En je legt je neer bij het alternatief. Het alternatief dat heet ‘1 maand later’. Ook al voelt die ene maand als een jaar. Dat gaat dus niet van harte. Nee, je voelt je nog steeds klote. En het dondert nog steeds. Maar ja, tegen zoveel wildlife ben je niet opgewassen.

Beetje agressief ja

15 down, zillions to go

Het is druk, heel druk. De afronding van het ene en de opstart van het andere. Waar gaat dit over? Over mijn werk. Of carrière, loopbaan, roeping, toekomst. Noem het maar zoals je het wilt noemen. Ik vertel later nog wel eens hoe het zo is gekomen, maar voorlopig is het vooral druk. Ik heb een to-do-lijst samengesteld om overzicht te houden over alles wat voor een bepaalde datum moet gebeuren om mijn werk bij VIS op de juiste manier af te ronden, mensen te informeren, instanties in te schakelen etc. En om de opstart van mijn onderneming mogelijk te maken. Inmiddels heb ik 15 to-do’s kunnen afstrepen. Maar naarmate de dagen verstrijken, lijkt de lijst alleen maar te groeien. De lijst omvat op dit moment 89 punten en het zou mij niks verbazen als het er voor volgende week 100 zijn. Daarbij moet je je beseffen dat het hier om een to-do-lijst gaat voor de komende maand. De. Komende. Maand. Niet wat ik in de afgelopen maanden al heb gedaan. Niet wat ik in oktober moet doen. Nee, medio juni t/m medio juli... Druk dus.

Topattractie: mensen-kijken-tijdens-040-culinair

Ik heb mijn ogen uitgekeken. Vandaag voor het eerst naar Eindhoven Culinair geweest. Samen met dinnetje M. We hebben ons vergaapt aan de bijzondere schepsels. Okee, ook aan de torenhoge hakken van veel dames. Maar vooral aan het volk. Een buslading aan size zero-meisjes kwamen voorbij. Wij, beide niet slank, concludeerden dat we dàt nu ook weer niet mooi vonden. Een vrouw moet wel een kont hebben. Tits & ass, zeg maar. Daarnaast heel veel dames gezien van middelbare leeftijd of ouder, die zich kleden alsof ze 18 zijn en om de leeftijd te verhullen verborgen gaan aan verschillende lagen make-up. Heel apart om die dames in zo’n grote hoeveelheid aan te treffen. Daarnaast hele mooie mensen, mooie mensen die vinden dat ze mooi zijn en mensen die denken dat ze mooi zijn, maar het niet zijn. Opgepompte heren van middelbare leeftijd. Moekes op handige stappers. En mannen die al 30 jaar of meer het label koorbal met trots dragen. Vooral veel mensen kijken dus. En tussendoor een paar hapjes doen, okee. Als je ooit overweegt om naar de dierentuin te gaan, niet doen, dit is veel leuker. Dit is een topattractie!

Gelijkheid

Groot, klein. Dik, dun. Zwart, geel, rood, bruin, wit. Slim, dom. Rijk, arm. Het ene of het andere geloof. Als je oppervlakkig rond kijkt zie je hoe enorm groot de verschillen zijn. Als je wat beter kijkt zie je de kleinere verschillen, de nuances. De één is voor voetbalclub X, de ander voor Y. De één gaat liever camperen, de ander kiest voor een all-inclusive resort. Maar als je ècht goed kijkt, dan zie je dat er helemaal geen verschillen zijn. Iedereen is namelijk op twee punten gelijk. Iedereen is op zoek naar geluk. En iedereen lijdt. Dat lijden kan bestaan uit een ziekte, onvrede over een baan, moeilijkheden in een relatie of weer wat anders. Maar feit blijft, iedereen lijdt en iedereen wil geluk. Zo simpel is dat. En als je dat wilt zien, als je je daarop wilt concentreren, dan lijken de verschillen helemaal niet zo belangrijk.

Jeugdsentiment

Voor een persoonlijk 'foto-project' was ik vanochtend op pad. Ik schoot wat kiekjes van plaatsen waaraan ik jeugdherinneringen heb. Dit is één daarvan. Het huisje van mijn opa en oma. Aangezien mijn opa al meer dan 20 jaar dood is en mijn oma nog veel langer, is dit huisje in handen van iemand anders. Nieuwe bewoners hebben flink wat aanpassingen gedaan. En de fruitboomgaard in de achtertuin zal er denk ik niet meer staan. Maar het was toch een emotioneel moment toen ik daar aan de overkant van de straat stond met mijn camera in de aanslag. Ik zou stiekem best graag nog eens rond willen neuzen in dat kabouterhuisje. Misschien dat ik in de toekomst een keer aanbel om te vragen of het mag. Het risico is wel dat de foto's in mijn hoofd daardoor aangetast worden. Naja, voorlopig alleen een plaatje van de gevel.

Sprookjes bestaan wel

Er waren eens een meisje en een jongen. Ze ontmoetten elkaar op zomaar een sociale gelegenheid. Vanaf het moment dat het meisje de jongen aankeek dacht ze ‘met hem wil ik oud worden’ en er ontstond een korte romance. Een hele korte. Hij duurde slechts zes dagen. Maar de indruk die deze intense kleine week bij het meisje achterliet, kon zij maar niet vergeten. Maanden gingen voorbij waarin het meisje de jongen probeerde los te laten. Tevergeefs. Op een dag vond zij een nieuwe liefde. Een hele lieve nieuwe prins. En net wanneer ze het niet meer verwachtte kwam de jongen terug in haar leven. Hij had eindelijk ingezien dat die intensiteit die hij met het meisje had beleefd zo bijzonder en zo uniek was, dat hij haar niet mocht laten gaan. En zo vonden zij elkaar opnieuw. Nu met de bedoeling om ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ hun werkelijkheid te maken.

Nee dit is niet zomaar een zoetsappig verzinsel. Dit verhaal hoorde ik laatst. En het is een verhaal met echte mensen. Met een echt meisje en een echte jongen. En terwijl het meisje het vertelde straalde zij zonnestralen. Prachtig. Prachtig verhaal. En vooral prachtig omdat deze romantische ziel weer is bevestigd in haar overtuiging dat sprookjes wel degelijk bestaan. Ik pink nog een traantje weg en ik hoop op een dag mijn eigen sprookje te mogen vertellen.

BYO picknick

Wat een geslaagde middag. Mooi weer. Grote opkomst. Lekkere hapjes. Gezellige mensen. En dat allemaal mogelijk gemaakt door die grote kleine El. Ze zegt wel dat ze niet de organisator is, maar als zij het initiatief niet had genomen was er geen BYO picknick geweest. En zo is dah!

Rond de wereld in 5 maanden

Naja, mijn blog dan. Als ik zo mijn statistieken bekijk van de eerste viijf maanden in het jaar, kan ik concluderen dat mijn blog een nogal internationaal publiek heeft. Laat ik het eens opsommen.

Op de eerste plaats staat natuurlijk Nederland

Op de tweede plaats België

Op de derde de UK

Onze oosterburen staat op de vierde plaats

Op de vijfde plek Brazilië (zingt u mee "Brasil lalalalalala")

Op de zesde de US of A

Zevende la France

Achtste Italië

En negende Spanje

Daarnaast heb ik nog een enkel bezoekje ontvangen uit Suriname, Turkije, Australië, Costa Rica, China, Chili, Congo, Zweden, Rusland en Cambodja. Maar ja, die zullen wel verkeerd verbonden zijn geweest.

Zinderende zomer

Ga eens even stil staan en kijk om je heen. Kijk naar wat er gebeurt in de levens van de mensen om je heen. Luister naar al hun geluiden. Naar hun verlangens en hun strijd. Dat deed ik vanmiddag en ik kwam tot de conclusie dat het een zinderende zomer wordt. Mijn kleine vertrouwde kringetje bruist van activiteit, ontwikkeling en verandering. Ik doe een greep uit de dingen die komen gaan. ‘Zoeken van een baan waarin ik kan doen wat ik ècht leuk vind en ook de kans krijg om daarin te groeien’. ‘Werken aan een gezonder lichaam’. ‘Die promotie bemachtigen’. ‘Erachter komen wat ik nu echt wil en dan de volgende stap zetten’. ‘Een gezond en zeer gewenst kind op de wereld zetten’. ‘Nieuwe balans vinden en weer ontspannen leven’. ‘Erachter komen wat gevoelens waard zijn’. ‘Testen of het onmogelijke toch mogelijk is’. Dat en meer is wat er de komende maanden op het programma staat. En dat is me nogal wat. Zeker als je je realiseert dat dit de wensen, dromen, verlangens en opdrachten zijn van slechts vier mensen. Mijn ontwikkelingen en opdrachten zitten daar nog niet eens bij. Mijn grootste opdracht is vandaag wel weer een stapje dichterbij gekomen. Maar daar bericht ik later over. Als het allemaal nog nèt een tikkie duidelijker is. To be continued.

Cabrio-technische route

Dit kleine stukje weg in Eindhoven is, vanaf dat ik 4 jaar geleden mijn cabrio aanschafte, één van mijn favoriete plekjes.

The Voice

I don’t know about you, maar ik krijg nu eenmaal geen complimentjes aan de lopende band. Complimentjes die niets met mijn werk te maken hebben, bedoel ik dan. Als ik er dan wel één krijg, word ik altijd een beetje verlegen. Een paar weken geleden zei iemand me dat hij vond dat ik een sexy stem heb. Ik? Een sexy stem? Wauw. Zo had ik nog nooit naar mijn eigen stem geluisterd. Ik ben dus ook heel blij met dat compliment. Die steek ik mooi in mijn zak. En omdat complimentjes gevierd moeten worden, schrijf ik ook maar meteen een blogje.

5 weeks till True Blood

Nog maar 5 weken voordat seizoen 4 start. En dus 5 weken en 1 dag voordat ik me vergrijp aan de eerste aflevering. Ik weet nu al dat die eerste fix True Blood het wachten meer dan waard zal zijn. De officiële promo is heerlijk. Het belooft een seizoen te worden vol sexuele electriciteit, grappige dialogen, een nieuwe look voor Vampire Bill (wow!) en sexuele electriciteit. Hmm did I say that twice? hahaha.

Lege hand

Leuke toet, een goed stel hersens en 36 lentes. Volwassen maar toch zo kwetsbaar. Soms voel je je weer kind in de onbevangen en alles-is-mogelijk sfeer. Soms voel je je een eenzaam kind met al je onzekerheden.

Zeker wanneer je door een laatste fase van een langdurig en moeizaam proces probeert te vechten. Dan zou het fijn zijn als er een hand was - groter, grover, mannelijker dan die van jezelf - die de jouwe vasthoudt. Een hand die staat voor steun en veiligheid. Maar ik kijk naar beneden en mijn hand is leeg.

Ook wanneer je over één of twee maanden een angstaanjagend grote stap moet zetten. Een stap die het eerste sprongetje moet zijn naar je toekomst. Dan zou het fijn zijn als er een hand was - groter, grover, mannelijker dan die van jezelf - die de jouwe vasthoudt. Een hand die staat voor vertrouwen en samen-redden-we-het-wel. Maar ik kijk naar beneden en mijn hand is leeg.

En wanneer je je niet lekker voelt, ziek zelfs en daar heel bang van wordt. Dan zou het fijn zijn als er een hand was - groter, grover, mannelijker dan die van jezelf - die de jouwe vasthoudt. Een hand die staat voor verzorging en troost. Maar ik kijk naar beneden en mijn hand is leeg.

Em Tee Vee

Als VIS-gasten arriveren in de woonkamer, staat daar gewoonlijk de tv aan. Negen van de tien keer staat de zender op MTV. Zo ook vandaag. We ontvingen vandaag @SwaggerGolf om samen een project op te starten. Ik was wat eerder in de woonkamer dan D en mister Swagger en ik hadden het over MTV en hoe de zender zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld. Over de eerste reality show The Real World, het steeds kleinere aandeel muziek etc. Daarop terug kijkend, doet die ‘ontwikkeling’ toch wel een beetje pijn. Ik was namelijk een groot fan van MTV in the early days.

Ik moet een jaar of 12 zijn geweest toen we MTV kregen. En ik was er meteen weg van. Andere stations als Sky Channel deden me niet veel. Maar MTV, dat was the shit. Uren kon ik ernaar kijken. Paul King, Ray Cokes en later ook Julie Brown van Club MTV. Dat waren mijn helden. Je kunt je voorstellen hoe groot het drama was als we voor de zomervakantie vertrokken naar de camping, waar ik veroordeeld was tot 6 weken zonder MTV. Iedere aanleiding die mijn ouders hadden om tussendoor nog even langs huis te gaan, greep ik aan om mee te gaan. En dan nog even een half uurtje MTV mee te pikken. Back to civilisation, mijn fix halen, zeg maar.

Ook de bumpers waren legendarisch. Vooral die met een alien-achtig MTV-logo-poppetje dat met een ijl stemmetje Em Tee Vee zegt. Die heb ik niet kunnen vinden. Volgens mij is ie uit de tijd van deze bumper. Als iemand de Em Tee Vee versie terug vindt, stuur me dan even een linkje. Zou ik leuk vinden om weer eens te zien.

No more chickies

Chickies dag 7 - deel 2

Chickies dag 7