Droog bleef het dus niet... Het begon al ’s-ochtends in de keuken. Maar die tranen waren met veel gewapper van de handjes nog te stoppen. Toen een paar uur later bloemen werden afgeleverd en FC me aankeek, kreeg ik het weer te kwaad. Tijdens de lunch volgde een speech van O en daarbij hield ik het gelukkig droog. In de loop van de middag werd ik compleet verrast door gigantische mutant-like beren op de weg naar mijn toekomst, waardoor ik het gevoel had dat de grond onder mijn voeten weg zakte. En ik had al zo’n topdag... Iets na 3-en vroeg ik mijn collega’s of ik nog wat voor ze kon betekenen. Maar mijn werk zat erop. Alles was af en ik was eigenlijk wel klaar met deze dag. Spullen verzamelen en gedag zeggen dan maar. FC trof ik het eerste in de gang. En daar kwamen de tranen die ik al de hele dag tegen liep te houden. Met een stevige knuffel, dikke zoenen en bemoedigende woorden namen we afscheid. Brullend naar het einde van de gang naar O. Ook daar knuffels en kussen. Hij hielp me mee om mijn tassen, gebak en bloemen in de auto te krijgen. Op weg naar buiten nog luid snotterend de andere collega’s gedag gekust. En zo reed ik om half 4 van de parkeerplaats terwijl de tranen over mijn wang stroomden. Het weer deed ook lekker mee, want de regen veranderde in een fikse stortbui.
Je zou zeggen dat ik inmiddels wel klaar moet zijn met mijn gejank. Maar niets is minder waar. Want as we speak, loopt de mascara langs mijn hals. Het voelt gewoon zo verdomde raar, onwerkelijk en kut om de mensen met wie ik meer dan 10 jaar lief en leed heb gedeeld, gedag te zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten