Hell calling

Zit je gewapend met muziek, veel koffie en een regelmatig handje pepernoten tegen de wegtikkende tijd te strijden om die stapel werk te verteren. Mobiel gaat. Privé-nummer. “Hallo, met die-en-die van ziekenhuis zusenzo. Meneer huppeldepup wil u op 7 december opereren.” De denkbeeldige heavy weight die ineens tegenover je staat, slaat met een ferme stomp in de maag alle lucht uit je lijf, waarna hij met zijn andere vuist je kaak treft en er op klaarlichte dag een sterrenhemel verschijnt. “Ik ben er nog niet klaar voor” schiet door mijn hoofd. Wekenlang probeer ik het aanstaande onheil te blokken. En nu dit telefoontje. Doodsbenauwd ben ik.

De kenau aan de andere kant van de lijn bleek ook nog eens van het type: geen inlevingsvermogen, geen luistervermogen, nare stem en zo flexibel als een betonpaal. Ik weet nog net uit te brengen “hoe zit dat met de mexprik-cyclus, ik zou die week de tweede prik moeten hebben”. Dat kon volgens haar niet. Beleid rondom o.k. Of ik niet wat anders kon afspreken met mijn huisarts. Huisarts gebeld, maar er moest echt 3 weken tussen zitten. Weer terugbellen naar de kenau dat 7 december dus echt een no-go was. Het mens gaat geïrriteerd en zuchtend op zoek naar een volgende optie. “Dan wordt het 21 of 22 december”. Ik: “21 of 22 december? Oftewel ik lig met de feestdagen compleet in puin in bed? Wat denkt u zelf?”. Volgens haar waren er mensen die er geen enkel probleem mee hadden om met Kerst en oud en nieuw in het ziekenhuis of in puin te liggen. Ik wel, mevrouw. “Nou ja, dan wordt het januari.” Ik: “prima, zullen we dat plannen dan?” Maar dat ging niet, die agenda’s waren nog niet vrijgegeven. Ik zou wel opnieuw opgeroepen worden. Maar van januari kon ik wel uitgaan. Het ziet ernaar uit dat ik het nare mens dus nog een keer aan de lijn ga krijgen. Ondertussen zit ik te shaken en ben ik zo bang als een klein vogeltje...