B tot de derde macht

Vanochtend was het dan zover. De start van de eerste race van het seizoen. Melbourne! Dus om 7 uur (nieuwe tijd) zat ik op de bank met mijn koffie en een cigaretje. Het was weer een heerlijk voorprogramma, verzorgd door niemand minder dan Olav Mol. Natuurlijk heb ik gisterochtend ook de kwalificatie meegepikt. Die was uitzonderlijk. Maar ja, de race daar gaat het om, dus we wachten rustig af.

De lichten gingen op rood en weer uit en het veld was van zijn plek. De gekte is weer begonnen. Ik zal niet het hele verloop van de race of de uitslag uit de doeken doen, daar heb je samenvattingen voor. Nee, waar het mij om ging was de herrijzenis van de phoenix. Oftewel Mr. Brawn. Voor diegene die zijn hegemonie niet kent, zijn mastermind is mede verantwoordelijk geweest voor de onaantastbaarheid van Ferrari. En daarvoor had ie ook al wat leuke wapenfeitjes op zijn CV. De hele winter is er twijfel geweest of het team (voorheen Honda) wel aan de start zou verschijnen. En daar waren ze hoor. In een auto met afwijkende vormgeving, geen KERS, maar wel een hele fijne diffuser. Het team dat vorig jaar onder Japanse leiding steevast achteraan reed, pakte nu het podium in. Bril-fucking-jant!

Nu reken ik mezelf onder de tifosi van de rode renstal. Maar Brawn, die is toch ook nog een beetje rood? Niet dan? Heeft niet iedereen recht op een pet-team. Een team waar je stiekem ook erg blij van wordt? Want dat gebeurde mij vanochtend. Daar stonden ze dan: Button, Barrichello en Brawn op het podium. En ik was blij. Natuurlijk voor Button (wat een vele leukere Brit is dan die klinische Lewis). Voor Barrichello (de meest ervaren man in het veld, die in de stromende regen op Hockenheim in 2000 stond te huilen op het podium, ik was dabei). En natuurlijk voor Brawn, want zoals Jenson het al over de board radio bulderde: You’re a legend!