Sportcultuur

Nederland is een beetje een gek land als het op sport aankomt. Bij ieder groot evenement wordt er veel airtime besteed aan de voorbereidingen, de achtergrond van de sporters en meningen van analysten. Misschien is dat in landen als Spanje nog veel extremer, maar laten we de Nederlandse aandacht ‘gewoon veel’ noemen ten opzichte van de nog grotere sportlanden. Ondanks al die airtime blijven we als toeschouwer sceptisch. We verwachten niet ècht dat de Nederlandse sporters ver komen, we hopen het wel, maar we blijven zogezegd ‘realistisch’. Als de sporters in kwestie dan een beetje teveel zelfvertrouwen uitstralen en hun eigen hoge verwachtingen zelfs publiek verkondigen, dan slaat onze scepcis om in afkeer. Ze (niet ‘we’) blazen weer te hoog van de toren, wordt dan gezegd. En na iedere sportprestatie (verbluffend goed of niet) hebben we altijd wel commentaar. Ik zeg niet dat er geen kritiek mag zijn, maar het lijkt wel of we altijd wel wat te zeiken hebben. Zo viel ik afgelopen weekend binnen bij het laatste stukje Studio Voetbal. Er werd gesproken over het WK en de toon van het gesprek was alles behalve positief. De stijl van het voetbal was niet mooi genoeg, de Nederlandse overtredingen in de finale waren veel te hard en op de keuzes van de trainer viel ook het een en ander aan te merken. Nee het voetbal verdiende niet de schoonheidsprijs en ja de finale was hard, van beide kanten en nee ik begreep er ook niets van dat Van Persie steeds weer werd opgesteld... Maar, we stonden in de finale. In de finale van het WK! Het hele land stond op z’n kop. Decennialang hadden we dit niet gepresteerd. Super toch? Maar nee, de sfeer achteraf is toch weer negatief. Kenmerkt dat nu de Nederlandse sportcultuur? Of is het het kop-boven-maaiveld-principe? Ik begrijp het in ieder geval niet. Of moet ik daar een betere sportkenner voor zijn? Kan iemand het me uitleggen?