Die presentator is een lul. Die popstar-wannabee is een loser. Die griet is een slappeling. Die politica denkt dat ze heel wat is. Die kerel is kansloos.
Is het je ooit wel eens opgevallen hoe vaak mensen hun oordeel klaar hebben? En hoe snel ze ‘m geven. En meestal niet eens direct aan de persoon waar ze het over hebben? Mij valt het de laatste tijd erg op. En het gebeurt overal. In tv-programma’s, in gesprekken waarin de besproken persoon niet betrokken is, op Twitter, wherever. Het mooiste (of eigenlijk het pijnlijkst) is dan nog dat men zegt “die kerel is kansloos” in plaats van “ik vind die kerel kansloos”. Men geeft geen mening. Want als dat zo is, is er eigenlijk nog niks aan de hand. Dan is het de ene mening tegenover een andere. Nee, men stelt vast dat het zo is. En als je dat oordeel nog een beetje leuk weet te verpakken in een gevatte quote, scoor je ook nog eens punten op de populariteit-meter.
Hoe komt dat toch? Is oordelen, veroordelen eigenlijk, en daarmee je eigen kijk-mij-eens-bijdehand-zijn-imago opkrikken, de nieuwe volkssport nummer 1? Krijgen we daar een kick van? Of is het nog de enige manier die we kennen om onze mening te geven? Of weten we gewoon niet meer hoe dat moet, een goed gesprek voeren?
Ik zal niet zeggen dat ik me er nooit schuldig aan maak. Ik ben niet roomser dan de Paus. Ik weet alleen dat ik bewust omga met het verschil tussen ‘is’ en ‘vind’. En ik hoop dat de oordeel-trend niet verder doorzet. Dat mensen eens wat vaker hun mening geven als een mening in plaats van een zogenaamd feit. Misschien dat er dan ook weer wat meer ruimte is voor een goed en verrassend gesprek. Dat zou ik mooi vinden.
Dit stuk heeft me aan het denken gezet. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik mezelf ook schuldig maak aan "bashen". Waarom, vraag ik me af? Wellicht omdat bashen via media als Twitter op een afstandelijke, anonieme manier kan. Het scoort lekker goedkoop en je hebt snel de lachers op je hand. Het mikpunt van spot kan zich niet verdedigen en je komt er mooi mee weg. Hier speelt een tweetal zaken mijns inziens mee: allereerst de anonimiteit. Dit geeft je een onaantastbaar gevoel. Ten tweede: de groepsgedachte. In je eigen Twitteromgeving ben je een bekende en ben je snel geneigd om mee te doen. Als groep optreden geeft ook weer een gevoel van macht en het idee dat je het gelijk aan je zijde hebt. Niets is minder waar. Daarbij vergeet je al snel dat je in de public timeline gewoon opduikt met je commentaar. Vaak nog voorzien van een trapje na in een #...
BeantwoordenVerwijderenBashen kan leuk zijn, mits niet kwetsend. Een knipoogje mag, vind ik. Zelf ben ik sinds het lezen van dit stuk van je gaan opletten wat ik tegen wie zeg, zonder daarbij humorloos door Twitterland te gaan. Een beetje respect kan geen kwaad, anders krijgt Bea nog gelijk ook. Goed stuk dus.