Zinderende zomer

Ga eens even stil staan en kijk om je heen. Kijk naar wat er gebeurt in de levens van de mensen om je heen. Luister naar al hun geluiden. Naar hun verlangens en hun strijd. Dat deed ik vanmiddag en ik kwam tot de conclusie dat het een zinderende zomer wordt. Mijn kleine vertrouwde kringetje bruist van activiteit, ontwikkeling en verandering. Ik doe een greep uit de dingen die komen gaan. ‘Zoeken van een baan waarin ik kan doen wat ik ècht leuk vind en ook de kans krijg om daarin te groeien’. ‘Werken aan een gezonder lichaam’. ‘Die promotie bemachtigen’. ‘Erachter komen wat ik nu echt wil en dan de volgende stap zetten’. ‘Een gezond en zeer gewenst kind op de wereld zetten’. ‘Nieuwe balans vinden en weer ontspannen leven’. ‘Erachter komen wat gevoelens waard zijn’. ‘Testen of het onmogelijke toch mogelijk is’. Dat en meer is wat er de komende maanden op het programma staat. En dat is me nogal wat. Zeker als je je realiseert dat dit de wensen, dromen, verlangens en opdrachten zijn van slechts vier mensen. Mijn ontwikkelingen en opdrachten zitten daar nog niet eens bij. Mijn grootste opdracht is vandaag wel weer een stapje dichterbij gekomen. Maar daar bericht ik later over. Als het allemaal nog nèt een tikkie duidelijker is. To be continued.

Cabrio-technische route

Dit kleine stukje weg in Eindhoven is, vanaf dat ik 4 jaar geleden mijn cabrio aanschafte, één van mijn favoriete plekjes.

The Voice

I don’t know about you, maar ik krijg nu eenmaal geen complimentjes aan de lopende band. Complimentjes die niets met mijn werk te maken hebben, bedoel ik dan. Als ik er dan wel één krijg, word ik altijd een beetje verlegen. Een paar weken geleden zei iemand me dat hij vond dat ik een sexy stem heb. Ik? Een sexy stem? Wauw. Zo had ik nog nooit naar mijn eigen stem geluisterd. Ik ben dus ook heel blij met dat compliment. Die steek ik mooi in mijn zak. En omdat complimentjes gevierd moeten worden, schrijf ik ook maar meteen een blogje.

5 weeks till True Blood

Nog maar 5 weken voordat seizoen 4 start. En dus 5 weken en 1 dag voordat ik me vergrijp aan de eerste aflevering. Ik weet nu al dat die eerste fix True Blood het wachten meer dan waard zal zijn. De officiële promo is heerlijk. Het belooft een seizoen te worden vol sexuele electriciteit, grappige dialogen, een nieuwe look voor Vampire Bill (wow!) en sexuele electriciteit. Hmm did I say that twice? hahaha.

Lege hand

Leuke toet, een goed stel hersens en 36 lentes. Volwassen maar toch zo kwetsbaar. Soms voel je je weer kind in de onbevangen en alles-is-mogelijk sfeer. Soms voel je je een eenzaam kind met al je onzekerheden.

Zeker wanneer je door een laatste fase van een langdurig en moeizaam proces probeert te vechten. Dan zou het fijn zijn als er een hand was - groter, grover, mannelijker dan die van jezelf - die de jouwe vasthoudt. Een hand die staat voor steun en veiligheid. Maar ik kijk naar beneden en mijn hand is leeg.

Ook wanneer je over één of twee maanden een angstaanjagend grote stap moet zetten. Een stap die het eerste sprongetje moet zijn naar je toekomst. Dan zou het fijn zijn als er een hand was - groter, grover, mannelijker dan die van jezelf - die de jouwe vasthoudt. Een hand die staat voor vertrouwen en samen-redden-we-het-wel. Maar ik kijk naar beneden en mijn hand is leeg.

En wanneer je je niet lekker voelt, ziek zelfs en daar heel bang van wordt. Dan zou het fijn zijn als er een hand was - groter, grover, mannelijker dan die van jezelf - die de jouwe vasthoudt. Een hand die staat voor verzorging en troost. Maar ik kijk naar beneden en mijn hand is leeg.

Em Tee Vee

Als VIS-gasten arriveren in de woonkamer, staat daar gewoonlijk de tv aan. Negen van de tien keer staat de zender op MTV. Zo ook vandaag. We ontvingen vandaag @SwaggerGolf om samen een project op te starten. Ik was wat eerder in de woonkamer dan D en mister Swagger en ik hadden het over MTV en hoe de zender zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld. Over de eerste reality show The Real World, het steeds kleinere aandeel muziek etc. Daarop terug kijkend, doet die ‘ontwikkeling’ toch wel een beetje pijn. Ik was namelijk een groot fan van MTV in the early days.

Ik moet een jaar of 12 zijn geweest toen we MTV kregen. En ik was er meteen weg van. Andere stations als Sky Channel deden me niet veel. Maar MTV, dat was the shit. Uren kon ik ernaar kijken. Paul King, Ray Cokes en later ook Julie Brown van Club MTV. Dat waren mijn helden. Je kunt je voorstellen hoe groot het drama was als we voor de zomervakantie vertrokken naar de camping, waar ik veroordeeld was tot 6 weken zonder MTV. Iedere aanleiding die mijn ouders hadden om tussendoor nog even langs huis te gaan, greep ik aan om mee te gaan. En dan nog even een half uurtje MTV mee te pikken. Back to civilisation, mijn fix halen, zeg maar.

Ook de bumpers waren legendarisch. Vooral die met een alien-achtig MTV-logo-poppetje dat met een ijl stemmetje Em Tee Vee zegt. Die heb ik niet kunnen vinden. Volgens mij is ie uit de tijd van deze bumper. Als iemand de Em Tee Vee versie terug vindt, stuur me dan even een linkje. Zou ik leuk vinden om weer eens te zien.

No more chickies

Chickies dag 7 - deel 2

Chickies dag 7

Hoe verstandig is verstand?

That’s the question. De één beslist vooral op basis van intuïtie en gevoel. De ander overweegt alle pro’s en cons voordat hij of zij een keuze maakt voor iets. Zo hebben we allemaal wel een voorkeur. Maar wat is de beste manier? Is verstand de verstandigste keuze? Of hangt het helemaal van het te kiezen onderwerp af? En ook nog eens van de omstandigheden? Wat heeft meer waarde? Dat wat je kunt beredeneren? Of dat wat je aanvoelt en misschien wel is ingegeven door iets wat veel groter is dan wij allemaal? Zeg het maar. Een lastige kwestie dit. Nog moeilijker wordt het wanneer het gevoel bij iets zo goed is, dat je het zelf niet kunt begrijpen hoe het mogelijk is. En tegelijkertijd je het éne na de andere nadeel of risico kunt aanvoeren. Daar sta je dan, met een poppetje op de ene schouder die stuiterend ‘JAAAA’ staat te schreeuwen en op de andere schouder een tweeling-poppetje die nors z’n hoofd schudt ‘No way, kan niet’. Wie wint er dan? Of wie zou er moeten winnen? Ben benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken.

Chickies dag 6

Chickies dag 5

Chickies dag 4

Het Nieuwe Wasje

Het Nieuwe Werken wordt soms afgedaan als Het Nieuwe Wasje. Thuiswerkers zouden niet productief zijn. Ze zijn teveel bezig zijn met de vaat, de kinderen en ja ook het nieuwe wasje. Ik ken mensen waarop die kritiek van toepassing is, maar ik reken mezelf niet tot die groep. Sinds enkele maanden werk ik twee dagen per week aan een klantproject vanuit thuis. Een soort detachering zonder fysiek op locatie aanwezig te zijn. Behalve dan voor besprekingen, presentaties en trainingen, dan rijd ik heen en weer. Op die dinsdagen en vrijdagen doe ik dus aan Het Nieuwe Werken. En dat bevalt me buitengewoon goed. Natuurlijk gooi ik wel eens een wasje in de machine, maar dat dat mijn productiviteit zou beperken is onzin. Ik werk vooral kei en keihard die dagen en ben uiterst effectief bezig. Ik wordt niet afgeleid door telefoontjes voor mezelf of het geluid van telefoongesprekken van anderen. Ik draai mijn eigen muziek op de volume-stand die mij het beste schikt. Er staan geen collega’s om me heen te vergaderen. Ik heb al mijn spullen bij de hand. En dat maakt me minstens zo productief als wanneer ik op kantoor zou werken.

Chickies dag 3

Rondleiding door de tuin

Chickies dag 2

Met de zon vol op hun struikje worden de chickies wakker. Hongerdebonger! Kijk eens hoe lelijk ze zijn. Overigens het geluid komt niet van de kuikens, maar van andere vogels in de buurt.

Kuikentjes

Kosmos-university

Sommige lessen moet je leren. En als je er niets mee doet, komen ze telkens weer terug. Of het nu gaat om conflicten die je hebt met collega’s, crises in je relatie of omstandigheden die tegen je lijken te zijn. Als dit soort situaties terugkeren, dan heb je ze blijkbaar niet goed genoeg afgehandeld de vorige keer.

Misschien is het je primaire reactie om vol de confrontatie aan te gaan met die collega. Maar als het conflict blijft terugkeren, is dat blijkbaar niet de manier. Wellicht moet je hem eens links laten liggen en het over laten waaien, of misschien is het verstandiger om het probleem neer te leggen bij de leidinggevende in plaats van alles zelf te willen doen.

Als je denkt dat je gesproken hebt over waar het struikelpunt zit in de relatie en je even later weer in die valkuil stapt, moet je jezelf toch eens achter de oren krabben. Misschien ben je nog steeds niet genoeg voor jezelf opgekomen. Of misschien wordt het tijd om het overmijdelijke te accepteren.

Als omstandigheden je voor onmogelijkheden stellen en je je afvraagt wanneer het een keer mee gaat zitten. Misschien moet je je dan voor de verandering eens niet zo afhankelijk opstellen en uitgaan van je eigen kracht. Van dat wat wèl mogelijk is.

Klinkt allemaal heel simpel dit natuurlijk en ik heb makkelijk lullen zo op mijn blogje. Maar het bedrieglijke aan al dit soort situaties is, is dat de kosmos je blijft testen. Je wordt verleid om in die valkuil te springen. Omdat dat je eerste ingeving is. Omdat je hoopt dat het deze keer wèl lukt. Zo ook bij mij. Maar als ik weer in die verleiding zou trappen die mij nu voor de voeten is geworpen, leer ik niets. En krijg ik uiteindelijk de rekening gepresenteerd. Dus doe ik mijn best om dingen anders te doen. Om te blijven leren en te groeien.

En toen was daar... De Stoel

Om het belang van deze happening te duiden, vertel ik jullie eerst wat eraan vooraf ging. Mijn tuin, achtertuin om precies te zijn, is bescheiden van formaat. Veel groter dan 6 bij 5 zal ie niet zijn. Maar het is een tuintje op het Zuiden zonder achterburen. En dat is heel fijn. Ik heb geen groene vingers. Ik herhaal; ik heb geen groene vingers. Dus onderhoud gaat mij niet zo goed af. Dat, plus een enthousiast oprukkende klimplanten en van ellende ingestorte tuinmeubels maakte mijn tuin de afgelopen twee jaar tot een soort van ground-zero. Eerder dit voorjaar werden er twee aanhangers aan puin uit mijn tuin gehaald en heb ik zelf nog zo'n drie groencontainers vol weg gewerkt. Had ik al gezegd dat ik geen groene vingers heb? Ik ben nog steeds niet klaar, maar je kunt zowaar de sierbestrating weer zien. En geloof me, dat is een wonder op zich. Met het schitterende weer van het weekend in het vooruitzicht en mijn schreeuwende behoefte aan een paar dagen zen, werd het gemis van een tuinstoel erg pijnlijk. Maar ja, hoe doe je dat met een auto waarin alleen een cockpit en 2 kuipstoeltjes zitten. Dan heb je groter vervoer nodig. Gelukkig was daar mijn lieve buuv, zij is in het bezit van een auto met meer laadruimte. Dus zo vertrok the dynamic duo naar de Leenbakker. En kwamen thuis met niet 1, maar 2 stoelen en 2 fijne dikke kussens voor in Liane's tuintje. Mijn weekend kan nu al niet meer stuk.

Zweefteef-alert

In het afgelopen jaar heb ik veel gelezen, dat heb ik al verteld. Dat daar ook spirituele boeken bij hoorden, heb ik ook verteld. Maar de lessen die ik daaruit put en de inzichten die ik op doe naar aanleiding van ontmoetingen en gesprekken, die heb ik nauwelijks gedeeld tot nu toe. De laatste tijd wel een beetje, maar ik ben van plan dat vaker te doen. Als dingen mij helpen, waarom zou ik ze dan niet met anderen delen, toch? Dus vandaar deze zweefteef-alert. En ben maar niet bang. Je zult me niet snel in fel gekleurde gewaden of met sokken in sandalen aantreffen. Ik word nog steeds erg blij van mijn porno-hakken, wilde haren en kekke kleertjes.

Aan de ketting

Als het project goed is afgerond, dan bezoek ik de klant voor een gesprek over de relatie. Als die persoon ook daar op het evenement is, dan vind hij het misschien leuk om een gesprekje met me aan te gaan. Als instantie X is ingeschakeld, dan start ik met Y. Als... dan.

Komt dit jou ook zo bekend voor? Dat je keuzes, bezoekjes en acties laat afhangen van iets of iemand anders? Oftewel dat je een aanleiding buiten jezelf zoekt? Ik had het eerst niet in de gaten, maar ik doe het ook. Gek eigenlijk, ik vond mezelf altijd redelijk vrijgevochten. Maar sinds iemand me erop wees, ben ik me ervan bewust dat ook ik me laat ketenen. Waarom zou ik wachten met die evaluatie tot het einde van een project? Er is toch niets mis met een tussentijdse check-up? En hoezo een aanleiding vinden voor een afspraak? Gewoon rechtstreeks vragen: “Heb je zin om wat af te spreken?”. Waarom wachten met Y totdat X zo ver is? Je kunt ook gewoon nu starten.

Dat klinkt allemaal heel makkelijk, maar dat is het natuurlijk niet. Die kettingen hebben ook wel iets veiligs, je kunt je erin en erachter verschuilen en je hebt er aardig wat moed voor nodig om ze te doorbreken. Maar zodra je het doet, blijf je wel dichter bij jezelf. Je handelt, denkt en maakt keuzes op basis van je eigen kracht. En als je het eenmaal hebt aangedurfd, voel je je stukken sterker. Ik ga hier niet verkondigen dat ik alle kettingen heb verbroken of dat ga doen. Sommige houd ik in stand. Bewust. Omdat ik kies voor die ketting. En daarmee ben ik me bewust van die gekozen afhankelijkheid. Inzicht is een mooi iets...

QueensDay 2011

Queensday 2011 werd QueenDance 2011. Ik moest even de stad in voor een cadeautje, met als achter-de-handje ff rond kijken bij het feestende publiek. Ik kwam uit bij het beursgebouw, omdat dat podium de leukste line-up had. Daar aangekomen bleek het beursgebouw nagenoeg leeg. Natuurlijk, iedereen staat met dit mooie weer liever in de zon. Maar ik besloot te blijven. Ricky Rivaro die op dat moment bezig was draaide een fijne set om bij op te warmen. Daarop volgde Tony Cha Cha. Ook helemaal niet verkeerd. De diepe bass liet de betonvloer trillen en ik kwam lekker los. In mijn eentje op stap, fijne beats en vooral breed grijnzend dansen. Daarna Nicky Romero die het eerste uur een beetje braaf was, maar het het laatste half uur goed maakte met onvervalste pompende house. Inmiddels stroomde het publiek binnen want Laidback Luke zou daarna draaien. Alleen wat ik ervan verwachtte kwam niet uit. De goedlachse Luke maakte er een kermis van. Geen set, maar fragmenten, gewoon lomp achter elkaar gedoe. Hip hop invloeden, grunge, house, rock, alles door elkaar en de sfeer werd er niet beter op vond ik. Rond half 7 haakte ik af. Na 4,5 uur te hebben gedanst, bracht ik de avond door met een kussen onder mijn voeten. En nu de day after doen ook mijn benen en billen zeer. Tsja ik stond dan wel in een menigte met een gemiddelde leeftijd van 18, ik ben dat zeker niet meer. Hoe dan ook was het een geslaagde Queensday, met deze track als favorietje: