Keer op keer stoot ik mijn neus eraan. Verwachtingspatronen bedoel ik dan. Niet dat ik een verwachting heb uitgesproken of dat me iets is toegezegd. Meestal is het zelfs iets wat niet aan de oppervlakte leeft. Je voelt het pas als iemand niet reageert zoals je had verwacht. Het kan zo klein zijn als specifieke woorden of zo groot als uberhaupt een teken van leven. Misschien is het onterecht, misschien oneerlijk. Maar het teleurgestelde gevoel is er nu eenmaal. En ik kan er behoorlijk verdrietig van worden.
Zoals ik al zei, ik maak het vaker mee. Misschien leg ik onbewust de lat ook wel te hoog. Verwacht ik teveel van mensen. Het wordt eens tijd dat ik hiermee afreken. Een soort van verdedigingsmechanisme voor mijn eigen kwetsbaarheid. Maar hoe? Ik zet ‘m in ieder geval op het lijstje van to-do’s. Vooralsnog prijs ik me gelukkig met de leuke verrassingen die er ook kunnen zijn. Mensen die buitengewoon positief, lief of behulpzaam uit de hoek kunnen komen. Zomaar, out of the blue.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Misschien een tip waar je iets aan hebt; verwacht NOOIT iets terug van mensen aan wie jij geeft, dan kan je nog heel aangenaam verrast worden!
BeantwoordenVerwijderenJe maakt je eigen leven, niet een ander.
Ja, herkenbaar. Een leertraject, en een harde. Zoals Sanne ook al zegt: de verwachting zit in jou, niet bij de ander. Of zoals ze ook vaak zeggen: je ergert je niet aan de ander, jij laat je ergeren. Zoiets. Allemaal wijze woorden, maar wat heb je er aan. Ja toch? Keer op keer bijstellen en leren. That's what's life about! En anders gewoon delen met de ander. Bende het kwijt! Is wel lekker!
BeantwoordenVerwijderenHeel vervelend maar helaas real live, en ik denk dat we dit allemaal wel eens hebben ondervonden.
BeantwoordenVerwijderenWaarschijnlijk is het onderwerp van deze blog zich van geen kwaad bewust. Heb je het al uitgesproken?
Is misshien wel prettig, en dan is het aan diegene of hij/zij er iets mee doet en of het binnen zijn/haar kunnen (én willen) ligt.
F.