De plant

Ben je een paar dagen ziek thuis, dan kan je nog de vreemdste dingen meemaken. Door een harde en vooral snel naderende deadline ben ik genoodzaakt tijdens de wakkere én heldere uurtjes te presteren. Er moet een plan uit mijn vingers komen. Tegen de tijd dat de batterij echt op is, stort ik compleet in, strompel ik naar mijn bed, oogjes toe en slapen maar. De afgelopen dagen was er niets bijzonders aan de hand. Ik val in een diepe slaap en uuuuuuuuren later word ik wakker. Ietsje fitter, ietsje minder koorts, for the time that is. Maar vannacht gebeurde het...

Ik werd wakker door een geluid. En Sambal kan het niet zijn, die mag sinds de redecorating-klus niet meer op de slaapkamer komen. Ik hoorde dus een geluid. Een schuivend geluid. Daarna nog meer geschuifel. Een beetje onregelmatig. Een hoop ‘pffff’ en ‘shhhh’ achter en door elkaar, zeg maar. Dat werd tenslotte gevolgd door een ‘kloenk’. Toen ik het lampje aanklikte zag ik dat mijn plant, een joekel van een plant, op zijn zij lag in de kamer. Met mijn slaaphoofd zette ik ‘m overeind en liet hem tegen de muur aan leunen.

Vanochtend heb ik even bij hem geïnformeerd wat er nu aan de hand was. “Ik had zo’n dorst” zei hij. Ik: Zeg dat dan. Je kunt toch niet zelf naar de kraan lopen. Je hebt geen voetjes. Nee, zei de plant, daar kwam ik ook achter toen ik op de grond lag. Maar jij hoorde me niet... Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden, een blaadje geaaid en hem getrakteerd op 2 gieters met water. Nu staat ie weer recht overeind en is ie tevreden. Maar het geeft te denken. Als een plant zo desperate is voor een slokje drinken. Waar is ie dan nog meer toe in staat? Vind ik binnenkort mijn spullen in koffers op de stoep? Met een briefje erbij. “Oprotten! de plant”. Misschien toch eens wat vaker een goed gesprek aanknopen met die groene vrienden...