maandag 29 november 2010

Ik kende haar niet

Ik kende haar niet. Ik volgde haar niet. En ik schrijf dit stuk ook niet om mee te doen aan een misplaatste emo-tournee, waar gisteren al wat negatieve en vooral onbeschofte opmerkingen over werden gemaakt op twitter. Afgelopen zaterdag hoorde ik voor het eerst van haar bestaan. Er verschenen wat “sterkte” en “kom op” tweets in mijn timeline, maar het ging verder een beetje langs me heen, ik kende haar niet. En het gebeurt wel vaker dat mensen dit soort dingen tweeten.
Op zaterdagavond checkte ik om wie het ging. Een dame die slechts 4 dagen ouder is dan ik. Oeff, da’s heftig. Om met 35 lentes te moeten vechten voor je leven. Op zondag verschenen de nodige updates van haar status en de twittergemeenschap ontstak massaal een kaarsje in de hoop dat het zou bijdragen aan haar herstel. De tweets werden ook steeds heftiger. Uitroepen als “Vecht! Alsjeblieft vecht!” kwamen voorbij en het leek wel of iedereen zich vastklampte aan hun timeline. Ik kende haar niet, maar ondertussen raakte ik de controle over mijn emoties kwijt. Aan het einde van de middag liepen er tranen over mijn wangen en vroeg ik voorzichtig of dat wel normaal was. Gelukkig was ik niet de enige met een waterige blik op het iFöhn-scherm. Maar het voelde nog steeds raar, ik kende haar niet. Ik zocht mijn afleiding bij SYTYCD en na de aftiteling van het programma was ik weer terug bij af. De emoties kwamen terug en brachten oude bekenden mee, oude emoties die zich bemoeiden met mijn watervoorraad.
Na een beroerde nacht checkte ik voorzichtig mijn timeline. De eerste tweet die ik zag was “geen nieuws is goed nieuws”, gelukkig maar. Ik begon me voor te stellen hoe een maffe situatie het zou zijn als die dame weer voor het eerst haar ogen zou openen en mensen aantrof die huilden van blijdschap. Hoe verbijsterend het voor haar moest zijn als ze al die tweets en kaarsjes terug zou zien. Ze was immers de nacht doorgekomen en de chirurg had gezegd dat er nog hoop was. Ze zal een lange weg te gaan hebben, dacht ik, maar uiteindelijk komt alles goed. Best gek om zo over iemand te denken, ik kende haar niet.
Enkele uren later opende ik nietsvermoedend mijn timeline en trof daar de eerste condoleances aan. Kut. Ze heeft het niet gered. Ineens is het buiten nog net iets donkerder dan dat het al was. Ik denk aan alle mensen die haar wel kenden en nu met dit verlies moeten dealen. De leegte die ze moeten voelen. Het gemis dat ze zullen ervaren. Het ongeloof en het gevoel van onrecht. Ook al kende ik haar niet; ik wens iedereen om haar heen verschrikkelijk veel sterkte toe.

9 opmerkingen:

  1. Ware woorden. Ik denk overigens dat de massale steun online een mooi fenomeen is, op een enkele absurde uitschieter na. Wie raakt t nou niet dat zo'n jonge meid na een heftig leven eindelijk haar droom hoopt te verwezenlijken en dan na zulke zware ingrepen alsnog moet opgeven.
    Samen verwerken en praten kan 1.0 maar ook 2.0 veel kracht geven. En uit de mail van haar familie vanmiddag blijkt dat zij er in ieder geval heel blij mee zijn.
    Hopelijk zet Fems verhaal aan tot donorregistratie en heeft haar veel te vroege dood nog enig nut, want verder is het gewoon een enorme kudtstreek van de kosmos.
    Ik zal haar missen in ieder geval.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ook ik kende haar niet, maar je omschrijft het gebeuren heel erg goed, zo voelde ik me ook, ik zat bijna te janken in de bus toen ik op dat moment las dat ze het niet heeft gehaald..

    Volgens mij heeft ze wel voor weer een aantal aanmeldingen voor donorregistratie gezorgd, toch jammer dat ze daarvoor heeft moeten overlijden :(

    BeantwoordenVerwijderen
  3. mooi, uiteraard weer tranen nu, bedankt Lianne, X
    Harm

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En ik ken zowel jou als Femke niet maar dit heb je mooi geschreven. Precies zoals de kracht van twitter is.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Lianne,

    Wat een prachtig herkenbaar stukje. Ook ik kende haar niet, maar heb op dezelfde manier als jij alles gevolgd. Ook ik was in tranen. Dank je wel voor het zo mooi omschrijven!!
    Monique

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Bijzonder om te lezen (en te horen) hoe veel mensen dezelfde ervaring hebben. Ik hoop voor de familie en vrienden van Femke, dat er ook veel 1.0 schouders en knuffels zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dat kan ik jou bij deze bevestigen, er is een heel groot 1.0 netwerk om Fem en haar dierbaren heen.
    Helaas hoort daar dalijk afscheid nemen van Fem bij middels het schrijven op haar kist :(
    Pfff laten we dit rukjaar maar gauw de deur uit doen, 2011 kan alleen maar beter worden

    BeantwoordenVerwijderen