maandag 3 oktober 2016

Opdracht 1

Binnen een week is de deadline voor mijn eerste paper als masterstudent daar. En heftig dat ik dat vind! We kregen vier weken voor het uitvoeren van een kwalitatief onderzoek en het schrijven van de paper. Vanaf het begin had ik allerlei vragen over de opdracht. Ik dacht eerst dat het lag aan mijn aspie-brein, maar meer studenten worstelden met de opdracht. Op een gegeven moment kregen we te horen dat het instituut vond dat de opdracht duidelijk genoeg was en daarmee moesten we het doen. Paniek natuurlijk in eerste instantie. Zeker omdat het voor mij de eerste opdracht is. Ik heb totaal geen gevoel van waar de lat ligt. Ja, de opdracht heeft een aantal onderdelen, maar wat maakt dat een onderdeel voldoende of goed is uitgevoerd? Geen flauw idee hoe streng ze gaan zijn in de beoordeling.

Zoals voor mij gebruikelijk is, ging ik plankgas uit de startblokken. Meteen inventariseren welke informatie ik nodig heb, tien interviews plannen, indeling maken voor de paper, etc. Na twee weken was ik volgens mij de enige student die al de meeste interviews achter de rug had. Maar toen was daar de moeder aller oorontstekingen en kon ik een week helemaal niks. Dikke vertraging. Proberen de achterstand in werk en studie in te halen, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Er passen geen vierentwintig uur extra in een week. Dus vorige week woensdag knapte ik compleet uit mijn vel toen een collega net het verkeerde op het verkeerde moment kwam vragen. 

Vanmiddag heb ik de eerste draft van de paper afgerond. Nu heb ik nog een paar dagen om 'm onder mijn kussen te leggen en te finetunen. En natuurlijk de taalcheck aan het einde van de week door mijn geweldige collega N, die bereid is al mijn producten te controleren. Ik moet zeggen dat ik best trots ben op het stuk. Maar waar hoop ik op? Op een voldoende natuurlijk. Maar is een 6 een cijfer waar ik blij mee ben? Nee. En een 7? Eigenlijk ook niet. Een 8 zou ik tevreden mee kunnen zijn, maar met een 9 ben ik pas echt blij. Is dat reëel? Waarschijnlijk niet. Het is immers mijn eerste opdracht pas. Dus misschien gaat mijn prestatiegerichte, competitieve ego met me aan de haal en ben ik straks teleurgesteld. Ik hoop zo van niet. Het zou me zo'n fantastisch gevoel geven om een monsterscore te halen. Na alle stress en onzekerheid kan ik die boost aan zelfvertrouwen goed gebruiken. Dus hopen, hopen, hopen op een schitterend cijfer. Duim je met me mee?

2 opmerkingen: