Afgelopen maandag rondde ik de volledige eerste draft af van mijn eerste masterpaper om het stuk daarna enkele dagen niet meer te openen. Gewoon even wegleggen en laten sudderen, dat was mijn bedoeling. Vandaag is de dag dat ik er de laatste hand aan zou leggen om het daarna voor een laatste taalcheck te versturen naar mijn collega. Ik had het document uitgeprint om het rustig vanaf papier te kunnen lezen en hopelijk dan kritischer te kunnen beoordelen. Maar afgezien van twee komma’s kwam ik niets tegen. Ik stelde mezelf de volgende vragen: Heb ik me aan de opdracht gehouden? Ja volgens mij wel. Heb ik dwarsverbanden gezocht en gevonden? Ja ook. Zit alles erin? Niet helemaal naar mijn tevredenheid, maar ik heb maximaal vier pagina’s de ruimte voor de hoofdtekst, dus ik kan niet álles erin verwerken (heel frustrerend!!). Heb ik aangegeven wat lastig was? Ja, deels wel. Maar ook daar weer: ik heb maar vier pagina’s (aaargh). Is de paper waardevol voor de organisatie? Absoluut! Nog langer naar het scherm staren, zag ik niet zitten. Dus zo ging het document voor de middag al naar mijn collega.
Wat is dan het probleem? Nou, enerzijds stuitte ik op een bijzonderheid tijdens de interviews, waar ik een oplossing voor moest vinden. De voorgeschreven methodiek geeft niet of nauwelijks houvast voor associaties met een negatieve of kritische klank. Zeker niet wanneer dat bij een van de onderwerpen in het onderzoek de boventoon voert. Nu had ik in mijn initiële onderzoeksopzet een ander onderwerp centraal staan. Maar dat heb ik vervangen vanwege juist een verwachte negatieve uitkomst. Natuurlijk is het voor de organisatie superrelevant om dit soort dingen te weten, maar misschien oordeelt Eurib daar anders over.
Het tweede issue is: ik vind het fucking persoonlijk!! Gisteren hoorde ik bij zo’n tv-programma over een kookwedstrijd iemand zeggen: “Het lijkt wel of je je ziel ter beoordeling aanbiedt”. Het klinkt misschien gek, maar zo voelt het wel. Het is namelijk mijn interpretatie van de opdracht, het is mijn werk, mijn analyse, mijn tekst en daardoor ook mijn hoofd en mijn buikgevoel. Ook al wéét ik dat het gaat om het product, het voelt anders. Ik ben er zelfs emotioneel door. Zouden mijn eigen studenten dat ook zo voelen?
Hoe dan ook, vandaag om 14:45 uur drukte ik met een trillende vinger en hysterische vlinders in mijn buik op ‘send’. Nu is het afwachten. Maximale nakijktijd is zes weken (ja, je leest dat goed). Ik kreeg een bevestiging dat het document is ontvangen en dat mijn stuk bovenop de stapel ligt (ik was de eerste inzender). Nu is het afwachten geblazen. Hopelijk hoef ik niet zes weken te wachten. Mensen die me een beetje kennen, weten dat zes dagen al bizar lang is voor me…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten