Ik kende haar niet

Ik kende haar niet. Ik volgde haar niet. En ik schrijf dit stuk ook niet om mee te doen aan een misplaatste emo-tournee, waar gisteren al wat negatieve en vooral onbeschofte opmerkingen over werden gemaakt op twitter. Afgelopen zaterdag hoorde ik voor het eerst van haar bestaan. Er verschenen wat “sterkte” en “kom op” tweets in mijn timeline, maar het ging verder een beetje langs me heen, ik kende haar niet. En het gebeurt wel vaker dat mensen dit soort dingen tweeten.

Op zaterdagavond checkte ik om wie het ging. Een dame die slechts 4 dagen ouder is dan ik. Oeff, da’s heftig. Om met 35 lentes te moeten vechten voor je leven. Op zondag verschenen de nodige updates van haar status en de twittergemeenschap ontstak massaal een kaarsje in de hoop dat het zou bijdragen aan haar herstel. De tweets werden ook steeds heftiger. Uitroepen als “Vecht! Alsjeblieft vecht!” kwamen voorbij en het leek wel of iedereen zich vastklampte aan hun timeline. Ik kende haar niet, maar ondertussen raakte ik de controle over mijn emoties kwijt. Aan het einde van de middag liepen er tranen over mijn wangen en vroeg ik voorzichtig of dat wel normaal was. Gelukkig was ik niet de enige met een waterige blik op het iFöhn-scherm. Maar het voelde nog steeds raar, ik kende haar niet. Ik zocht mijn afleiding bij SYTYCD en na de aftiteling van het programma was ik weer terug bij af. De emoties kwamen terug en brachten oude bekenden mee, oude emoties die zich bemoeiden met mijn watervoorraad.

Na een beroerde nacht checkte ik voorzichtig mijn timeline. De eerste tweet die ik zag was “geen nieuws is goed nieuws”, gelukkig maar. Ik begon me voor te stellen hoe een maffe situatie het zou zijn als die dame weer voor het eerst haar ogen zou openen en mensen aantrof die huilden van blijdschap. Hoe verbijsterend het voor haar moest zijn als ze al die tweets en kaarsjes terug zou zien. Ze was immers de nacht doorgekomen en de chirurg had gezegd dat er nog hoop was. Ze zal een lange weg te gaan hebben, dacht ik, maar uiteindelijk komt alles goed. Best gek om zo over iemand te denken, ik kende haar niet.

Enkele uren later opende ik nietsvermoedend mijn timeline en trof daar de eerste condoleances aan. Kut. Ze heeft het niet gered. Ineens is het buiten nog net iets donkerder dan dat het al was. Ik denk aan alle mensen die haar wel kenden en nu met dit verlies moeten dealen. De leegte die ze moeten voelen. Het gemis dat ze zullen ervaren. Het ongeloof en het gevoel van onrecht. Ook al kende ik haar niet; ik wens iedereen om haar heen verschrikkelijk veel sterkte toe.

WTF040

Gisteren was het lang verwachte #WTF040. De organisatie had er veel tijd ingestoken. Verbeterd concept van de vorige keer. Een kleine link naar Serious Request. En 300 aanmeldingen. Moest wel een leuk feestje worden.

Alleen waar waren die 300 mensen? Okee, van een aantal wist ik dat ze ziekjes waren. En ongetwijfeld was aantal mensen rondom een hele zieke tweep niet in de feeststemming. Maar dat kunnen er toch niet zoveel zijn geweest? Ik snap dat niet. Dat ongeveer 80% van de aanmelders uiteindelijk niet komt opdagen. Waarom meld je je dan aan?

Ik vind het sneu voor de organisatie. Ik weet dat ze er bakken met tijd in hebben gestoken. Avonden bezig zijn geweest met techniek, logistiek, line-up, noem het maar op te regelen. En dan komt slechts een handjevol mensen. Hoe dan ook een dikke veer voor JW, Danny, Renske en Marc.

Seats2Meet

Seats2Meet, oftewel #S2M. Ik had al van het concept gehoord voordat het naar Eindhoven kwam. Ik las erover in het boek ‘Marijn in klaar met werken’. Het klonk als een leuk concept, maar nu ik het op Strijp-S heb gezien, vind ik het nog leuker. Een werkplek voor iedereen die geen zin heeft om alleen thuis of in een saai kantoor te werken. Iedereen kiest gewoon een plekje ergens in de grote loft. En als je juist een afgesloten ruimte nodig hebt voor een vergadering of concentratie, huur je een aparte unit. Die units zijn ingericht in allerlei stijlen. Net wat jou inspiratie of in de juiste mood brengt. Tussendoor maak je een praatje met de andere aanwezigen, tank je een kopje cappuccino of wandel je wat rond. Reuze gezellig dus. Maar het wordt nog mooier. Als je rond lunchtijd aanwezig bent, mag je ook een hapje mee-eten. Niet zomaar een flauwe, verpakte fabrieksboterham, maar heerlijk brood, tapenades, beleg, soep en salades, verzorgd door Harten Dames. Ik ben benieuwd hoeveel 040’ers nog meer enthousiast worden van dit nieuwe werken-concept, ik vind het super!

Grave yard hoppin' 3x

Op deze zondagmiddag, terwijl het weer begon op te klaren bezocht ik weer eens wat grave yards voor mooie plaatjes. Dit lieve beeldje zag ik op begraafplaats de Smetsakker. De rest van het album vind je hier.

Aftellen naar SR10

Nog 27 dagen te gaan tot dat de 3FM DJ’s hun intrek nemen in het glazen huis in my home town. Ik ben zo benieuwd, ik kan haast niet wachten. Aan welke kant van de markt het huis komt te staan. Wat eromheen georganiseerd gaat worden. Hoe de sfeer is. Wat het SR-anthem gaat worden na Galvanize, Multiply, Chelsea dagger, Let’s dance to joy division, Verliefdheid en It gets better. Of het opbrengst-record gebroken gaat worden. Ik vond het altijd al een schitterende actie, maar dit jaar kijk ik er echt naar uit. Het wordt in ieder geval anders dan andere jaren. Voorheen zat ik voor de buis of aan de radio en als ik de deur uit moest voor werk of iets anders dan baalde ik omdat ik dan wat zou missen. Dit jaar zal ik regelmatig op de markt rondhangen om de sfeer op te snuiven, alleen of in het gezelschap van een tweetup die er ongetwijfeld veel zullen zijn. Nog 27 dagen... aftellen maar!

Tassenparade, het vervolg

Ik beken schuld... Ondanks mijn shopstop kon ik deze tas niet weerstaan. Have mercy on me ;)

Music makin' me feel alive part 1 - Don Diablo | Animale

Bieb Nuenen

Bestelling plaatsen. Afrekenen. Afsluiten. De bevestiging van de order bij één van mijn dealers is rond. Zo kun je het rustig noemen, dealer. Met deze laatste druk op de knop zit ik al op 36 boeken die ik in een jaar tijd heb gekocht. 36 keer een nieuwe hit. Elke keer die gladde kaft, dat gewicht, die geur van papier die ik uit de verpakking of uit de tas haal. Elke keer een nieuw verhaal en elke keer een gevoel van voldoening en een beetje sweet sorrow als ik de laatste bladzijde omsla.

Mijn dealernetwerk bestaat uit verschillende boekenwinkels, de aanbiedingenbak van de supermarkt, bol.com, de Slegte, maar vooral de boekenkraam. Daar koop je boeken met fikse korting. En ook al staat er bij de beschrijving ‘beschadigd’, daar heb ik nooit iets van gemerkt of gezien.

Inmiddels begint mijn study wat trekjes van een bieb te vertonen. Je zult er geen hoogdravende werken in aantreffen, vooral feel good chicklit. Maar dat is nu net wat ik zo lekker vind. Opgaan in een zoetsappig verhaal (ook al weet je ongeveer wel hoe het afloopt) en die eigen film in je hoofd laten lopen. Ultieme ontspanning, probeer het maar eens. En als je zo geen materiaal voor handen hebt, mag je best iets komen lenen uit mijn bieb.

Glow 2010

En ik deed dus ook een rondje Glow. Zoals de meeste 040’ers. Erg mooi. Al snel kwam ik erachter dat plaatjes maken vanuit de losse hand met een sluitertijd van 2 seconden niet werkt. Muts. Afgelopen weekend dacht ik er nog aan om mijn statief weer eens op te snorren. Toen wel. Dus.

Anyway, ik heb een klein rondje gemaakt, niet alles gezien, maar dat gaf niet. De sfeer is minstens zo mooi. Op de markt speelt naast de lichtshow een deuntje, of eigenlijk zijn het meer klanken en het lijkt wel of iedereen met een gelukzalige glimlach rondloopt. Op het stadhuisplein staan gezinnen met kleine kinderen, filmploegen en bejaarde echtparen. Bij de Paterskerk staan mensen op vlucht

heuvels. Er hangt een soort van vredige jubelstemming in de stad en dat is mooi. Van mij mag het zo altijd zijn.

Mijn favoriete plek uit mijn route is misschien een beetje apart. Het was niet buiten. En het was ook niet als de lichtshow ‘aan’ was. Het was in de Catharinakerk. Precies als de lichtshow tussen twee patronen in zat. Het werd dan zo donker dat je geen hand voor ogen kon zien. In combinatie met de geluiden van het koor is het dan even heel eng. Ik genoot van dat griezelige gevoel. Net alsof je in een spookhuis bent. Ik ben dan ook weer niet zo’n held dat er op dat moment iemand BOE in mijn oor had moeten zeggen want was ik zeker een meter los gekomen van de grond. Als de lichtstilte werd opgeheven verschenen eerst deze blauwe schijnsels in de koepels. Erg cool.

Nerdy me

Yep, ik heb een supercoole nerd-bril. Een zwarte. En ik ben er kei blij mee.

Simon

Dat zelfs blondjes woest aantrekkelijk kunnen zijn, bewijst deze hunk. Wie had gedacht dat ik dàt nog eens zou zeggen. Eén zo’n lach en je knietjes begeven het. Toch?

Kinderspeelpaleis

Het kinderspeelpaleis. Vanavond aan de telefoon vertelde dinnetje M dat ze daar als kind regelmatig was geweest. Het verbaasde me omdat zij haar kinderjaren in Vught heeft doorgebracht. En ik dacht dat het kinderspeelpaleis een puur Eindhovense aangelegenheidwas. Niet dus.

Het kinderspeelpaleis was gevestigd in de Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand kerk en je kon er voor 3 gulden de hele dag terecht. Het was geen religieuze venue, het was nu eenmaal gevestigd in een kerk, that’s all. En in 1995 is het pand afgebroken.

Als kind heb ik heel wat uurtjes daar doorgebracht. Mijn moeder ging dan aan de koffie en ik ging naar de bovenverdieping. Daar mocht je knutselen. Mijn favoriete bezigheid was gipsen beeldjes schilderen. Dus dat deed ik. Schilderen en schilderen en schilderen. Als ze me compleet los hadden laten gaan in die tijd had ik er de complete voorraad beeldjes doorheen gedraaid. Mijn ouders moeten een paar dozijn beschilderde sneeuwwitjes en allerlei andere poppetjes hebben gehad. Je kon er ook timmeren en zo, maar dat was voor jongens.

Op de begane grond stond aan weerszijden van het middenpad van de kerk een hele speeltuin uitgestald. En op de grond lag zand. Maar daar was ik niet vaak te vinden. Zoals het een watje betaamd, vond ik dat allemaal een beetje te wild en druk. In mijn herinnering was het redelijk donker binnen. En kreeg je er van die fluoriserende ranja. Voor de rest weet ik het niet meer zo precies wat er allemaal te doen was. Wie nog wel?

Picture perfect

A picture is worth a thousand words. Oftewel een plaatje zegt meer. Eigenlijk ben ik het er niet mee eens. Niet als het op mensen aankomt. Okee, een foto is verhelderend wanneer je iemand bijvoorbeeld alleen via de telefoon kent. Maar alleen een foto doet niet zoveel vind ik. Je kunt nauwelijks inschatten of iemand aantrekkelijk is. Dat besprak ik gisteren met my girl F. Iemand met een leuk koppie, kan irl heel erg saai zijn. Expressie zie je toch pas in het echt. Als iemand spreekt en de ogen meedoen in het verhaal. En dan is er nog zoiets als stem. Stel je het verschil maar eens voor tussen een man met een hoge stem en een met een diepe, warme, licht hese stem (jummie). Het vocabulaire. De vlotheid van spreken. Of body language. Ook rete-interessant. In hoeverre is iemand zich bewust van zijn lichaam, hoe beweegt hij, hoe is zijn houding, hoe loopt hij. En tot slot hoe ruikt hij. Al die dingen maken het plaatje compleet. Of vinden jullie dat ik uit mijn nek klets en is een plaatje voldoende?