Of iedereen de term klassieke conditionering kent, is de vraag. Ik denk dat de hond van Pavlov een stuk bekender is. U weet wel. Voedselaanbod leidt tot kwijlen – Geluid + voedselaanbod leidt tot kwijlen – Geluid leidt tot kwijlen. Een klassieker in het behaviorisme. Kritische lieden hebben geclaimd dat de mens veel te complex is voor een verklaring aan de hand van een Stimulus-Respons-model. Maar ja, als je het aan den lijve ondervindt zit er niets anders op dan erkennen dat sommige patronen er nu eenmaal hardhandig, en vooral duidelijk waarneembaar, ingehamerd zijn.
Ik heb zelf last van een Pavlov-reactie bij het horen van een liedje. Het is niet zo dat ik ga kwijlen bij het liedje, ben maar niet bang. Maar als ik de eerste noten hoor, gaat er een schokje door me heen en grijp ik naar mijn telefoon. Een tijdlang heb ik dat liedje als ringtone op mijn telefoon gehad voor een zekere persoon. Ik had net de serie TrueBlood ontdekt en vond de tune van de leader wel erg toepasselijk op die persoon of wat er tussen ons speelde. Voor “when you came in, the air went out” had ik meestal het groene knopje al ingedrukt. Tegenwoordig heb ik een andere telefoon, geen persoonspecifieke ringtones en geen contact meer met de persoon in kwestie. Einde associatie zou je zeggen. Alle variabelen zijn immers anders. Maar nee hoor, die verdomde Pavlov-reactie blijft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten