Bijgeloof

Als je een regelmatige bezoeker van mijn blog bent, weet je dat ik geregeld een bezoekje breng aan mijn overleden oma. Zeker als het even niet zo lekker gaat. Dan vraag ik haar om het te ‘fixen’, wat er dan ook aan de hand is. Zo ook op 23 mei. Met plantje en schepje ging ik naar haar graf en vroeg haar me te helpen. Ik werd schijtchagrijnig van dat hele solliciteren-WW-UWV-vacatures-zoeken-in-crisistijd-gebeuren. Ik had wel wat lopen, maar ja, dat ging niet erg snel. Daarnaast was ik al vaker ergens op gesprek geweest en een eerste gesprek wil nog niets zeggen. Ik vroeg mijn oma om ervoor te zorgen dat ik een baan zou krijgen binnen 1 maand. Ik was nogal desperate... Ik vertelde over het bezoek en het verzoek aan een vriendin en zij snapte me wel. Maar of ze erin geloofde, ik denk het niet. “Een maand is ook wel heel erg snel hè Liaan” waarschuwde ze. Ik zei dat ik na al die sollicitaties en al die maanden er gewoon helemaal klaar mee was. Ondertussen ging ik verder met de gesprekken die ik had gepland en plande ik nieuwe gesprekken. Eerste gesprekken, tweede gesprekken, derde gesprekken, bij verschillende organisaties, dichtbij, ver weg en heel verschillende posities. Op 26 juni kreeg ik een mailtje dat Fontys met mij een arbeidsvoorwaardelijk gesprek wilde plannen. Arbeidsvoorwaardelijk, dat betekent baan! Ha, dat had die oma van mij toch maar mooi gefixt. Nee niet binnen een maand. Eén maand en drie dagen om precies te zijn. Maar ja, die mooie wolk waarop ze zit is ook een paar lichtjaren verderop.